Πέρασαν οι καλοκαιρινές συναυλίες και οφείλω στον εαυτό μου να πω μερικά πράγματα. Δεν μπορώ να τα κρατήσω άλλο μέσα μου και αφορμή μου δίνεται από την ανακοίνωση του καινούργιου DVD των TWISTED SISTER, που έχει τίτλο “Live at the Marquee Club”.

Κατανοώ απόλυτα ότι είναι δύσκολος καιρός για τα συγκροτήματα και τη μουσική γενικότερα. Κατανοώ ότι τα γκρουπ για να μπορέσουν να επιβιώσουν πρέπει να περιοδεύουν συνεχώς, αφού από τις πωλήσεις δεν παίρνουν ουσιαστικά τίποτα και τα μοναδικά τους έσοδα είναι από τα live και το merchandise. Αυτό τους έχει οδηγήσει να βγάζουν συνεχώς συλλογές, live CD και DVD, πολλές φορές αμφιβόλου ποιότητας, μόνο και μόνο για να βρουν μία αφορμή για να περιοδεύσουν, αν κι αυτό δεν είναι απαραίτητο (αφού πολλοί παίζουν συναυλίες χωρίς να είναι καν ενεργοί δισκογραφικά). Επειδή δεν μου αρέσει να μασάω τα λόγια μου, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό: Πάμε στη σύνθεση του Sonisphere. Πόσα από τα ξένα συγκροτήματα που ήρθαν να παίξουν, είχαν κάποιον καινούργιο δίσκο να προωθήσουν; Να σας πω εγώ: Μόνο οι Headliners IRON MAIDEN, το “The final frontier”, το οποίο μάλιστα είχε κυκλοφορήσει κι ένα χρόνο πριν και οι VIRUS που έπαιζαν το μεσημέρι. Από εκεί και πέρα, είχαμε τους SLIPKNOT, που ενώ «θρηνούσαν» τον χαμό του Paul Gray κι έχοντας έρθει να προωθήσουν το “All hope is gone” πριν από δύο χρόνια, έκαναν περιοδεία χωρίς να έχουν να παρουσιάσουν κάτι καινούργιο. Οι MASTODON, βγάζουν δίσκο σε λίγες εβδομάδες και ο μόνος λόγος για περιοδεία ήταν ένα live CD που είχαν κυκλοφορήσει το Μάρτιο. Καινούργια τραγούδια λοιπόν, γιοκ. Οι GOJIRA, κι αυτοί πριν από δυο χρόνια, στο Rocking Athens festival, μας είχαν παρουσιάσει τη δουλειά τους και από τότε δεν έχουν κυκλοφορήσει κάτι… Οι MOONSPELL, το ίδιο…

Πάμε στο άλλο φεστιβάλ που έγινε με τους JUDAS PRIEST. Εννοείται ότι ούτε αυτοί είχαν να παρουσιάσουν καινούργιο δίσκο (είχαν έρθει για το “Nostradamus”). Οι WHITESNAKE, ήταν η εξαίρεση. Ολοκαίνουργιο άλμπουμ και συνέπεσε με την περιοδεία τους. Οι OPETH κυκλοφορούν το “Heritage” στα μέσα Σεπτεμβρίου και η συναυλία αυτή ουδεμία σχέση είχε με προώθηση δίσκου. Μάλλον το έκαναν για να έρθουν να μας παρουσιάσουν το άλμπουμ τους μέσα στην επόμενη σεζόν. Τέλος, οι FIREWIND, λογικά λόγω των υποχρεώσεων του Gus G, μας παρουσίασαν υλικό από το περσινό “Days of defiance” φέτος το καλοκαίρι. Αλλά και αυτοί είχαν ένα άλμπουμ σε τελική ανάλυση που δεν το είχαν παρουσιάσει στο κοινό.

Από εκεί και πέρα, είχαμε τους WASP, που ήρθαν για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια χωρίς να έχουν κάτι καινούργιο να μας παρουσιάσουν (αφού είχαν έρθει για την προώθηση του “Dominator”), τους BON JOVI με ένα Greatest Hits (αλλά αυτοί δεν έχουν έρθει ποτέ, οπότε δικαιολογούνται), τους DREAM THEATER που ουσιαστικά παρουσίαζαν τον νέο τους ντράμερ κι ένα τραγούδι από το επερχόμενο άλμπουμ τους και τους FATES WARNING που κοντεύουν να περάσουν δύο Ολυμπιάδες από το τελευταίο στούντιο άλμπουμ τους κι έχουν έρθει τέσσερις φορές έκτοτε.

Και κλείνω με τους TWISTED SISTER, οι οποίοι είναι οι μεγαλύτεροι «απατεώνες» της μουσικής βιομηχανίας και να το εξηγήσω με απλά λόγια. Πρόκειται για ένα γκρουπ που κυκλοφόρησε από το 1982 μέχρι το 1987 τους πέντε στούντιο δίσκους τους (εκ των οποίων οι τέσσερις τουλάχιστον μου αρέσουν πολύ), διαλύθηκαν κι έκτοτε έχουν αποφασίσει ότι δεν θα κυκλοφορήσουν ΤΙΠΟΤΑ καινούργιο, απλά μαζεύονται και παίζουν live τα τραγούδια που τους έκαναν κάποτε γνωστούς. 24 ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια δηλαδή μετά τη διάλυσή τους, εκμεταλλεύονται τα τραγούδια που τους έκαναν γνωστούς στη metal κοινότητα και μας έκαναν πραγματικά να τους λατρέψουμε, αλλά ΕΛΕΟΣ πια… Είναι καθαρή πρόκληση στα μάτια μου και πρόκειται για ΑΙΣΧΙΣΤΟΥ είδους αρπαχτή του κερατά και νοσηρή νοοτροπία από το συγκρότημα. Ακούστε φίλοι μου. Το 1992 κυκλοφόρησαν τη συλλογή “Big hits and nasty cuts: The best of TWISTED SISTER”, το 1994 το “Live at Hammersmith” και όταν ενεργοποιήθηκαν συναυλιακά, κυριολεκτικά μας κατέκλυσαν από μία σειρά συλλογών, επανεκτελέσεων, live CD και DVD με παλιό υλικό, ακυκλοφόρητο ή μη. Συνολικά 15 (!!!!!!!!!) ως επί το πλείστον ανούσιες κυκλοφορίες, χωρίς λόγο ύπαρξης, μόνο και μόνο για να δικαιολογούν την αμοιβή για τα show τους. Συγγνώμη Dee Snider, αλλά όσο και να σας γουστάρω, αρνούμαι να συμμετέχω σ’ αυτήν την κοροϊδία. Δεν ξεχνώ ότι όταν ο συνοδοιπόρος σου Eddie Ojeda έβγαλε σόλο άλμπουμ, εσύ συμμετείχες στη διασκευή στο “Eleanor Rigby”, ίσα-ίσα για να μην τραγουδήσεις σε κάτι καινούργιο…

Κάπου εδώ οφείλω να πω ότι οι διοργανωτές καλά κάνουν και φέρνουν αυτά τα ονόματα από τη στιγμή που περιοδεύουν και θεωρούν ότι μπορούν να τους αποφέρουν χρήματα. Επαγγελματίες είναι άλλωστε. Επίσης, είμαι και με τους οπαδούς των WASP, SLIPKNOT, TWISTED SISTER κτλ, που πηγαίνουν να τους δουν όσες φορές κι αν έρθουν και πολύ καλά κάνουν. Τι οπαδοί θα ήταν άλλωστε… Εγώ τα έχω όμως με τα συγκροτήματα που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, βγάζουν ως επί το πλείστον σαβούρες ή κατώτερους του αναμενομένου δίσκους, για να μας παρουσιάσουν live υλικό εικοσαετίας και βάλε, συγκροτήματα που κάποτε ήταν σοβαρά κι αξιοπρεπή και τώρα αποτελούνται από πρώην καλλιτέχνες που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στη μουσική και προσπαθούν να αποκομίσουν απλά το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος εκμεταλλευόμενοι την επιτυχία που είχαν κάποτε. Γι’ αυτό είμαι απαισιόδοξος για το μέλλον της σκληρής μουσικής. Δεν παρουσιάζονται καινούργια μεγάλα σχήματα και τα υπάρχοντα κοιτάζουν να βγάζουν το μεγαλύτερο δυνατό εφάπαξ χωρίς να ενδιαφέρονται για την υστεροφημία τους και την ποιότητα της καριέρας τους στο σήμερα.

Προσωπικά, από όλες αυτές τις συναυλίες, για πρώτη φορά στα 23 χρόνια που παρακολουθώ ανελλιπώς live, αποφάσισα να απέχω συνειδητά από μία νοοτροπία που προσβάλλει τη λογική και τις πεποιθήσεις μου. Σαν οπαδός πήγα μόνο στους DREAM THEATER (και το ευχαριστήθηκα μάλιστα). Δεν περιμένω από όλον τον κόσμο να κάνει το ίδιο. Δεν πρέπει κιόλας. Πρέπει όμως, κάποια στιγμή να αναλογιστούμε ποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και δεν νοιάζονται να μας προσφέρουν ποιοτικό υλικό, παρά μόνο ψάχνουν για μία ευκαιρία να περιοδεύσουν. Ουφ! Τα έγραψα και ξεθύμανα…

Σάκης Φράγκος

Απόγευμα της 5ης Ιουλίου, ο ήλιος να μας βαρά γερά και για πρώτη φορά πλησιάζω τον χώρο της Πλατείας Νερού, στο Φάληρο με αρκετή περιέργεια για να δω τι θα δουν τα ματάκια μου και τι θα ακούσουν τα αυτάκια μου! Ε, όσο και να είναι, η σύνθεση της ημέρας έχει ενδιαφέρον! Για να δούμε λοιπόν τι έγινε…

Η αρχή έγινε από τους KARMA VIOLENS, αρκετά νωρίς και με την ζέστη να βαρά κατακέφαλα. Θεωρώ πως η μπάντα έχει να προσφέρει πολλά στον χώρο της, αλλά το σύγχρονο metal στυλ τους, δεν κολλούσε στην ημέρα, ούτε στην ώρα, ούτε στο κοινό που θα έρχονταν να δει PRIEST και WHITESNAKE. Παρόλα αυτά τα παιδιά της μπάντας, στον λίγο χρόνο που είχαν στην διάθεση τους, έκαναν όπως έπρεπε την δουλειά τους, παίξανε καλά, αλλά έχω την αίσθηση πως δεν κέρδισαν νέους φίλους, αλλά τουλάχιστον κέρδισαν σε εμπειρίες. Ίσως σε κάποιο άλλο φεστιβάλ να κολλούσαν πιο καλά, αλλά όχι σε αυτό.

Οι FIREWIND, το παιδί του Gus G., έχουν σταθερά καλή απόδοση στα live τους και θεωρώ πως είναι από τις μπάντες που απολαμβάνουν το ότι βρίσκονται επί σκηνής. Έχοντας πολλές εμπειρίες από εμφανίσεις στο εξωτερικό, έχουν αποκτήσει στιβαρότητα και η απόδοση τους πλέον είναι σε διεθνή standard. Στον περιορισμένο χρόνο που είχαν στην διάθεση τους έπαιξαν συνολικά οκτώ τραγούδια συν ένα διπλό solo με τους Bob και Gus να μονομαχούν. Αν και η ώρα που βγήκαν στην σκηνή (λίγο πριν τις 18:00, δεν είναι και η καλύτερη για Ιούλιο μήνα, δεν νομίζω πως αυτό τους επηρέασε σε μεγάλο βαθμό, εκτός ίσως από τον Apollo που έδειχνε με την ζέστη και τον φάτσα ήλιο να μην τα πηγαίνει σε κάποιες φάσεις πολύ καλά. Όμως αυτό δεν χάλασε σε την γενική εικόνα των FIREWIND που για ακόμα μια φορά ήταν σε πολύ καλά επίπεδα.

Όσο για τους OPETH μπορώ να πω πως προσπάθησαν φιλότιμα οι Σουηδοί φίλοι μας, αλλά με τον ήλιο φάτσα κάρτα και καμιά σαρανταριά βαθμούς θερμοκρασία, πως να αναδειχθεί η σκοτεινή και ατμοσφαιρική rock μουσική τους; Δεν γίνονται αυτά τα πράματα! Αυτή η μπάντα, λόγω του ύφους της, πρέπει να παίζει βράδυ, αλλιώς χάνει ένα τεράστιο κομμάτι από την προσωπικότητα της. Όπως και να έχει, εμένα δεν με συγκινούν, αλλά έχουν καταφέρει να κερδίσουν τον σεβασμό μου, οπότε με εκτίμηση προς την παρουσία τους, περίμενα να έρθει η ώρα για τους WHITESNAKE.

Έχοντας την ευκαιρία να έχω δει τους δω σε Ελλάδα και εξωτερικό επτά φορές τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως έχω μια πολύ ολοκληρωμένη εικόνα του τι να περιμένει κανείς από αυτούς πια. Επιπροσθέτως, μετά την τραγική θα έλεγα εμπειρία που είχαμε μαζί τους στο SRF πριν μόλις ένα μήνα πριν την εμφάνιση τους εδώ, ήμουν πολύ επιφυλακτικός όσον αφορά την απόδοση του Coverdale. Φυσικά ο Coverdale είναι από τις εμβληματικές rock φιγούρες, αλλά ρε παιδί μου, δεν μπορώ να βλέπω σοβαρούς ανθρώπους τώρα και να μου λένε πως τραγουδάει καταπληκτικά ακόμα. Καλός frontman είναι, αλλά ως τραγουδιστής δεν αντέχει πλέον. Ε, για ακόμα μια φορά ήταν μετριότατος, για να μην πω κακός! Λίγο καλύτερος από την Σουηδία ήταν, αλλά καλός δεν ήταν! Λυπάμαι. Το στόμα του το ανοίγει όσο περνά η ώρα όλο και λιγότερο, τα δεύτερα φωνητικά της υπόλοιπης μπάντας είναι πια πρώτα, και μόνο τους μισούς στίχους και τα ρεφρέν (και όχι όλα) τα λέει ο ίδιος ή μάλλον στριγκλίζει. Αυτό μπορεί ο άνθρωπος και αυτό κάνει, εγώ δεν έχω κάτι εναντίον του, εμένα με εκνευρίζουν όλοι αυτοί που εθελοτυφλούν μπροστά σε όλα αυτά και θέλουν να με πείσουν για το πόσο καλός είναι! Γενικά η μπάντα είναι εκπληκτική πάντως, κιθαριστικό δίδυμο άψογο και το set list, αν και με τα βαρετά solo να παίρνουν μεγάλο χρόνο, ήταν ικανοποιητικό.

Από εκεί και πέρα η διαφορά κλάσης με τους JUDAS PRIEST στην εν λόγω συναυλία νομίζω πως ήταν εμφανής και αυτό γιατί οι δεύτεροι έπαιξαν σχεδόν δυόμιση ώρες ασταμάτητα, no solos sir, και η φωνή του Halford ήταν σε υψηλό επίπεδο! Απλά οι JUDAS PRIEST έδειξαν γιατί είναι τόσο μεγάλη rock μπάντα! Με τον Downing να μην είναι πια μαζί τους, ο κος Richie Faulkner, έδειξε πως είναι άψογος στο δύσκολο έργο που έχει αναλάβει να τον αντικαταστήσει. Σεμνός και ουσιαστικός επί σκηνής, ούτε για μια στιγμή δεν μας έκανε να σκεφτούμε πως η μηχανή των JUDAS PRIEST δουλεύει με λιγότερους κυλίνδρους απ’ ότι στο παρελθόν! Και η άτιμη, εκείνη την βραδιά δούλεψε πάλι στο φουλ και μάλιστα τα πράματα έγιναν ακόμα πιο εντυπωσιακά από την στιγμή που είχαν κουβαλήσει μαζί τους το full stage set, με τις ακτίνες laser και τις φωτιές! Είναι πραγματικά κρίμα που αυτή ήταν, μάλλον, η τελευταία φορά που είδαμε τους PRIEST, επί σκηνής, να σαρώνουν με το κλασσικό heavy metal τους τα πάντα στο πέρασμα τους. Τους βγάζω το καπέλο για ακόμα μια φορά, τόσο για την προσφορά τους, όσο όμως και για την σκηνική τους παρουσία που όχι απλά είναι αξιοπρεπής, αλλά είναι εκκωφαντικά επιβλητική, σαράντα χρόνια μετά! Το set list ήταν χορταστικό, αλλά και ταυτόχρονα λίγο! Πού ήταν το “A touch of evil”; Μα ότι και να παίζανε, πάλι με το παράπονο για κάποιο τραγούδι θα μέναμε! Δεν πειράζει όμως, άλλωστε μετά από ένα τέτοιο show, δικαιούμαστε να έχουμε και παράπονα; Θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει! Όσο για τον Halford και τα φωνητικά του, πιστεύω πως ήταν απλά άριστος δεδομένου βεβαίως και της ηλικίας και της σαράντα χρόνων κόπωσης από συναυλίες. Ναι, ίσως στο “Blood red skies” να έσπασε λίγο η φωνή (so what?), αλλά από την άλλη θεωρώ πως η συνολική εικόνα του και η απόδοση του ήταν απλά εκπληκτική!! Αν εν έτη 2011, αυτός ο άνθρωπος τραγουδά ακόμα έτσι, πόσο πια πιο καλός ήταν στα 80’s;; Θέτω εδώ το ερώτημα που λέτε αγαπητά μου τέκνα… Ναι, κακός ο Coverdale μεν, άψογοι οι JUDAS PRIEST δε, αλλά αυτού του είδους οι μπάντες είναι ακόμα οι headliners και οι διαχρονικές μας, μουσικές, αξίες. Μετά από αυτούς τι; Ποιοι;

Δημήτρης Σειρηνάκης

Πλούσιο το φετινό συναυλιακό καλοκαιράκι και πρέπει να παραδεχτώ πως παράπονο μεγάλο δεν πρέπει να έχουμε, πέρα από το ότι είναι καιρός οι διοργανωτές να αρχίσουν να φέρνουν και κάποια πιο «νέα» ονόματα στην Ελλάδα. Όταν λέω «νέα» ονόματα δεν εννοώ μόνο νέες μπάντες, αλλά και συγκροτήματα που δεν έχουν ξανάρθει από τα μέρη μας, παράλληλα και με τους κλασικούς που μας έρχονται στάνταρντ. Οι TWISTED SISTER, ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία κι ενώ είναι μια μπάντα που δεν μας έχει παρουσιάσει έναν νέο δίσκο (και ούτε πρόκειται), παρόλα αυτά, πάντα προσελκύουν κόσμο, αλλά και είναι σε υψηλό billing σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης. Το γιατί είναι μια άλλη ιστορία που θα την δούμε πιο αναλυτικά σε ένα άρθρο που ετοιμάζω πολύ σύντομα.

Πάμε όμως τώρα πίσω στις 13 Ιουλίου στην Ιερά Οδό. Καταρχήν ο χώρος οφείλουμε να ομολογήσουμε πως ήταν πέρα για πέρα ικανοποιητικός, σύγχρονος, άνετος, καλά κλιματιζόμενος, με άριστη ακουστική και βοηθούσε πολύ γενικά στην επαφή της μπάντας με το κοινό. Πολύ καλές προϋποθέσεις για ένα rock live σε έναν χώρο που έχει φτιαχτεί γι’ αυτούς που αποκαλούμε «σκυλάδες», αλλά τελικά τέτοιου επιπέδου μαγαζιά για τα “δικά” μας live δεν έχουμε!

Για τους OULOUD δεν έχω να σχολιάσω τίποτα, διότι μόνο το soundcheck τους άκουσα, αφού την ώρα που έπαιζαν, μαζί με τον κο Γιάννη Δόλα είχαμε συνέντευξη με τους κ.κ. Jay Jay French και Mark “The Animal” Mendoza, οι οποίοι ήταν και ασταμάτητοι οι άτιμοι! Οπότε OUTLOUD μόνο το τελευταίο τραγούδι πρόλαβα!

Twisted Sister …come out and play…

Κεφάλαιο TWISTED SISTER λοιπόν… Μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ! Σίγουρα βοήθησε ο χώρος και η άμεση προσέγγιση του κοινού με το συγκρότημα στο να υπάρχει τόσο πολύ φανατισμός, πάθος, δύναμη, headbanging, rock party και πώρωση! Ήταν πραγματικά κάτι το ανεπανάληπτο! Φυσικά το set list αποτελούνταν από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους και ο κος Dee Snider δεν ξέρω τι αποθέματα δυνάμεων μπορεί να έχει, αλλά ρε παιδιά, δυο ώρες στην κυριολεξία χτυπιόταν σαν το χταπόδι και η φωνή του δεν έσπασε καθόλου! Απίστευτος τύπος! Δεν υπάρχουν frontman σαν και αυτόν πια! Συγκλονιστικές στιγμές στα “We‘re not gonna take it”, “I wanna rock”, “The price”, “S.M.F”, “You can‘t stop rock n‘ roll” που δεν ήταν λίγες οι στιγμές που η μπάντα σταματούσε να παίζει προκειμένου να συνεχίσει το κοινό! Ήταν μια απίστευτη αμφίδρομη σχέση και αλληλεπίδραση μπάντας – οπαδών που λειτούργησε άψογα όλη την βραδιά με αποτέλεσμα να απογειωθεί το live σε όλα τα επίπεδα! Ειδικά ο χαμός στα “We ‘re not gonna take it” και “The price”, όταν αναγκάστηκαν οι TWISTED SISTER να σταματήσουν για να συνεχίσει το τραγούδι ο κόσμος, ήταν μια από τις κορυφαίες συναυλιακές στιγμές που έχω ζήσει. Η εμφάνιση τους δεν χωρά πολλά λόγια ή κριτική. Αυτό το live ήταν μια hard rock / metal ονείρωξη, μια συναυλιακή αποθέωση από τις λίγες, έτσι όπως εξελίχτηκε, που έχουμε ζήσει σε τόσο υψηλό επίπεδο στην Ελλάδα. Δυο χιλιάδες κόσμος εκείνη την βραδιά έφυγε με ένα τεράστιο χαμόγελο από την Ιερά Οδό! Long live TWISTED “Fucking” SISTER! 

Δημήτρης Σειρηνάκης

3 / 10

Μερικοί άνθρωποι μας περνάνε για κρετίνους τελικά… Ξεπερνώ με χαρακτηριστική άνεση το sticker στο CD, που μας πληροφορεί ότι παίζει ο κιθαρίστας των PAIN OF SALVATION, Daniel Magdic, ξεπερνώ και το ότι στο βιογραφικό περιγράφει τον συγκεκριμένο άνθρωπο ως κιθαρίστα και συνθέτη των PAIN OF SALVATION. Και λέω ότι κάνω τα στραβά μάτια, γιατί ο συγκεκριμένος κύριος, είχε φύγει από το γκρουπ αμέσως μετά την κυκλοφορία του “Entropia”, το 1997, δηλαδή πριν από μόλις 14 χρόνια, έχοντας παίξει μόνο σ’ ένα δίσκο… Το σημείο που κολλάω, είναι ότι «βρήκαν τον πολύ ταλαντούχο τραγουδιστή Kjell Bergendahl»… Ρε παιδιά, χρόνια είχα να ακούσω τόσο ΚΑΚΟ τραγουδιστή σε prog rock/metal σχήμα. Εντελώς άχρωμη φωνή, που με το ζόρι την χαρακτηρίζει κανείς έστω και σωστή, έκανε την ακρόαση του –μέτριου η αλήθεια είναι- δίσκου, αφόρητη. Ο Madgic προσπαθεί να παίξει σαν τους PAIN OF SALVATION, αλλά μας κάνει να καταλάβουμε γιατί έφυγε και πόσο καλύτερος είναι ο αντικαταστάτης του, Johan Hallgren.

Η αλήθεια είναι ότι όσο ακούω το δίσκο, τόσο πιο πολύ εκνευρίζομαι, κυρίως με την απόδοση του τραγουδιστή, αλλά και με την απέλπιδα προσπάθεια να ακουστεί το σχήμα σαν τους PoS. Ρε παιδιά, τώρα βγάζουν κι αυτοί δίσκο και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες… Απορώ πως δέχτηκε να παίξει μαζί τους ο Per Wiberg των OPETH (εκτός αν είναι κολλητός τους) και πως δούλεψαν με τον Ty Tabor (KING’S X) στη μίξη. Θα μου πείτε, αυτόν τον πλήρωσαν και προφανώς ότι μπορούσε να κάνει το έκανε…

Α, και ψάχνοντας καλά τον φάκελο που μου έστειλαν, γράφει ότι πρόκειται για το «νέο project του mastermind των PAIN OF SALVATION, Daniel Magdic». Ναι ρε παλικάρια… Όσο σημαντικός ήταν στη διαμόρφωση του ήχου των METALLICA ο Ron McGovney, άλλο τόσο ήταν και ο Magdic σ’ αυτόν των PoS. Ούτε για ψάξιμο στο YouTube δεν είναι. Προκλητικά αδιάφοροι, σε σημείο ενόχλησης. Άλλο ένα CD για τον Καιάδα…

Σάκης Φράγκος

Έχετε φίλους που σας πουλάνε μούρη για την δισκοθήκη τους ή ακόμα χειρότερα σας κοκορεύονται για το πόσα συγκροτήματα ξέρουν από το downloading που κάνουν κάθε μέρα; Σας σπάνε τα νεύρα πως δήθεν είναι ψαγμένοι και εσείς που ακούτε πχ, IRON MAIDEN είστε ανίδεοι; Κούνια που τους κούναγε πείτε τους… Σας έχουμε εδώ την λύση στο πιάτο…Πιάστε δέκα κυκλοφορίες που τις ξέρουν λίγοι, είναι όμως άψογες, χαρείτε τις και μετά απολαύστε τα ξινισμένα μούτρα των φίλων σας που τόσο καιρό σας τα είχαν κάνει τσουρέκια (ξέρετε ποια) με τις εξυπνάδες τους!

ASHBURY – “Endless skies” 1983.

Προέρχονται από την Αριζόνα, σχηματίστηκαν από τα αδέλφια Andy και Rob Davis και για τους πολύ ψαγμένους ροκάδες, αποτελούν ένα από τα διαμάντια του Αμερικάνικου ήχου. Μοιάζουν αρκετά με τους WISHBONE ASH και BLUE OYSTER CULT, παίζουν επικού ύφους rock μουσική, έχουν απίστευτες ιδέες, πολύ ώριμες συνθέσεις, φοβερές κιθάρες και χωρίς να καταφεύγουν σε ακρότητες το ντεμπούτο άλμπουμ τους είναι ένα στολίδι στην δισκοθήκη! Το βινύλιο στοιχίζει γύρω στα 100 – 120€, το CD από το site τους όμως, είναι σε πολύ λογική τιμή (http://www.ashburyonline.com ).

 WINTERHAWK – “Revival” 1982

Προέρχονται από το Σικάγο (μαζί με την γνωστή ..”Θεία…”) και το 1982 κυκλοφόρησαν αυτό το αριστούργημα του κιθαριστικού λυρικού / epic / hard rock! Από τα πιο απολαυστικά άλμπουμ που μπορείτε να αποκτήστε ποτέ ειδικά εάν σας αρέσουν συγκροτήματα όπως οι KANSAS, DEEP PURPLE, URIAH HEEP, αλλά με ακόμα πιο πολύ έμφαση στην κιθάρα O Jordan Macarus (καμιά σχέση με τον δικό μας …Μάκαρο που τον ψάχνει και η Interpol!) είναι από τους θεούς της εξάχορδης θεάς και δικαίως θεωρείται από τους ειδικούς μεγάλος δάσκαλος και αδικημένος ως προς την μικρή του δημοφιλία σε σχέση με άλλους. Το “Revival” είναι state of the art για την rock / hard rock μουσική. Αναζητείστε την έκδοση του σε CD που βρίσκεται σχετικά εύκολα και σε λογική τιμή, αλλά αποφύγετέ την πρώτη promo έκδοση του 1982 (LP) γιατί είναι αλμυρή! http://planetjordan.com/

LAVA – “Polarity” 2003

Ποιος λέει πως πρέπει οι θησαυροί να είναι απαραίτητα παλιοί; Οι Νορβηγοί LAVA, υπάρχουν από τα τέλη των seventies έχουν πολύ πλούσια δισκογραφία, αλλά και πολύ μεγάλες διαφοροποιήσεις από άλμπουμ σε άλμπουμ στο μουσικό τους ύφος. Παίζουν από fusion, soul και jazz rock μέχρι West Coast AOR. Το “Polarity” είναι ένα αριστούργημα του West Cost AOR, ο απόλυτος soft rock οργασμός και θα σας θυμίσει, έως ένα σημείο μέχρι και TOTO, στις πιο πειραματικές τους στιγμές όμως. Ένα εξαιρετικά όμορφο άλμπουμ, όσο και δύσκολο όμως στο άκουσμα του. Πλησιάστε με προσοχή και θα ανακαλύψετε ένα από τα πιο αριστοτεχνικά άλμπουμ των ’00s! Δεν έχω βρεί κάποιο επίσημο site της μπάντας μέχρι στιγμής! Οι επαΐοντες AORαδες (aka, σκυλάδες του internet downloading) που κομπάζουν για τις ..γνώσεις τους, να το ξανασκεφτούν το θέμα λίγο…

 BLAZE – “Blaze” 2007

Από την μακρινή Οσάκα της Ιαπωνίας μας έρχονται οι BLAZE με το ένα και μοναδικό τους άλμπουμ! Πρόκειται για μια, ουσιαστικά, ερασιτεχνική μπάντα που την αποτελούν σαραντάρηδες μουσικοί και την έκαναν για την πλάκα τους πιο πολύ, στο περιθώριο των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων το 1998. Αποτελείται από τους Hisashi Suzuki (ex-Strange Flavor), Wataru Shiota (ex-High Wire), Kenichi Kuwahara(ex-Strange Flavor) και Tsuneo Shibatani(drums / ex-High Wire). Το 2003 μπήκε στο σχήμα ο Yasuhito Yamamoto(ex-Tier Dizzy), αλλά τελικά είναι αμφίβολο εάν είναι ακόμα ενεργοί! Το θέμα όμως είναι πως το μοναδικό τους άλμπουμ, κυριολεκτικά σκοτώνει! Πολλές αναφορές στα 80s, κλασικός και καταιγιστικός κιθαριστικός hard n’ heavy ήχος, έντονα ρυθμικά μέρη και κολλητικά ρεφρέν παραπέμπουν σε εποχές SCORPIONS (“Lovedrive”,“Blackout”) και M.S.G της πρώτης περιόδου. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση! Το site τους είναι πολύ λιτό, αλλά δοκιμάστε http://homepage2.nifty.com/6360-098/top.html

ALPHA CENTAURI – “Alpha centauri” 1977

Αμερικάνικη μπάντα για την οποία ο Derek Oliver στην International Encyclopedia of Hard Rock and Heavy Metal, αναφέρεται ως “The world’s best undiscovered pomp band”. Να πω πως έχει άδικο; Δεν το λέω! Το ένα και μοναδικό άλμπουμ των Αμερικάνων σφύζει από την μανιώδη εναλλαγή πλήκτρων και κιθάρας και βρίθει από καλές συνθέσεις. Δυστυχώς και παρά το γεγονός πως κάποια στιγμή επανεκδόθηκε σε CD είναι πολύ δυσεύρετο ακόμα στις μέρες μας. Το βινύλιο είχε μάλιστα και μεγάλη αξία πριν κάποια χρόνια. Αν σας αρέσουν οι STYX και οι TRIUMPH σίγουρα θα λατρέψετε και τους ALPHA CENTAURI!

 ASIA – “Armed to teeth” 1980

Αυτοί είναι οι πραγματικοί ASIA και προέρχονται από την Αμερική. Οι διάσημοι ASIA, απλά κατάφεραν να επιβάλλουν το δικό τους, αφού σε σύγκριση με τους original η μάχη για τους ανίσχυρους Αμερικάνους ήταν εντελώς άνιση. Παρόλα αυτά όμως και οι δυο μπάντες έχουν την δική τους ποιότητα η κάθε μια. Βομβαρδιστικό κιθαριστικό και αγέρωχο heavy rock / hard rock είναι ίσως τα μόνα χαρακτηριστικά με τα οποία μπορώ να περιγράψω την λαμπρότητα αυτών των ASIA. Γενικά ο ήχος τους, είναι δύσκολος, ασυμβίβαστος (ενίοτε επικός) και δύσκολα μπορεί να περιγραφεί γιατί ειλικρινά, όσο καλοί είναι, άλλη τόσο μοναδικότητα διαθέτουν κιόλας! Μοναδικές συνθέσεις αναζητείστε στα “Genghis Khan”, :Paladin”, “The bard” αλλά και στο μελαγχολικό “Xanadu” για να συλλάβετε το μεγαλείο τους.

 GAMMA – “GAMMA II” 1980

Με τον Ronnie Montrose στην κιθάρα, οι GAMMA ήταν η μπάντα με τον πιο βρώμικο (εμπορικό) ήχο στην Αμερική εκείνα τα χρόνια. Έπαιξαν ατόφιο hard rock, κάτι σαν τους FOREIGNER, αλλά με πιο σκληρό και ασυμβίβαστο ήχο. Βέβαια το παρελθόν του Montorse με την δική του, ομώνυμη μπάντα (παρέα με τον Sammy Hagar), ήταν αυτό που τον καθιέρωσε σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και με τους GAMMA κατάφερε να μας δώσει σπουδαία δείγματα δουλειάς! Η κιθαριστική του δουλειά εδώ είναι ανεπανάληπτη και γενικά ο ήχος του άλμπουμ είναι επιθετικός και τσαμπουκαλεμένος, παρα το γεγονός πως παραμένει φιλικό προς το ραδιόφωνο, πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα το single “Voyager”. Αφήστε που και το εξώφυλλο είναι από τα κορυφαία! www.ronniemontrose.com

FANTASY – “Beyond the beyond plus…” 1999

Οι Βρετανοί FANTASY κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ το 1973, παίζοντας θαυμάσιο progressive rock το οποίο πολύ εύκολα προσεγγίζεται από τον ακροατή και δεν έχει σε καμία περίπτωση περφεξιονισμούς και ακρότητες. Παρά τις εκτεταμένες τότε περιοδείες του με σχήματα όπως οι ELP,, GENESIS ,YES και παρά το γεγονός πως είχαν ετοιμάσει τα τραγούδια για την δεύτερη δουλειά τους, η Polydor τους πέταξε στο δρόμο! Μόλις το 1992 λοιπόν, κυκλοφόρησαν από μια ασήμαντη εταιρία το “Beyond the beyond” αλλά το 1999 η δεύτερη έκδοση του με τίτλο “Beyond the beyond plus…” και με αλλαγμένο εξώφυλλο είναι αυτή που μας απασχολεί εδώ. Πολύ υψηλού επιπέδου progressive rock, άνετα μπορούν να συγκριθούν με οποιαδήποτε prog μπάντα ξέρετε, είναι απορίας άξιον γιατί αυτό το συγκρότημα δεν έγινε διάσημο! Για το πομπώδες “Afterthought” πολλά πιο γνωστά σχήματα θα πουλούσαν και την ψυχή τους προκειμένου να το έχουν στην δισκογραφία τους! Ανακαλύψτε και εσείς τους FANTASY και δείτε πόσο καλό υλικό θαμμένο εκεί έξω! Για να φανταστείτε πόσο παπάρες είναι μερικοί άνθρωποι της μουσικής βιομηχανίας, πριν από δυο εβδομάδες ανέβασε ο Jon Webster (drummer της μπάντας) στο youtube κάποια links και κάποιοι τον προειδοποίησαν πως δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει γιατί δεν έχει τα δικαιώματα και τα copyrights! Έλεος πια! 

 FRANK MARINO – “Juggernaut” (1983)

Σας αρέσουν οι κιθαρίστες σαν τον Malmsteen, Vai, Moore; Σας αρέσει ο πιο rock ήχος του Pat Travers, Robin Trower, Jeff Beck; Γουτάρετε Blackmore, Schenker, Hendrix; Σας τρελαίνει ο Banamassa και ο Ritchie Kotzen; Εάν λέτε ναι σε όλα τα παραπάνω, τότε επενδύστε εδώ με κλειστά τα μάτια! Ο Frank Marino είναι ο λιγότερο διάσημος Θεός της κιθάρας στην rock μουσική, ενώ όλοι οι μουσικοί έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια για το παίξιμο του! Το “Juggernaut” είναι η δεύτερη προσωπική του δουλειά και μάλλον ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ποτέ είτε σαν Frank Marino.γιατί οι FRANK MARINO AND MAHOGANY RUSH είναι μια άλλη δουλειά! Ατόφιο κιθαρστικό 80s rock και hard rock, με κορυφαία στιγμή το μελαγχολικό, νοσταλγικό και ταξιδιάρικο “Stories of a hero”. Στις υπόλοιπες απαστράπτουσες συνθέσεις, αναδεικνύεται το φονικό παίξιμο και οι συνθετική του δεινότητα! Προσέξτε το solo του στο ομώνυμο τραγούδι, θα σας θαμπώσει! www.mahoganyrush.com

HYDRA – “Rock the world” 1977

Μέσα από τον Αμερικάνικο Νότο με τρία άλμπουμ στο ενεργητικό τους οι HYDRA και με το “Rock the world” το 1977 μπορούν επάξια να συγκριθούν με όμοιες τους
μπάντες σαν τους ZZ TOP, MOLLY HATCHET, 38 SPECIAL και BLACKFOOT. Ειλικρινά δεν έχουν απολύτως τίποτα να ζηλέψουν από κανέναν και τίποτα. Εξαιρετικό southern, biker rock του δρόμου, ταξιδιάρικες συνθέσεις και μια σπάνια μπαλάντα που θα σας κάνει να ξεφύγετε με τίτλο “To the willoved”. Οι HYDRA δεν είναι μια απλή περίπτωση καλής μπάντας που δεν έγινε γνωστή για χίλιους λόγους. Χωρίς να είναι τέλειοι μουσικοί, έχουν την ικανότητα της απλότητας και την έκτη αίσθηση στο να γράφουν τραγούδια που σου μένουν στο μυαλό οι μελωδίες τους.

Δημήτρης Σειρηνάκης

    Με πιάνει ώρες ώρες η απορία γιατί ο κόσμος αναλώνει χρόνο στην ακρόαση καλλιτεχνών που θυμίζουν κραυγαλέα κάποιον άλλο…

    Αφορμή να ξανανιώσω την ίδια αμηχανία δε θα μπορούσε να μην είναι ο κακός χαμός που επικρατεί στη Σκανδιναβία με συγκροτήματα τύπου GHOST, που βαμπιρίζουν πάνω στα φοβερά και τρομερά επιτεύγματα του ιδιοφυή KING DIAMOND. Η ιστορία αυτή δημιουργεί υπόνοιες και φυσικά ερωτήματα του γιατί συμβαίνουν όλα αυτά! Εχει όμως σημασία να το εξερευνήσουμε;

   Καταρχήν θα πρέπει να αποδεχτούμε πως ο,τιδήποτε στο παρελθόν είχε επιτυχία γιγαντώνεται στην πορεία του χρόνου, αποκτώντας διαστάσεις μύθου. Πώς γίνεται αυτό όμως;

    Πριν 3 χρόνια είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον drummer των DEICIDE, Steve Asheim, ο οποίος μου απάντησε με πολύ γλαφυρό τρόπο γιατί το όνομα της μπάντας του ξαφνικά εκείνη την περίοδο είχε αρχίσει να ξαναγίνεται μεγάλο: «Το όνομα ενός group έχει ανεβοκατεβάσματα, ανάλογα με τις αναφορές που έχει στην πορεία του χρόνου από τα νέα σχήματα. Ετσι όταν πολλοί νέοι μουσικοί και ακροατές αναφέρονται συνεχώς στο όνομα σου, τότε σίγουρα το όνομα σου αποκτά ένα μεγάλο status».

   Αν δεχτούμε αυτό σαν μια πιο «αγνή» προσέγγιση, τότε τί συμβαίνει όταν εμπλέκονται και τα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας;

   Η υπόθεση ρετρό δεν είναι καινούρια, κάτι που επισήμανα σε μια καλοκαιρινή εκπομπή του Σάκη Φράγκου στον Atlantis FM, όταν με μηνύματα οι ακροατές έδειχναν τη δυσαρέσκεια τους για όλο αυτό το νέο κίνημα που ξεθάβει τους MERCYFUL FATE. Ουσιαστικά βέβαια δεν είναι κίνημα, αλλά μια τάση που στην πορεία του χρόνου θα ξεθωριάσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και στο μήνυμα που έστειλα σαν ακροατής υπενθύμισα το γεγονός της πρώτης κραυγαλέας ρετρό κίνησης που έγινε το 1996 και λειτούργησε σαν τον ασκό του Αιόλου για όλο το φάσμα του heavy metal ήχου.

   Ηταν η εποχή που η μουσική βιομηχανία στον ακραίο ήχο προσπαθούσε να παρουσιάσει σε mainstream επίπεδο κάτι που να μπορεί να ακουστεί «άνετα από όλους». Οι κινήσεις των μεγάλων εταιριών έδειχναν αυτήν την κατεύθυνση με πιο κραυγαλέα της Metal Blade που κυκλοφόρησε εκείνο το καλοκαίρι το “The Cainian Chronicles” των ANCIENT. Ολοι ξέρανε πως το επόμενο βήμα μετά την αποδόμηση που είχε δεχτεί το death metal με την απενεργοποίηση των DEATH, OBITUARY και την αποχώρηση του Vincent από τους MORBID ANGEL πως το black metal θα έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος τόσο στο ενδιαφέρον, όσο και στη δημοσιότητα.

    Η Osmose που ήταν η μεγαλύτερη εταιρία του είδους, έχοντας εμπειρία στο χώρο αυτό, έκανε μια κίνηση που λειτούργησε άψογα για τα δεδομένα της εποχής. Ενέταξε στο δυναμικό της τους BEWITCHED, ένα ακόμα project του Blackheim των KATATONIA. Με τους BEWITCHED είχε βγάλει ένα demo που ελάχιστοι του έδωσαν σημασία μιας και ήταν αδιάφορο, αντίθετα με τα albums των KATATONIA που είχαν κάνει μεγάλη αίσθηση εκείνη την εποχή.

   Στα χέρια της γαλλικής εταιρίας οι Σουηδοί αποκτούν ένα λιγότερο τραχύ και καθαρό ήχο και η ηχητική κατεύθυνση του ντεμπούτου τους ήταν πολύ κοντά στους MERCYFUL FATE! Το πείραμα του “Diabolical desecration” πέτυχε απόλυτα γιατί αν και μουσικά ελάχιστα στοιχεία είχε από το black metal σύμπαν, κατάφεραν τα τραχιά φωνητικά του Blackheim να δέσουν άψογα με το μουσικό περίβλημα και οι συνθέσεις να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ποιων περιστάσεων; Μα φυσικά να κάνουν πάταγο σε όσους λατρεύουν τους MERCYFUL FATE! Και όχι μόνο όμως….

    Στα mid 90s οι οπαδοί του extreme metal ήχου είχαν ήδη ξεκινήσει να εντρυφούν ολοένα και περισσότερο στο black metal μικρόκοσμο, που ήταν έτοιμος να συνεπάρει τους πάντες τα επόμενα χρόνια. Οι αναφορές στην πρώτη γενιά του black metal από τα περιοδικά και τους ίδιους τους μουσικούς του είδους ήταν συνεχείς. Οι αναφορές στους MERCYFUL FATE σαν προπάτορες του ήχου και ισάξιους σε επιδραστικότητα με την τριπλέτα VENOM/BATHORY/CELTIC FROST αρκούσε για μια ολόκληρη νέα γενιά ακροατών να εντρυφήσει στη μαύρη τέχνη του Δανού δηλωμένου σατανιστή. Ετσι όταν οι BEWITCHED έσκασαν σα βόμβα, οι ακροατές ήταν προετοιμασμένοι και δεκτικοί σε μια τέτοια μίξη σαφέστατα προτεινόμενη από το παρελθόν. Μόνο που ήταν και κάποιοι εξίσου σημαντικοί γι’αυτή την «επιτυχία» προετοιμασμένοι….

    Σύσσωμος ο τύπος σε όλο τον κόσμο εκθειάζει το album, δείχνοντας ένα κενό που κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμη δεν είχε καλύψει στο black metal. Κι αυτό δεν ήταν άλλο από τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και τα αμιγώς heavy metal στοιχεία που είχαν οι MERCYFUL FATE και λειτουργούσαν σαν Δούρειος Ιππος σε όσους δεν μπορούσαν να ακούσουν black metal λόγω πολλών παραγόντων – φωνητικά, ήχος κτλ κτλ. Ετσι η βιομηχανία είχε να προτείνει τη δική της «extreme music for the masses» εκδοχή για πρώτη φορά με καθαρά παρελθοντολαγνικές τάσεις σε ένα ιδίωμα που μόνο αποστροφή προκαλούσε στους fans του παραδοσιακού heavy metal. Ετσι πλέον μπορούσαν να πουν «από black metal ακούω τους τάδε» και όχι να πουν «δε μου αρέσει το black metal». Είναι και στο πλαίσιο «ακούω τα πάντα» ή «είμαι ανοιχτόμυαλος»….

     Και για να γίνει αυτό εφικτό πρέπει τα εξώφυλλα να μην προκαλούν, τα σύμβολα του μαυρομεταλλικού κόσμου να κρυφτούν και οι φωτογραφίσεις να είναι πιο «προσεγμένες» και «μαζεμένες» για να μην προκαλούν. Το πακέτο “Diabolical desecration” τα είχε όλα αυτά γιατί το target group ήταν σαφέστατα οι χεβιμεταλλάδες που δεν ακούν extreme metal!

    Οι άλλες μπάντες, όμως, που θα έμπαιναν στη διαδικασία εκείνη την περίοδο να αντλήσουν έμπνευση από το παρελθόν με πρώτους και καλύτερους τους AURA NOIR και INFERNO δεν είχαν όλα την ίδια «πολιτική». Τα μέλη τους διατυμπανίζουν πόσο λατρεύουν το thrash και δημιουργούν μια black/thrash ηχητική, που ήταν πιο χύμα κι από εκείνη των thrashers των 80s – μάλλον επιτηδευμένα!

    Ετσι οι thrashάδες που είχαν απογοητευτεί από την κατάφωρη απαξίωση του είδους που λατρεύουν, άρχισαν να ξεθαρεύουν βλέποντας 20χρονους να αναδομούν των πρώιμο ήχο των DESTRUCTION και SODOM! Ομως αυτά όλα λειτουργούσαν σε περιορισμένο επίπεδο και το mainstream ακόμα δεν είχε κάνει την κίνηση που θα έθετε και τα standards της ρετρολαγνείας…

    Οι CRYSTAL AGE σας λένε τίποτα σαν όνομα; Μάλλον όχι, εκτός κι αν είστε τόσο πορωμένος με την περίφημη σκηνή του Γκέτεμποργκ που δεν σας ξέφυγαν οταν κυκλοφόρησαν το 1995 το “Far beyond divine horizons”.

    Οσοι τους ξέρατε από αυτό το δίσκο μάλλον πάθατε σοκ όταν μάθατε ότι δύο χρόνια μετά ο Fredrik Larsson και ο Oscar Dronjak ήταν μπασίστας και κιθαρίστας αντίστοιχα των HAMMERFALL. Ποιος ήξερε τους Σουηδούς πριν το “Glory to the brave”; Μάλλον κανείς, γιατί ήταν ένα side project που δεν ηχογράφησε από το ’93 ούτε ένα demo.

   Και τσουπ η Nuclear blast τους κλείνει συμβόλαιο και κάνει το πιο προπαγανδιστικό promotion που είχε γίνει μέχρι τότε στο heavy metal. «Ο heavy metal δίσκος της δεκαετίας» ανέφεραν τα flyers και τα promos της εταιρίας για το “Glory to the brave”, αλλά ακόμα πιο εκθειαστικές οι αναφορές στις παρουσιάσεις του δίσκου που έγιναν από τα περιοδικά μήνες πριν την κυκλοφορία του! Ετσι το έδαφος είχε προετοιμαστεί κατάλληλα με συνεντεύξεις, μαζικές δισκοκριτικές και συνεχείς αναφορές ώστε με την προπαγανδιστική μέθοδο οι HAMMERFALL να γίνουν το πρώτο καθαρά ρετρό συγκρότημα που θα είναι και απόλυτα πετυχημένο σε εμπορικό επίπεδο! Ετσι το 1997 πήρανε βραβεία, έδωσαν συναυλίες σε festival και ο κόσμος ανακάλυψε τον καθαρόαιμο heavy metal ήχο των 80s! Τον underground όμως που λατρεύαμε κι εμείς στην Ελλάδα, όπως τους WARLORD! Και εγένετο true metal…

    Η συνέχεια ήταν νομοτελειακή και ο ασκός του Αιόλου για το mainstream είχε μόλις ανοιχτεί! Χιλιάδες τα νέα σχήματα που έπαιζαν καθαρόαιμο heavy metal με τους Iταλούς RHAPSODY να απολαμβάνουν εξίσου αποθεωτική ανταπόκριση με το “Legendary tales” την ίδια χρονιά.

    Από αυτά τα γεγονότα προέκυψε κάτι πολύ σημαντικό για τα επόμενα χρόνια: Πλέον ο κόσμος είχε αποδεχτεί το ότι κάποιο σχήμα θα μπορούσε να έχει σαφείς αναφορές σε κάποιο άλλο από το παρελθόν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα συγκροτήματα που κόπιαραν ευθέως κάποιον άλλο καλλιτέχνη απαξιώνονταν με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς – ξεχνιέται το TESTALLICA; To γιατί έγινε και το πως επέδρασε στη γενικότερη αντίληψη που επικράτησε από τότε θα μας απασχολήσει την επόμενη φορά!

     Μέχρι τότε όσοι λατρεύετε αυτά τα νέα σχήματα αναλογιστείτε πόσα τέτοια σχήματα έχετε στη δισκοθήκη σας – αν έχετε – ή αν θυμάστε το support group στη μεγάλη συναυλία των AC/DC….

Λευτέρης Τσουρέας

7 / 10

Για όσους δεν γνωρίζουν, οι ADRENALINE MOB, είναι το νέο συγκρότημα του Mike Portnoy (ex–DREAM THEATER), με τον κορυφαίο metal τραγουδιστή τα τελευταία χρόνια στο metal, τον Russell Allen (SYMPHONY X). Στις κιθάρες είναι ο Mike Orlando (SONIC STOMP) και ο Rich Ward (STUCK MOJO, FOZZY) και στο μπάσο ο Paul DiLeo (ο οποίος είναι απλά τυχερός που παίζει μαζί τους!).

Πάμε στο δια ταύτα τώρα. Το Ε.Ρ. αυτό, είναι προπομπός του full length άλμπουμ τους, που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2012, αλλά τους βοηθά να έχουν υλικό να παρουσιάζουν στις συναυλίες που παίζουν είτε ως support στους GODSMACK, είτε μόνοι τους. Όταν κανείς ακούει ένα σχήμα με τον πρώην ντράμερ των DREAM THEATER και τον τραγουδιστή των SYMPHONY X, λογικά είναι έτοιμος για ένα progressive όργιο. Αμ δε!!! Οι ADRENALINE MOB παίζουν ένα μοντέρνο groovy metal, στο ύφος των PANTERA, των BLACK LABEL SOCIETY, αλλά και του Rob Zombie. Περίεργο, αλλά αληθινό. Ο Russell Allen, ακούγεται εκπληκτικός ακόμα και σ’ αυτό το στυλ, αποδεικνύοντας πόσο χαρισματικός είναι. Άλλωστε, στους δύο τελευταίους δίσκους των SYMPHONY X, είχε βάλει το πιο «αγριεμένο» ύφος του κι έδειχνε το εύρος του. Το εναρκτήριο τραγούδι, “Psychosane”, έχει τα σηκώματα της κιθάρας του Zakk Wylde και συνεχίζουμε με το “Believe me”, που στο ξεκίνημά του, όταν ο Allen λέει “come on”, είναι σαν να ακούει κανείς τον Phil Anselmo και φτάνουμε στην κορυφαία στιγμή του E.P., το “Hit the wall”, το οποίο είναι το μοναδικό που μοιάζει αρκετά με DREAM THEATER των τελευταίων δίσκων και SYMPHONY X, έχοντας μοντέρνο ήχο στις κιθάρες. Το “Down to the floor”, είναι «καρφί» Rob Zombie. Συμπαθητικό, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Το άλμπουμ, κλείνει με μία διασκευή στο “The mob rules”, των BLACK SABBATH. Είναι εκπληκτική η απόδοση του Allen, τον οποίο σίγουρα θα αποθέωνε ο τεράστιος κοντός αν ήταν εν ζωή αυτή τη στιγμή. Παρόλα αυτά, η εν λόγω διασκευή, είναι εκτός κλίματος, αφού λίγο έχει να κάνει με το μουσικό ύφος του σχήματος… Μόνο λόγω της λέξης “mob” λογικά επιλέχθηκε να διασκευαστεί.

Συνολικά, είναι ένας χαλαρός, groovy metal δίσκος, αρκετά μοντέρνος, βαρύς, αλλά δεν θα έλεγα ότι ενθουσιάζει και ότι έχει να μας παρουσιάσει κάτι αξιομνημόνευτο. Εκπληκτικός τραγουδιστής, εξαιρετικός ντράμερ, πολύ καλές κιθάρες, αλλά το σύνολο δεν ισούται με την απόδοση των μελών ξεχωριστά. Αν αυτό είναι το συγκρότημα που θα ασχοληθεί ο Mike Portnoy full time, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε το επόμενο project του. Δεν είναι ότι είναι άσχημο. Είναι ότι δεν μας προσφέρει το κάτι παραπάνω… Και μην ξεχνάμε ότι και ο Russell Allen, όταν έκανε σόλο άλμπουμ με το “Atomic soul”, το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό, όσο καλός τραγουδιστής κι αν είναι. Μάλλον έκαστος πρέπει να ασχολείται με αυτό που μπορεί καλύτερα…

Σάκης Φράγκος

Ένα από τα πράγματα που γουστάρω είναι οι εκπλήξεις (φυσικά όταν είναι ευχάριστες) από συγκροτήματα που δεν είχα καμία απολύτως απαίτηση. Όταν έφτασε το CD των Γερμανών thrashers ACCUSER στο γραφείο, το άφησα σε μία γωνία και προτιμούσα να ακούω άλλα πράγματα που είχαν προτεραιότητα στα γούστα μου. Όταν έφτασε όμως η ώρα να το ακούσω, πραγματικά ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Οι ACCUSER είναι ένα γερμανικό thrash συγκρότημα, που όμως διαφέρει από πάρα πολλούς συναδέλφους τους από την ίδια χώρα, καθώς οι επιρροές τους είναι καθαρά αμερικάνικες, ως επί το πλείστον Bay Area και μάλιστα η μουσική τους είναι εξαιρετικά καλοπαιγμένη. Η αλήθεια, είναι ότι οι ACCUSER είναι παλιές καραβάνες και στα χρόνια που το thrash είχε πεθάνει –γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90- αν δεν κάνω λάθος, είχαν πολύ στενή σχέση με τους industrial metallers DIE KRUPPS. Τώρα που η μουσική αυτή πήρε τα πάνω της, εμφανίστηκαν στο προσκήνιο εκ νέου το 2008 και ξαναχτυπάνε φέτος με το “Dependent domination”.

Ακούγοντας το “Desolate shape”, νόμιζα ότι άκουγα το “The last act of defiance” των EXODUS από το “Fabulous disaster” (δεν είναι ίδιο, αλλά μοιάζει στον ρυθμό). Επίσης υπάρχουν πολλά στοιχεία από OVERKILL, από TESTAMENT (σε πολλά σημεία), από METALLICA (το ομώνυμο τραγούδι «βρωμάει» “Master of puppets”) αλλά το φοβερό είναι ότι μου φέρνουν πολύ και σε GRIP INC, ιδιαίτερα στα φωνητικά που θυμήθηκα τον μακαρίτη Gus Chambers. Δεν βγάζουν αυτή τη γερμανίλα που αναδύεται ακούγοντας σχήματα όπως οι PERZONAL WAR για παράδειγμα (και δεν τους αναφέρω τυχαία, αφού έχουν τον ίδιο παραγωγό) κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το στοιχείο της έκπληξης.

Δεν ξέρω αν η επανασύνδεσή τους έχει να κάνει με την ακμή του ιδιώματος, αν κάνουν μία αρπαχτή (σιγά τα λεφτά που θα βγάλουν δηλαδή, αλλά λέμε τώρα), αλλά με ενδιαφέρει ότι το αποτέλεσμα είναι πολύ παραπάνω από τίμιο. Και το άλμπουμ το ακούω συνεχώς, σε μία περίοδο πολύ σημαντικών κυκλοφοριών… Αυτό κάτι σημαίνει για εμένα.

8 / 10

Σάκης Φράγκος

5 / 10

Η μόνιμη και πάρα πολύ έντονη ένστασή μου με τους ANATHEMA, είναι ότι είναι ένα συγκρότημα το οποίο αποτελείται σαφώς από τεμπέληδες… Θέλουν να θεωρούνται ενεργοί, αλλά από το 2003, έχουν βγάλει μόνο το περσινό “We’re here because we’re here” με καινούργιο υλικό, άσχετα αν έρχονταν κάθε χρόνο μία και δύο φορές στη χώρα μας για συναυλίες, αφού έχουν μπόλικο κοινό που τους γουστάρει και πηγαίνει και τους βλέπει κάθε φορά (και καλά κάνει σε τελική ανάλυση). Αφού είχαν βγάλει το “Hindsight” το 2008, με επανεκτελέσεις τραγουδιών τους από το “Eternity” και μετά, είπαν τώρα να ασχοληθούν με την πρώιμη περίοδό τους και να επανεκτελέσουν τραγούδια τους από τα EP “Crestfallen” και “Pentecost III” και από τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, τα “Serenades” και “The silent enigma”. Η αλήθεια είναι ότι τα τραγούδια είναι αρκετά διαφορετικά από πλευράς ενορχηστρώσεων, με αυτό που λέμε «αιθέρια» γυναικεία φωνητικά, πιάνο, ακουστική κιθάρα και τις μεθυστικές μελωδίες που είχαν από την πρώιμη περίοδό τους κιόλας. Μάλιστα, συμμετέχει και η Anneke van Giersbergen (ex_THE GATHERING) στο “Everflow”, που το ανεβάζει σαφώς επίπεδο, ενώ υπάρχει και το αγαπημένο μου “J’ai fait une promesse” (“I made a promise”), το οποίο είχα να ακούσω πολλά χρόνια, αλλά και μία πραγματικά εξαιρετική εκτέλεση του “Sunset of age” με ορχήστρα…

Είναι ωραίο να ακούει κανείς τα παλιά κομμάτια τους εκτελεσμένα έτσι, αλλά όταν οι ANATHEMA μας προσφέρουν νέο υλικό με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς και μένουν στα τραγούδια που είχαν γράψει πριν από 20 χρόνια, εμένα μου δείχνει περισσότερο συνταξιούχους, παρά ενεργό σχήμα. Ως εκ τούτου, ο βαθμός είναι συνάρτηση δύο παραγόντων: Του πόσο καλός είναι ο δίσκος και της χρησιμότητας της κυκλοφορίας του…

Σάκης Φράγκος