Γεια σου Ελλάδα!

Αυτή τη στιγμή γράφω από το San Jose στην California, όπου παίζουμε απόψε στο Gigantour με τους VOLBEAT, τους MOTORHEAD και τους MEGADETH.

Επιτέλους έχει ήλιο έξω και είμαι χαρούμενος που μπορούμε να κρεμάσουμε τα χοντρά μπουφάν μας, έστω και για μία ημέρα. Πιστεύω ότι το κρύο θα ξαναέρθει σύντομα, όταν σε λίγες μέρες θα φτάσουμε στο Denver!

Η περιοδεία πηγαίνει καλά. Μεγάλοι συναυλιακοί χώροι, σπουδαία συγκροτήματα, φανταστικά crew και περνάμε τέλεια, παίζοντας μία μίξη παλιών κομματιών και νέου υλικού από το “Dark adrenaline”. Το διαφορετικό κοινό που μαζεύει το κάθε συγκρότημα της περιοδείας, αντιδρά πολύ καλά στο set μας κι αυτό μου δίνει ώθηση κάθε βράδυ και είμαι έτοιμη να «παλέψω» στη σκηνή.

Το να περιοδεύεις όμως, δεν είναι πάντα τόσο εύκολο όσο φαίνεται. Δεν μιλάω μόνο για τη διαρκή τρέλα του ταξιδιού, τα αεροδρόμια, τα jetlags που με κάνουν να μην ξέρω ποτέ ποια μέρα ή ώρα είναι, αλλά και το να είσαι σ’ ένα tour bus μαζί με άλλους 11 (και μερικές φορές περισσότερους) ανθρώπους και τις προσωπικές τους συνήθειες.

Το πρόγραμμα είναι τόσο τρελό μερικές φορές, που δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ καθόλου ανάμεσα στις συναυλίες και νιώθω σαν ένα ζόμπι που περιφέρεται στο αεροδρόμιο. Το να είμαι μακριά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, με κάνει να αισθάνομαι νοσταλγία για το σπίτι και την πατρίδα μου πολύ συχνά, αλλά αυτό είναι το μονοπάτι που διάλεξα κι αισθάνομαι ευλογημένη που μπόρεσα να κάνω το μεγαλύτερο πάθος μου, επάγγελμα, αλλά φίλοι μου, δεν είναι καθόλου εύκολο, πιστέψτε με.

Πρέπει πάντως να πω ότι οι LACUNA COIL είναι πολύ καλά οργανωμένοι. Όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε μάθει ότι το tour bus είναι ένα πραγματικό κινούμενο σπίτι, το οποίο έχει ΑΝΑΓΚΗ από μερικές ανέσεις. Πρώτα απ’ όλα, μία μηχανή καφέ (ο κανόνας είναι ότι ο καθένας από εμάς πρέπει να πακετάρει ιταλικό καφέ στην τσάντα του πριν φύγουμε από τα σπίτια μας, στην αρχή κάθε περιοδείας), ένα γκριλ για μπάρμπεκιου και για σάντουιτς (ρωτήστε τα διάφορα μέλη του crew μας ανά καιρούς, που έχουν απολαύσει τα ψησίματά μας, με καφέ μόκα στο τέλος) και φυσικά έξτρα παρθένο ελαιόλαδο (τι Ιταλοί ήμαστε;). Αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε ότι έχουμε μία σχετική «χλιδή» όταν είμαστε στο δρόμο.

Ξεχάστε τα ξενοδοχεία και τις πισίνες. Βασικά είμαστε τσιγγάνοι που ακολουθούμε τον ήλιο.

Το μόνο «μελανό σημείο» και συγχωρήστε τα γαλλικά μου, είναι ότι δεν μπορείς να τα κάνεις στο λεωφορείο, εξαιτίας του αποχετευτικού συστήματος… Σκεφτείτε μας την επόμενη φορά που θα καθίσετε στην τουαλέτα σας, επειδή δεν θα δούμε τη δική μας για αρκετούς μήνες.

Η κουκέτα είναι η μικρή ήσυχη ζώνη του καθενός στο τέλος της ημέρες και το μόνο μέρος που μπορεί κανείς να έχει μία έννοια προστασίας της ιδιωτικής ζωής. Τράβα βρες τώρα δηλαδή!

Είναι φοβερό το ότι βλέπεις πως κάθε κουκέτα αντανακλά την προσωπικότητα κάθε προσώπου.

Ο Criz κοιμάται ακριβώς μπροστά μου και είναι ο κομπιουτεράς της παρέας. Το μόνο που βλέπεις είναι καλώδια να βγαίνουν από τον τοίχο και σκληρούς δίσκους στο στρώμα.

Ο Maus, είναι ο σχολαστικός. Βάζω στοίχημα ότι και ο πιο πειθαρχημένος στρατιωτικός δεν θα έκανε το κρεβάτι του τόσο τέλεια στρωμένο όπως το δικό του.

Δεν έχει τύχει να δω την κουκέτα του Pizza, επειδή είναι σχεδόν συνέχεια μέσα. Μάλλον ο Marco και ο Andrea είναι οι πιο ισορροπημένοι, χαχα!

Η δική μου κουκέτα είναι γεμάτη από διάφορα πράγματα, συμπεριλαμβανομένου ενός μαξιλαριού κουκουβάγιας, ενός χαλιού από τίγρη (φυσικά είναι ψεύτικο) κι ένας μικρός, λούτρινος βίσωνας (κι εννοείται και ρούχα… Δεν πιστεύω ότι ακόμα χωράω μέσα σ’ αυτά). Είμαι πεπεισμένη ότι υπάρχει ένα τρελό, δεκάχρονο αγόρι μέσα στο κορμί μου που έχει σχήμα γυναίκας, το οποίο είναι έτοιμο να βγει έξω ανά πάσα στιγμή.

Τα σεντόνια μου πρέπει να είναι απολύτως καθαρά, αλλιώς φρικάρω.

Μερικές φορές μπαίνω στη διαδικασία να κάνω τη σπιτονοικοκυρά, καθαρίζω το εσωτερικό του λεωφορείου, ψεκάζω για να μυρίζει ωραία, αλλά και για να εξολοθρέψω τα έντομα και βάζω τα πράγματα στη θέση τους.

Αυτό μου θυμίζει ότι πρέπει να ετοιμάσω το κρεβάτι μου τώρα και να βάλω την κουκουβάγια, την τίγρη και τον βίσωνα να κοιμηθούν. Αυτοί θα προστατεύουν την κουκέτα μου από τους επισκέπτες απόψε.

Love ‘n metal,

CS

Happy New Year everybody!! With the New Year upon us things start to heat up real quick in January. This month is the WNAMM trade show in Anaheim, California, where tens of thousands of people such as musicians, musical instrument manufacturers, sales reps and fans come to check out the ‘lastest-greatest’ gear offerings for 2012. It’s a great opportunity to get caught up with friends, check out new gear and see some amazing players shred their licks, too.

Aside from autograph sessions for my peeps on the trade show floor, this show will also see new bass guitar offerings that I’ve been working on with Jackson Guitars, things we’ve been designing together these past 12 months. More info at www.jacksonguitars.com.

Zoom is rolling out a brand new bass effects pedal (called the B3) with presets configured by me, Frank Bello, Billy Sheehan and other monster bass players (www.samsontech.com). I’ll definitely be grabbing one of those this year!

One of my new pet projects is the “David Ellefson ROCK SHOP” app for iPhone, iPad & iTouch being brought out by PocketLabWorks to be available in the Apple App Store shortly (http://pocketlabworks.com/David-Ellefson-Rock-Shop.html). We designed it so guitar and bass players can plug in to the iRiffport and access their iTunes library and start jamming immediately. The app is complete with instant signature ‘David Ellefson’ bass tone and also features a tuner, effects, metronome and even a ‘looper’ to loop your favorite sections of songs for practicing or creating solos. Probably my favorite feature is the pitch device, which allows the user to tune a song to proper A440. We designed this as a way for fans to play along with an album like “Peace Sells…But Who’s Buying” without having to re-tune their instrument. Pretty cool! This new app will be available in the Apple App store in the coming weeks. Stay tuned to www.pocketlabworks.com for more info soon.

Finally, just this week I announced my new book “Unsung” Words and Images. This is my first self-published literary work and features lyrics, poems and spoken word pieces which will all be accompanied by some fantastic photographic images. It’s a very deep, rich and colorful book and will be available through www.lulu.com by mid March. Stay tuned to www.davidellefson.com and www.twitter.com/ellefsondavid for more info on that in the coming weeks.

Well, I’m off to Gigantour next week with our friends in Motorhead, Volbeat & Lacuna Coil and dates for Megadeth Europe tours are also being announced now for summertime. Check www.megadeth.com for more dates coming in regularly. Exciting times for sure…can’t wait to see you all in 2012!

David Ellefson

Η γυναίκα μου κι εγώ, στεκόμαστε στη σειρά μας στο Swan Oyster Depot στην Polk Street στο San Francisco, με τον Scott Ian και τον φίλο μας, Matt. Ευτυχώς, η ουρά δεν είναι πολύ μεγάλη, μιας και ακροβατούμε στα όρια της πείνας! Ευτυχώς, ο Scott έφτασε αρκετά λεπτά νωρίτερα για να μας «κρατήσει» θέση, πικραίνοντας έτσι τους μικροπωλητές που ήταν πίσω μας. Δεν είχαμε φάει σ’ αυτό το μέρος με τη γυναίκα μου και δεν είχαμε τη διάθεση να ξοδέψουμε μία ώρα περιμένοντας…

Δεν ήμασταν μόνο πολύ πεινασμένοι, αλλά έπρεπε να πάω για soundcheck δέκα λεπτά αργότερα. Οι METALLICA, μας είχαν ζητήσει ευγενικά να ανοίξουμε με τους ARMORED SAINT μία από τις νύχτες του εορτασμού των 30 χρόνων τους, στο περίφημο Fillmore στο San Francisco στις 7 Δεκεμβρίου. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το παίρνω χαλαρά και κάτι που δεν θα αργούσα με τίποτα. Μόλις πληροφορήθηκα ότι το crew μου ήταν ήδη εκεί και περίμενε να ανέβει στη σκηνή. Δεν θα τα καταφέρω να φτάσω στην ώρα μου…

Μία εβδομάδα νωρίτερα, οι ARMORED SAINT είχαν φτάσει στο αεροδρόμιο JFL στη Νέα Υόρκη, για ένα σαββατοκύριακο με συναυλίες στην περιοχή Tri State, για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια! Βρέχει και η κίνηση την ώρα αιχμής δεν είναι και ιδιαίτερα ευγενική απέναντί μας. Κατευθυνόμαστε προς το Long Island όπου είναι το πρώτο μας show, αλλά το GPS μας έχει «θέματα» και γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι κατευθυνόμαστε πάλι πίσω στο Manhattan. Ευτυχώς η συναυλία είναι την επόμενη ημέρα και αν δεν κολλήσουμε στο New Jersey Turnpike πηγαίνοντας νότια, θα προλαβαίναμε τη συναυλία.

Τελειώσαμε το soundcheck στο Ollie’s Point στο Amityville του Long Island. Όλα πήγαν καλά, χάρη στη βοήθεια της support μπάντας μας, για τα τρία εκείνα show, των SEVEN WITCHES. Χωρίς αυτούς και την πραγματική υποστήριξή τους, αφού χρησιμοποιήσαμε ολόκληρο το backline τους με τους ενισχυτές και τα ντραμς τους, δεν θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε εκείνες τις συναυλίες. Οι συναυλίες έγιναν χάρη σ’ αυτούς και τους ευχαριστούμε ακόμα και σήμερα. Έφυγα για να φάω ένα grilled cheese σάντουιτς με τον φίλο μου Frank Aresti από τους FATES WARNING και τότε έλαβα ένα μήνυμα από τον John Bush ότι η πτήση του είχε καθυστέρηση και δεν ήξερε αν θα προλάβαινε να φτάσει στην ώρα του για τη συναυλία. Εδώ είμαστε! Κάποια στιγμή, τα μηνύματα σταμάτησαν, οπότε όπως φαινόταν, θα είχαμε τραγουδιστή για εκείνη τη νύχτα στο Long Island. Ο John έφτασε στην ώρα του στο ξενοδοχείο, να κάνει ένα γρήγορο ντους και να έρθει κατευθείαν στο χώρο της συναυλίας. Το πρώτο από τα 3 show γίνεται με τις απαραίτητες «τεχνικές δυσκολίες», αλλά το μεγαλύτερο μέρος του μικρού κοινού, φαίνεται ευχαριστημένο. Αυτά τα show στην Ανατολική Ακτή είναι τα πρώτα μας από το 1992 και είναι πολλοί που περίμεναν να παίξουμε εκεί πολλά χρόνια, το ίδιο κι εμείς. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός “Fingers” από τον ραδιοφωνικό σταθμό WBAB, μας καλωσόρισε στη σκηνή για χάρη του παλιού καιρού. Τον είχαμε συναντήσει στην πρώτη μας περιοδεία, το 1984 και είναι πάντα πολύ ωραίο να κλείνουμε έναν πολύ «ευρύ» κύκλο. Συνολικά είχε πλάκα εκείνη η βραδιά, αφού είδαμε πολλά οικεία πρόσωπα και κάναμε καινούργιους φίλους.

Επόμενη στάση το Allentown, PA. Την ώρα που είχα τη μπύρα μου στη μέση, το φαγητό άρχισε να καταφθάνει. Στρειδόσουπα, καβούρια κοκτέιλ, γαρίδες, στρείδια και καπνιστός σολωμός καταφθάνουν το ένα μετά το άλλο. Είναι μία μάχη φαγητού! Κάθε πιάτο πιο απολαυστικό από το προηγούμενο. Ίσως το πιο απίστευτο φαγητό του είδους του! Καταβροχθίσαμε τα πάντα. Ένας ντόπιος που καθόταν δίπλα μας, διασκέδασε τόσο πολύ με τη μανία μας που καταβροχθίζαμε τα πάντα και μας προσέφερε τον αχινό της μόλις έφτασε στο τραπέζι της. Την ώρα που σκεφτόμουν την πιθανότητα να ρευτώ και να ξεράσω ένα κομμάτι της προσφοράς της κατά τη διάρκεια του τρίτου τραγουδιού της συναυλίας μας, ο αχινός κατέφτασε. Κοίταζα τη μάζα με τις ακίδες που από μωβ-μαύρο χρώμα, είχαν γίνει ωχρό κίτρινο και κινούνταν προσπαθώντας να αποφύγουν το αναπόφευκτο, σκεφτόμουν το καθήκον μου να παίξω συναυλία και αρνήθηκα την προσφορά, σε αντίθεση με τη γυναίκα μου. Δεν γίνεται πιο φρέσκο από αυτό!

Οι SAINT είχαν μία μέρα off για να ταξιδέψουν στην Pennsylvania, οπότε κάναμε την ημερήσια στάση μας στο City. Αντίθετα με ότι πιστεύει ο κόσμος, δεν βγαίνουμε τακτικά έξω, όλα τα μέλη της μπάντας μαζί, πια. Έτσι, ήταν πολύ ωραίο να τριγυρνάμε και να σκοτώνουμε την ώρα μας όλη τη μέρα. Κάναμε τη συνηθισμένη μας στάση στο Bleeker και περάσαμε όλη τη μέρα τρώγοντας και πίνοντας όπου μπορούσαμε. Η μέρα έφτασε στην κορύφωσή της με ένα γεύμα στη Villa Mosconi στο Village, για old school ιταλικό φαγητό. Ωραίες στιγμές.

To Allentown είναι πολύ κρύο για εμάς που είμαστε από τη Δυτική Ακτή. Μοιάζαμε με τον Randy, τον μικρό αδερφό του Ralphie στην ταινία “A Christmas story”. Στεκόμασταν σαν παγωμένοι δονητές. Όταν φτάσαμε στο venue για το sound check, ο διοργανωτής της συναυλίας, ξεκίνησε το γνωστό λυπημένο τραγούδι, με βιολιά-μινιατούρες… «Ωχ, η προπώληση είναι χαμηλή, η προπώληση είναι χαμηλή, Ωχ, όχι!!!». Το μόνο που είχα να πω, είναι «ΟΚ, άσε τα σάντουιτς που είχαμε ζητήσει στην άκρη και πες μου που μπορώ να βρω έναν αξιοπρεπή καφέ να πιω». Ύστερα από τόσα χρόνια, ακόμα μισώ να ακούω αυτές τις λέξεις. Πραγματικά το ΜΙΣΩ. Ευτυχώς για εμάς (και τον διοργανωτή), οι οπαδοί μας απλά είναι αναβλητικοί στο να αγοράσουν τα εισιτήρια της συναυλίας μας από πριν, οπότε η προσέλευση του κόσμου, ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Το κοινό και η συναυλία στο Allentown ήταν καταπληκτικά. Πολλοί έμειναν μετά τη συναυλία και είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε πολλούς νέους ανθρώπους, μερικοί εκ των οποίων είχαν ταξιδέψει δέκα ώρες για να μας δουν. Φοβερό αυτό να συμβαίνει μετά από 20 χρόνια. Επόμενη στάση, η Νέα Υόρκη.

Λατρεύω το Manhattan. Υπάρχει πολυεπίπεδη ζωή εκεί. Είναι ότι κοντινότερο σε Ευρωπαϊκή πόλη έχουμε στην Αμερική. Παραδέχομαι ότι δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί, αλλά σίγουρα λατρεύω να το επισκέπτομαι. Παίζουμε στο “The Studio” στο Webster Hall, ένα μέτριο club ανατολικά του Village. Την ώρα που έφτασα για το sound check και ήμουν έτοιμος να ακούσω το ίδιο τροπάριο για τη «χαμηλή προπώληση», ένιωσα μεγάλη έκπληξη που άκουσα ότι το club κόντευε να γεμίσει ήδη, οπότε όταν με ρώτησαν τι άλλο ήθελα, απάντησα: «Τι θα έλεγες για ένα έξτρα κιβώτιο μπύρα, πέρα από τη bonus αμοιβή μας;» Έγινε. Κράτησα ένα τραπέζι για την αδερφή μου και την πεθερά μου που θα έρχονταν να παρακολουθήσουν τη συναυλία μας, έκανα το sound check και πετάχτηκα να συναντήσω τη φίλη μου, Kat, για δείπνο. Είμαι σε αποστολή από το Θεό.

Η φίλη μου Kat κι εγώ, περπατάμε γρήγορα τους δρόμους του Village, ψάχνοντας το εστιατόριο Otto, του Mario Batali. Από τη στιγμή που δεν μπορούσα να κάνω κράτηση λόγω του soundcheck, δεν μπορούμε να βρούμε τίποτα, πουθενά… Κι έχουμε μόνο μιάμιση ώρα για να βρούμε ένα εστιατόριο, να καθίσουμε, να παραγγείλουμε, να φάμε, να πληρώσουμε και να περπατήσω μέχρι το venue πάλι. Και θέλω και κάτι καλό. Δεν θα τα καταφέρω. Ανοίγουμε την πόρτα στο Otto και ο μετρ λέει στα πεινασμένα μούτρα μας ότι πρέπει να περιμένουμε μία ώρα για να κάτσουμε κάπου. Αυτή ήταν μία από τις χειρότερες ειδήσεις που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό, επειδή μύριζε επικίνδυνα καλά εκεί μέσα… Βγαίνουμε λοιπόν, για να συνεχίσουμε την αποστολή μας. Πηγαίνουμε στο μέρος όπου ήθελα να πάμε από την πρώτη στιγμή, το Babbo, που ήταν εκεί δίπλα. Οι ελπίδες μας δεν ήταν και πολλές, βέβαια, γιατί Σάββατο βράδυ στις 7.30, να βρεις τραπέζι στο Babbo, που είναι πολύ δημοφιλές, είναι μάλλον αδύνατο… Δεν υπήρχε τρόπος να τα καταφέρουμε. Δεν πάω όμως στη Νέα Υόρκη τόσο τακτικά. Μπαίνουμε μέσα λοιπόν, και πηγαίνω στο bar όπως όταν πάω να δω συναυλία των KING’S X. Θέλω κάθισμα στην πρώτη θέση. Εκεί που βλέπαμε μία μάζα από πλάτες να κάθονται στα σκαμπό του bar, ξαφνικά δύο τύποι ακριβώς μπροστά μας, φεύγουν και πιάνουμε τις θέσεις με άλμα που θα έκαναν οι ακρίδες στο φρέσκο γρασίδι. Μπήκαμε! Έφτασαν το κρασί και το μενού και δεν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε πολλά. Παραγγελία! Το ένα πιάτο φτάνει μετά το άλλο. Οργασμός φαγητού. Αλλά, γαμώτο, ακόμα αφαιρούμαι από την ώρα στο iPhone μου, που περνάει γρήγορα. Είναι σχεδόν ώρα να φύγουμε και ακόμα φτάνει φαγητό. Τρελαίνομαι. Θέλουμε 15 λεπτά να βγούμε στη σκηνή και ακόμα έρχεται φαγητό! Εκείνη την ώρα μπήκε μέσα και ο ίδιος ο Mario Battali, ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου και στάθηκε πίσω μας! Αλλά τα μηνύματα στο κινητό μου έρχονταν και δεν ήταν και ιδιαίτερα ευγενικά. “Που στο διάολο είσαι;», «φίλε τα γ**ας όλα», “WTF!!!”. Πρέπει να πιστέψετε τον ταπεινό αφηγητή σας όταν λέει ότι δεν είναι έτσι. Να σκέφτομαι το φαγητό πριν είμαι εντάξει με τις υποχρεώσεις μου. Μισώ να απογοητεύω ανθρώπους, οπότε πληρώνουμε το λογαριασμό στα γρήγορα και λέμε αντίο στον παράδεισο. Τσακίζομαι με τα πόδια στο venue και μπαίνω στα παρασκήνια. Όλοι οι υπόλοιποι είναι τσαντισμένοι, αλλά δεν βγάζουν κουβέντα. Αλλάζω στα γρήγορα και βγαίνουμε 5 λεπτά αργότερα από το προγραμματισμένο. Στα μισά του τρίτου τραγουδιού, του “Nervous man”, αρχίζω να ρεύομαι κολοκυθάκια Βρυξελλών με το σκόρδο, αλλά δεν πειράζει, ήταν μία sold out συναυλία και αυτό ήταν το καλύτερο επιδόρπιο που έχω φάει. Η Νέα Υόρκη έσκισε!!!

Στο μεταξύ, η γυναίκα μου έλαβε ένα επείγον τηλεφώνημα κι έπρεπε να κάνει ένα conference call, οπότε αμέσως πήραμε ένα ταξί και την πήγα στο ξενοδοχείο για το τηλεφώνημά της. Εγώ έμεινα με τον ταξιτζή και πήγαμε στο Fillmore. Θα συναντιόμασταν αργότερα. Σκεπτόμενος ότι είχα αργήσει, έτρεξα στο χώρο της συναυλίας με τις οδηγίες του Jason, του manager μου. Το sms έγραφε: «Πέρνα από το Βιετναμέζικο εστιατόριο, δίπλα από το venue». Οοοοοkay…

Βρίσκω το Βιετναμέζικο εστιατόριο και μπαίνω μέσα σαν το πρόβατο και μία λεπτή κοπέλα, δίπλα στην πόρτα της κουζίνας, ρίχνει μία ματιά στο μοϊκάνικο μαλλί μου και χωρίς να πει λέξη, μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω μέσα από την κουζίνα. Ήταν αηδιαστικό… Έκανα μανούβρα μέσα από ένα παλιό, τσιμεντένιο δωμάτιο. Μύριζε σαν να υπήρχε ψάρι μίας εβδομάδας με απόνερα ενός μήνα. Εκείνη την ώρα είδα έναν από τους φταίχτες για τις μυρωδιές: Ένα ζευγάρι καφεκίτρινα ψάρια που υπήρχαν στο ταμείο. Δεν νομίζω ότι το ψάρι πρέπει να είναι έτσι. Πάω βιαστικά στην πίσω πόρτα που με οδηγεί μετά από μερικά σκαλοπάτια, στο venue. Ύστερα απ’ αυτόν τον τρόμο, χαιρετάω μερικούς παλιόφιλους που είχα να τους δω πολύ καιρό. Οι METALLICA, έχουν μερικά άτομα που δουλεύουν γι’ αυτούς, για αρκετά χρόνια, απ’ όταν περιοδεύαμε μαζί τους το 1984 και το 1986. Σπουδαία παιδιά. Μας καλωσόρισαν πολύ θερμά από την πρώτη στιγμή που μας είδαν. Το επίπεδο άγχους μου μειώθηκε, όταν είδα τους METALLICA που έκαναν ακόμα sound check. Δεν άργησα καθόλου. Ο Rob Trujillo κάνει ένα διάλειμμα και με αγκαλιάζει. Παρά το σάπιο ψάρι στο Βιετναμέζικο εστιατόριο, όλα θα πήγαιναν καλά.

Οι METALLICA, διάλεξαν να κάνουν κάτι που θα έμενε στην ιστορία για να γιορτάσουν τα 30 χρόνια τους. Για ξεκίνημα, δεν θα έπαιζαν κανένα τραγούδι δύο φορές κατά τη διάρκεια των τεσσάρων sold out συναυλιών. Σκεφτείτε το αυτό. Είναι άπειρο το υλικό που έπρεπε να μάθουν. Τέσσερις βραδιές και κάθε σετ να διαρκεί δύο ώρες… Ιδρώνω μόνο που το σκέφτομαι. Εκτός αυτού, είχαν άλλα γκρουπ που έπαιζαν, διαγωνισμούς, το δικό μας set, ένα jam στο τέλος της βραδιάς. Οι φτωχοί, κυριολεκτικά έκαναν πρόβες μέχρι να βγουν να παίξουν το set τους. Πραγματικά, ξεσκίστηκαν στη δουλειά. Και παρά αυτό το τρελό πρόγραμμα, μας έδωσαν αρκετό χρόνο να κάνουμε sound check και μάλιστα με τον επί χρόνια δικό τους ηχολήπτη. Παίξαμε ενάμιση τραγούδι και πήγα στο ξενοδοχείο να ηρεμήσω με τη γυναίκα μου, πριν γίνει ο πανικός. Μόλις είχα επιστρέψει από τρεις συναυλίες με τους ARMORED SAINT και είχα ξυπνήσει από τις 6 το πρωί. Είμαι κουρασμένος, αλλά δεν μπορεί να είμαι πιο κουρασμένος από εκείνα τα παιδιά. Προσπαθώ να χαλαρώσω, αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει χρόνος για έναν υπνάκο. Χειρίζομαι καλά το χρόνο που μου έμεινε πριν από το show και πηγαίνω στο bar του ξενοδοχείου για ένα ποτό πριν από τη συναυλία. Αυτό θα με ξυπνήσει.

Πίσω στο Fillmore, μας είπαν ότι ο Lars και ο James θα μας παρουσίαζαν!!! Περιμένουμε στο πράσινο δωμάτιο πίσω από τη σκηνή, όπου ο Lars και ο James θυμούνται που μας είχαν συναντήσει στο Los Angeles όταν είχαμε ξεκινήσει και οι δύο το 1982. Είπαμε μερικά πολύ ωραία πράγματα και μας ανέβασαν στη σκηνή οι δυο τους και μας παρέδωσαν στους πιστούς οπαδούς τους για τα επόμενα 30 λεπτά. Κάναμε ότι κάνουμε καλύτερα, παίξαμε τα τραγούδια μας γρηγορότερα από τις στούντιο versions και στο τέλος της συναυλίας, είχαμε κάνει κάποιους καινούργιους οπαδούς, κρίνοντας από τις φάτσες τους. Πάντα είναι ωραίο να παίζουμε στο Bay Area. Πάντα ήταν το δεύτερο σπίτι μας και είναι ωραίο να γυρνάς για ένα βράδυ. Εκτός από αυτό όμως, ήταν τεράστια τιμή για εμάς να παίζουμε με τους εδώ και πολλά χρόνια φίλους μας. Οι METALLICA έπαιξαν ένα σπουδαίο set, που περιείχε και μία φοβερή εκτέλεση του “The four horsemen”, με τα φωνητικά από «τον μόνο τραγουδιστή που είχαμε σκεφτεί να τραγουδούσε στη μπάντα μας», τον John Bush. Μετά το set τους, κάλεσαν ανθρώπους που είχαν παίξει εκείνη τη βραδιά, να τζαμάρουν το “Seek and destroy”. Ανέβηκα στη σκηνή να δω αν μπορούσα να «κοροϊδέψω» κάνοντας δεύτερα φωνητικά ή κάτι τέτοιο. Ο τεχνικός μπάσου του Rob Trujillo, στέκεται εκεί, κρατώντας ένα από τα jazz μπάσα του Rob και μου κάνει νόημα να πάω εκεί. Κοίταξα πίσω μου μήπως υπήρχε κανείς άλλος. Μπαααααα… Έδειξα τον εαυτό μου και μου απάντησε με μία φάτσα, σαν να μου έλεγε «φυσικά εσύ, ηλίθιε!». Πήδηξα τα σκαλοπάτια, μου έβαλε τη ζώνη πολύ χαμηλά και άνοιξε την ένταση. «Παίζω ζωντανά!». Το καλό ήταν ότι είχα ακούσει το τραγούδι στο iPod μου την προηγούμενη μέρα. Πήγα γύρω από τη σκηνή κι έπαιξα δίπλα στον Rob και τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένου και του Jason Newsted! Τρεις μπασίστες να μιλούν για τσουρέκια (συγγνώμη, δεν μπορούσα να κρατηθώ!). Όλη η βραδιά είχε μία σπουδαία ατμόσφαιρα με πολύ γέλιο. Βασικά ήταν ένα γιγαντιαίο πάρτι και οικοδεσπότες ήταν οι Βασιλιάδες του Metal. Περάσαμε απίστευτα καλά και όλοι χαιρετίσαμε τους METALLICA για όλα αυτά που έχουν πετύχει. Το θεωρώ προνόμιο να αποτελώ μέρος της ιστορίας τους και της φιλίας τους.

Στην πτήση της επιστροφής, το επόμενο πρωινό, η γυναίκα μου κι εγώ καθόμαστε δίπλα στον Scott Ian και αναπολούμε στα σκηνικά της προηγούμενης βραδιάς (Ο Scott απέτισε έναν εξαιρετικό φόρο τιμής στον Cliff Burton). Είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι όμως και το να ετοιμαστούμε για τις διακοπές δεν φαινόταν και πολύ ωραίο. Αλλά δεν υπήρχε απολύτως τίποτα για να παραπονιόμαστε εκείνο το πρωινό. Απολύτως τίποτα.

(Η αγγλική version του κειμένου βρίσκεται στο επίσημο site του Joey Vera και αναδημοσιεύεται αποκλειστικά και ύστερα από άδεια του ιδίου)

http://joeyvera.com/site/

Few Against Many: Λίγοι και καβ**μένοι!

The new album…through my words.

21 Μαΐου. Με τις τόσες ευχές που δέχθηκα εγώ στο Facebook για να μεταβιβάσω στον Gus για την ονομαστική του εορτή, ξέχασα τα γενέθλια της μάνας μου!

Σήμερα όμως, εμείς στους FIREWIND γιορτάζουμε και κάτι άλλο: Το νέο μας άλμπουμ… Είναι εδώ! Το “Few Against Many” μόλις κυκλοφόρησε και είμαστε παραπάνω από ενθουσιασμένοι!(κάνει και ρίμα, χμ!). Μακριά από τις ταμπέλες του power και οτιδηποτε, είναι απλα…τα νέα μας κομμάτια!

Όσοι έχουν αγοράσει το CD θα έχουν ήδη προσέξει ότι το δικό μου μερίδιο στο songwriting είναι πλέον μικρότερο, όμως έχω να πω ότι είμαι πολύ περήφανος που έχω βάλει την υπογραφή μου σε δυο πολύ σημαντικά -θέλω να πιστεύω- κομμάτια της μπάντας.

Το ένα είναι το “Another Dimension” το οποίο αποτελεί και το πιο γρήγορο κομμάτι που έχουμε γράψει ποτέ, κάνοντας ακόμα και χρήση “σουηδικού ντουπα ντουπα” στην εισαγωγή του, ενώ κατά τη διάρκειά του θα ακούσετε πολλές αλλαγές ρυθμού, τονικότητας, feeling και μια τρελή ανταλλαγή από solos! Και βέβαια μην ξεχάσω να αναφέρω το εισαγωγικό riff που είναι -σύμφωνα με τον Gus- το πιο δύσκολο που έχει γράψει ποτέ!

Το άλλο τραγούδι είναι η μπαλάντα” του δίσκου, με τίτλο “Edge Of A Dream”. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Είναι σίγουρα κάτι νέο, μια μπαλάντα μόνο για πιάνο και φωνή που η κιθάρα έρχεται για να φέρει… την λύτρωση, χωρίς όμως -όπως συνηθίζεται- η υπόλοιπη μπάντα να μπαίνει στο τέλος. Είναι ένα κομμάτι που γράψαμε μέσα στο κατακαλόκαιρο στο home studio μου όταν φιλοξενούσα τον τραγουδιστή μας Apollo. Λίγο πριν φύγει για το αεροδρόμιο, άρχισα να παίζω κάποια ακόρντα στο πιάνο και αυτός απλά άρχισε να το τραγουδάει! Χωρίς καμία προετοιμασία ή σκέψη. Με κάποιους στίχους για “οδηγό” κάναμε στα πολύ πρόχειρα ένα demo και το στείλαμε στον Gus. Αυτός στην αρχή ήταν κάπως διστακτικός με το να έχουμε ένα τέτοιο τραγούδι στο νέο μας -και πλέον πιο heavy- άλμπουμ μας, όμως πολύ σύντομα άρχισε να το γουστάρει! Μέχρι που κάποια στιγμή πετάει την ιδέα “ρε Bob, δε βάζουμε τους ίδιους τους APOCALYPTICA να παίξουν τα cellos που έχει μέσα;”

– “Ναι ρε, να φέρουμε και τον Jimi Hendrix να παίξει κανα σολάκι μήπως;” Είπα εγώ.

– “Καλά, κορόιδευε εσύ”.

Και λίγες μέρες μετά, σκάει τηλέφωνο και μου λέει ότι το management μας επικοινώνησε με το δικό τους, άκουσαν το κομμάτι, τους άρεσε και… είναι ήδη στο studio ηχογραφώντας!

Καλά, εδώ που τα λέμε, δεν μου έκανε και τρελή εντύπωση… Νταξ, το παλικάρι παίζει κιθάρα στον Ozzy, τίποτα δε μου κάνει εντύπωση μετά απ’ αυτό, χαχαχα!!!

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και πιστεύω ότι το κομμάτι έχει τη δική του θέση στο άλμπουμ άλλα και στην ιστορία μας πλέον.

Όσον αφορά στον υπόλοιπο δίσκο… Δεν μπορώ να πω εγώ τίποτα, από το να ξεχωρίσω κάποια όπως το “Losing My Mind” με τις τρελές αλλαγές και solos του, το ομώνυμο για τους στίχους και την “σύγχρονη επικότητά” του,το “The Undying Fire” για το πως βγαίνει όταν το παίζουμε live, το “Glorious” για το uber-chorus του Apollo και… εδώ σταματάω γιατί μάλλον δεν είμαι και ο πιο αντικειμένικός κριτής της δουλειάς μας! Προφανώς!

Αυτό το αφήνουμε σε όλους εσάς που μας στηρίζετε τόσα χρόνια και μας δείχνετε την αγάπη σας αλλά και σε εσάς, τους “άλλους”, που ίσως δεν μας γνωρίσατε ή δεν σας δείξαμε το “σωστό” μας πρόσωπο. Ίσως αυτό το άλμπουμ να έχει κάτι και για εσάς.

“What about Life?

What about those who died in vain?

What about the fight?

…For we are Few Against Many”

Bob Katsionis