Επιστρέφοντας στη δισκογραφική δράση μετά από 6 απαιτητικά χρόνια, οι Καβαλιώτες βετεράνοι του metalcore, ABOVE US THE WAVES, δίνουν ένα δείγμα της νέας τους εποχής με το ‘Cliffhanger’.
Το πρώτο κομμάτι και video από το επερχόμενο ‘Counting Seasons’ EP δίνει το στίγμα της σημερινής τους θέσης και συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν την υπολογίσιμη δύναμη που είναι σήμερα, διατηρώντας ένα φρέσκο αέρα ανανέωσης και ορμητικότητας.
In the band’s own words:
” Το ‘Cliffhanger’ αγγίζει τα δύσκολα θέματα του πολέμου, της υπερηφάνειας και της επαναλαμβανόμενης φύσης των συγκρούσεων. Οι στίχοι αναδεικνύουν πώς η ανθρωπότητα τείνει να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη, αναζητώντας μια μάταιη δόξα με βαρύ κόστος. Παράλληλα, αντικατοπτρίζουν τη ματαιότητα της βίας και το βάρος που αφήνει η ιστορία, θέτοντας ερωτήματα για το αν η ειρήνη μπορεί ποτέ να επιτευχθεί όταν υπερηφάνεια και ενοχή συγκρούονται. Προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε αυτή τη θεματολογία μέσα από ένα από τα πιο επιθετικά και ταυτόχρονα anthemic κομμάτια που έχουμε γράψει.
Και ναι, ο τίτλος ίσως σας φέρνει στο μυαλό την εμβληματική ταινία του Sylvester Stallone. Μεγαλώσαμε άλλωστε βλέποντας τις ταινίες του, όπου οι συγκρούσεις λύνονταν με μύες και χειροβομβίδες.. Η δική μας προσέγγιση στο “Cliffhanger”, όμως, εστιάζει σε μια πολύ πιο σκληρή και ενδοσκοπική πλευρά της σύγκρουσης—χωρίς ακροβατικά στα βουνά ή εκτοξευτές ρουκετών (συγγνώμη, Sly).
Το κομμάτι μιξαρίστηκε και έγινε mastering από τον Kyle Black, γνωστό για τη συνεργασία του με τους Paramore, All Time Low, New Found Glory και Comeback Kid. Το βίντεο σκηνοθετήθηκε και μονταρίστηκε από τους CineVeil Visuals, ενώ το artwork επιμελήθηκε για άλλη μια φορά ο Μάνθος Στεργίου (Manster Design). Ξεχωριστή μνεία στους φίλους που μας βοήθησαν στη φάση της προπαραγωγής (Αχιλλέας Μανόπουλος), στην ηχογράφηση των φωνητικών (Pantelis Bns, True North Studios) και στα guest φωνητικά, τα οποία προσέφεραν οι Θάνος Μισχόπουλος (Kin Beneath Chorus), Χάρης Παπατζίμας και Βαγγέλης Σωφρονάς (Bad Blood Orchestra). ”
Έχω πολλές φορές εκφράσει τον προβληματισμό μου για την σημερινή κατάσταση του thrash metal. Όπου «σημερινή», βάλε κάποια χρόνια τώρα. Σαν να έχει «βαλτώσει», σαν να προσπαθεί να βρει ξανά τον προσανατολισμό του, σαν να το έχουν ξεπεράσει οι συνθήκες και οι εξελίξεις. Κάποιες, λίγες κυκλοφορίες δω και εκεί που για κάποιο διάστημα στρέφουν τα φώτα και τα βλέμματα πάνω τους, είναι απλά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Και μα την αλήθεια, τώρα που το γράφω αυτό, πάλι δεν μου «κάθεται καλά». Το αγάπησα και το αγαπάω το thrash ρε γαμώτο… το καλό thrash, το ποιοτικό, αυτό που είχε και έχει κάτι να πει, μουσικά και στιχουργικά.
Τα παραπάνω, είναι η καθαρά δική μου οπτική την οποία είτε την ασπαστείς, είτε την κατακεραυνώσεις, είτε σταθείς κάπου στη μέση, μικρή σημασία έχει, μιας και μάλλον δε θα αλλάξει. Για να αλλάξει πρέπει να έρθουν τα «πάνω-κάτω» και δεν το βλέπω να συμβαίνει σύντομα αυτό. Και από την άλλη, έχεις τους Αθηναίους VIOLENTDEFINITION, που φέτος δηλώνουν παρόντες με το δεύτερο studio άλμπουμ τους, με τίτλο “Progressiveobsoletion”… Τέσσερεις τύπους που διόλου θα έπρεπε να τους απασχολούν αυτά. Ξέρεις γιατί; Γιατί με τούτο το πόνημά τους, το οποίο αναμφισβήτητα ανήκει σε αυτά που θα ξεχωρίσουν φέτος, σου δίνουν την εντύπωση πως βάλθηκαν να αποδείξουν πως όσα γράφω, είναι μπούρδες!
Ξεκαθαρίζω λοιπόν κι εγώ τη θέση μου, εξαρχής: Το “Progressive obsoletion” θα ενθουσιάσει. Θα εκπλήξει, ίσως. Για μένα όμως, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί «έκπληξη»! Ακόμη κι αν ακούγοντας το ντεμπούτο “Lifesentence” (είχα γράψει για αυτό, δες εδώ), το θεώρησες ως χαρακτηριστικό δείγμα των VIOLENT DEFINITION, τις δυνατότητές του γκρουπ ήταν τόσο εύκολο να τις καταλάβεις, που υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να περιμένεις τέτοια βελτίωση και πρόοδο. Η τετράδα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως «ένα ακόμη thrash συγκρότημα» που «παίζει δυναμικά, επειδή έτσι προστάζει το είδος». Ανούσια, «ρηχά», «κενά». Η προεργασία και ο κάματος που έχουν ρίξει τα παιδιά, ωθούν στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα και στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Στο “Progressive obsoletion”, δεν υπάρχει η «χύμα», ίσως να την έλεγες και “hardcore”, αισθητική του ντεμπούτου. Όλα έχουν περάσει από το «καλούπι» του τεχνικού thrash, χωρίς φυσικά να χάνουν τον τσαμπουκά και την αγριάδα τους. Θα έλεγα δε πως οι VIOLENT DEFINITION, εν έτει 2024, ακούγονται ακόμη πιο τσαντισμένοι από πριν! Συνεπώς, όταν βάζουμε στην ίδια συζήτηση το tech thrash και τους VIOLENT DEFINITION, μην περιμένεις να ακούσεις κάτι σαν τους VOIVOD ή τους CORONER, ας πούμε. Υπάρχουν και άλλες πτυχές του τεχνικού thrash, άλλα «προσωπεία», που τα φορούν μπάντες σαν ετούτη δω!
EXODUS, TESTAMENT, EXHORDER, DEMOLITION HAMMER, GRIP INC… Τέτοια πράγματα θα ακούσεις. Πάμπολλα αυθεντικά (μεγάλο ατού αυτό) riffs που αλλάζουν «φτιασιά» και «πορεία» κατά τα κελεύσματα και τις ορέξεις του δημιουργού τους, ισοπεδωτικό rhythm section και φωνητικά εξίσου δυναμικά, κάπου μεταξύ Phil Anselmo και Gus Chambers, είναι μερικά από αυτά που θα σου κάνουν εντύπωση σε τούτο το album. Θες και μια συμβουλή; Άκουσέ το με ακουστικά, οπωσδήποτε. Και όχι μια φορά. Θα ανακαλύπτεις συνεχώς θέματα, ήχους, νότες, σημεία που ΔΕΝ τα είχες ακούσει κατά την προηγούμενη ακρόασή σου. Το υπογράφω.
Όσο για τα highlights; Να διαλέξω τραγούδι αποκλείεται. Όλα είναι ισοδύναμα. Θα πω όμως ότι σαν η μπάντα «πέφτει» σε mid-tempo (όπως πχ στο break του “Experimental failure”), αποκτά αυτόματα… extra perks! Θα πρότεινα, που λες, να εξελιχθεί κι άλλο αυτή η πλευρά του group και να ακούσω περισσότερα τέτοια σημεία, ή ακόμη καλύτερα, ολόκληρες συνθέσεις, στο μέλλον. Γενικότερα, φίλοι thrashers, μην προσπερνάτε τις μεσαίες ταχύτητες. Έχουν να δώσουν στη μουσική σας πολλά περισσότερα από όσα νομίζετε, από όσα περιμένετε. Σε τελική ανάλυση, φέρτε στη μνήμη σας πόσα πολύ αγαπημένα σας τραγούδια, έχουν mid-tempo στυλ. Χμ… σαν πολλά δεν είναι;
Ενθουσιώδες και ταυτόχρονα ώριμο, «φρέσκο» και ανανεωτικό, το “Progressive obsoletion” είναι ένας δίσκος που αν είσαι thrasher, οφείλεις να ακούσεις. Δεν υπάρχει «πως και γιατί», ούτε «ναι μεν αλλά». Πρέπει, πως το λένε! Και μαζί με τον thrasher, καλό θα είναι να τον ακούσεις και εσύ, φίλε all around metalhead. Αποκλείεται να μην σου αρέσει! “Allaroundmetalhead”; Ρε συ, ωραίος όρος αυτός! Τον κατοχυρώνω. Και με βάση αυτόν, θα βαθμολογήσω, αυστηρά και αποστασιοποιημένα, όπως προστάζει το ίδιο το άλμπουμ, λόγω της προσεγμένης του εικόνας. Οι πωρωμένοι thrashers, λογικά, θα βάλετε μεγαλύτερη βαθμολογία. Και καλά θα κάνετε.
(8 / 10)
Σου γεννήθηκαν απορίες μετά την ανάγνωση της παρουσίασης; Θες να μάθεις περισσότερα; Ο τραγουδιστής Γιώργος “Iron Beast” Μπάλιος (Γ) και ο κιθαρίστας Νίκος Ψαρογιάννης (Ν), έχουν τον λόγο!
Γιώργο και Νίκο, σας καλωσορίζω στις διαδικτυακές σελίδες του Rock Hard και σας συγχαίρω για το νέο σας άλμπουμ! Ν: Καλώς σας βρήκαμε! Ευχαριστούμε για την φιλοξενία και τα συγχαρίκια, να ‘σαι καλά!
Δώστε μου για αρχή, ένα σύντομο βιογραφικό της μπάντας, ποιοι είστε και πως φτάσατε ως εδώ.
Γ: Όλα ξεκίνησαν πίσω στο 2008, όταν ο Νίκος και ο συνονόματος του Νίκος (στα τύμπανα) αποφάσισαν να αποχωρήσουν από τους THE CRUCIFIER και να με βρούνε, με μοναδικό σκοπό την παραγωγή “thrash metal love songs”. Το 2010 κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας demo, ενώ ο πρώτος μας δίσκος “Life sentence”, ο οποίος άργησε χαρακτηριστικά, βγήκε το 2018 με εμένα στην φωνή, τον Νίκο στην κιθάρα και εκτάκτως στο μπάσο, ενώ τα τύμπανα ήταν παιγμένα από τον Δημήτρη (RELEASED ANGER, DEAD CITY κλπ.). Ακολούθησαν αρκετές συναυλίες και ένα mini euro tour με το σταθερό μας – ως και σήμερα – line up, με το οποίο γράψαμε και τον νέο δίσκο μας “Progressive obsoletion”. Στα τύμπανα έχουμε τον Γιάννη Βότση (SHADOWMASS, CHAOTIC END, EMBRACE OF THORNS κλπ.) και στο μπάσο τον Χρήστο Ζούκα (SACRAL RAGE, MENTALLY DEFILED).
Πότε γράφτηκε ο δίσκος; Θυμάμαι κι εγώ που τον δουλεύατε καιρό, αλλά δεν πιστεύω να σας πήρε ολόκληρη την οκταετία! (γέλια)
Ν: Η σύνθεση των εννέα κομματιών έγινε το 2019-2020, με πολύ κόπο, στον καιρό της πανδημίας, όπου πήγαμε αρκετά πίσω κι από θέμα προβών. Πρώτα κάναμε ένα demo δύο κομματιών το 2020 και μετά ξεκινήσαμε να προβάρουμε κανονικά για τον δίσκο. Το καλοκαίρι του 2022 ο Γιάννης ηχογράφησε τα τύμπανα και εν τέλει μεσολάβησαν δύο ακόμα χρόνια για τα υπόλοιπα όργανα, λόγω του περιορισμένου χρόνου που είχαμε με τις δουλειές μας, ενώ η παραγωγή και η μίξη έγιναν στο στούντιο τον περασμένο Μάιο-Ιούνιο.
Πριν ακόμη ξεκινήσετε τη διαδικασία της σύνθεσης, είχατε κάποιον «μπούσουλα» για το πού θα κινηθείτε στο νου, ή αφεθήκατε στην τύχη; Ν: Τελείως στην τύχη όχι, καθώς στην αρχή υπήρχε ένας μπούσουλας προς τα που ήθελα να κινηθεί αυτός ο δίσκος, μέχρι την τελική σύνθεση των κομματιών και τις μικροαλλαγές που έγιναν καθώς τα προβάραμε.
Γιώργο είσαι ο βασικός υπεύθυνος για τους στίχους. Εξυπηρετούν κάποιο συγκεκριμένο concept; Γ: Ναι, μιας και δεν μπορούσα να έχω και τρομερή συμμετοχή στη μουσική σύνθεση του δίσκου, έριξα όλο μου το βάρος, και δεν με λες και ελαφρύ (γέλια) στους στίχους. Στο “Progressive οbsoletion” το μοναδικό πράγμα που επαναλαμβάνεται είναι τα ρεφρέν. Οτιδήποτε άλλο είναι ένας χείμαρρος «βιοπραγικής ποίησης» (γέλια) και ιδεών μου, για αυτό και το booklet του CD βγήκε 14 σελίδες – με σκληρές περικοπές και όλα τα συναφή. Συγκεκριμένο concept δεν υπάρχει, μιλάμε τόσο για κοινωνικά ζητήματα, όσο και για ιστορικά γεγονότα και καταστάσεις, ενώ δεν λείπει και μια δόση σκοτεινής φαντασίας σε όλο το θέμα του στιχουργικού.
Για το εξώφυλλο τώρα, μερικές πληροφορίες… Γ: Το εξώφυλλο φιλοτεχνήθηκε από τον Paolo Girardi, γνωστό για τις δουλειές του με μπαντάρες όπως οι POWER TRIP, CRYPTOPSY, DARK QUARTERER, MANILLA ROAD, VARATHRON και πάρα πολλές ακόμα. Είναι μια μακάβρια απεικόνιση του ομότιτλου κομματιού, όπου δεκάδες καταπονημένα ανθρωποειδή οδεύουν με χαρά και ελπίδα στην υποσχόμενη πρόοδο και τον αναπόφευκτο χαμό τους.
Ποιες οι επιρροές σας εντός και εκτός μουσικής; Γ: Η βασικότερη εξω-μουσική επιρροή είναι η πιο μακάβρια που θα μπορούσε να υπάρξει: Δεν είναι άλλη από την ίδια τη ζωή και την καθημερινότητα. Μια γρήγορη ματιά στα διεθνή (και όχι μόνο) νέα, αρκεί για σε επηρεάσει να γράψεις την πιο βίαιη και μαύρη μουσική για να εκφράσεις το πως το βιώνεις. Επίσης, μια γρήγορη ματιά στον διπλανό σου αρκεί για να διαπιστώσεις την καθίζηση των ηθικών αξιών και της ποιότητας των ανθρώπων. Δεν γίνεται να μένεις ανεπηρέαστος από όλα αυτά και να μην τα αντικατοπτρίζεις και στην όποια δημιουργία σου. Για άλλους, βέβαια, η μουσική πρέπει να σε κάνει να ξεφεύγεις, αλλά ο «στρουθοκαμηλισμός» που θα έδινε η αναφορά σε δράκους, νεράιδες και τελώνια αφενός δεν έχει σχέση με εμάς, αφετέρου είναι κάπως ξένη και με το thrash metal που θέλουμε να παίξουμε.
Και μουσικά; Γ: Θα έλεγα τη μουσική των TANKARD, EXODUS, TESTAMENT, EXHORDER…
N: …και εγώ θα προσέθετα τους RAZOR, VIO-LENCE και DEMOLITION HAMMER
Ο ήχος σας είναι εξαιρετικά «φρέσκος». Προς τα πού γέρνει η δική σας ζυγαριά; Old school thrash ή σύγχρονα σχήματα;
Ν: Κάπου στη μέση, ίσως…Old school thrash απόλυτα δεν είναι αυτός ο δίσκος, γιατί περιέχει πράγματα που ναι μεν έχουν ακουστεί στο παρελθόν, αλλά έχουμε βάλει την δική μας συνταγή και τα φέραμε στα μέτρα μας ώστε να ακούγονται πιο σύγχρονα.
Γ: “New school”, επειδή οφείλουμε να προοδεύουμε αλλά με απόλυτο σεβασμό στο “Old school”, γιατί χωρίς αυτό θα ήμασταν χαμένοι.
Αλήθεια, τι σημαίνει ο όρος «προοδευτική οπισθοδρόμηση»; Γ: Είναι η ψευδαίσθηση που έχουμε σαν κοινωνία και ανθρωπότητα ότι προοδεύουμε, ενώ ουσιαστικά κάνουμε βήματα προς τα πίσω. Φθίνουμε σε στοιχειώδεις τομείς, οι ηθικές αξίες, ο σεβασμός στην φύση και το περιβάλλον, η αλληλεγγύη και η «ανθρωπιά» όπως κάποτε την λέγανε είναι σε ελεύθερη πτώση. Το μόνο που μετράει είναι το κέρδος και η προβολή, με τη διανοητική μέση κατάσταση, ευαισθησία και αντίδραση να είναι σε απελπιστική φάση. Οι προηγμένες κοινωνίες έχουν καταντήσει κοινωνίες εγωκεντρικών, ηλίθιων υπερκαταναλωτών. Εάν αυτό δεν είναι οπισθοδρόμηση τότε τι είναι; Τουλάχιστον έχουμε γρήγορο internet και προηγμένα beauty filters για τις selfies μας (σ.σ: ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ!) και ας αναπνέουμε δηλητήριο σε έναν πλανήτη που πυρακτώνεται όλο και περισσότερο, ενώ η πιθανότητα ενός παγκοσμίου πολέμου όλο και μεγαλώνει.
Μεγάλη συζήτηση αυτή… άδικο μια φορά, δεν έχεις! Ας επιστρέψουμε στη μουσική αυτή καθαυτή. Έχει πιστεύετε το thrash «σταθερές αξίες» και «σταθερούς οδηγούς», για το πώς θα ηχεί; Τι λες εσύ, Νίκο;
N: Ναι, πολλές thrash μπάντες έχουν δυστυχώς την τάση να θέλουν να ακουστούν 80s, που είναι δύσκολο από θέμα παραγωγής, όποτε κυνηγώντας αυτό, αρκετές φορές μπορεί το αποτέλεσμα να βγει κακό. Αντίθετα, λίγο «αλατοπίπερο» στην παραγωγή και στον ήχο, δεν βλάπτει κανέναν.
Πως βλέπετε την ελληνική σκηνή; Καταρχάς, πιστεύετε πως υπάρχει; Γιατί ο όρος «σκηνή», προϋποθέτει κάποια πράγματα… Γ: Εάν με τον όρο σκηνή εννοείς το σύνολο των μπαντών που απλά παίζουν παρόμοια μουσική, τότε ΝΑΙ υπάρχει.
Όχι, δεν εννοώ τον αριθμό. Ο όποιος αριθμός, δε μου λέει τίποτα! Γ: Αφού λοιπόν εννοείς και όλα τα άλλα που προϋποθέτει ένας τέτοιος όρος, τότε θα σε παραπέμψω στην προηγούμενη απάντηση μου περί «προοδευτικής οπισθοδρόμησης» μιας και είναι ένα φαινόμενο που συναντάται όλο και πιο συχνά στην ελληνική σκηνή. Και ο νόων νοείτο. Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις! You know who you are…
Μπάντες και δίσκοι που ξεχωρίζετε, τον τελευταίο καιρό; Γ: Σαν πρόσφατες κυκλοφορίες θα αναφέρω το “Crown of thorns” των THE CROWN, το “Absolute elsewhere” των BLOOD INCANTATION, το “Infinite evolution” των BLOOD FEAST, το “Fueled by fear” των WRAITH…
Ν: …το ομώνυμο ντεμπούτο των HELLBUTCHER, το “Unicursal” των NOCTURNUS, το “Asylum” των ATROPHY, το “Toxic grace” των EVILDEAD…
Γ: …και από «τοπικά» σχήματα το “Claws of despair” των DOWNWINDER, το “Progressive obsoletion” για να παινεύσουμε και το σπίτι μας (γέλια) και φυσικά το “Spirit Invictus” των TRIUMPHER. Εξαιρετικά παραγωγική χρονιά, χρήμα και χρόνο να έχεις να επενδύεις σε μουσικές και είναι σίγουρο ότι θα αποζημιωθείς!
Τον δικό σας δίσκο, πού και πως τον βρίσκει κανείς; Ο δίσκος είναι διαθέσιμος σε όλα τα ψηφιακά μέσα, ενώ στη φυσική του μορφή υπάρχει ήδη σε επιλεγμένα μαγαζιά σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική, όπως και από εμάς, μέσω του bandcamp. Κυκλοφορεί σε CD και βινύλιο από τις Σουηδικές Ι Hate & Bestial Invasion Records και σε κασέτα από την δική μας Read My Feast Records. Όλες αυτές οι πρώτες εκδόσεις θα είναι περιορισμένες σε 500 CD, 300 LP και 100 κασσέτες μόλις, ενώ έχει ήδη μπει στα σχέδια και η επανακυκλοφορία του, εν καιρώ.
Μακάρι να υπάρξουν πολλές επανεκδόσεις, όπως έγινε και με το ντεμπούτο σας! Γ: Μακάρι, ευχαριστούμε!
Συναυλίες τώρα. Τι ετοιμάζετε; Στα άμεσα σχέδια μας είναι να υποστηρίξουμε τον νέο μας δίσκο με όσο πιο πολλές συναυλίες γίνεται, εντός και εκτός Ελλάδας. Το «άτυπο» release live του δίσκου, είναι για τις 15 Δεκέμβρη στο Temple, στο Athens Extreme Festival, μαζί με τους MASTER (από Αμερική/Τσεχία), τους CENTINEX (από Σουηδία) και τους δικούς μας CULT OF ORPIST και ELEVENTH RAY.
Κύριοι, σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Κλείστε την κουβέντα μας, όπως εσείς θέλετε!
Γ: Εμείς ευχαριστούμε για την συζήτηση! Χαιρόμαστε που σου αρέσει το δισκάκι, είναι μια 6ετής κατάθεση ηχητικής (και όχι μόνο) ψυχής, που μας έφτασε πολύ κοντά στα μουσικά μας όρια. Ίσως «ξενίσει» κάποιους με την πιο “late 90ies” προσέγγιση και διαφοροποίηση σε σύνθεση και παραγωγή από το ντεμπούτο μας, αλλά θεωρούμε ότι είναι μια καθαρά thrash metal… φάπα, σε όσους θεωρούν ότι το είδος έχει αρχίσει να πεθαίνει…
N: Τα υπόλοιπα επί σκηνής. Onwards to the obsolete!
Παρουσίαση δίσκου/συνέντευξη: Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: VIOLENT DEFINITION ΤΙΤΛΟΣΔΙΣΚΟΥ: “Progressive obsoletion” ΕΤΑΙΡΕΙΑ: I Hate Records, Bestial Invasion Records, Read My Feast Records. ΣΥΝΘΕΣΗ:
Γιώργος “Iron Beast” Μπάλιος – Φωνητικά
Νίκος Ψαρογιάννης – Κιθάρες
Χρήστος Ζούκας – Μπάσο
Γιάννης “Maelstrom” Βότσης – Τύμπανα ΣΥΝΔΕΣΜΟΙΜΠΑΝΤΑΣ: Bandcamp Facebook Spotify Deezer Instagram YouTube ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
“Life sentence” (Independent, 2018)
“Progressive obsoletion” (I Hate Records, Bestial Invasion Records, Read My Feast Records)
Ο Σάκης Φράγκος, στο πρώτο special επεισόδιο της τρίτης σεζόν του Rock Hard – The Pod, έκανε συνέντευξη με τον Γιώργο Κόλλια (NILE) και τον Γιάννη Παπαδόπουλο (Scott Stapp) για τον ομώνυμο δίσκο των ROYAL TIME MACHINE, αλλά και για την επερχόμενη εμφάνισή τους στο Guitar Experience 2024, που θα γίνει την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου στο Piraeus Club Academy. Μαζί τους θα είναι οι Steelianos και Spy Das.
Ακούστε με προσοχή τα όσα πολύ ενδιαφέροντα μας λένε δύο διακεκριμένοι Έλληνες μουσικοί με πολύ σοβαρή διεθνή καριέρα!
Ελάτε μαζί μας στον τρίτο χρόνο του Rock Hard – The Pod, γραφτείτε στο κανάλι μας και θα έρθουν πολλές ακόμα μεταλλικές ιστορίες.
B.U.M.S. (Blackbird Underground Music Stage), Ακαδημίας 98-100
Είσοδος: 6 ευρώ με μπύρα, έναρξη 22:00
Ένα μοναδικό πάρτι αφιερωμένο στη rock & metal σκηνή των Βορείων Χωρών
Βρες το eyeliner σου και το αγαπημένο σου band t-shirt, και ετοιμάσου να τραγουδήσεις δυνατά τους ύμνους που καθόρισαν μια ολόκληρη γενιά!
Το Σάββατο 30 Νοεμβρίου, στο Blackbird Underground Music Stage (B.U.M.S.), μέλη από fanclubs των HIM, Charon, The 69 Eyes, Nightwish, The Rasmus κ.α., ενώνονται στο “RAGNAROCK – A Nordic Rock Reunion” για να δημιουργήσουν μια γέφυρα ανάμεσα στην παλιά και τη νέα «φρουρά» του σκοτεινού, μελαγχολικού rock.
Η σκανδιναβική ροκ σκηνή πάντα αποτελούσε μια παράδοξη δημιουργία: γεννήθηκε σε μια από τις πιο ευτυχισμένες γωνιές του πλανήτη, κι όμως άνθισε με έναν βαρύ και βαθιά συναισθηματικό ήχο, διαμορφώνοντας ένα είδος μουσικής που συνδέεται άμεσα με την κουλτούρα, την ιστορία και το κλίμα του Βορρά. «Ίσως το headbanging μάς ζεσταίνει!», λέει χαριτολογώντας ο Ville Valo.
Αφιερωμένο στο golden era της rock & metal σκηνής των Βορείων Χωρών και τους σύγχρονους εκπροσώπους της, το “RAGNAROCK – A Nordic Rock Reunion” υπόσχεται να αναβιώσει τις πιο έντονες στιγμές μιας εποχής που ζει ακόμα στις καρδιές των οπαδών της, και συνεχίζει να εμπνέει, ακόμα κι αν δεν κυριαρχεί πλέον στις ραδιοφωνικές playlists.
Θα ακουστούν:
HIM, Lucifer, Nightwish, Volbeat, The Rasmus, Ghost, The 69 Eyes, Deathstars, Charon, Turbonegro, Stratovarius, Children of Bodom, Hanoi Rocks, Enforcer, Amorphis, The Hellacopters, Sentenced, H.E.A.T, Ville Valo (VV), Crashdïet, Apocalyptica, Lordi, Kotipelto, Tiamat, Michael Monroe, Poisonblack, Entwine, Talisman, Sirenia, To/Die/For, Lullacry, Mustasch κ.α.
Κράτησε το απόκομμα του εισιτηρίου σου και κέρδισε δύο μονές προσκλήσεις για τη συναυλία των The Rasmus στο Floyd στις 25 Οκτωβρίου 2025, προσφορά της Eventation Greece.
Μια διοργάνωση των DarkSecret Clubκαι Heartagram Greece.
Η εκδήλωση πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Φινλανδίας στην Αθήνα.
Υποστηρικτές τα Nightwish Greece και Greek Ghost Fans.
Χορηγοί επικοινωνίας: ROCK HARD, Metal Radio, Metal Legacy Radio, Dust Radio, MythofRock.gr, Rockpages, Rock Overdose, Rocktime.gr, Goldenrules.gr.
Ενάμιση περίπου χρόνο μετά από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους “Frontlines”, οι Αθηναίοι thrash death metallers ASCENDING OLYMPUS ανασυντάσσονται και γνωστοποιούν τη νέα σύνθεση της μπάντας. Πέρα από τον Ανδρέα Λογιώτατο στα φωνητικά ο οποίος παραμένει το μοναδικό ιδρυτικό μέλος από το 2019, στην κιθάρα προστέθηκε ο Κωνσταντίνος Τζάτζας (Redreigner), στο μπάσο ο Ρωμανός Σκιαδάς (Sickening Horror, All Sins Undone) και στα τύμπανα ο Θοδωρής Πιπερίδης (Enthroned Serpent, ex-Karma Violens).
Έρχονται κάποια σημαντικά νέα, οπότε μείνετε συντονισμένοι!
Μέσα από τα 11 χρόνια παρουσίας τους στην ελληνική heavy rock/metal σκηνή οι Dead South Dealers έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν τον δικό τους ξεχωριστό ήχο και να κερδίσουν την αναγνώριση ως μια μπάντα που “σπάει τη σκηνή” στα live performances της. Στις 27/12 έρχονται στο Temple για να παρουσιάσουν για πρώτη φορά τον νέο τους δίσκο “The Noise, The Sky, The Melody” που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο. Έχοντας κάνει ξεκάθαρη στροφή σε πιο σκληρούς ήχους, υπόσχονται μια δυνατή βραδιά με τα νέα τους κομμάτια, όπως το Melody με το riff που εθίζει ή το Exile που αγαπήθηκε πριν καν την επίσημη κυκλοφορία του. Φυσικά δε θα λείπουν… εκπλήξεις αλλά και κομμάτια που ξεχώρισαν από το ντεμπούτο τους “Walk Through the Line”.
Οι Black Stone Machine, συνδυάζουν τον σκληρό ήχο με τα μπλουζ και την country rock, κυκλοφόρησαν το νέο τους EP “The Guild Of Black”, τον Φεβρουάριο του ’24 μέσω της δισκογραφικής εταιρίας Alcyone Records. Η ηχογράφηση, η μίξη και το mastering του “The Guild of Black” ολοκληρώθηκε στα Deva SoundzStudios από τον Fotis Benardo, ενώ το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Daniel Goudelis. Από την ίδρυσή τους το 2019, οι Black Stone Machine έχουν αποκτήσει μια ξεχωριστή θέση ,γοητεύοντας το κοινό με το ταλέντο και τη μουσική τους.
Οι Lavalanche είναι μαζί απο το 2013 κι έχουν ως έδρα την Αθήνα. Το 2014 δημοσιεύουν το debut album τους με τίτλο “Poverty of the Stimululs”. Μουσικά και αισθητικά κινούνται προς ένα μοντέρνο progressive metal με αρκετές post-metal αναφορές με πληθώρα στοιχείων από σχήματα όπως Τhe Ocean, Tool, Mastodon και Opeth. Οι στίχοι τους περιγράφουν κατά βάση θέματα κοινωνικά. Έχουν πραγματοποιήσει αρκετές συναυλίες σε διάφορες σκηνές και κοινωνικούς χώρους της πόλης, με εμφανίσεις που αναδεικνύουν την κοινωνική και ατμοσφαιρική φύση της μουσικής τους. Τον Δεκέμβριο θα κυκλοφορήσουν το 2ο full length album τους με τίτλο “I am a Forest”
Ελάτε μαζί με τους Senses για μια μοναδική βραδιά γεμάτη μουσική, δυνατές στιγμές και εκπλήξεις στο Αλχημιστής Rock n Roll Beer Bar!
Το συγκρότημα σας προσκαλεί στο ιδιαίτερο Listening Party για το νέο τους άλμπουμ, όπου θα μοιραστεί μαζί σας τη μουσική και το πάθος για το glam 80s rock και metal!
Θα υπάρχουν αποκλειστικά προϊόντα από το Senses merch, καθώς και ειδικά giveaways!
Ο DJ J. Morris θα είναι στα decks, κρατώντας τη διάθεση στα ύψη με τις καλύτερες μουσικές επιλογές, σε ένα από τα πιο αγαπημένα rock στέκια της Αθήνας, το Αλχημιστής Rock n Roll Beer Bar!
Αυτή είναι μια βραδιά που δεν πρέπει να χάσετε, είναι για όλους εσάς που είστε μέρος του ταξιδιού των Senses!
Spread the word !!!!
Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2024
Ώρα: 20:00
Αλχημιστής Rock n Roll Beer Bar
25ης Μαρτίου 130, 132 31 Πετρούπολη
Οι Senses ιδρύθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2022 από τον κιθαρίστα Dim Argio και αντλούν έμπνευση από την ηλεκτρισμένη synth μουσική των ’80s. Με παραγωγό τον Bob Katsionis, οι Senses ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ στα Sound Symmetry Studio από τον Ιανουάριο έως τον Μάρτιο του 2023. Η μπάντα ολοκληρώθηκε με την προσθήκη των μουσικών John Agkor και John Fill, δημιουργώντας ένα συνεκτικό και ισχυρό ηχητικό αποτέλεσμα.
Η παραγωγή, η ηχογράφηση και η μίξη του άλμπουμ επιμελήθηκαν από τον Bob Katsionis, ενώ το mastering έγινε από τον Naso Nomiko στα VU Productions Mastering Studio.To Artwork επιμελήθηκε ο Άγγελος Μαργαρίτης.
Η επιστροφή των θρυλικών Destruction στην χώρα μας είναι γεγονός! Οι Γερμανοί θρύλοι του thrash metal, σε δύο exclusive ζωντανές εμφανίσεις το 2025 στην Ελλάδα, μαζί με τους Yoth Iria (θα παρουσιάσουν το νέο τους άλμπουμ και άλλα συγκροτήματα που θα ανακοινωθούν.
40 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του ιστορικού “Infernal Overkill” ντεμπούτου άλμπουμ τους, οι πρωτοπόροι της γερμανικής thrash metal σχολής Destruction, που συνεχίζουν ακούραστα να περιοδεύουν σε ολόκληρο τον πλανήτη, θα εμφανιστούν ζωντανά στις 31 Ιανουαρίου στην Θεσσαλονίκη και στο Principal Club Theater και την 1η Φεβρουαρίου στην Αθήνα και στο Gagarin 205.
Δύο μοναδικές βραδιές σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, μαζί με τους Yoth Iria, οι οποίοι έρχονται με τεράστια φόρα από τις καλοκαιρινές τους εμφανίσεις σε κάποια από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του πλανήτη και με το ολοκαίνουργιο Blazing Inferno άλμπουμ στην φαρέτρα τους, το οποίο απολαμβάνει διθυραμβικών κριτικών από τον παγκόσμιο μουσικό Τύπο.
Εν αναμονή της ανακοίνωσης και των opening συγκροτημάτων.
Σε λίγες ημέρες όλες οι πληροφορίες για τα εισιτήρια και η έναρξη της προπώλησης. Στην είσοδο θα ισχύσουν τα εισιτήρια τριημέρου και τα εισιτήρια της δεύτερης ημέρας του Golden R. Festival 2024 (ΠΡΟΣΟΧΗ: Oι κάτοχοι αυτών των εισιτηρίων μείνετε συντονισμένοι τις επόμενες ημέρες, για να δηλώσετε ηλεκτρονικά την πόλη της προτίμησής σας). Είστε έτοιμοι για το χειμερινό συναυλιακό γεγονός της χρονιάς που έρχεται;
Οι Great VoyageR θα εμφανιστούν για πρώτη φορά στην σκηνή του Death Disco, προερχόμενοι από την Ευρωπαϊκή τους περιοδεία πιο δυναμικοί, στιβαροί και με ανανεωμένο line up, υποσχόμενοι για μια μοναδική εμφάνιση για τους λάτρεις του NWOTHM που θα βάλει στην νύχτα φωτιά…
Μαζί τους οι Secular Upheaval, με επιρροές από μια μεγάλη γκάμα μουσικών ειδών που πειραματίζονται διαρκώς και δημιουργούν μοναδικούς ήχους, σκοτεινούς στίχους και ενδιαφέρουσες δομές τραγουδιών που αποτυπώνουν τον πολυποίκιλο ψυχικό τους κόσμο.
21 Δεκεμβρίου 2024
ώρα έναρξης: 21:00
Είσοδος: 7 Ευρώ
Death Disco
Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου 24, Ψυρρή
ΗΣΑΠ: ΣΤΑΘΜΟΣ ΘΗΣΕΙΟ / ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ
ΜΕΤΡΟ: ΣΤΑΘΜΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ
Καιρό έχουμε να φτιάξουμε στο Rock Hard μια “best of” συλλογή! Και να μια πολύ ωραία συγκυρία για τον γράφοντα να επιμεληθεί μιας τέτοιας, με αφορμή την επερχόμενη συναυλία των ζώντων θρύλων του US metal, RIOTV, την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου στο πάντα ιδανικό για τέτοιου είδους καταστάσεις, Κύτταρο, παρέα με τους Έλληνες DIVINER. Την προηγούμενη παίζουν στη Λευκωσία (Downtown), την επόμενη, στο Αγρίνιο (Metal Union) και ακολουθεί η Θεσσαλονίκη (Eightball) και τα Τρίκαλα (Ανδρομέδα). Το σκεπτικό πίσω από αυτό το “best of”, απλούστατο, δεν έκρυβε κάποια ιδιαιτερότητα:
Έφερα τον εαυτό μου πίσω στον χρόνο και φαντάστηκα πως με βρήκε κάποιος φίλος με μια 90άρα κασσέτα (ή ένα cd-rom, ας μη φανούμε ΤΟΣΟ boomers) ανά χείρας, λέγοντάς μου «Δημήτρη, βάλε χαρακτηριστικά RIOT τραγούδια, να πάρω μια ιδέα, είμαι εντελώς άσχετος όσον αφορά τη μπάντα». Συνεπώς, η επιλογή των 18 κομματιών που ακολουθούν έγινε από κάθε περίοδο του group, με το κατά προσωπική άποψη καλύτερο του κάθε δίσκου (πλην μιας εξαίρεσης όπου επιλέχθηκαν δύο), με αποτέλεσμα οι RIOT να ακούγονται με κάθε τους σύνθεση, με όλους τους τραγουδιστές τους και με κάθε ηχόχρωμα που είχαν, ανά τα χρόνια.
Πάμε λοιπόν, σχεδόν 90 λεπτά γεμάτα ύμνους, «για να θυμούνται οι παλαιοί, να μαθαίνουν οι νέοι» και όλα αυτά τα γνωστά που λέγονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Shine on!
SIDE A:
“Warrior” (“Rock City”, 1977) Into the darkness that all men must face
Within the brief hours, of your life here on earth
Pain thrashed into his life, the great prince stood firm
Behind his high and mighty shield, awaiting his turn
Shield at his side, cloak across his breast
His love and his life, they put him through the test
Shine on, shine on, in all of your glory
Shield all your fears, release all your fury!
Shine, shine on, through the darkness and the pain
Shine, shine on, Warrior!
Shine, shine on, through the wind and the rain
Shine, shine on, Warrior!
Δεν ξέρω αν το έχουμε καταλάβει, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, αλλά το “Warrior” είναι τo πρώτο heavy metal τραγούδι που δημιουργήθηκε στις Η.Π.Α! Ο απόλυτος ύμνος της μπάντας. Το heavy metal της Μεγάλης Βρετανίας στα καλύτερά του, κι ας βγήκε από τη Νέα Υόρκη. Το NWOBHM, πριν το NWOBHM. Οι στίχοι του ατσαλώνουν ψυχή και καρδιά, οι μελωδίες του λιώνουν και το σκληρότερο μέταλλο. Το ακούς, κλείνεις τα μάτια και βλέπεις μπροστά σου τον Mark Reale να «κεντάει» στην εξάχορδη. Αν έπρεπε να σωθεί μόνο ένα τραγούδι από την RIOT δισκογραφία, ας ήταν αυτό!
“Road racin’” (“Narita”, 1979) “Baby, all the tattoin’ of the machine, radio’s blastin’, rockin’ all night, rollin’ down the highway through the dead of night, road racin’!”
“A top – 10 RIOT riff”, πανεύκολα! Ιδανικό για να το ακούς «στο τέρμα», όταν οδηγείς στην εθνική οδό, από Toyota Corolla μέχρι Dodge Viper. Μόνο που ακριβώς επειδή μπορεί πολύ άνετα να σε φτάσει «στα κόκκινα», γίνεται συνάμα άκρως επικίνδυνο! Κλασσικό και αναντικατάστατο στα live, ως και σήμερα. Η μπάντα θαρρείς πως έχει πιεί βενζίνη πολλών οκτανίων, ο Guy Speranza είναι σε μεγάλα κέφια… Τι να λέμε τώρα… ύμνος!
Photo by Elena Vasilaki
“Swordsandtequila” (“Firedownunder”, 1981) Τί να διαλέξεις από το αριστούργημα που λέγεται “Fire down under”; Το ομώνυμο; Το “Outlaw”; Το “Altar of the king”, ή το “Swords and tequila”; Για να βγω από το αδιέξοδο της επιλογής μεταξύ τεσσάρων απολύτως ισάξιων κομματιών, έριξα τελικά κλήρο και η κληρωτίδα έδειξε… «Σπαθιά και τεκίλα»! “Dirty city, dirty games, dirty women, dirty shames!” Άλλη μια αειθαλής σύνθεση, απόλυτο “live pleasure”, θα χάσει την αίγλη της μόνον όταν την ίδια χρονιά ο ήλιος ανατείλει από τα δυτικά, πάρει την Ευρωλίγκα ο Ερμής Αργυρούπολης (σ. Σάκη Φράγκου: Ένα βήμα πριν απ’ αυτό, είμαστε!!!) και το Champions League ο Αστέρας Εξαρχείων.
“Restlessbreed” (“Restlessbreed”, 1982) Αλλαγή τραγουδιστή και ταυτόχρονα πρώτη, σχετική αλλαγή και στη μουσική. Ο Rhett Forester έχει πάρει τη θέση του Guy Speranza, η αλήτικη βραχνάδα έχει πια τον πρώτο λόγο και ορίζει τα πράγματα. Τούτο το τραγούδι είναι η απόλυτη επιλογή, το απόλυτο φετίχ, όλων των μερακλήδων οπαδών του group. H ύψιστη hard ‘n’ heavy ονείρωξη, οι THIN LIZZY με τους MONTROSE να παίζουν «βρώμικο» heavy metal σε κάποιο κακόφημο bar της Νέας Υόρκης, την ώρα που από κάτω, οι μισοί θαμώνες πλακώνονται στο ξύλο με τους άλλους μισούς. Η live εκτέλεση από το New Peppermint Lounge, όπως βλέπεται και ακούγεται στο “Riot Live EP”, είναι αυτό που χρειάζεσαι και δεν το ξέρεις ακόμη.
“You burn in me” (“Born in America”, 1983) “And you burn, in me, just like fire on the ragging sea, like a storm, from inside, like thunder from a friendly sky…” Απίστευτο καψουροτράγουδο, διαθέτει την μάλλον ωραιότερη κιθαριστική μελωδία που ακούστηκε ποτέ σε δίσκο των Νεοϋορκέζων και κερδίζει στο νήμα το αλήτικο “Gunfighter”. Ο Rhett είναι απόλυτος κυρίαρχος και εδώ, το κομμάτι του ταιριάζει «γάντι» και μέλι στάζει από το μικρόφωνο. Μέχρι πρόσφατα, παρακαλούσαμε να παιχτεί «ζωντανά» για να «κλαίνε μέχρι και τα σίδερα». Τελικά, ο εγκληματικός παραγκωνισμός του έληξε, παίχτηκε, κλάψανε τα σίδερα, κλάψαμε κι εμείς.
“Thundersteel” (“Thundersteel”, 1988) Τα γράψαμε και στο “worsttobest” για το “Thundersteel“, να τα ξαναγράψουμε; Ωραία. Το “Thundersteel” είναι το καλύτερο εναρκτήριο κομμάτι στην ιστορία του αμερικανικού power και του US metal. Τελεία και παύλα. Κι αν θες παραπάνω αποδείξεις περί της βαρύτητάς του, δες τις αντιδράσεις του κοινού ανά τον κόσμο, στο άκουσμά του. Ατσαλοκέραυνο, όνομα και πράγμα!
Photo by Elena Vasilaki
“Bloodstreets” (“Thundersteel”, 1988) Η εξαίρεση που λέγαμε. Αν το ομώνυμο είναι το πιο εμβληματικό τραγούδι του “Thundersteel”, αυτό εδώ είναι το καλύτερο. Πως να αφήσεις έξω το καλύτερο επειδή πρέπει, θεωρητικά, να διαλέξεις ένα; Σπας λοιπόν τον κανόνα και ιδού ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια της RIOT δισκογραφίας. Κι ενώ όλα σε τούτο το αριστούργημα όχι απλά αγγίζουν αλλά ορίζουν το τέλειο, έρχεται ο στίχος “what’sbecomeofusfriend, wewereonetilltheend, nowI’maloneinthestreetlightgleam…” να πιάσει την καρδούλα μας και να την στύψει. Κι εγώ τώρα προσπαθώ να περιγράψω… τι ακριβώς;
“Black leather and glittering steel” (“The privilege of power”, 1990) Ή αλλιώς… “Feelthekissoftwistedmetal!” Ό,τι πιο METAL έχει γραφτεί/παιχτεί ποτέ από τους RIOT, μουσική, στίχοι, τίτλος. Οι υπογραφές των συνθετικών credits ανήκουν στους Donnie Van Stavern και Tony Moore, οι οποίοι αναμενόμενα είναι εκθαμβωτικοί με την απόδοσή τους. Βραβείο «υπομονής» στις μπότες των τυμπάνων του Bobby Jarzombek, που υπομένουν τα πάνδεινα από το ξέφρενο παίξιμο του ξανθομάλλη drummer-μηχανή.
“Magicmaker” (“Nightbreaker”, 1994) Καλοκαίρι του 2019, έχω μάθει πως έρχονται το φθινόπωρο οι RIOT στην Αθήνα, στέλνω μήνυμα στον Donnie και πιάνουμε συζήτηση. Κάποια στιγμή, του εκφράζω το αιώνιο απωθημένο μου, να ακούσω live το πιο υποτιμημένο τραγούδι στην ιστορία της μπάντας. Αρνούμαι να δεχτώ πως ΑΥΤΟΣ ο ύμνος, δεν είχε παιχτεί ποτέ «ζωντανά»! «Θα το παίξουμε», μου λέει «αλλά μην το πεις πουθενά!». Ήθελα να δημοσιεύσω την είδηση σε όλες τις εφημερίδες, αλλά σεβόμενος την επιθυμία του, συγκρατήθηκα. Στην συναυλία, στο άκουσμά του, επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου πως δεν ήταν μόνο δικό μου απωθημένο, μα όλων σχεδόν των Ελλήνων οπαδών του group! Έκτοτε, δεν λείπει από την setlist και ελπίζω να μην λείψει και τώρα. Θες και περαιτέρω ανάλυση…;
SIDEB:
“ThelastoftheMohicans/Glorycalling” (“ThebrethrenoftheLongHouse”, 1995) Η εισαγωγή και το εναρκτήριο έπος του “The brethren…”, με ευθείες αναφορές τόσο στο μνημειώδες μυθιστόρημα του James Fenimore Cooper, όσο και στην μαγευτική ταινία του Michael Mann. H εισαγωγή είναι διασκευή στο βασικό θέμα της ταινίας (μεγάλε Trevor Jones, τι έγραψες…), το ταχύτατο “Glory calling” «μυρίζει» RAINBOW και “Spotlight kid” από χιλιόμετρα, μόνο που τα χωρίζουν κοντά 15 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Να σημειωθεί μόνο πως στον Μοϊκανό παίζει τύμπανα ο Jarzombek, στη Δόξα ο επίσης «πολύς» John Macaluso.
Photo by Elena Vasilaki
“Angeleyes” (“Inishmore”, 1997) Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα που με συνεπήραν, όταν το 1998 είδα για πρώτη φορά (και χωρίς να γνωρίζω το group παρά μόνο σαν όνομα) επί σκηνής τους RIOT στο πάλαι ποτέ ΡΟΔΟΝ. Μπορώ όμως να περιγράψω με μια φράση, πως έμεινα όταν εκείνη η καταπληκτική εμφάνιση ξεκίνησε με το άσμα αυτό: «Στήλη άλατος»! Η εισαγωγή, το πώς ανεβαίνουν οι ταχύτητες, οι θεϊκές ερμηνείες του Mike DiMeo και της Ligaya Perkins που μιξάρονται τέλεια, το διπλό κιθαριστικό crescendo, το rhythm section που είναι «ένα τραγούδι μέσα στο τραγούδι»… μιλάμε για τελειότητα! Και μια ερώτηση: Είναι το “Inishmore” ανάμεσα στα τρία top RIOT άλμπουμ; Εγώ λέω πως ναι, είναι!
“Twistoffate” (“Sonsofsociety”, 1999) Καταρχάς, ξεκινάμε από το εξής αδιαμφησβήτητο: Το “Sons of society” είναι δισκάρα και ίσως δεν έχει λάβει της προβολής που του πρέπει, επειδή διαδέχτηκε το “Inishmore”. Πάμε τώρα στο καλύτερο κομμάτι του, που θυμίζει τον Gary Moore στα heavy του και τον Ozzy της Jake Lee εποχής. Κιθάρες και φωνητικά κερδίζουν με διαφορά την κούρσα του ποιος θα λάβει τις περισσότερες φιλοφρονήσεις. Ειδικότερα pre – chorus και chorus θα πρέπει να διδάσκονται στα ωδεία ως λαμπρά παραδείγματα προς μίμηση! Κοίτα φίλε μου, τι τραγούδια έχουν μείνει εκτός συναυλιών, λόγω πληθώρας ύμνων!
“Turnthetables” (“Throughthestorm”, 2002) To “Through the storm” είναι ο κατά γενική ομολογία μεταξύ των οπαδών, πιο αδύναμος δίσκος του γκρουπ, τις έχει όμως τις «μπομπάτες» του στιγμές. Μεταξύ αυτών στέκει, ως το ανώτερο όλων, τo “Turn the tables”. Χαρακτηριστικό δείγμα των 90s RIOT, με τον Bobby Rondinelli (BLACK SABBATH, RAINBOW, BLUE OYSTER CULT κλπ) στα τύμπανα να κοντράρεται στα ίσα με τους Reale/Flyntz για το χρυσό μετάλλιο της απόδοσης και τον Tony Harnell (TNT) να κάνει εξαίρετες «πλάτες» στα β’ φωνητικά στον DiMeo. Απολαυστικό!
“Armyofone” (“Armyofone”, 2006) Κάποτε είχα γράψει πως τούτο δω κινείται κάπου μεταξύ του “Thundersteel” και του “Angel eyes”. Ας βάλουμε και το “Glory calling” μέσα. Καταλαβαίνεις λοιπόν για τι είδους power metal έπος μιλάμε, ναι; Στα μισά έχει και ένα blues rock break, σκέτη μούρλια! Κι επειδή οι RIOT ανακατεύουν καλά την τράπουλα των setlists τους, κάποια στιγμή, τι στο καλό, θα το ακούσουμε κι αυτό live. Άλλωστε, ο Todd Michael Hall που μπορεί να πει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, θα το τραγουδούσε εξίσου καταπληκτικά με τον DiMeo!
“Stillyourman” (“Immortalsoul”, 2011) Από την στιγμή που το line up της “Thundersteel”/”The privilege of power” περιόδου ξανάσμιξε, υπάρχει σε κάθε μα κάθε κυκλοφορία του group, ένα «παιδί» του θρυλικού “Johnny’s back”. Στο “Immortal soul” έχουμε το “Still your man”, το οποίο τυγχάνει και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με τις αναμφισβήτητα πιο ευθείες αναφορές, μουσικά και στιχουργικά, στον «μπαμπά». “Hey Johnny, brother take my hand, I remember I am still your man!”… Για μας που λατρεύουμε τη μπάντα, στίχοι σαν αυτόν, κρύβουν πολλά περισσότερα από όσα βλέπει το μάτι, σε μια απλή ανάγνωση.
“Takemeback” (“Unleashthefire”, 2014)
Ίσως ο μεγαλύτερος, σύγχρονος ύμνος τους, μέχρι τον επόμενο, που θα έλεγε και ο Γκάλης! Αυτοπεριγραφικός κι αυτός. Οι RIOT αφήνουν κατά μέρος το power metal, στρέφονται προς το hard rock, θυμούνται το 90s παρελθόν τους, αντλούν επιρροή απευθείας από τους THIN LIZZY και συνθέτουν ένα αριστούργημα, με θεσπέσιες κιθάρες και refrain που σου κολλάει στο μυαλό με την πρώτη ακρόαση σαν κόλλα UHU! Ξέρεις, εκείνη που στην συσκευασία έδειχνε πως μπορούσε να σηκώσει αυτοκίνητο, την αυθεντική, την 80s.
“Angel’sthunder, devil’sreign” (“Armoroflight”, 2018)
Όταν είχε γίνει η επίσημη ευρωπαϊκή προακρόαση του “Armor of light” στην Αθήνα, παρουσία συντακτών από όλα τα μεγάλα, «μεταλλικά» μουσικά Μέσα της ηπείρου, το “Angel’s thunder…” δεν συγκαταλεγόταν μέσα στα έξι τραγούδια που μπάντα και εταιρεία (Nuclear Blast) είχαν επιλέξει. Ήξερα όμως πως σίγουρα θα υπήρχε «παιδάκι» του “Johnny’s back” στην τελική tracklist και κάτι μέσα μου μου έλεγε πως θα ήταν σπουδαίο. Σπουδαίο τόσο, που τελικά καθίσταται η ανώτερη στιγμή, ενός εξαίσιου δίσκου. Και ναι, η «δήλωση» στο promo sticker πάνω δεξιά στη φωτό, είναι της αφεντιάς μου. Rock Hard είμαστε, δεν… «κολλάμε μπρίκια»!
“Openroad” (“Meanstreets”, 2024)
Από το φετινό, καταπληκτικό “Mean streets”, ένα αριστούργημα μελωδικού heavy metal. Μη ψάχνεις αδίκως για καλύτερο refrain για το 2024, εδώ θα το βρεις. Σε ένα album με πληθώρα ισάξιων κορυφαίων τραγουδιών, κάποιος θα προτιμήσει κάποια σαρωτική power metal στιγμή ως την αγαπημένη του, κάποιος άλλος μια στακάτη heavy metal-άδικη μα ο γράφων, από την πρώτη ακρόαση, διάλεξε την γλυκύτητα του “Open road”. Και με αυτήν, δίνει ραντεβού για την συνέχεια, στο Κύτταρο. Τα λέμε εκεί!
