Happy New Year everybody!! With the New Year upon us things start to heat up real quick in January. This month is the WNAMM trade show in Anaheim, California, where tens of thousands of people such as musicians, musical instrument manufacturers, sales reps and fans come to check out the ‘lastest-greatest’ gear offerings for 2012. It’s a great opportunity to get caught up with friends, check out new gear and see some amazing players shred their licks, too.

Aside from autograph sessions for my peeps on the trade show floor, this show will also see new bass guitar offerings that I’ve been working on with Jackson Guitars, things we’ve been designing together these past 12 months. More info at www.jacksonguitars.com.

Zoom is rolling out a brand new bass effects pedal (called the B3) with presets configured by me, Frank Bello, Billy Sheehan and other monster bass players (www.samsontech.com). I’ll definitely be grabbing one of those this year!

One of my new pet projects is the “David Ellefson ROCK SHOP” app for iPhone, iPad & iTouch being brought out by PocketLabWorks to be available in the Apple App Store shortly (http://pocketlabworks.com/David-Ellefson-Rock-Shop.html). We designed it so guitar and bass players can plug in to the iRiffport and access their iTunes library and start jamming immediately. The app is complete with instant signature ‘David Ellefson’ bass tone and also features a tuner, effects, metronome and even a ‘looper’ to loop your favorite sections of songs for practicing or creating solos. Probably my favorite feature is the pitch device, which allows the user to tune a song to proper A440. We designed this as a way for fans to play along with an album like “Peace Sells…But Who’s Buying” without having to re-tune their instrument. Pretty cool! This new app will be available in the Apple App store in the coming weeks. Stay tuned to www.pocketlabworks.com for more info soon.

Finally, just this week I announced my new book “Unsung” Words and Images. This is my first self-published literary work and features lyrics, poems and spoken word pieces which will all be accompanied by some fantastic photographic images. It’s a very deep, rich and colorful book and will be available through www.lulu.com by mid March. Stay tuned to www.davidellefson.com and www.twitter.com/ellefsondavid for more info on that in the coming weeks.

Well, I’m off to Gigantour next week with our friends in Motorhead, Volbeat & Lacuna Coil and dates for Megadeth Europe tours are also being announced now for summertime. Check www.megadeth.com for more dates coming in regularly. Exciting times for sure…can’t wait to see you all in 2012!

David Ellefson

Η γυναίκα μου κι εγώ, στεκόμαστε στη σειρά μας στο Swan Oyster Depot στην Polk Street στο San Francisco, με τον Scott Ian και τον φίλο μας, Matt. Ευτυχώς, η ουρά δεν είναι πολύ μεγάλη, μιας και ακροβατούμε στα όρια της πείνας! Ευτυχώς, ο Scott έφτασε αρκετά λεπτά νωρίτερα για να μας «κρατήσει» θέση, πικραίνοντας έτσι τους μικροπωλητές που ήταν πίσω μας. Δεν είχαμε φάει σ’ αυτό το μέρος με τη γυναίκα μου και δεν είχαμε τη διάθεση να ξοδέψουμε μία ώρα περιμένοντας…

Δεν ήμασταν μόνο πολύ πεινασμένοι, αλλά έπρεπε να πάω για soundcheck δέκα λεπτά αργότερα. Οι METALLICA, μας είχαν ζητήσει ευγενικά να ανοίξουμε με τους ARMORED SAINT μία από τις νύχτες του εορτασμού των 30 χρόνων τους, στο περίφημο Fillmore στο San Francisco στις 7 Δεκεμβρίου. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το παίρνω χαλαρά και κάτι που δεν θα αργούσα με τίποτα. Μόλις πληροφορήθηκα ότι το crew μου ήταν ήδη εκεί και περίμενε να ανέβει στη σκηνή. Δεν θα τα καταφέρω να φτάσω στην ώρα μου…

Μία εβδομάδα νωρίτερα, οι ARMORED SAINT είχαν φτάσει στο αεροδρόμιο JFL στη Νέα Υόρκη, για ένα σαββατοκύριακο με συναυλίες στην περιοχή Tri State, για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια! Βρέχει και η κίνηση την ώρα αιχμής δεν είναι και ιδιαίτερα ευγενική απέναντί μας. Κατευθυνόμαστε προς το Long Island όπου είναι το πρώτο μας show, αλλά το GPS μας έχει «θέματα» και γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι κατευθυνόμαστε πάλι πίσω στο Manhattan. Ευτυχώς η συναυλία είναι την επόμενη ημέρα και αν δεν κολλήσουμε στο New Jersey Turnpike πηγαίνοντας νότια, θα προλαβαίναμε τη συναυλία.

Τελειώσαμε το soundcheck στο Ollie’s Point στο Amityville του Long Island. Όλα πήγαν καλά, χάρη στη βοήθεια της support μπάντας μας, για τα τρία εκείνα show, των SEVEN WITCHES. Χωρίς αυτούς και την πραγματική υποστήριξή τους, αφού χρησιμοποιήσαμε ολόκληρο το backline τους με τους ενισχυτές και τα ντραμς τους, δεν θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε εκείνες τις συναυλίες. Οι συναυλίες έγιναν χάρη σ’ αυτούς και τους ευχαριστούμε ακόμα και σήμερα. Έφυγα για να φάω ένα grilled cheese σάντουιτς με τον φίλο μου Frank Aresti από τους FATES WARNING και τότε έλαβα ένα μήνυμα από τον John Bush ότι η πτήση του είχε καθυστέρηση και δεν ήξερε αν θα προλάβαινε να φτάσει στην ώρα του για τη συναυλία. Εδώ είμαστε! Κάποια στιγμή, τα μηνύματα σταμάτησαν, οπότε όπως φαινόταν, θα είχαμε τραγουδιστή για εκείνη τη νύχτα στο Long Island. Ο John έφτασε στην ώρα του στο ξενοδοχείο, να κάνει ένα γρήγορο ντους και να έρθει κατευθείαν στο χώρο της συναυλίας. Το πρώτο από τα 3 show γίνεται με τις απαραίτητες «τεχνικές δυσκολίες», αλλά το μεγαλύτερο μέρος του μικρού κοινού, φαίνεται ευχαριστημένο. Αυτά τα show στην Ανατολική Ακτή είναι τα πρώτα μας από το 1992 και είναι πολλοί που περίμεναν να παίξουμε εκεί πολλά χρόνια, το ίδιο κι εμείς. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός “Fingers” από τον ραδιοφωνικό σταθμό WBAB, μας καλωσόρισε στη σκηνή για χάρη του παλιού καιρού. Τον είχαμε συναντήσει στην πρώτη μας περιοδεία, το 1984 και είναι πάντα πολύ ωραίο να κλείνουμε έναν πολύ «ευρύ» κύκλο. Συνολικά είχε πλάκα εκείνη η βραδιά, αφού είδαμε πολλά οικεία πρόσωπα και κάναμε καινούργιους φίλους.

Επόμενη στάση το Allentown, PA. Την ώρα που είχα τη μπύρα μου στη μέση, το φαγητό άρχισε να καταφθάνει. Στρειδόσουπα, καβούρια κοκτέιλ, γαρίδες, στρείδια και καπνιστός σολωμός καταφθάνουν το ένα μετά το άλλο. Είναι μία μάχη φαγητού! Κάθε πιάτο πιο απολαυστικό από το προηγούμενο. Ίσως το πιο απίστευτο φαγητό του είδους του! Καταβροχθίσαμε τα πάντα. Ένας ντόπιος που καθόταν δίπλα μας, διασκέδασε τόσο πολύ με τη μανία μας που καταβροχθίζαμε τα πάντα και μας προσέφερε τον αχινό της μόλις έφτασε στο τραπέζι της. Την ώρα που σκεφτόμουν την πιθανότητα να ρευτώ και να ξεράσω ένα κομμάτι της προσφοράς της κατά τη διάρκεια του τρίτου τραγουδιού της συναυλίας μας, ο αχινός κατέφτασε. Κοίταζα τη μάζα με τις ακίδες που από μωβ-μαύρο χρώμα, είχαν γίνει ωχρό κίτρινο και κινούνταν προσπαθώντας να αποφύγουν το αναπόφευκτο, σκεφτόμουν το καθήκον μου να παίξω συναυλία και αρνήθηκα την προσφορά, σε αντίθεση με τη γυναίκα μου. Δεν γίνεται πιο φρέσκο από αυτό!

Οι SAINT είχαν μία μέρα off για να ταξιδέψουν στην Pennsylvania, οπότε κάναμε την ημερήσια στάση μας στο City. Αντίθετα με ότι πιστεύει ο κόσμος, δεν βγαίνουμε τακτικά έξω, όλα τα μέλη της μπάντας μαζί, πια. Έτσι, ήταν πολύ ωραίο να τριγυρνάμε και να σκοτώνουμε την ώρα μας όλη τη μέρα. Κάναμε τη συνηθισμένη μας στάση στο Bleeker και περάσαμε όλη τη μέρα τρώγοντας και πίνοντας όπου μπορούσαμε. Η μέρα έφτασε στην κορύφωσή της με ένα γεύμα στη Villa Mosconi στο Village, για old school ιταλικό φαγητό. Ωραίες στιγμές.

To Allentown είναι πολύ κρύο για εμάς που είμαστε από τη Δυτική Ακτή. Μοιάζαμε με τον Randy, τον μικρό αδερφό του Ralphie στην ταινία “A Christmas story”. Στεκόμασταν σαν παγωμένοι δονητές. Όταν φτάσαμε στο venue για το sound check, ο διοργανωτής της συναυλίας, ξεκίνησε το γνωστό λυπημένο τραγούδι, με βιολιά-μινιατούρες… «Ωχ, η προπώληση είναι χαμηλή, η προπώληση είναι χαμηλή, Ωχ, όχι!!!». Το μόνο που είχα να πω, είναι «ΟΚ, άσε τα σάντουιτς που είχαμε ζητήσει στην άκρη και πες μου που μπορώ να βρω έναν αξιοπρεπή καφέ να πιω». Ύστερα από τόσα χρόνια, ακόμα μισώ να ακούω αυτές τις λέξεις. Πραγματικά το ΜΙΣΩ. Ευτυχώς για εμάς (και τον διοργανωτή), οι οπαδοί μας απλά είναι αναβλητικοί στο να αγοράσουν τα εισιτήρια της συναυλίας μας από πριν, οπότε η προσέλευση του κόσμου, ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Το κοινό και η συναυλία στο Allentown ήταν καταπληκτικά. Πολλοί έμειναν μετά τη συναυλία και είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε πολλούς νέους ανθρώπους, μερικοί εκ των οποίων είχαν ταξιδέψει δέκα ώρες για να μας δουν. Φοβερό αυτό να συμβαίνει μετά από 20 χρόνια. Επόμενη στάση, η Νέα Υόρκη.

Λατρεύω το Manhattan. Υπάρχει πολυεπίπεδη ζωή εκεί. Είναι ότι κοντινότερο σε Ευρωπαϊκή πόλη έχουμε στην Αμερική. Παραδέχομαι ότι δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί, αλλά σίγουρα λατρεύω να το επισκέπτομαι. Παίζουμε στο “The Studio” στο Webster Hall, ένα μέτριο club ανατολικά του Village. Την ώρα που έφτασα για το sound check και ήμουν έτοιμος να ακούσω το ίδιο τροπάριο για τη «χαμηλή προπώληση», ένιωσα μεγάλη έκπληξη που άκουσα ότι το club κόντευε να γεμίσει ήδη, οπότε όταν με ρώτησαν τι άλλο ήθελα, απάντησα: «Τι θα έλεγες για ένα έξτρα κιβώτιο μπύρα, πέρα από τη bonus αμοιβή μας;» Έγινε. Κράτησα ένα τραπέζι για την αδερφή μου και την πεθερά μου που θα έρχονταν να παρακολουθήσουν τη συναυλία μας, έκανα το sound check και πετάχτηκα να συναντήσω τη φίλη μου, Kat, για δείπνο. Είμαι σε αποστολή από το Θεό.

Η φίλη μου Kat κι εγώ, περπατάμε γρήγορα τους δρόμους του Village, ψάχνοντας το εστιατόριο Otto, του Mario Batali. Από τη στιγμή που δεν μπορούσα να κάνω κράτηση λόγω του soundcheck, δεν μπορούμε να βρούμε τίποτα, πουθενά… Κι έχουμε μόνο μιάμιση ώρα για να βρούμε ένα εστιατόριο, να καθίσουμε, να παραγγείλουμε, να φάμε, να πληρώσουμε και να περπατήσω μέχρι το venue πάλι. Και θέλω και κάτι καλό. Δεν θα τα καταφέρω. Ανοίγουμε την πόρτα στο Otto και ο μετρ λέει στα πεινασμένα μούτρα μας ότι πρέπει να περιμένουμε μία ώρα για να κάτσουμε κάπου. Αυτή ήταν μία από τις χειρότερες ειδήσεις που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό, επειδή μύριζε επικίνδυνα καλά εκεί μέσα… Βγαίνουμε λοιπόν, για να συνεχίσουμε την αποστολή μας. Πηγαίνουμε στο μέρος όπου ήθελα να πάμε από την πρώτη στιγμή, το Babbo, που ήταν εκεί δίπλα. Οι ελπίδες μας δεν ήταν και πολλές, βέβαια, γιατί Σάββατο βράδυ στις 7.30, να βρεις τραπέζι στο Babbo, που είναι πολύ δημοφιλές, είναι μάλλον αδύνατο… Δεν υπήρχε τρόπος να τα καταφέρουμε. Δεν πάω όμως στη Νέα Υόρκη τόσο τακτικά. Μπαίνουμε μέσα λοιπόν, και πηγαίνω στο bar όπως όταν πάω να δω συναυλία των KING’S X. Θέλω κάθισμα στην πρώτη θέση. Εκεί που βλέπαμε μία μάζα από πλάτες να κάθονται στα σκαμπό του bar, ξαφνικά δύο τύποι ακριβώς μπροστά μας, φεύγουν και πιάνουμε τις θέσεις με άλμα που θα έκαναν οι ακρίδες στο φρέσκο γρασίδι. Μπήκαμε! Έφτασαν το κρασί και το μενού και δεν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε πολλά. Παραγγελία! Το ένα πιάτο φτάνει μετά το άλλο. Οργασμός φαγητού. Αλλά, γαμώτο, ακόμα αφαιρούμαι από την ώρα στο iPhone μου, που περνάει γρήγορα. Είναι σχεδόν ώρα να φύγουμε και ακόμα φτάνει φαγητό. Τρελαίνομαι. Θέλουμε 15 λεπτά να βγούμε στη σκηνή και ακόμα έρχεται φαγητό! Εκείνη την ώρα μπήκε μέσα και ο ίδιος ο Mario Battali, ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου και στάθηκε πίσω μας! Αλλά τα μηνύματα στο κινητό μου έρχονταν και δεν ήταν και ιδιαίτερα ευγενικά. “Που στο διάολο είσαι;», «φίλε τα γ**ας όλα», “WTF!!!”. Πρέπει να πιστέψετε τον ταπεινό αφηγητή σας όταν λέει ότι δεν είναι έτσι. Να σκέφτομαι το φαγητό πριν είμαι εντάξει με τις υποχρεώσεις μου. Μισώ να απογοητεύω ανθρώπους, οπότε πληρώνουμε το λογαριασμό στα γρήγορα και λέμε αντίο στον παράδεισο. Τσακίζομαι με τα πόδια στο venue και μπαίνω στα παρασκήνια. Όλοι οι υπόλοιποι είναι τσαντισμένοι, αλλά δεν βγάζουν κουβέντα. Αλλάζω στα γρήγορα και βγαίνουμε 5 λεπτά αργότερα από το προγραμματισμένο. Στα μισά του τρίτου τραγουδιού, του “Nervous man”, αρχίζω να ρεύομαι κολοκυθάκια Βρυξελλών με το σκόρδο, αλλά δεν πειράζει, ήταν μία sold out συναυλία και αυτό ήταν το καλύτερο επιδόρπιο που έχω φάει. Η Νέα Υόρκη έσκισε!!!

Στο μεταξύ, η γυναίκα μου έλαβε ένα επείγον τηλεφώνημα κι έπρεπε να κάνει ένα conference call, οπότε αμέσως πήραμε ένα ταξί και την πήγα στο ξενοδοχείο για το τηλεφώνημά της. Εγώ έμεινα με τον ταξιτζή και πήγαμε στο Fillmore. Θα συναντιόμασταν αργότερα. Σκεπτόμενος ότι είχα αργήσει, έτρεξα στο χώρο της συναυλίας με τις οδηγίες του Jason, του manager μου. Το sms έγραφε: «Πέρνα από το Βιετναμέζικο εστιατόριο, δίπλα από το venue». Οοοοοkay…

Βρίσκω το Βιετναμέζικο εστιατόριο και μπαίνω μέσα σαν το πρόβατο και μία λεπτή κοπέλα, δίπλα στην πόρτα της κουζίνας, ρίχνει μία ματιά στο μοϊκάνικο μαλλί μου και χωρίς να πει λέξη, μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω μέσα από την κουζίνα. Ήταν αηδιαστικό… Έκανα μανούβρα μέσα από ένα παλιό, τσιμεντένιο δωμάτιο. Μύριζε σαν να υπήρχε ψάρι μίας εβδομάδας με απόνερα ενός μήνα. Εκείνη την ώρα είδα έναν από τους φταίχτες για τις μυρωδιές: Ένα ζευγάρι καφεκίτρινα ψάρια που υπήρχαν στο ταμείο. Δεν νομίζω ότι το ψάρι πρέπει να είναι έτσι. Πάω βιαστικά στην πίσω πόρτα που με οδηγεί μετά από μερικά σκαλοπάτια, στο venue. Ύστερα απ’ αυτόν τον τρόμο, χαιρετάω μερικούς παλιόφιλους που είχα να τους δω πολύ καιρό. Οι METALLICA, έχουν μερικά άτομα που δουλεύουν γι’ αυτούς, για αρκετά χρόνια, απ’ όταν περιοδεύαμε μαζί τους το 1984 και το 1986. Σπουδαία παιδιά. Μας καλωσόρισαν πολύ θερμά από την πρώτη στιγμή που μας είδαν. Το επίπεδο άγχους μου μειώθηκε, όταν είδα τους METALLICA που έκαναν ακόμα sound check. Δεν άργησα καθόλου. Ο Rob Trujillo κάνει ένα διάλειμμα και με αγκαλιάζει. Παρά το σάπιο ψάρι στο Βιετναμέζικο εστιατόριο, όλα θα πήγαιναν καλά.

Οι METALLICA, διάλεξαν να κάνουν κάτι που θα έμενε στην ιστορία για να γιορτάσουν τα 30 χρόνια τους. Για ξεκίνημα, δεν θα έπαιζαν κανένα τραγούδι δύο φορές κατά τη διάρκεια των τεσσάρων sold out συναυλιών. Σκεφτείτε το αυτό. Είναι άπειρο το υλικό που έπρεπε να μάθουν. Τέσσερις βραδιές και κάθε σετ να διαρκεί δύο ώρες… Ιδρώνω μόνο που το σκέφτομαι. Εκτός αυτού, είχαν άλλα γκρουπ που έπαιζαν, διαγωνισμούς, το δικό μας set, ένα jam στο τέλος της βραδιάς. Οι φτωχοί, κυριολεκτικά έκαναν πρόβες μέχρι να βγουν να παίξουν το set τους. Πραγματικά, ξεσκίστηκαν στη δουλειά. Και παρά αυτό το τρελό πρόγραμμα, μας έδωσαν αρκετό χρόνο να κάνουμε sound check και μάλιστα με τον επί χρόνια δικό τους ηχολήπτη. Παίξαμε ενάμιση τραγούδι και πήγα στο ξενοδοχείο να ηρεμήσω με τη γυναίκα μου, πριν γίνει ο πανικός. Μόλις είχα επιστρέψει από τρεις συναυλίες με τους ARMORED SAINT και είχα ξυπνήσει από τις 6 το πρωί. Είμαι κουρασμένος, αλλά δεν μπορεί να είμαι πιο κουρασμένος από εκείνα τα παιδιά. Προσπαθώ να χαλαρώσω, αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει χρόνος για έναν υπνάκο. Χειρίζομαι καλά το χρόνο που μου έμεινε πριν από το show και πηγαίνω στο bar του ξενοδοχείου για ένα ποτό πριν από τη συναυλία. Αυτό θα με ξυπνήσει.

Πίσω στο Fillmore, μας είπαν ότι ο Lars και ο James θα μας παρουσίαζαν!!! Περιμένουμε στο πράσινο δωμάτιο πίσω από τη σκηνή, όπου ο Lars και ο James θυμούνται που μας είχαν συναντήσει στο Los Angeles όταν είχαμε ξεκινήσει και οι δύο το 1982. Είπαμε μερικά πολύ ωραία πράγματα και μας ανέβασαν στη σκηνή οι δυο τους και μας παρέδωσαν στους πιστούς οπαδούς τους για τα επόμενα 30 λεπτά. Κάναμε ότι κάνουμε καλύτερα, παίξαμε τα τραγούδια μας γρηγορότερα από τις στούντιο versions και στο τέλος της συναυλίας, είχαμε κάνει κάποιους καινούργιους οπαδούς, κρίνοντας από τις φάτσες τους. Πάντα είναι ωραίο να παίζουμε στο Bay Area. Πάντα ήταν το δεύτερο σπίτι μας και είναι ωραίο να γυρνάς για ένα βράδυ. Εκτός από αυτό όμως, ήταν τεράστια τιμή για εμάς να παίζουμε με τους εδώ και πολλά χρόνια φίλους μας. Οι METALLICA έπαιξαν ένα σπουδαίο set, που περιείχε και μία φοβερή εκτέλεση του “The four horsemen”, με τα φωνητικά από «τον μόνο τραγουδιστή που είχαμε σκεφτεί να τραγουδούσε στη μπάντα μας», τον John Bush. Μετά το set τους, κάλεσαν ανθρώπους που είχαν παίξει εκείνη τη βραδιά, να τζαμάρουν το “Seek and destroy”. Ανέβηκα στη σκηνή να δω αν μπορούσα να «κοροϊδέψω» κάνοντας δεύτερα φωνητικά ή κάτι τέτοιο. Ο τεχνικός μπάσου του Rob Trujillo, στέκεται εκεί, κρατώντας ένα από τα jazz μπάσα του Rob και μου κάνει νόημα να πάω εκεί. Κοίταξα πίσω μου μήπως υπήρχε κανείς άλλος. Μπαααααα… Έδειξα τον εαυτό μου και μου απάντησε με μία φάτσα, σαν να μου έλεγε «φυσικά εσύ, ηλίθιε!». Πήδηξα τα σκαλοπάτια, μου έβαλε τη ζώνη πολύ χαμηλά και άνοιξε την ένταση. «Παίζω ζωντανά!». Το καλό ήταν ότι είχα ακούσει το τραγούδι στο iPod μου την προηγούμενη μέρα. Πήγα γύρω από τη σκηνή κι έπαιξα δίπλα στον Rob και τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένου και του Jason Newsted! Τρεις μπασίστες να μιλούν για τσουρέκια (συγγνώμη, δεν μπορούσα να κρατηθώ!). Όλη η βραδιά είχε μία σπουδαία ατμόσφαιρα με πολύ γέλιο. Βασικά ήταν ένα γιγαντιαίο πάρτι και οικοδεσπότες ήταν οι Βασιλιάδες του Metal. Περάσαμε απίστευτα καλά και όλοι χαιρετίσαμε τους METALLICA για όλα αυτά που έχουν πετύχει. Το θεωρώ προνόμιο να αποτελώ μέρος της ιστορίας τους και της φιλίας τους.

Στην πτήση της επιστροφής, το επόμενο πρωινό, η γυναίκα μου κι εγώ καθόμαστε δίπλα στον Scott Ian και αναπολούμε στα σκηνικά της προηγούμενης βραδιάς (Ο Scott απέτισε έναν εξαιρετικό φόρο τιμής στον Cliff Burton). Είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι όμως και το να ετοιμαστούμε για τις διακοπές δεν φαινόταν και πολύ ωραίο. Αλλά δεν υπήρχε απολύτως τίποτα για να παραπονιόμαστε εκείνο το πρωινό. Απολύτως τίποτα.

(Η αγγλική version του κειμένου βρίσκεται στο επίσημο site του Joey Vera και αναδημοσιεύεται αποκλειστικά και ύστερα από άδεια του ιδίου)

http://joeyvera.com/site/

Few Against Many: Λίγοι και καβ**μένοι!

The new album…through my words.

21 Μαΐου. Με τις τόσες ευχές που δέχθηκα εγώ στο Facebook για να μεταβιβάσω στον Gus για την ονομαστική του εορτή, ξέχασα τα γενέθλια της μάνας μου!

Σήμερα όμως, εμείς στους FIREWIND γιορτάζουμε και κάτι άλλο: Το νέο μας άλμπουμ… Είναι εδώ! Το “Few Against Many” μόλις κυκλοφόρησε και είμαστε παραπάνω από ενθουσιασμένοι!(κάνει και ρίμα, χμ!). Μακριά από τις ταμπέλες του power και οτιδηποτε, είναι απλα…τα νέα μας κομμάτια!

Όσοι έχουν αγοράσει το CD θα έχουν ήδη προσέξει ότι το δικό μου μερίδιο στο songwriting είναι πλέον μικρότερο, όμως έχω να πω ότι είμαι πολύ περήφανος που έχω βάλει την υπογραφή μου σε δυο πολύ σημαντικά -θέλω να πιστεύω- κομμάτια της μπάντας.

Το ένα είναι το “Another Dimension” το οποίο αποτελεί και το πιο γρήγορο κομμάτι που έχουμε γράψει ποτέ, κάνοντας ακόμα και χρήση “σουηδικού ντουπα ντουπα” στην εισαγωγή του, ενώ κατά τη διάρκειά του θα ακούσετε πολλές αλλαγές ρυθμού, τονικότητας, feeling και μια τρελή ανταλλαγή από solos! Και βέβαια μην ξεχάσω να αναφέρω το εισαγωγικό riff που είναι -σύμφωνα με τον Gus- το πιο δύσκολο που έχει γράψει ποτέ!

Το άλλο τραγούδι είναι η μπαλάντα” του δίσκου, με τίτλο “Edge Of A Dream”. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Είναι σίγουρα κάτι νέο, μια μπαλάντα μόνο για πιάνο και φωνή που η κιθάρα έρχεται για να φέρει… την λύτρωση, χωρίς όμως -όπως συνηθίζεται- η υπόλοιπη μπάντα να μπαίνει στο τέλος. Είναι ένα κομμάτι που γράψαμε μέσα στο κατακαλόκαιρο στο home studio μου όταν φιλοξενούσα τον τραγουδιστή μας Apollo. Λίγο πριν φύγει για το αεροδρόμιο, άρχισα να παίζω κάποια ακόρντα στο πιάνο και αυτός απλά άρχισε να το τραγουδάει! Χωρίς καμία προετοιμασία ή σκέψη. Με κάποιους στίχους για “οδηγό” κάναμε στα πολύ πρόχειρα ένα demo και το στείλαμε στον Gus. Αυτός στην αρχή ήταν κάπως διστακτικός με το να έχουμε ένα τέτοιο τραγούδι στο νέο μας -και πλέον πιο heavy- άλμπουμ μας, όμως πολύ σύντομα άρχισε να το γουστάρει! Μέχρι που κάποια στιγμή πετάει την ιδέα “ρε Bob, δε βάζουμε τους ίδιους τους APOCALYPTICA να παίξουν τα cellos που έχει μέσα;”

– “Ναι ρε, να φέρουμε και τον Jimi Hendrix να παίξει κανα σολάκι μήπως;” Είπα εγώ.

– “Καλά, κορόιδευε εσύ”.

Και λίγες μέρες μετά, σκάει τηλέφωνο και μου λέει ότι το management μας επικοινώνησε με το δικό τους, άκουσαν το κομμάτι, τους άρεσε και… είναι ήδη στο studio ηχογραφώντας!

Καλά, εδώ που τα λέμε, δεν μου έκανε και τρελή εντύπωση… Νταξ, το παλικάρι παίζει κιθάρα στον Ozzy, τίποτα δε μου κάνει εντύπωση μετά απ’ αυτό, χαχαχα!!!

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και πιστεύω ότι το κομμάτι έχει τη δική του θέση στο άλμπουμ άλλα και στην ιστορία μας πλέον.

Όσον αφορά στον υπόλοιπο δίσκο… Δεν μπορώ να πω εγώ τίποτα, από το να ξεχωρίσω κάποια όπως το “Losing My Mind” με τις τρελές αλλαγές και solos του, το ομώνυμο για τους στίχους και την “σύγχρονη επικότητά” του,το “The Undying Fire” για το πως βγαίνει όταν το παίζουμε live, το “Glorious” για το uber-chorus του Apollo και… εδώ σταματάω γιατί μάλλον δεν είμαι και ο πιο αντικειμένικός κριτής της δουλειάς μας! Προφανώς!

Αυτό το αφήνουμε σε όλους εσάς που μας στηρίζετε τόσα χρόνια και μας δείχνετε την αγάπη σας αλλά και σε εσάς, τους “άλλους”, που ίσως δεν μας γνωρίσατε ή δεν σας δείξαμε το “σωστό” μας πρόσωπο. Ίσως αυτό το άλμπουμ να έχει κάτι και για εσάς.

“What about Life?

What about those who died in vain?

What about the fight?

…For we are Few Against Many”

Bob Katsionis

Με αφορμή το εντυπωσιακότατο βίντεο με τις δηλώσεις του φίλου μου Edu Falaschi των ANGRA/ALMAH και βλέποντας ότι πολύς κόσμος βρήκε πάτημα και άρχισε και έλεγε τα δικά του και αφού ήδη σπατάλησα ένα βράδυ να απαντώ με τις γνωστές μου αναλύσεις/κατεβατά στο Facebook, είπα και γω σαν αμφιλεγόμενος μεταλοσελεμπρίτης ή απλά σαν ένας επαγγελματίας μουσικός που ζει ΑΠΟ ΜΕΣΑ αυτές τις καταστάσεις να μαζέψω τις σκέψεις μου και να πω την άποψή μου για το φαινόμενο.

“Πείτε μας κύριε Τραμπάκουλα… Τι έχετε;”

“Έχω, έχω να πω πολλά”.

Θα ασχοληθώ πρωτίστως με το βίντεο αυτό καθ’ αυτό.

Δε γνωρίζω τι συμβαίνει στη Βραζιλία, αλλά καταλαβαίνω. Ο Edu τα είχε πάρει κρανίο που ο κόσμος δεν μαζεύτηκε στο Samba Metal Festival.

Και καλά έκανε. Όμορφη, λαϊκού χαρακτήρα κίνηση που ο κόσμος αγαπάει να ακούει όμως, ποτέ δε θα στηρίξει. Είναι ψυχολογία της μάζας, παιδιά. Δεν τα λέω εγώ.

Βλέπε Αλέφαντος. Βλέπε Λεβέντης.

Ξεσκεπάζουν το σκουπιδαριό, ο κόσμος σίγουρα απολαμβάνει και συμμερίζεται την έκφραση “Καρκίνο στις οικογένειες τους” όμως… Στο τέλος, ψηφίζουν τις… οικογένειες αυτές.

Κατά τη γνώμη μου, η δήλωση αυτή ήταν τόσο βαριά που σε βάθος χρόνου ο Edu θα βγει κερδισμένος. Όπως ο Κορκολής ρε παιδί μου, που έφυγε κατατρεγμένος σαν παιδεραστής και γύρισε μετά από χρόνια με sold out συναυλία!

Είχε όμως δίκιο ο Edu;

Θα προσπαθήσω να μπω λίγο στην ψυχολογία του, μιας και έτυχε να περιοδεύσουμε μαζί κάποτε, κρατήσαμε μια επαφή και περισσότερο απ’ όλα είμαι και ακόλουθος της μουσικής των Brazileiros από το πρώτο τους demo “Reaching horizons”, το 1993.

Καταρχάς, ο Edu για πρώτη φορά βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση από τον μεγάλο του Εφιάλτη…τον άνθρωπο που ότι και αν κάνει, θα βρίσκεται πάντα στην σκιά του. Τον Andre Matos.

Δείτε πως χρησιμοποιεί το γεγονός ότι οι Si(n)fonia (Tolkki/Matos Inc) έπαιξαν σε 100 άτομα και αργότερα αυτοί σε 200-300!!! Μέσα λοιπόν στα πλαίσια της διαμαρτυρίας, ο Edu κάνει και τη δήλωση αυτή λοιπόν. Σαν να λέει «οι ANGRA πέσαμε, αλλά o Matos ακόμα περισσότερο».

Εγώ έτσι το εκλαμβάνω. Και πέρα από αυτό… Λέει ότι οι ANGRA έπαιζαν 200 dates στη Βραζιλία με 2.000 άτομα το καθένα και οι ALMAH… Τίποτα! ΤΙ ΣΟΥ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΡΕ ΦΙΛΕ?!?!

Οι fans θέλουν να ακούσουν ΜΟΥΣΙΚΗ. Άμα δεν τους πείσεις με τη μουσική σου, δε θα τους τραβήξεις από το αυτί με το ζόρι για να σε υποστηρίξουν. Όταν ένα live έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα… Αυτό μάλιστα. Στα live πας για να τραγουδήσεις, να χτυπηθείς, να γουστάρεις.

Δε πας επειδή ΠΡΕΠΕΙ! Ειδικά σε χώρες που το χρήμα δε ρέει και άφθονο. Όπως εκεί. Και εδώ. Στην Αγγλία, Αμερική, Γερμανία ο κόσμος βγαίνει και πάει στο local stage να δει ποιοί παίζουν σήμερα, να πιει ένα pint και να πάει σπίτι. Αυτό θέλουν τα συγκροτήματα; Τότε να παίξουν διασκευές να έχουν στάνταρντ κόσμο.

Είπε επίσης ότι η Βραζιλία είχε όλες και όλες ΔΥΟ μπάντες και τώρα πια όλοι τους κράζουν και τους έχουν πεταμένους στη γωνία και τους κλωτσάνε. ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ. Ας πρόσεχαν οι SEPULTURA μην τρωγόντουσαν ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ μεταξύ τους όταν έσκασε η επιτυχία που χωρίστηκαν σε 42 στρατόπεδα και μετά να παίζουν τα τραγούδια τους με 15 διαφορετικά μέλη, με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Ας βγάζανε δίσκους που να άντεχαν στον χρόνο, ας έβαζαν ξανά όλη εκείνη την κά*λα και την δύναμη που προέρχονταν μέσα από τα προβλήματα και τα σκατά που ζούσανε στα στενάκια του Bello Horizonte και θα σου πω εγώ αν θα είχαν τώρα κόσμο. ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ FANS ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΜΠΑΝΤΑ?!?!?!

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην περίπτωση των ANGRA. Δυστυχώς. Στην περιοδεία που κάναμε τότε, είχαμε απέναντί μας, μια μπάντα σε αποσύνθεση. O Edu, ο Felippe και ο Achilles ήταν όλη μέρα μαζί μας στο καμαρίνι και μας έλεγαν τα προβλήματά τους με τους δυο «αρχηγούς», τον Kiko και Rafael. H μπάντα με το ζόρι μιλιόταν μεταξύ τους, για οικονομικούς και προσωπικούς λόγους.

Στη συνέχεια ακολούθησαν δίσκοι μέτριας ποιότητας, πάντα σε σχέση με τους προκατόχους τους και το αποτέλεσμα ήταν όπως και στη Χώρα του Καφέ, έτσι και εδώ, στη Χώρα Του Καφενείου να πέσουν από τα 1.500 άτομα και τρελό sold out (Ρόδον Club 1997) στα 200 (Ρόδον 2006). Τυχαίο; ΔΝΜΖ! Τι να φταίει άραγε!?!?!? Ότι ο Kiko το έχει γυρίσει στα κιθαριστικά του κόλπα, βλέπε πετάλια, κιθάρες, σεμινάρια, ο Rafael ακολουθεί πιστά από πίσω και αυτός με το project του και το μόνο που δεν ακούμε είναι καλή μουσική.

Και μετά πάμε στο φαινόμενο της… «Ξενομανίας». Εκεί θα συμφωνήσω με τον Edu.

Και ελπίζω να μη σας χαλάει που θα χρησιμοποιήσω την δική μου εμπειρία σαν παράδειγμα, αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που κλήθηκα να σχολιάσω! Δεν είμαι ο Ζουράρις να σχολιάζω… by default! Πρόσφατα ανακοινώσαμε ένα live με τους Firewind στην Αθήνα με τιμή εισιτηρίου 18 ευρώ (ταμείο 20). Κάποιοι εξυπνάκηδες σχολίασαν την τιμή ως «ακριβή για Ελληνικό συγκρότημα»!!!!

Την ίδια στιγμή που πάνε και ακουμπάνε 30-35ρια σε ΚΑΘΕ live στο Fuzz ή το Gagarin και βλέπουν μπάντες να βαριούνται, να κάνουν ξεπέτες, να μην έχουν το παραμικρό stage show και να παίζουν 70 λεπτά σετ και να φεύγουν!!! Δε θα επεκταθώ στο τι κόστος έχει ένας χώρος σαν το Fuzz για ενοικίαση και ανάλογα τι μηχανήματα πρέπει να φέρεις για να τον καλύψεις και τους τεχνικούς και βέβαια…τα εισιτήρια μιας και μπορεί να είμαστε Ελληνική μπάντα αλλά ο ένας θα έρθει από Σουηδία, ο άλλος από Βέλγιο, ο Gus από την Αμερική και το crew μας από τη συμπρωτεύουσα!

Κανένας λοιπόν δεν έχει πρόβλημα και δεν απορεί γιατί άλλα συγκροτήματα (που έσκασαν μύτη με το tour bus στα πλαίσια περιοδείας- δηλαδή κόστος ελάχιστο!) είχαν πάνω από 30 ευρώ(!!!!) εισιτήριο, το σκάλωμα θα το φάνε με εμάς! Είναι λοιπόν στους… λαούς του Νοτίου ημισφαιρίου; Σίγουρα φταίει και η νοοτροπία του κόσμου, για μένα όμως φταίνε ΠΡΩΤΑ οι μπάντες. Άμα βλέπεις ότι δε σε πάει το «ποτάμι» μην πας ενάντια στο ρεύμα και ύστερα κατηγορείς τον κόσμο.

Πάω σε ένα τελευταίο point που τσούζει περισσότερο από τα άλλα.

ΕΛΛΗΝΙΚΑ UNDERGROUND LIVE

Εκεί που οι μπάντες, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ωρύονται εναντίον του κόσμου που «δεν υποστηρίζει την Ελληνική σκηνή και δεν έρχεται στα live ακόμα και αν το εισιτήριο είναι 5-8 ευρώ»…

Πριν σκεφτείτε οποιαδήποτε βλακεία του στυλ «τώρα μιλάει και ο Κατσιώνης για underground live» παρακαλώ μην ξεχνάτε ότι ΚΑΙ ΥΠΗΡΞΑ σε underground συγκροτήματα όταν ήμουν μικρότερος αλλά και ΑΚΟΜΑ βρίσκομαι στα «μικρά» stages με τους OUTLOUD. Οπότε οι εξυπνάδες κομμένες. Κι επειδή λόγω της δουλειάς μου με το στούντιο και τα videoclips όντως πηγαίνω και μάλιστα συχνά σε live, έχω να πω ότι δεν παρεξηγώ καθόλου τον κόσμο που δεν πάει.

Πρώτον: αν ρωτήσεις μια μπάντα, κανείς δε θα σου πει ότι παίζει για τα λεφτά, όμως Ο-Λ-Ο-Ι ΜΑ Ο-Λ-Ο-Ι δηλώνουν στις συνεντεύξεις τους ότι «προσπαθούμε να είμαστε επαγγελματίες στις ζωντανές μας εμφανίσεις», «κάναμε επαγγελματική παραγωγή» κλπ. Λοιπόν ή δεν ξέρουν ΟΛΟΙ καλά Ελληνικά, είτε απλά τα λένε για να τα λένε.

Επαγγελματίας σημαίνει ότι βγάζεις λεφτά από αυτό που κάνεις. Άσχετο αν το αγαπάς ή όχι, βγάζεις λεφτά. Γι’ αυτό βάζεις και εισιτήριο. Για να βγάλεις λεφτά. Και όταν έχεις μια μπάντα από την Αθήνα που παίζει στην πόλη της χωρίς έξοδα, τότε γιατί βάζεις εισιτήριο; Γιατί κοστολογείς το performance σου και αυτό που θα δώσεις στον κόσμο. Δεν ήρθε κόσμος; Sorry φίλε, τότε μάλλον δεν αξίζεις ΟΥΤΕ τα 5 ευρώ. ΔΕΞΟΥ ΤΟ!

Δεύτερον: Άντε και ήρθε ο κόσμος στο live. Για να στηρίξει τη φάση. Βλέπω ΠΑΝΤΑ να στραβώνει ο headliner όταν κάθονται όλοι μακριά από τη σκηνή, όταν δε τραγουδάνε η όταν δεν συμμετέχουν στο “hey-hey” που την προηγούμενη μέρα είδαν σε κάποιο DVD της αγαπημένης τους μπάντας. Και φυσικά τα σχόλια “Έλα ρε, τι είναι αυτά; Ελάτε μπροστά ρε” δίνουν και παίρνουν.

Πριν κράξετε, θυμηθείτε πόσες φορές το έχετε ζήσει αυτό. Και παρατηρήστε το από σήμερα κιόλας.

Μα είναι δυνατόν να απαιτήσεις από τον κόσμο κάτι;

Οτιδήποτε! Η δουλειά σου είναι να ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ και όχι να ζητάς από τον κόσμο να σε κάνει μάγκα και rock star για ένα βράδυ και την επόμενη μέρα να γυρίσεις στο Facebook σου να κάνεις φιγούρα.

Πάνω από όλα είναι η γαμ**ένη η ΜΟΥΣΙΚΗ. Καταλάβετέ το αυτό όλοι.

Γίνε rock star, πάρε λιμουζίνες και πέτα τηλεοράσεις από τα παράθυρα.

Πρώτα όμως ΠΑΛΕΨΕ να κάνεις τον κόσμο να δακρύσει, να φωνάξει, να τραγουδήσει, να πιάσει ένα όργανο και να γρατζουνίσει το τραγούδι σου.

Αυτό ισχύει για όλους.

Και για σένα Edu, και για σένα Bob (:-p) και για σένα που ΧΤΕΣ έκανες το πρώτο σου live και ήδη άρχισες να κράζεις ότι δε σε υποστηρίζουν.

ΠΑΙΞΤΕ ΜΟΥΣΙΚΗ!!!! ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ/ΣΑΣ!!!

Bob Katsionis