Όταν ένα συγκρότημα που αγαπάς και ακολουθείς από μικρός, που έχεις μεγαλώσει μαζί του και αυτό μαζί σου, φτάνει σε σημείο να γίνει μεγάλο και τρανό, δικαιούσαι να αισθάνεσαι μέρος της όλης εξελικτικής διαδικασίας; Έχεις δικαίωμα να λες πως έβαλες και συ το δικό σου, πολύ μικρό λιθαράκι, για να βοηθήσεις; Για ένα από τα ιστορικότερα και σημαντικότερα συγκροτήματα της Ελληνικής heavy metal σκηνής, τους INNERWISH, η απάντηση προς τους οπαδούς και φίλους τους, είναι οπωσδήποτε καταφατική. Και η απόδειξη αυτού, ήρθε για μια ακόμη φορά, στη γιορτή που στήθηκε στο FLOYD, για τα «τριακοστά γενέθλια» της μπάντας.
Αυτοί που μας υποδέχτηκαν, αποδείχτηκαν ιδανικοί για τον ρόλο τους: Οι ELYSION είναι, ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων, μια από τις πλέον ποιοτικές και επαγγελματικές μπάντες που έχει να επιδείξει τούτος ο τόπος και ένας από τους επιφανείς εκπροσώπους του “female fronted metal”, παγκοσμίως (υπογραμμισμένο αυτό). Τον οποίο όρο, βέβαια, ποτέ δεν κατάλαβα. «Τί παίζουν;» ρωτάς εσύ, «metal με γυναίκα τραγουδίστρια», σου απαντά ο άλλος. Άρα, εγώ μπορώ ανετότατα να πω ότι το αγαπημένο μου “female fronted metal” συγκρότημα είναι οι… CHASTAIN. Σωστά; (πόντος)
Οι ELYSION βέβαια, ουδεμία σχέση έχουν με τους CHASTAIN, αλλά ακολουθούν το μονοπάτι που μας έμαθαν οι WITHIN TEMPTATION, EVANESCENCE, EPICA, LACUNA COIL και όλα αυτά τα υπέροχα σχήματα που από τα 90s μέχρι σήμερα είναι υπεύθυνα για μια άλλη, ατμοσφαιρική και ρομαντική, πτυχή του «σκληρού» ήχου. Συμφωνικό gothic metal ακούσαμε, με rock, pop και electro προεκτάσεις, πολύ ωραίες μελωδίες, καθαρότητα στον ήχο, προσωπική ταυτότητα και με δεδομένη την επί σκηνής άνεση. Άλλωστε, το γκρουπ έχει δώσει πάμπολλες συναυλίες στη δική του, εξίσου πολύχρονη (20 τον αριθμό) πορεία, λογικό το βρίσκω να νιώθει άνετο επάνω στο σανίδι. Η παρουσία δε οπαδών που ήρθαν από το εξωτερικό, γι’ αυτό και τα Αγγλικά της Χριστιάνας, ήταν ένα ακόμη στοιχείο που έκανε εντύπωση και συνηγόρησε ως προς τα ανωτέρω επιχειρήματα, περί της αξίας της μπάντας.
Αν τα φωνητικά και η σκηνική παρουσία της ικανότατης frontwoman ήταν αυτά που τραβούσαν με την πρώτη το μάτι για τους περισσότερους, για κάποιους άλλους, «βλαμμένους» σαν εμένα, αυτό που «χτύπησε» πρώτο ήταν η απουσία μπάσου και αμέσως μετά, η απουσία πλήκτρων! Αν με ρωτάς, εννοείται πως θα ήθελα να υπάρχουν μουσικοί και για τα δύο αυτά όργανα επί σκηνής, αλλά εφόσον η μπάντα θέλει να πορεύεται έτσι, το όλο θέμα με τα backing tracks δείχνει να δουλεύει καλά και η τετράδα νιώθει πολύ άνετα, κάθε σχόλιο περνά αυτομάτως στην «σφαίρα» του «κουβέντα να γίνεται».
Τώρα, μένει να ακούσουμε τον διάδοχο των “Silent scream” (2009), “Someplace better” (2014) και “Bring out your dead” (2023), ο οποίος, όπως ενημερωθήκαμε, είναι καθ’ οδόν. Σίγουρα, θα πρόκειται για μια ακόμη υπέροχη δουλειά, στα συνηθισμένα δεδομένα του γκρουπ. Μακάρι να πάνε όλα κατ’ ευχήν και οι ELYSION να συνεχίσουν την ολοένα ανοδική τους πορεία, ηχογραφώντας συχνότερα. Ως μεγαλύτερο επιχείρημα/κομπλιμέντο για την αξία τους πάντως, θα καταθέσω κάτι που ναι μεν είναι καθαρά προσωπικό, αλλά είναι οπωσδήποτε ενδεικτικό:
Έχοντας ακούσει άπειρο (ΑΠΕΙΡΟ όμως κι ας μη μου φαίνεται, χεχε) “female fronted metal” (το γράφω και γελάω) επί πολλά χρόνια και έχοντας περάσει πλέον σε φάση που η συντριπτική πλειοψηφία αυτού που βγαίνει στις μέρες μας μου φέρνει χασμουρητά, δηλώνω με πάσα ειλικρίνεια ότι οι ELYSION είναι ένα συγκρότημα του οποίου ΚΑΙ τον νέο δίσκο θα ακούσω, σαν βγει με το καλό ΚΑΙ θα το ξαναδώ live, με την πρώτη ευκαιρία. Καλή συνέχεια, παίδες!
SETLIST: 1. Dreamer 2. Far away 3. Raid the universe 4. Made of lies 5. Someplace better 6. The promise 7. Never forever 8. Killing my dreams 9. Crossing over
Και πάμε στα «πρόσωπα της βραδιάς»… Τριάντα χρόνια πορείας, έξι δίσκοι, πολλές συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, περιοδείες που έφεραν την αναγνώριση εκτός συνόρων, συνεργασίες με κορυφαία ονόματα του metal χώρου, ακλόνητη πίστη, ατράνταχτη στάση, σεβασμός προς τον ακροατή και πραγματικό πάθος γι’ αυτήν τη μουσική… Οι INNERWISH έχουν διανύσει μία διαδρομή τόσο «γεμάτη» κι όμως, εξακολουθούν να στύβουν την έμπνευσή τους επάνω στις παρτιτούρες και να στάζουν τη φανέλα, παίζοντας το ίδιο είτε μπροστά σε 50, είτε σε 5.000 άτομα. Μακριά από εφησυχασμούς κάθε είδους, ύφος χιλίων καρδιναλίων ή ακόμη-ακόμη τάσεις ξεκάθαρης κοροϊδίας προς τον κόσμο, με όργανο την καλλιτεχνική τους «άποψη».
Μιας και τούτη η συναυλία δόθηκε με σκοπό των εορτασμό αυτών των τριάντα ετών, ήταν φυσικό η ατμόσφαιρα στο Floyd να είναι πέρα για πέρα ρομαντική, ως και φορτισμένη συγκινησιακά. Δεν ήταν μόνον η μπάντα που από σκηνής έβλεπε οπαδούς και φίλους, ήμασταν κι όλοι εμείς με θύμησες προσωπικές, τις οποίες ανακαλέσαμε στα επιτόπια «πηγαδάκια» πριν την έναρξη του show. Θύμησες στις οποίες οι INNERWISH ήταν παρόντες, είτε εκούσια, είτε ακούσια. Λογικό λοιπόν, σε αυτές τις μνήμες, να υπάρχουν και δικές μου…
Η γραμμένη κασσέτα με το “Waiting for the dawn”, που έφερε στο σχολείο ο συμμαθητής μου ο Νίκος, «μπαλάκι» για ομαδική αντιγραφή και έναυσμα/αφορμή της αγάπης μου για τη μπάντα, που κρατά ως τώρα. Εκείνο το “battle of the bands” στο ΑΝ club, το 1998, μαζί με τους JERICHO και τους συμμαθητές μου, TURNING POINT και το demo τους “A jester’s secret”. Δε «χαλαστήκαμε» που οι δικοί μας έχασαν, χαλάλι… Κέρδισαν οι INNERWISH και ξέραμε πως το μέλλον θα δείξει ότι όντως, εκείνη την ημέρα, κέρδισε ο καλύτερος! Όλες οι φορές που βρέθηκα ανάμεσα στο κοινό και πάντοτε, έφευγα με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Είτε έβλεπα τους INNERWISH σε κάποιο μικρό, σκοτεινό club, είτε σε μια μεγάλη αρένα, όλα αυτά τα 27 συναυλιακά χρόνια…
Έχουμε δει μεγάλα sets, έχουμε παραστεί σε αντίστοιχους εορτασμούς, αλλά σαν αυτόν των INNERWISH, σπάνια… Δυόμιση ώρες, 23 (!) τραγούδια και επειδή είναι λίγο δύσκολο να θυμηθώ την σειρά με την οποία παίχτηκαν και να την παραθέσω, ας το πάμε δίσκο-δίσκο, κατά σειρά «αρχαιότητας»: 1. Waiting for the dawn 2. Ready for attack 3. Lord of truth (υποτιμημένο έπος) 4. Silent faces 5. Dancer of the storm (yes!) 6. If I could turn back time 7. Inner strength 8. Travellers in Time (χάθηκα) 9. Bleeding soul (ωπ!) 10. Eye of the storm (ανέλπιστο encore, μετά από λαϊκή απαίτηση) 11. Chosen one 12. Burning desires (κλασσικά) 13. Sirens 14. Needles in my mind (ο κόσμος ήξερε κάθε λέξη του) 15. Modern Babylon (σείστηκε το Floyd από το riff και μόνο) 16. Tame the Seven Seas (ρίγος) 17. Rain of a thousand years 18. Through my eyes (ντουέτο με την Χριστιάνα των ELYSION) 19. The hands of doom 20. Soul asunder 21. Higher 22. Sea of lies 23. The enemy inside. Είπες κάτι;
Για μένα, ανεξάρτητα του πως αποδόθηκε, που αποδόθηκε αλήθεια τέλεια, η καλύτερη στιγμή του live ήταν το “Higher”. Ίσως το καλύτερο τραγούδι του 2024, έλαβε άλλες διαστάσεις, όταν αφιερώθηκε στον εκλιπόντα αδερφό του κιθαρίστα Θύμιου Κρίκου, Βασίλη, ως το αγαπημένο του από το πρόσφατο “Ash of Eternal Flame”. Έπρεπε να υπάρχει κάμερα να «συλλάβει» τις εκφράσεις των μελών της μπάντας αλλά και του κόσμου την ώρα που παιζόταν, τα «σπασμένα» πρόσωπα, τα δάκρυα, το νόημα και τη χειρονομία του Αντώνη προς τον Θύμιο, που μεταφραζόταν «εδώ είμαστε, δίπλα σου». Συγκλονιστική στιγμή, ξαναλέω…
Ας ελαφρύνουμε όμως λίγο το κλίμα, ναι; Γιατί οι INNERWISH είναι πρωτίστως χαρά, αισιοδοξία… και μελωδίες! Γέμισε μελωδίες το Floyd από τα παιδιά αυτά. Ok, κάποια λίγο μεγαλύτερα, κάποια λίγο μικρότερα, αλλά πάντα… παιδιά. Μελωδίες επικές, μελωδίες λυρικές, άλλες φορές δυναμικές και άλλες «δαντελένιες». Αποθεώθηκε η αρχέγονη τέχνη του refrain και του solo. Του refrain που σου «καρφώνεται» στο νου και το σιγοτραγουδάς σε άσχετες φάσεις μες στη μέρα σου, του solo που επίσης το τραγουδάς, γιατί είναι ένα «τραγούδι μέσα στο τραγούδι»! Πόσους ξέρεις να το κάνουν αυτό γενικά και πόσους, ειδικότερα, να το κάνουν τόσο καλά;
Ο Γιώργος Εικοσιπεντάκης στα φωνητικά, άνετος και επικοινωνιακός. Οι Θύμιος Κρίκος και Μανώλης Τσίγκος, το αιώνιο, σεβάσμιο κιθαριστικό δίδυμο. Ο Αντώνης Μαζαράκης στο μπάσο, ο έτερος στυλοβάτης, οι τρεις τους, «ζώσα ιστορία» της ελληνικής σκηνής. Ο αμίλητος μαέστρος Γιώργος Γεωργίου στα πλήκτρα και ο καλός φίλος, εκλεκτός συνάδελφος στο Rock Hard, με εξαιρετικές ικανότητες στα τύμπανα και σχεδόν κακό γούστο στη μουσική, Φραγκίσκος Σαμοΐλης. Αν και ανέκαθεν η μπάντα είχε πολύ καλούς μουσικούς στις τάξεις της, νομίζω πως η παρούσα σύνθεση, είναι η καλύτερη που είχε ποτέ. Κι όπως είπε από μικροφώνου ο Μανώλης, ακόμη κι αν πήγαιναν πίσω στον χρόνο, πάλι οι έξι τους θα έσμιγαν για να παίξουν μουσική!
Μετά από όλα αυτά, τι παράπονα να έχει κανείς… Ίσως μόνο, τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα ήθελα κάποια επιπλέον special guests, από πρώην μέλη που βρίσκονταν στο κοινό. Ακούστηκε ως σχόλιο αυτό κι από άλλους παρευρισκόμενους, γι’ αυτό και το μεταφέρω. Κατά τα λοιπά, τώρα πια που έχω συμβιβαστεί με την ιδέα πως δεν πρόκειται να ακούσω live το “Dreamer of the night”, είμαι μια χαρά! Ναι, ακριβώς Φραγκίσκο, «τα λέω στη νύφη, να τα ακούσει η πεθερά» για τα επόμενα «γενέθλιά» σας, που μπορείτε να παίξετε και κάτι από το demo των GROWING ORDER… το “Black leather” θα ήταν μια εξαίσια προσθήκη!
Φίλοι INNERWISH, χρόνια σας πολλά! Σας εύχομαι να είστε για πολλά ακόμη χρόνια ακμαίοι και να μας χαρίζετε βραδιές σαν και τούτη. Το Αργυρό Ιωβηλαίο το έχουμε ξεπεράσει, πάμε τώρα για το Ρουμπινένιο!
ΟΝΟΜΑΑΛΜΠΟΥΜ – “Energetic disassembly” – WATCHTOWER ΕΤΟΣΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1985 ΕΤΑΙΡΙΑ – Zombo Records ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – WATCHTOWER ΣΥΝΘΕΣΗΜΠΑΝΤΑΣ: Φωνητικά – Jason McMaster Κιθάρες – Billy White Μπάσο – Doug Keyser Τύμπανα – Rick Colaluca
Με την underground metal σκηνή του Texas να αρχίζει τότε να κάνει τα πρώτα της δισκογραφικά βήματα, μία μπάντα από το Austin κατάφερε να κυκλοφορήσει ένα από τα πιο επιδραστικά metal άλμπουμ όλων των εποχών. Οι WATCHTOWER σχηματίστηκαν τον Ιανουάριο του 1982 από τους Doug Keyser, Billy White και Rick Colaluca σε μπάσο, κιθάρα και τύμπανα αντίστοιχα, επηρεασμένοι από RUSH, IRON MAIDEN, ACCEPT και JUDAS PRIEST, αλλά από νωρίς έδειξαν ότι δεν τους αρκούσε η απλή αναπαραγωγή των επιρροών τους και σύντομα διαπίστωσαν ότι υπήρχε χημεία μεταξύ τους. Το όνομα το βρήκε ο Doug Keyser όταν είδε τη λέξη “watchtower” σε ένα βιβλίο στο σχολείο, του έμεινε στο μυαλό κι όταν το συγκρότημα χρειάστηκε ένα όνομα, προέκυψε φυσικά. Το θεώρησαν ασυνήθιστο αλλά ταιριαστό, καθώς από τις πρώτες μέρες παρατηρούσαν κι έγραφαν για όσα συνέβαιναν στον κόσμο γύρω τους.
Έπειτα από περίπου έξι μήνες, βρήκαν τον τραγουδιστή Jason McMaster, ο οποίος έφερε μαζί του ακόμη περισσότερες heavy metal επιρροές και μία εβδομάδα μετά την ένταξή του έδωσαν την πρώτη τους συναυλία. Η metal σκηνή ήταν τότε ακόμη βαθιά underground και χρειάστηκε χρόνος για να αρχίσει το κοινό να αντιλαμβάνεται την πρωτοτυπία του ήχου τους. Αρχικά δεν σχεδίαζαν να δημιουργήσουν μια καθαρά metal μπάντα, αλλά εξελίχθηκαν σταδιακά προς αυτή την κατεύθυνση. Οι πρώτες τους συνθέσεις ήταν πιο αργές και έντονα επηρεασμένες από τους RUSH, αλλά με τον καιρό άρχισαν να παίζουν όλο και πιο γρήγορα, οδηγούμενοι φυσικά σε ένα νέο ύφος που συνδύαζε ταχύτητα και τεχνική.
Το 1983 οι WATCHTOWER προσκλήθηκαν από τον Chris Gates (BIG BOYS, POISON 13, JUNKYARD) να ξεκινήσουν εμφανίσεις στο Ritz, θρυλικό venue της περιοχής. Την ίδια περίοδο μοιράστηκαν τη σκηνή με ανερχόμενα metal συγκροτήματα όπως οι SLAYER, ANTHRAX, KING DIAMOND, TROUBLE, CELTIC FROST και VOIVOD, αποκτώντας σημαντική προβολή στη διαρκώς αναπτυσσόμενη metal σκηνή του Texas.
Την ίδια χρονιά, οι WATCHTOWER τράβηξαν το ενδιαφέρον της Rainforest Records, μιας ανεξάρτητης εταιρείας από το San Antonio που είχε ήδη κυκλοφορήσει το “Prepare to Die” EP των συνοδοιπόρων τους, S.A. SLAYER. Αποδέχθηκαν την πρόταση και στις αρχές του 1984, βρέθηκαν για πρώτη φορά στα Earth And Sky studios στο Austin, αξιοποιώντας το έπαθλο ενός “Battle of the Bands”, που τους εξασφάλιζε οκτώ ώρες δωρεάν ηχογράφησης. Ένας από τους κριτές του διαγωνισμού ήταν ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των ZZ TOP, Billy Gibbons, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας των μελών των WATCHTOWER δεν ξεπερνούσε τα 18 έτη.
Στο στούντιο ηχογράφησαν δύο κομμάτια, το “Meltdown” και το “Tyrants in distress”. Παρότι οι ηχογραφήσεις προχώρησαν ομαλά, μόνο το “Meltdown” κυκλοφόρησε, καθώς συμπεριλήφθηκε στη συλλογή “A Texas hardcore compilation – Cottage cheese from the lips of death” της Ward-9 Records. Η συλλογή αυτή αποτέλεσε μία από τις πρώτες σημαντικές κυκλοφορίες για την underground σκηνή του Austin, με συμμετοχές συγκροτημάτων όπως οι D.R.I., THE OFFENDERS και BUTTHOLE SURFERS, ενώ το εξώφυλλο είχε σχεδιαστεί από τον τραγουδιστή των BUTTHOLE SURFERS, Gibby Haynes.
Μετά τη συμμετοχή τους στη συλλογή, οι WATCHTOWER μπήκαν στα Cedar Creek Studios για την ηχογράφηση του πρώτου τους άλμπουμ, την περίοδο που η πόλη βίωνε σπάνιο χιονιά. Η μουσική τους συνδύαζε τεχνική ακρίβεια, ταχύτητα και πολυπλοκότητα, δημιουργώντας έναν ήχο που δύσκολα περιγραφόταν. Το συγκρότημα προσέγγισε την έννοια του progressive metal με έναν τρόπο πρωτοφανή, παντρεύοντας την ένταση του thrash με την τεχνική της jazz και του fusion.
Αρχικά, η εταιρεία που επρόκειτο να κυκλοφορήσει το άλμπουμ κράτησε τις ηχογραφήσεις χωρίς να το πράξει, γεγονός που οδήγησε τους WATCHTOWER να ιδρύσουν τη δική τους εταιρεία, τη Zombo Records. Παρότι δεν είχαν χρήματα ή δίκτυο διανομής, αποφάσισαν να το κάνουν μόνοι τους, εξασφαλίζοντας έτσι πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο. Η Zombo Records δημιουργήθηκε αποκλειστικά για να μπορέσουν να κυκλοφορήσουν το άλμπουμ, ενώ αργότερα επέτρεψαν στους DEVASTATION να χρησιμοποιήσουν το ίδιο label για το “Violent Termination” το 1987. Προηγουμένως, όπως θυμάται ο Jason McMaster, είχε μιλήσει με τον William Howell, που εργαζόταν ήδη από το 1986 στη Metal Blade Records, για να δουν μήπως μπορούσαν να κάνουν κάτι μαζί. Οι αντιδράσεις ήταν ενθαρρυντικές, αλλά το συγκρότημα ήταν τόσο διαφορετικό που εκείνη την εποχή δεν ήξεραν πώς να το προωθήσουν.
Το “Energetic disassembly” κυκλοφόρησε στις 30 Νοεμβρίου 1985 σε περίπου 3.500 βινύλια και 1.000 κασέτες. Παρά την περιορισμένη διανομή, το άλμπουμ έγινε γρήγορα αντικείμενο λατρείας και θεωρείται σήμερα θεμέλιο του technical metal, με το συγκρότημα να θεωρείται ήδη από τότε πρωτοπόρο στο λεγόμενο techno-thrash ή progressive metal, όρο που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά διεθνώς για να περιγράψει τη μουσική τους. Από το πρώτο κομμάτι “Violent Change” γίνεται σαφές πως τίποτα δεν είναι προβλέψιμο. Οι αλλεπάλληλες αλλαγές ρυθμού, οι πολυμετρικές συνθέσεις και το δεξιοτεχνικό μανιακό παίξιμο των μελών δημιούργησαν έναν ήχο ασύλληπτα μπροστά για την εποχή. Πολλοί τους χαρακτήρισαν ως μία μίξη των RUSH του “2112” με τους METALLICA, ένας σχετικά εύστοχος χαρακτηρισμός, αλλά ανεπαρκής για να αποδώσει την πραγματική έκταση της μουσικής τους. Η φωνή του Jason McMaster, σαν ξελαρυγγιασμένος Geddy Lee ή πιο τσιτωμένος John Gallagher (RAVEN), μπορεί να ακουγόταν ακατέργαστη σε σχέση με άλλους υψίφωνους της εποχής όπως ο John Arch ή ο Geoff Tate, προσθέτοντας μια σχεδόν θεατρική διάσταση στο χάος, ταιριάζοντας απόλυτα με το σαλεμένο και ακραίο παίξιμο των υπόλοιπων τριών μουσικών που συνδύαζαν τη δύναμη και την ταχύτητα του thrash με την πολυπλοκότητα και τις αρμονικές ιδιορρυθμίες της progressive rock σχολής των KING CRIMSON και U.K.
Παρότι η παραγωγή, σύμφωνα με τους ίδιους, δεν ήταν ιδανική και το αποτέλεσμα ακουγόταν περισσότερο σαν demo, η πρωτοπορία του υλικού κάλυπτε κάθε τεχνική αδυναμία. Έτσι, ακόμη και αν σήμερα το άλμπουμ ακούγεται «τραχύ» ή «ωμό», η ενέργεια και η καινοτομία του ξεπερνούν κάθε τεχνικό περιορισμό, καθιστώντας το “Energetic disassembly” μια πραγματικά επαναστατική κυκλοφορία για τα μουσικά δεδομένα της εποχής.
Ο Doug Keyser, μπασίστας με lead προσέγγιση στο παίξιμο του και βασικός συνθέτης μαζί με τον Billy White, ανέφερε ότι οι προσωπικές του επιρροές περιλάμβαναν τους RUSH, που ήταν το αγαπημένο του συγκρότημα, καθώς και τους THE FIXX και TEARS FOR FEARS. Επιπλέον, τον επηρέασαν οι προσωπικές δουλειές του Bill Bruford με τον Jeff Berlin στο μπάσο, αλλά και καλλιτέχνες όπως ο Thomas Dolby.
Ο τίτλος του άλμπουμ προέρχεται από κυβερνητικό όρο που περιγράφει την πυρηνική έκρηξη και στο εξώφυλλο του δίσκου εμφανίζονται τρία τρίγωνα που συμβολίζουν το fallout shelter, δηλαδή το καταφύγιο σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου, αποτυπώνοντας πλήρως τον ήχο των WATCHTOWER. Μια εκρηκτική αποσυναρμολόγηση ενέργειας και αποδόμηση των όποιων metal συμβάσεων.
Οι στίχοι τους καλύπτουν επίσης ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών και ιστορικών θεμάτων. Στο “Meltdown”, οι WATCHTOWER εμπνέονται από το ατύχημα του Three Mile Island που συνέβη στις 28 Μαρτίου 1979 στην Πενσυλβάνια, το σοβαρότερο στην ιστορία των ΗΠΑ στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας, προκαλώντας μαζικές αντιδράσεις κατά της χρήσης της. Το “Social Fears” αναφέρεται σε κινήματα στις ΗΠΑ που προσπαθούν να περιορίσουν τα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα των πολιτών, το “Argonne Forest” αποτελεί ποιητική απεικόνιση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ το “Cimmerian shadows” πραγματεύεται τη Ρωσική Επανάσταση και τις κοινωνικές αναταραχές στην εποχή των Μπολσεβίκων. Όπως και η μουσική τους, έτσι και οι στίχοι τους επιχειρούν να είναι πρωτότυποι και καινοτόμοι.
Η επιρροή τους εν τω μεταξύ μεγάλωσε ραγδαία, με τον Lars Ulrich των METALLICA να φορά t-shirt με το εξώφυλλο του “Energetic disassembly” και μουσικούς όπως οι Chuck Schuldiner (DEATH), Gene Hoglan (DARK ANGEL), Tom G. Warrior (CELTIC FROST) και Mike Portnoy (DREAM THEATER) να εκφράζουν δημόσια τον θαυμασμό τους.
Το 1986 οι WATCHTOWER πραγματοποίησαν δύο εμφανίσεις στo Bay Area, στις 4 και 6 Οκτωβρίου, όπου παρευρέθηκαν μουσικοί όπως οι Alex Skolnick (TESTAMENT), Paul Baloff (EXODUS) και Gene Hoglan. Αυτές οι συναυλίες ήταν οι τελευταίες με τον κιθαρίστα Billy White, του οποίου οι μουσικές κατευθύνσεις είχαν αρχίσει να διαφοροποιούνται από το πνεύμα του συγκροτήματος. Ο McMaster αναφέρει ότι ο Billy είχε αρχίσει να υιοθετεί πιο glam αισθητική, να φορά εκκεντρικά ρούχα και να «φουσκώνει» τα μαλλιά του, κάτι που δεν ταίριαζε με τη φιλοσοφία της μπάντας που βασιζόταν στην ατομικότητα και στην αντισυμβατικότητα χωρίς επίδειξη, φέρνοντας ως παράδειγμα την περίπτωση του Hank Shermann στους MERCYFUL FATE όταν το συγκρότημα διαλύθηκε λόγω διαφορών στη μουσική κατεύθυνση με τον King Diamond. Ο White προτιμούσε πλέον μουσική βασισμένη στην κιθάρα, κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με την αρχική συλλογική προσέγγιση του συγκροτήματος. Παρά τη φιλική τους σχέση, η αποχώρησή του θεωρήθηκε αναγκαία και έγινε εγκαίρως πριν οι διαφορές τους μεγαλώσουν.
Στη δεύτερη συναυλία παρευρέθηκε επίσης ο Marty Friedman, μέλος της μπάντας HAWAII, της οποίας τα μέλη των WATCHTOWER ήταν ένθερμοι οπαδοί, συζητώντας την πιθανότητα να αντικαταστήσει τον Billy White. Ωστόσο, το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε, καθώς ο Friedman ζήτησε από τον Rick Colaluca και τον Doug Keyser να εγκαταλείψουν το συγκρότημα για να συμμετάσχουν στο νέο του project, πρόταση που άφησε τη θέση ανοιχτή και τις ισορροπίες να αλλάζουν.
Στη θέση του White εντάχθηκε τελικά ο Ron Jarzombek, τον οποίο οι WATCHTOWER γνώριζαν ήδη από τους S.A. SLAYER. Ο Jarzombek θεωρήθηκε ιδανικός αντικαταστάτης χάρη στις εξαιρετικές τεχνικές του ικανότητες και την ιδιαιτερότητα του ύφους του, που σύμφωνα με τον McMaster ήταν σαν να ακούς τον Steve Vai να παίζει με τον εξοπλισμό του James Hetfield. Μέσα σε τρεις εβδομάδες έμαθε δεκατέσσερα τραγούδια και η ένταξή του στη μπάντα επιβεβαίωσε ότι επρόκειτο για τη φυσική συνέχεια του ήχου των WATCHTOWER.
Μετά τον τραγικό θάνατο του Cliff Burton τον Σεπτέμβριο του 1986, ο Jason McMaster φρόντισε ώστε ο Doug Keyser να προταθεί στους METALLICA για την κενή θέση του μπασίστα. Ο Kirk Hammett επικοινώνησε προσωπικά μαζί του, έχοντας ακούσει θετικά σχόλια από τις εμφανίσεις των WATCHTOWER στο San Francisco. Ο Keyser ήταν ένας από τους επικρατέστερους, αλλά τελικά επιλέχθηκε ο Jason Newsted των FLOTSAM AND JETSAM, με τον οποίο οι WATCHTOWER γνωρίζονταν ήδη και διατηρούσαν επαφή μέσω αλληλογραφίας.
Το “Energetic Disassembly” αποτέλεσε την πρώτη ολοκληρωμένη μορφή αυτού που αργότερα θα ονομαστεί technical thrash metal. Ο συνδυασμός επιρροών από jazz fusion, Frank Zappa και progressive rock δημιούργησε ένα ηχητικό αποτέλεσμα που αρχικά μπέρδεψε τους κριτικούς, αλλά τελικά καθόρισε ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα. Το progressive metal, όρος που μέχρι τότε είχε χρησιμοποιηθεί με φειδώ σε άλμπουμ όπως τα “Warning” και “The spectre within” των QUEENSRYCHE και FATES WARNING αντίστοιχα, βρίσκει εδώ μία από τις πρώτες ολοκληρωμένες εκφράσεις του. Η πρωτοποριακή αρμονία, οι απαιτητικές συνθέσεις και η ακραία τεχνική δεξιοτεχνία των μελών των WATCHTOWER καθιστούν το άλμπουμ όχι μόνο καθοριστικό για την εποχή του, αλλά και διαχρονικό μνημείο του τεχνικού metal και της προοδευτικής σκηνής, συνεχίζοντας να εμπνέει νέες γενιές μουσικών σαράντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του.
Did you know that:
Το “Energetic disassembly” ηχογραφήθηκε το 1985 στο Cedar Creek Studio στο Austin του Texas, με ηχολήπτη τον Fred Remmert, εκτός από τα τραγούδια “Tyrants in Distress” και “Meltdown”, τα οποία ηχογραφήθηκαν στο Earth and Sky Studio, με ηχολήπτη τον Kerry Crafton.
Το 1987, ενώ οι WATCHTOWER δούλευαν πάνω σε νέο υλικό, ο Jason McMaster αρνήθηκε audition στους PANTERA και συμμετείχε ως guest σε διάφορα τοπικά project. Ένα από αυτά εξελίχθηκε στους DANGEROUS TOYS, με πιο hard rock/sleaze ήχο και το 1989 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους, με τα single “Teas’n, pleas’n” και “Scared”, που έγινε χρυσό το 1994, σηματοδοτώντας την αποχώρηση του McMaster από τους WATCHTOWER.
Όσο οι WATCHTOWER βρίσκονταν στο San Francisco, με το μέλλον της μπάντας αβέβαιο λόγω της αποχώρησης του Billy White και της audition του Doug Keyser για να αντικαταστήσει τον Cliff Burton, ο Jason McMaster δοκίμασε τις δυνατότητές του με τους νεοσύστατους τότε thrashers MORDRED, εξερευνώντας άλλες μουσικές δυνατότητες, ενώ παρέμενε μέλος των WATCHTOWER.
Μετά την αποχώρησή του από τους WATCHTOWER το 1986, ο κιθαρίστας Billy White συμμετείχε στο άλμπουμ “Up from the ashes” του Don Dokken (1990) και στα προσωπικά άλμπουμ του John Norum, “Face the truth”, “Another destination” και “Slipped into tomorrow”. Δημιούργησε το blues-influenced BILLY WHITE TRIO, κυκλοφόρησε προσωπικά άλμπουμ και στη συνέχεια αφιερώθηκε σε πνευματικές αναζητήσεις και στο σόλο project “The heart is awake” ως Shingetsu, προσφέροντας διαλογιστική, ambient μουσική με overtone singing και παραδοσιακά όργανα για ευεξία και θεραπεία.
Το 2025, η High Roller Records επανέκδωσε το “Energetic disassembly” για την 40η επέτειό του, διαθέσιμο είτε ως διπλό CD είτε ως δύο ξεχωριστά βινύλια, περιλαμβάνοντας το original mix και το remix του 2009. Στην επανέκδοση περιλαμβάνονται το αρχικό άλμπουμ σε mastering από τον Patrick W. Engel, η remixed έκδοση από τον Jared Tuten, καθώς και bonus tracks, όπως τα τραγούδια “Instruments of random murder” και “The Eldritch”, ηχογραφημένα τον Απρίλιο του 1987 στο Cedar Creek Studio και τα “BW115” και “Rick on parade”, που προέρχονται από τα session του “Energetic Disassembly” αλλά δεν είχαν συμπεριληφθεί στο τελικό άλμπουμ.
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Carnivore” – CARNIVORE ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1985 ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Norman Dunn ΣΥΝΘΕΣΗΜΠΑΝΤΑΣ:
Lord Petrus Steele – Φωνή, Μπάσο
Keith Alexander – Κιθάρα, δεύτερα φωνητικά
Louis Beateaux –Τύμπανα, δεύτερα φωνητικά
Ας κάνουμε ένα πόλεμο. Αυτή η φράση εισάγει το καταληκτικό κομμάτι του δίσκου και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο εναρκτήριο λάκτισμα για το κείμενο. Αφού μιλάμε για ένα άλμπουμ με βεληνεκές τετάρτου παγκοσμίου.
Την καλησπέρα μας λοιπόν στα παιδιά της τεχνολογίας και πάμε να εξερευνήσουμε τις αιματοβαμμένες και σάρκινες πτυχές του “Carnivore” 40 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.
Μπορεί να λέμε και να ξαναλέμε για το πως επηρέασαν οι BLACK SABBATH το Heavy Metal όμως είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι καλλιτέχνες που πίνουν νερό στο όνομα του Iommi με τόσο πετυχημένο τρόπο. Και ο Pete Steele δικαίως είναι ένας από αυτούς. Μα που το ξέρουμε αυτό το όνομα;; Ο Peter Thomas Ratajczyk a.k.a Steele είναι ο ιθύνων νους των TYPE O NEGATIVE που ανέλαβε το βαρύ έργο να μουλιάσει γυναικεία εσώρουχα στα 90ς. Είναι όμως και το πρόσωπο κλειδί πίσω από τους Carnivore. Πριν γίνει ο περιβόητος Green Man ήταν Lord Petrus Steele, ο “Red Man” των ανελέητων crossover – thrashers “Carnivore”.
Ήταν φθινόπωρο του 1985 όταν η Underground σκηνή της Νέας Υόρκης τραντάχτηκε από την πυρηνική έκρηξη που έφερε το άλμπουμ “Carnivore”. Η τριάδα από το Μπρούκλιν, ντυμένοι με δέρματα γούνες και αλυσοπρίονα έμοιαζαν βγαλμένοι από τριτοτέταρτη b’ movie που κοπιάρει το «Mad Max». Ο δίσκος είναι μια ωδή στον Αρμαγεδδώνα και όλα όσα τον ακολουθούν. Με θέματα βουτηγμένα στο αίμα, τον κανιβαλισμό, το σεξ και την ειρωνεία σε ένα μετά αποκαλυπτικό ραδιενεργό περιβάλλον. Στίχοι, ντυμένοι με ένα πρωτοφανές μουσικό αμάλγαμα το οποίο συνδυάζει heavy thrash speed ορυμαγδούς με ασήκωτα και αργόσυρτα ρυθμικά και καταστροφικά SABBATHικά σημεία.
Ο ήχος είναι βρώμικος σκονισμένος και αιμοσταγής.
O Pete Steele ήταν καλλιτέχνης που πάντα ήθελε αυτό που κάνει να ξεχωρίζει. Στο “Carnivore” παρόλο που είναι νέος, ακόμα επιχειρεί να δημιουργήσει κάτι μοναδικό. Οι συνθέσεις είναι τολμηρές. Δε διστάζει να σπάσει ένα γρήγορο up tempo κουπλέ για να χώσει μια άλλη σύνθεση η οποία είναι σαν χαμένο τρακ από το “Paranoid” ή το “Vol. 4”. Για να επιστρέψει και πάλι σε thrash metal ολοκαύτωμα. Μια συνήθεια που θα τον ακολουθήσει και στους “Typo”.
Από το εναρκτήριο “Predator”, στο ομώνυμο “Carnivore” μέχρι το “Armaggeddon” και το “Thermonuclear Warrior” οι προθέσεις είναι κατανοητές. Post Apocalyptic χάος.
Θέλω ωστόσο να σταθώ σε δύο τρία σημεία που θεωρώ πολύ κομβικά. Το “Armaggeddon” ξεκινάει με ένα riff που πιστεύω ότι θα μπορούσε ο ίδιος ο Iommi να το έχει γράψει.
To “World Wars III” and “IV” (το αγαπημένο μου) είναι ένα από τα καλύτερα πολεμικά – αντιπολεμικά thrash κομμάτια που έχουν γραφτεί. Το αδυσώπητο “Thermonuclear warrior” συνδυάζει το Thrash με το NWOBHM.
Ο Steele εδώ, βρυχάται με λύσσα και σχεδόν απαγγέλει πάρα τραγουδάει. Ενώ το μπάσο του θυμίζει γλυκό νανούρισμα από ναπάλμ. Οι Keith Alexander στις κιθάρες και Louis Beateaux στα τύμπανα σπέρνουν τον όλεθρο χωρίς να παίρνουν αιχμάλωτους.
Πάμε σε ένα κεφάλαιο του δίσκου που ονομάζεται “Male Supremacy”. Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό τραγούδι. Για το άλμπουμ, την ίδια τη σκηνή και τους TYPE O NEGATIVE στο μέλλον. Και μόνο ο τίτλος είναι μία όρθια πρόκληση. Οι στίχοι ξεκινώντας παρουσιάζουν μια εκ φύσεως βίαιη τάση του αρσενικού. Το κομμάτι είναι βαμμένο με εικόνες σφαγής και μια επωδό που ουρλιάζει για την ανωτερότητα του αρσενικού στη φύση. Έτοιμο για cancel με λίγα λόγια. Το παιχνίδι της πρόκλησης είναι σημαντικό στα 80s που λείπουν τα Social Media για να καταφέρει ένα συγκρότημα να χωθεί στα χείλια του κοινού και να γίνει talk of the town. Υπόψη ότι οι BIOHAZARD επίσης πιονέροι του New York Thrash παραδέχτηκαν ότι προκειμένου να “φάνε” κόσμο από τους CARNIVORE έγραψαν αντιφατικούς στίχους στα 80s και κατηγορήθηκαν για ρατσισμό και φασισμό. Αν και ιδρυτικά μέλη τους ήταν Εβραίοι.
Καταλαβαίνεις λοιπόν πόσο καλά έπαιζε στα δάχτυλα την πρόκληση ο Pete Steele ο οποίος στη μετέπειτα πορεία του κατηγορήθηκε για σεξισμό, ρατσισμό, φασισμό και κομμουνισμό. Ο ίδιος πολιτικά παραδέχθηκε ότι μισεί τους πάντες εξίσου και ότι είναι πράγματι σεξιστής… με τους άνδρες. Ακούγοντας λοιπόν το τραγούδι “Male Supremacy” το καταλαβαίνεις αυτό. Γιατί στη μέση σπάει. Μπαίνει ένα τρυφερό μπάσο, καθαρή κιθάρα και ο Lord Petrus αρχίζει να τραγουδάει για πρώτη φορά με καθαρή παθιάρικη φωνή. Σε ένα thrash δίσκο… Καταλήγει λοιπόν ότι όλους τους σκοτωμούς ο άνδρας τους κάνει για τα μάτια μιας γυναίκας. Αντιστρέφοντας πλήρως το νόημα του τραγουδιού. Εδώ ακούμε για πρώτη φορά αυτό που στη συνέχεια θα είναι οι TYPE O NEGATIVE. Είτε ώς προς την ειρωνεία είτε προς τις αισθησιακές συνθέσεις με τις μπάσες νότες που χτύπαγε ο δίμετρος μακρυμάλλης γίγαντας.
Τελικά 40 χρόνια μετά το “Carnivore” το θυμόμαστε μόνο ως προάγγελο των TYPE O NEGATIVE; Άλλωστε πολλά κομμάτια του “Slow Deep And Hard” ήταν (σ.σ. το ντεμπούτο των “Typo”) ήταν αρχικά συνθέσεις για τους CARNIVORE. Όχι. Γιατί το άλμπουμ από μόνο του είναι ογκόλιθος. Η Νέα Υόρκη είχε τότε μια μοναδική μίξη metal και hardcore punk. Αυτή η σύγκλιση γέννησε το λεγόμενο “crossover movement”, και οι CARNIVORE ήταν από τους πρώτους που έφεραν το thrash metal σε αυτό το περιβάλλον. Πλάι πλάι σε σημαντικά ονόματα όπως οι NUCLEAR ASSAULT οι WHIPLASH οι CRO-MAGS και πολλοί άλλοι.
Έχει καταταχθεί σε λίστα με τα «14 Thrash Albums που πρέπει να έχεις, ενώ σε άλλη λίστα με τα καλύτερα 50 thrash album όλων των εποχών το “Carnivore” κατέκτησε την 37η θέση.
Βέβαια όταν ακούς το δίσκο, αν έχεις υπάρξει φαν των TYPE O NEGATIVE και ξέρεις τη μουσική τους δεν μπορείς να μην παρατηρείς την αμφίρροπη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στις δύο φαινομενικά αταίριαστες δουλειές. Δεν είναι όμως αταίριαστες. Το κόκκινο των CARNIVORE είναι συμπληρωματικό χρώμα με το πράσινο των TYPE O NEGATIVE. Και χαμογελάς μελαγχολικά. Γιατί ο πλακατζής Pete Steele πέτυχε τελικά το μεγαλύτερο αστείο. Έχτισε μία Goth Metal σκηνή στα 90s βασισμένη στα θεμέλια του 80s Crossover thrash. Και μας λείπει.
Τρίτη συνεχόμενη χρονιά που έβλεπα τους Αθηναίους MOTHER OF MILLIONS στην ίδια αίθουσα αφότου είχαν κάνει support στους RIVERSIDE το 2023 και μετά το δικό τους headline show με τους KHIRKI ως support το 2024 όπου μας παρουσίαζαν τον τότε καινούργιο δίσκο τους “Magna Mater”. Αυτή τη φορά έκλειναν τον κύκλο παρουσίασης του δίσκου, μιας που ήδη έχουν επικεντρωθεί στην καινούργια τους δισκογραφική δουλειά που ελπίζουμε να δούμε μέσα στο 2026.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Θεσσαλονικείς WITHIN PROGRESS, μια πολύ θετική ανακάλυψη εκ μέρους μου, μιας που μιλάμε για μια μπάντα που ξέρει να συγχωνεύει το alternative/post grunge metal με neo progressive στοιχεία και μια στάλα djent και Ελληνική λαϊκή μουσική για το έτσι της υπόθεσης. Για παράδειγμα, είναι σαν να έχουν βάλει στο ίδιο mix τους CALIGULA’S HORSE, LEPROUS και HAKEN μαζί με τους CREED και A PERFECT CIRCLE.
Εκείνο που μου τράβηξε την προσοχή, εκτός του ότι μιλάμε για εξαιρετικούς μουσικούς, είναι η ικανότητά τους να δημιουργούν μελωδίες με πολλαπλά στρώματα ενορχηστρώσεων που τους δίνουν μια επική/κινηματογραφική αίσθηση ενώ την ίδια στιγμή καταφέρνουν να διατηρούν την προσοχή του ακροατή συνέχεια, γιατί στην μουσική τους δεν περισσεύει τίποτα. All thrills, no frills που λένε και στο χωριό μου. Κι όλα αυτά με μόνο ένα LP κι ένα EP στο ενεργητικό τους, αν και επί σκηνής έπαιξαν κι ένα καινούργιο κομμάτι από τον επόμενο δίσκο τους, τον οποίο ήδη ανυπομονώ να ακούσω.
Η δεύτερη θετική έκπληξη ήρθε από τους Αθηναίους PART OF THE THEORY, μια μπάντα που αν και ακόμα δεν έχει κάποιο δίσκο στο ενεργητικό της, απ’ ότι διάβασα ήδη μπορεί να καυχηθεί ότι συμμετείχε στο soundtrack της σειράς “Maestro in Blue” (επειδή δεν βλέπω ποτέ τηλεόραση, δεν είχα πάρει χαμπάρι, το ομολογώ). Το γεγονός είναι ότι με ένα μόνο video clip, το σουρεαλιστικό “Famished Mammon”, έχουν καταφέρει να κάνουν ένα κάποιο hype (στην πρώτη σειρά ήταν κάποιοι νεανίες που χτυπιόντουσαν τόσο που νόμιζα ότι θα ξεκολλούσε το κεφάλι από το σώμα τους), χάρη μιας μουσικής πρότασης που συνδυάζει το μοντέρνο metal α λα SYSTEM OF A DOWN και LACUNA COIL με επιρροές από την Βαλκανική και ανατολίτικη μουσική παράδοση, καρπός του συνθετικού ταλέντου του κιθαριστή Αλέξη Δημουλέα.
Και τι να πούμε φυσικά για την τραγουδίστρια, Βίκυ Καπετανοπούλου, η οποία φαίνεται να έχει μελετήσει καλά τόσο τις χορευτικές κινήσεις της Kate Bush όσο και τον δίσκο “Jagged Little Pill” της Alanis Morissette, αλλά και τη νεανική αλαζονεία της Madonna των 80s . Μια μπάντα που, παρά το νεαρό της ηλικίας της, είναι συμπαγής, δεν χάνει ούτε μια νότα και κινείται άνετα μέσα σε τόσα διαφορετικά είδη χωρίς να χάνει τον προσανατολισμό της. Κρίμα που λόγω κάποιων τεχνικών θεμάτων δεν μπόρεσαν να ξεκινήσουν στην ώρα τους και έπαιξαν έτσι μόνο τέσσερα κομμάτια (μεγάλης διάρκειας όμως). Μια πολλά υποσχόμενη μπάντα που θα πρέπει να έχουμε υπόψιν.
Ως γνωστόν, οι MOTHER OF MILLIONS έχουν περάσει από κάμποσες δύσκολες στιγμές, με αποκορύφωση τον χαμό του πληκτρά και αδερφικού τους φίλου το 2019 επί σκηνής. Αυτή την φορά τα εμπόδια ήταν ευτυχώς άλλης φύσεως. Έτσι λοιπόν, τίποτα δεν μας προετοίμαζε για να δούμε τον κιθαρίστα τους, Κώστα Κωνσταντινίδη, να μπαίνει στην σκηνή καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι! Όπως μάθαμε αργότερα, η αιτία ήταν ένα στραβοπάτημα με το αποτέλεσμα να έχει το πόδι στον νάρθηκα, αλλά αυτό φυσικά δεν εμποδίζει έναν μουσικό από το να είναι συνεπής στο ραντεβού του με τους fans. Η ίδια η ζωή όμως μπορεί να βάλει άλλου τύπου εμπόδια, πολλές φορές αξεπέραστα, όπως είναι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις. Έτσι λοιπόν είδαμε πίσω από τα ντραμς τον παραγωγό της μπάντας, Έκτορα Τσολάκη, αντί του Γιώργου Μπουκαούρη, μιας που ο τελευταίος συμμετέχει σε θεατρική παράσταση ως ηθοποιός. Πάντως ο Έκτορας ήταν αψεγάδιαστος στην εκτέλεση των κομματιών, αν και δεν ξέρω πόσο καιρό είχε στην διάθεση του για να τα μάθει.
Άλλη αψεγάδιαστη όψη της βραδιάς ήταν ο ήχος (για όλες τις μπάντες, αλλά ειδικά για τους MOTHER OF MILLIONS) χάρη στην εξαιρετική δουλειά του Alex Ketenjian. Από τις λίγες φορές που έχω απολαύσει ένα live τόσο κι από αυτήν την άποψη. Όσο αφορά το καθαρά μουσικό μέρος, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από την τελειότητα, μιας που μιλάμε για “μπαρουτοκαπνιμένους” μουσικούς, με χρόνια εμπειρίας στην πλάτη τους και που ξέρουν να τα δίνουν όλα. Τι να πούμε για τον Γιώργο Προκοπίου, με μια φωνή που αγγίζει τόσο το επικολυρικό όσο και το growl με την ίδια ευκολία και με μια σκηνική παρουσία με θεατρικά στοιχεία (γονάτισμα και άπλωμα των χεριών) που συνοδεύουν στην εντέλεια τη δραματικότητα των κομματιών. Ίσως και για αυτό να μην ήταν τόσο επικοινωνιακός με το κοινό: η σωματική εκφραστικότητα κι εκείνη του προσώπου του τα έλεγε όλα.
Τι να πούμε επίσης για τον Κώστα, ο οποίος όχι μόνο έπρεπε να κοντρολάρει τα πετάλια της κιθάρας με ένα πόδι καθισμένος λίγο άβολα, αλλά και την ίδια στιγμή να εκτοξεύει από την κιθάρα του φανταστικά riffs, ενώ δεν έλειψε και η στιγμή α λα Jimmy Page, όταν έβγαλε το δοξάρι στο κομμάτι “Collision”. Φυσικά, όλα αυτά υποστηριζόμενα από τον μπασίστα Πάνο Πρίφτη και τον προαναφερθέντα, Έκτορα. Η τελειομανία τους είναι τέτοια που από το κομμάτι “Rite” κι αργότερα, ανέβηκαν στην σκηνή τρεις τραγουδίστριες (Αντωνία Μαυρονικόλα, Σοφία Καμηνά και Αιμιλία Παπαθεοχάρη) ως χορωδία που έδωσαν μια επιπρόσθετη διάσταση στα κομμάτια. Πραγματικά, η μπάντα μας είχε συνεπάρει τόσο που όταν στο τέλος του “Artefact” ξεκινά το μέρος με το «Ω-Ω-Ω» το κοινό το πήρε από εκεί και συνέχισε να τραγουδά παρατεταμένα και ρυθμικά το «Ω-Ω-Ω». Η μπάντα αποφάσισε να μας αφήσει να ξεθυμάνουμε τραγουδώντας, ευγνωμονώντας μας μετά που κι εμείς είχαμε δώσει όλο μας το είναι εκεί και τότε. Ελπίζω με αυτήν την ανταπόκριση, να ενθαρρύνω περισσότερο κοινό να προσέλθει στα επόμενα live αυτών των συγκροτημάτων που απέδειξαν για ακόμα μια φορά ότι η Ελληνική rock σκηνή χαίρει άκρας υγείας, όσο αφορά το καλλιτεχνικό επίπεδο.
Σάββατο 22 Νοεμβρίου κατηφόρισα προς το κέντρο με προορισμό το Black Temple στο Γκάζι, για την κάλυψη του live των Πορτογάλων symphonic death metallers, GODIVA! Ένα πολύ ωραίο Σαββατόβραδο με περίμενε, καθώς μετά το live είχαμε και το πάρτι του Rock Hard στη Νέα Σμύρνη (Hardcore Monokeros). Όπως καταλαβαίνετε από διάθεση ήμασταν μια χαρά!
Στις 21:00 ακριβώς, όπως ήταν προγραμματισμένο, εμφανίστηκαν στη σκηνή του Temple, οι SINISTROUS MIST, μπροστά σε λιγοστό κόσμο. Ένα νεοσύστατο σχήμα από την Αθήνα που αυτό που παίζει το ονομάζει majestic black metal. Νέο σχήμα, όχι όμως νέοι και άπειροι μουσικοί. Βρίσκονται χρόνια στον χώρο με προηγούμενες δουλειές και ευελπιστούν σε ένα νέο ξεκίνημα κυκλοφορώντας το ντεμπούτο τους “A Voice Through Constellations’’.
Στο σημείο αυτό, να αναφέρω πως ήταν η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση ως μπάντα και νομίζω τα πήγαν μια χαρά! Τα σπαρακτικά black metal φωνητικά και τα πλήκτρα που έδιναν την κατάλληλη ατμόσφαιρα, είχαν τον πρώτο λόγο καθώς ο ήχος ήταν αρκετά μπουκωμένος με αποτέλεσμα να μην ακούγονται οι κιθάρες όσο θα έπρεπε.
Στις 22.35 η εμφάνισή τους έλαβε τέλος .Αν γουστάρετε το συγκεκριμένο είδος, τσεκάρετε…
Αναμένουμε την συνέχεια της πορείας τους.
Set list: “The flag of the inverted cross”, “Divine black”, “Mother Mary”, “Perpetual darkness”, “A voice through constellations”
Στις 21.50 άρχισαν τα πρώτα επιφωνήματα από το κοινό καθώς εμφανίζονταν στην σκηνή οι EONS AURA. Το νέο σχήμα του Μιχάλη Γαλιάτσου (ex-NIGHTFALL) που το 2024 κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο “Hybris-Nemesis-Death”. Ο τραγουδιστής (Κώστας Κάτοικος) εμφανίστηκε με μια κάπα με κουκούλα, έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό που … φυσικά τον γύρισε ανάποδα και με την αρχική του αμφίεση μας θύμισε κάτι από Attila Csihar! Η μουσική τους και ειδικά η κιθάρα του Μιχάλη, σου φέρνει στο μυαλό κάτι από παλιούς μελωδικούς NIGHTFALL (απόλυτα φυσιολογικό), αλλά σίγουρα γέρνει σε πιο black metal ύφος! Ο ήχος ήταν κάπως καλύτερος και αυτή την φορά πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν οι μελωδίες της κιθάρας.
Το αποκορύφωμα ήταν τα τρία τελευταία τραγούδια από την εποχή του Μιχάλη στους NIGHTFALL. Μεστή εμφάνιση από τους EONS AURA, με αρκετή διάθεση, πλακίτσα, αλλά και νέο drummer.
Set list: “The curse of the underdog”, “Forest demon”, “Raven God”, “Sick magic love” (New song), “Iris” (NIGHTFALL), “Η Πόλις εάλω” (NIGHTFALL), “My own Troy” (NIGHTFALL)
Στις 22.45 ήρθε η ώρα για τους Πορτογάλους symphonic death metallers GODIVA. Ένα intro βγαλμένο από ταινία τρόμου άρχισε να ακούγεται και το συγκρότημα έκανε την εμφάνισή του με τρομερή ενέργεια και… ατελείωτο βάψιμο από το κεφάλι μέχρι και τα δάχτυλα των χεριών. Πραγματικά αναρωτιόμουν πόση ώρα θα τους πάρει να το αφαιρέσουν. Στα τύμπανα φυσικά η εκρηκτική παρουσία της Gemma Sofia Salvatori που τα χτυπούσε με μανία, ενώ το συγκρότημα ήταν αρκετά κινητικό πάνω στην σκηνή του Temple, όσο ήταν δυνατόν αυτό φυσικά. Μέχρι εδώ καλά! Πάμε τώρα σε αυτά που μου έκαναν αρνητική εντύπωση. Δυστυχώς ο ήχος ήταν κάκιστος σε βαθμό που αναγκάστηκα να οπισθοχωρήσω (που λένε και στον πόλεμο). Άκουγα έναν αχταρμά ήχων, ενώ η φωνή του τραγουδιστή, ειδικά στην αρχή, ήταν ανύπαρκτη. Άλλο ένα αρνητικό ήταν πως η προσέλευση του κόσμου είχε πια σταματήσει και ίσα ίσα που μείναμε και λιγότεροι. Ίσως επειδή κάποιοι ήρθαν για να απολαύσουν τους φίλους τους στα ελληνικά συγκροτήματα που προηγήθηκαν.
Όλα αυτά δεν πτόησαν τους GODIVA, η απόδοση και η όρεξή τους δεν έπεσε, ούτε και κάποιων οπαδών από κάτω… Κι εκεί που υποτίθεται τελείωσε το live και βγάζουν τις καθιερωμένες φωτογραφίες, είπα κι εγώ να πάρω τον δρόμο μου για το πάρτι του Rock Hard. Έλα όμως που αφού έχω βγει από το μαγαζί, ακούω ξανά μουσική! Μπαίνω πάλι μέσα και έπαιζαν άλλο ένα τραγούδι, κάτι που έδειξε και την διάθεσή τους. Έδειξαν να το χαίρονται και έτσι πρέπει να είναι.
Άλλωστε καμιά φορά τα πιο «οικογενειακά» live, είναι καλύτερα και για τον οπαδό!
Set list : “Intro + Faceless”, “Death of Icarus”, “Hollow within”, “The meaning of life”, “Rotten black”, “Dawn”, “Empty coil”, “All seeing eye”, “Godspell”, “Media God”, “Superbeast”, “Oblivion”.
Οι Αμερικανοί WINGSOFSTEEL, μέσα σε μόλις τρία χρόνια, έφτασαν να θεωρούνται όχι μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες όσον αφορά το μέλλον του κλασσικού, αγαπημένου μας hard rock/heavy metal ήχου, αλλά μια από τις μπάντες οι οποίες ήδη πρωταγωνιστούν και οδηγούν τις εξελίξεις. Κάπου ανάμεσα στις πάμπολλες συναυλιακές τους υποχρεώσεις, το Rock Hard καταφέρνει και «στριμώχνει» το ηγετικό δίδυμο των Leo Unnermark (φωνητικά) και Parker Halub (κιθάρα) και συζητά μαζί τους για το φετινό, εκπληκτικό από κάθε άποψη “Winds of Time” αλλά και για πολλές άλλες πτυχές της μέχρι τώρα πορείας τους.
Παίδες, καλώς ορίσατε στο RockHardκαι συγχαρητήρια για το φετινό σας αριστούργημα! Είμαι σίγουρος πως σας πετυχαίνω σε πολύ καλή φάση! Parker: Ευχαριστούμε πολύ, Δημήτρη! Ναι, όντως, είμαστε πολύ καλά και χαιρόμαστε πολύ που θα τα πούμε!
Ας ξεκινήσουμε μαθαίνοντάς σας λίγο καλύτερα. Ποιες ήταν οι μουσικές σας επιρροές, οι «πηγές» της έμπνευσής σας; Leo, αρχίζοντας από σένα, τι σε ώθησε να γίνεις τραγουδιστής;
Leo: Μεγάλωσα στην Σουηδία, σε ένα σπίτι όπου πάντα ακουγόταν σύγχρονο blues και κλασσικό hard rock… Καλλιτέχνες όπως ο Joe Bonamassa, ο Walter Trout, ο Jonny Lang, οι BAD COMPANY, οι UFO και οι THIN LIZZY (σ.σ: να τι σημαίνει «καλό μουσικό γούστο»). Αυτή η μουσική έγινε το soundtrack των παιδικών μου χρόνων, διαμόρφωσε τον τρόπο με τον οποίο άκουγα τη μελωδία, τη φωνή και την κιθάρα να συνυπάρχουν και κάπως έτσι, κατανόησα τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά συνδέονται μέσω του συναισθήματος και της έκφρασης. Θυμάμαι λοιπόν τον εαυτό μου να τραγουδάει, πολύ πριν σκεφτώ ότι θέλω να γίνω τραγουδιστής! Το να τραγουδάω όταν άκουγα δίσκους με έμαθε να πειραματίζομαι με το αυτί, κάτι που φυσικά έγινε ο τρόπος με τον οποίο ανέπτυξα τη φωνή μου: Με το να την αισθάνομαι! Καθώς τα παιδικά μου χρόνια έδωσαν τη θέση τους στην εφηβεία, άρχισα να παίζω «ζωντανά», πρώτα σε ακουστικά σετ και αργότερα σε μπάντες διασκευών. Το 2019, στα 21 μου, μετακόμισα στο Λος Άντζελες με στόχο να δημιουργήσω μια μπάντα. Εκεί γνώρισα τον Parker και τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία.
Και εσένα Parker, τι σε «έσπρωξε» προς τη μουσική; Parker: Προσωπικά, ένιωθα από πολύ μικρός μια βαθιά σύνδεση με τη μουσική, σε αντίθεση όμως με τον Leo, δε βρισκόμουν σε «μουσικό περιβάλλον» και έτσι, καθώς μεγάλωνα, έπρεπε να ανακαλύπτω πράγματα ως επί το πλείστον μόνος μου. Αρχικά ανακάλυψα τους JOURNEY και τους METALLICA, όταν ήμουν περίπου 8-9 ετών. Από εκεί και πέρα, τα μουσικά μου γούστα διευρύνθηκαν καθώς άρχισα να ανακαλύπτω όλο και περισσότερα συγκροτήματα: IRON MAIDEN, EUROPE, SCORPIONS, MEGADETH, LED ZEPPELIN, DEF LEPPARD, DIAMOND HEAD και άλλα… Έτσι, από αρκετά μικρή ηλικία ξεκίνησα το μουσικό μου ταξίδι και από τότε έχω διευρύνει τους ορίζοντές μου προς διάφορες κατευθύνσεις. Όσον αφορά την κιθάρα, εξαρχής με γοήτευε και πήρα την πρώτη μου σε ηλικία 10 ετών. Εκεί ήταν που όλα άρχισαν να έχουν νόημα για μένα! Από τη στιγμή λοιπόν που άρχισα να παίζω, ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου και, σχεδόν 14 χρόνια μετά, είμαι χαρούμενος που συνεχίζω να το κάνω.
Οπότε, η αρχή των WINGSOFSTEEL έγινε το 2019 στο L.A… Parker: Ναι, ενώ σπουδάζαμε μουσική. Με το που αρχίσαμε να μιλάμε, όλα ταίριαξαν. Μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος για το γνήσιο, μελωδικό heavy metal και hard rock, μαζί με επιρροές που εκτείνονται πολύ πέρα από αυτά: Από thrash, blues και ορχηστρική μουσική έως flamenco και doom metal, ακόμη και είδη που δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν. Από την πρώτη μας πρόβα, η μεταξύ μας «χημεία» ήταν αναμφισβήτητη. Υπήρχε ένα κοινό όραμα και ένα κοινό όνειρο, θέλαμε να δημιουργήσουμε μουσική που να είναι διαχρονική και αληθινή, ακόμα κι αν δεν είχαμε συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα το πετύχουμε…
Πότε βρήκατε τα «πατήματά» σας; Leo: Μας πήρε αρκετό καιρό, γράφοντας και τελειοποιώντας τον ήχο μας, μέχρι να νιώσουμε ότι αυτό αντιπροσώπευε πραγματικά το ποιοι ήμασταν. Έτσι φτάσαμε στην κυκλοφορία του ντεμπούτου EP μας το 2022, που σηματοδότησε την επίσημη έναρξη των WINGS OF STEEL. Από τότε, η αποστολή μας παραμένει η ίδια: Να γράφουμε τη μουσική που αγαπάμε, χωρίς όρια. Η αυθεντικότητα, η αφοσίωση και το πάθος ανέκαθεν ήταν και πάντα θα είναι τα θεμέλιά μας.
Καθώς περνά ο καιρός, πιστεύετε πως αυτή η «ταυτότητα», ενισχύεται; Leo: Απόλυτα! Με κάθε κυκλοφορία, η ταυτότητα που έχουμε ως μπάντα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη.
Ποιες οι εντυπώσεις σας από τον αντίκτυπο του “GatesofTwilight“; Είχε το αποτέλεσμα που περιμένατε; Leo: Ακόμα και τώρα, όταν κοιτάζουμε πίσω στο “Gates of Twilight”, αισθανόμαστε μεγάλη υπερηφάνεια για αυτό που καταφέραμε. Ήταν η πρώτη φορά που παρουσιάσαμε μια πραγματικά πλήρη «εικόνα» του ποιοι ήμασταν ως μπάντα αφού είναι γραμμένο, ηχογραφημένο και σε παραγωγή εξ ολοκλήρου από εμάς τους ίδιους. Όσον αφορά τον αντίκτυπο, ξεπέρασε τις προσδοκίες μας από κάθε άποψη! Η ανταπόκριση των οπαδών παγκοσμίως, οι κριτικές και οι ευκαιρίες που ακολούθησαν ήταν πέρα από οτιδήποτε είχαμε στο νου μας. Αυτός ο δίσκος μας ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη, μας έφερε σε μεγάλες σκηνές και ανήγαγε τους WINGS OF STEEL ως μια ανερχόμενη δύναμη, ικανή να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της underground σκηνής και της «Α’ Εθνικής» του metal, κάτι σπάνιο αλλά και πολύ απαραίτητο για την επόμενη γενιά heavy metal συγκροτημάτων (σ.σ: είπε μεγάλη κουβέντα ο άνθρωπος, που χρειάζεται μια συνέντευξη από μόνη της για να αναλυθεί).
Το είδατε και σαν εφαλτήριο για κάτι ακόμη μεγαλύτερο; Parker: Ναι! Ένα σκαλοπάτι! Θέλουμε κάθε κυκλοφορία να εξελίσσει τον ήχο και την ταυτότητα μας και αυτό συμβαίνει και με το “Winds of Time”, που μοιάζει με ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός, ως προς αυτήν την εξέλιξη. Το “Gates of Twilight” αποτύπωσε την ακατέργαστη δύναμη και το πνεύμα μας, το “Winds of Time” ήρθε να κάνει το επόμενο βήμα, τελειοποιώντας τα.
Πάμε λοιπόν στο “WindsofTime”. Πείτε μου για τη διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης. Leo: Η διαδικασία σύνθεσης ήταν έντονη! Είχαμε μεν κάποιες ιδέες, αλλά τίποτα δεν ήταν προηχογραφημένο… όλα δημιουργήθηκαν στο στούντιο! Σε διάστημα δέκα έως έντεκα εβδομάδων, δημιουργήσαμε το άλμπουμ κομμάτι-κομμάτι, αφήνοντας κάθε ιδέα να αναπτυχθεί απολύτως φυσικά. Μερικά τραγούδια δημιουργήθηκαν σε λίγες ώρες, άλλα χρειάστηκαν λίγο περισσότερο χρόνο για να πάρουν την τελική τους μορφή αλλά δε μας πείραξε αυτό, γιατί ξέρουμε ότι αυτές οι στιγμές συνήθως σημαίνουν ότι έχεις βρει κάτι ξεχωριστό. Parker: Και μόλις η μουσική γράφτηκε και ηχογραφήθηκε, ο Damien Rainaud εντάχθηκε στο συγκρότημα ως drummer και ανέλαβε επίσης τη μίξη και το mastering.
Η συμβολή του Damien είναι πολύ μεγάλη! Νομίζω πως χτυπήσατε φλέβα χρυσού στην περίπτωσή του. Leo: Ευχαριστούμε και συμφωνούμε! Ο Damien κατανοεί το όραμά μας καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο και ξέρει ακριβώς πώς να το υλοποιήσει. Η συνεργασία μαζί του είναι πάντα μια πολύ ομαδική διαδικασία, με πολλές αλληλεπιδράσεις, πειραματισμούς και μικρο-αλλαγές μέχρι να νιώσουμε ότι όλα είναι σωστά. Αυτή η προσοχή στη λεπτομέρεια που δείχνουμε τόσο εμείς όσο κι αυτός και η αμοιβαία κατανόηση που υπάρχει, οδήγησαν σε ένα τελικό αποτέλεσμα για το οποίο είμαστε πραγματικά περήφανοι! Ο Damien ξέρει πώς να κάνει τη μουσική μας να ακούγεται δυναμική με μια μοντέρνα πινελιά, χωρίς να χάνει τη φυσική, ακατέργαστη και ζεστή vintage αισθητική και δυναμική που χαρακτηρίζει τον ήχο μας.
Θετικά ή αρνητικά γεγονότα κατά τη διάρκεια του «ταξιδιού», τυχόν αστείες καταστάσεις και άλλα παρόμοια, υπήρξαν; Parker: Όλα πήγαν καλά, ευτυχώς. Όσον αφορά «τρελές καταστάσεις», εκτός από το ότι το στούντιο-καταφύγιο μας πλημμυρίζει από καιρό σε καιρό όταν βρέχει (γέλια), το χιούμορ για εμάς υπερτερεί έναντι οποιουδήποτε μεμονωμένου γεγονότος. Στο τέλος της ημέρας, είμαστε σαν αδέλφια, ό,τι και να έχει συμβεί μπορούμε να κάνουμε «ένα βήμα πίσω» και να το γελάσουμε! Άλλωστε, το γεγονός ότι πριν από περίπου τέσσερα χρόνια δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα για το πώς να τα καταφέρουμε στη μουσική βιομηχανία, πόσο μάλλον κινούμενοι ανεξάρτητα και τώρα μπορούμε να μαζευόμαστε, να γράφουμε μουσική, να διασκευάζουμε τραγούδια που αγαπάμε, να τα κυκλοφορούμε ψηφιακά και φυσικά, να τα προωθούμε σε επίπεδο που κάνει τον κόσμο να πιστεύει ότι έχουμε υπογράψει σε μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, είναι από μόνο του τρελό! (γέλια) Είναι σαν να είμαστε σε ένα τραίνο το οποίο απογειώνεται!
Είπες τη λέξη «αδέρφια».Πόσο σημαντικές είναι οι καλές διαπροσωπικές σχέσεις σε ένα συγκρότημα; Θα μπορούσατε να ανεχτείτε ένα πρότυπο επαγγελματία, αν δεν τα πηγαίνατε καλά μεταξύ σας ως χαρακτήρες; Parker: Πιστεύουμε ότι ο μόνος τρόπος για να προσφέρουμε κάτι το αυθεντικό και να σεβαστούμε πραγματικά τόσο τη μουσική μας όσο και το κοινό μας, είναι να απολαμβάνουμε ειλικρινά το να είμαστε μαζί στην σκηνή. Αν οι σχέσεις μέσα στο συγκρότημα δεν είναι καλές, αυτό επηρεάζει την ίδια την ουσία του τρόπου με τον οποίο μεταδίδεται η μουσική… Leo: …γι’ αυτό και αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα για εμάς, οι μουσικοί με τους οποίους συνεργαζόμαστε να είναι όχι μόνο εξαιρετικά ταλαντούχοι, αλλά και άνθρωποι για τους οποίους νοιαζόμαστε πραγματικά και με τους οποίους έχουμε προσωπική σχέση. Το πιο όμορφο από όλα όμως, για να συμπληρώσω κάτι επάνω στην προηγούμενη ερώτηση, είναι ότι αυτό το «ταξίδι», μας έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε και να γνωρίσουμε τους καλύτερους οπαδούς στον κόσμο, ανθρώπους που μας θυμίζουν γιατί το κάνουμε αυτό. Εκεί βρίσκεται η πραγματική ομορφιά, στο να παραμένεις χαρούμενος ακόμη και μέσα στις χιλιάδες ώρες σχεδιασμού και γραφειοκρατικής εργασίας πίσω από τα παρασκήνια, όταν διευθύνεις τη δική σου δισκογραφική εταιρεία. Ειδικότερα δε, όταν απλά ξεκινάς με σκοπό να «γράψεις μερικά ωραία κομμάτια».
Μιλώντας για αυτά τα «ωραία κομμάτια»… Από το αμερικανικό hardrock στο βρετανικό heavymetal και στο αμερικανικό powermetal, είναι η «απόσταση» όντως τόσο μικρή, ή εσείς την κάνετε να φαίνεται έτσι; Leo: Όταν γράφουμε, πραγματικά, δεν σκεφτόμαστε με όρους «είδους». Για εμάς, η σύνθεση έχει περισσότερο να κάνει με την ενέργεια και το συναίσθημα εκείνης της στιγμής, αυτό που νιώθουμε ότι πρέπει να εκφραστεί εκείνη την στιγμή. Μερικές φορές, αυτό εκφράζεται με κάτι πιο hard rock, άλλες φορές τείνει προς το κλασσικό heavy metal ή ακόμα και προς τα blues, το doom ή το speed metal. Πάντως, σπάνια είχαμε σκοπό να γράψουμε ένα συγκεκριμένο είδος τραγουδιού.
Ακολουθείτε λοιπόν το ένστικτό σας… Parker: Όλα αυτά τα στυλ έχουν τις ίδιες βασικές ρίζες: Τη μελωδία, τη δύναμη, το συναίσθημα… οπότε η «απόσταση» μεταξύ τους, μας φαίνεται πολύ μικρή. Ακολουθούμε λοιπόν την έμπνευση όπου κι αν μας οδηγήσει και προσπαθούμε να αποτυπώσουμε αυτή την «σπίθα» στην πιο ειλικρινή της μορφή. Γνωρίζουμε ότι σε έναν κόσμο όπου η κατηγοριοποίηση τείνει να κυριαρχεί, αυτή η προσέγγιση μπορεί να μας αφήσει να αιωρούμαστε κάπου στο ενδιάμεσο χωρίς ακριβή «ταμπέλα», αλλά να σου πω κάτι; Ίσως αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό μας να είναι που θα μας εξελίξει, με την πάροδο του χρόνου, σε μοναδικά αναγνωρίσιμους! Δεν μας απασχολεί λοιπόν ιδιαίτερα αυτό το θέμα. Αυτή είναι η προσέγγισή μας από την πρώτη μέρα και μέχρι στιγμής, έχει αποδώσει αρκετά καλά.
Photo by Christina Alossi
Όταν αρχίσατε να συνθέτετε το νέο υλικό, ποιοι ήταν οι στόχοι σας; Το να ξεπεράσετε σε ποιότητα το “GatesofTwilight“, υπήρχε στα πλάνα σας; Leo: Με το νέο άλμπουμ, σε αντίθεση με όταν γράφαμε το “Gates of Twilight”, είχαμε πολύ περισσότερη εμπειρία από «ζωντανές» εμφανίσεις και αυτό φυσικά επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίσαμε τα τραγούδια. Ο κύριος στόχος μας αυτήν τη φορά ήταν απλά να δημιουργήσουμε αυτό που μας φαινόταν σωστό και να αφήσουμε τη διαδικασία να εξελιχθεί φυσικά, χωρίς να σκεφτόμαστε υπερβολικά την κατεύθυνση ή τις προσδοκίες του κόσμου. Οπότε, το να προσπαθήσουμε να «ξεπεράσουμε» το προηγούμενο έργο μας δεν ήταν κάτι που πραγματικά σκεφτόμασταν. Κάθε άλμπουμ αντιπροσωπεύει μια στιγμή στο χρόνο, είναι μέρος μιας συνεχούς εξέλιξης και προόδου και τίποτα δεν θα ακούγεται ποτέ ακριβώς όπως αυτό που προηγήθηκε. Καθώς εξελισσόμαστε ως μουσικοί, και στην περίπτωσή μας ως δίδυμο συνθετών, η μουσική εξελίσσεται μαζί μας.
Σας ενοχλεί η σύγκριση των δύο δίσκων; Parker: Υπάρχει μια κοινή ταυτότητα πίσω από κάθε κομμάτι, με επαναλαμβανόμενα θέματα, ξεκάθαρες ομοιότητες και θα έλεγα κοινό DNA, οπότε δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το να συγκρίνονται τα δυο άλμπουμ. Και αν σε κάποιους αρέσει περισσότερο το “Gates of Twilight”, κανένα πρόβλημα!
Κανείς μας δεν περίμενε ένα τραγούδι δέκα λεπτών, το ομώνυμο του νέου δίσκου, ως πρώτο single… Ποια ήταν η λογική πίσω από αυτή την επιλογή; Parker: Από την αρχή, δεν μας ενδιέφερε ποτέ να ακολουθούμε φόρμουλες ή να κυνηγάμε αυτό που περιμένει ο κόσμος. Γνωρίζαμε λοιπόν ότι η κυκλοφορία ενός τραγουδιού διάρκειας δέκα λεπτών ως πρώτο single ήταν ασυνήθιστη, αλλά μας φαινόταν σωστή. Το “Winds of Time” αποτύπωνε τέλεια το εύρος και το συναίσθημα που εκφράζει ολόκληρο το άλμπουμ. Είναι ένα ταξίδι από μόνο του, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, αντικατοπτρίζοντας την τωρινή δημιουργική μας φάση και θέλαμε να είναι η πρώτη εντύπωση του ακροατή. Παρόλο που είναι μεγάλο, έχει τόσες αλλαγές που δε γίνεται επαναλαμβανόμενο. Και αν μη τι άλλο, δείχνει ότι δεν φοβόμαστε να πάρουμε κάποιο ρίσκο, όταν αυτό εξυπηρετεί την Τέχνη.
Και οι στίχοι; Leo: Αντλούμε έμπνευση από την ίδια τη ζωή, τις προσωπικές μας διαδρομές και τον κόσμο γύρω μας. Οι στίχοι μας στοχεύουν να αντικατοπτρίζουν την αίσθηση αφήγησης και τη δυναμική αντίθεση που υπάρχει στον ήχο μας. Πολλοί από τους στίχους προέρχονται από τον στοχασμό γύρω από τα «πάνω» και τα «κάτω» της ζωής, την αναζήτηση του σκοπού της και τις συνεχείς αντιθέσεις που την συνοδεύουν. Συχνά, δεν πρόκειται για αφήγηση μιας πραγματικής ιστορίας, όσο για την αποτύπωση ενός συναισθήματος ή μιας αλήθειας που μπορεί να σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα που την ακούει. Αυτή η ισορροπία είναι που την κάνει αληθινή για εμάς και, ελπίζουμε, διαχρονική για τον ακροατή. Αν και με τα περισσότερα από τα τραγούδια μας αναζητούμε συχνά την έμπνευση στο «μέσα» μας, με το καινούργιο μας άλμπουμ στρέφουμε το βλέμμα μας και γύρω μας, στον ανθρώπινο πόνο και στις αδικίες που σημαδεύουν την εποχή μας.
Πώς προέκυψε η κυκλοφορία του “LiveinFrance”; Κάποτε, ακούγαμε livealbumsπου είχαν τον σκοπό και το “feeling” ενός “bestof”… Γαμώτο, μου λείπει αυτό! Leo: Καταλαβαίνω! Άκου τώρα μια «κουφή» ιστορία… Το να κυκλοφορήσουμε ένα live άλμπουμ, δεν ήταν κάτι που είχαμε προγραμματίσει! Κατά τη διάρκεια της πρώτης μας ευρωπαϊκής περιοδείας, δώσαμε δύο συναυλίες στη Γαλλία, μία στο Παρίσι και μία στη Λιλ. Μετά τη δεύτερη συναυλία, ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων και προώθησης μας εκεί, μας ενημέρωσε ότι η συναυλία στη Λιλ είχε ηχογραφηθεί, δίχως να το γνωρίζουμε! Εξαιτίας όμως αυτού, δηλαδή της άγνοιάς μας, η ηχογράφηση μας «αποτύπωσε» αυθεντικούς, αυθόρμητους! Τίποτα δεν ήταν «σκηνοθετημένο», ακούς απλά μια μπάντα να παίζει όπως παίζει κάθε βράδυ! Όταν το ακούσαμε, το αποτέλεσμα μας εξέπληξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έτσι, αποφασίσαμε να το προχωρήσουμε, βελτιώνοντας τις μίξεις και αφήνοντας την… παράσταση να μιλήσει από μόνη της! Πρέπει επίσης να πούμε ότι ο Damien έκανε πολύ καλή δουλειά στη μίξη και ξέρεις, Δημήτρη, η μίξη είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα πολλών «ζωντανών» δίσκων… σίγουρα πάντως, όχι στη δική μας περίπτωση!
Με τη διασκευή στο “DreamerDeceiver”, ενθουσιάστηκα. Βλέπετε, οι JUDASPRIEST είναι ένα από τα δύο-τρία περισσότερο αγαπημένα μου metal συγκροτήματα. Ακούγοντας εν συνεχεία το “WindsofTime“, συνειδητοποίησα πως και για σας, μάλλον το ίδιο ισχύει! Parker: Χαιρόμαστε που το ακούμε αυτό! Όντως, αγαπάμε τους JUDAS PRIEST! Μπορείς να ακούσεις τη δημιουργική τους «ελευθερία» και τις «αποχρώσεις» της μουσικής τους σε εκείνα τα πρώτα άλμπουμ και το “Dreamer Deceiver” ήταν πάντα ένα από τα πλέον αγαπημένα μας τραγούδια τους. Όταν προσεγγίζουμε ένα τραγούδι για να το διασκευάσουμε, ο στόχος μας είναι να ερμηνεύσουμε το τραγούδι μέσα από τη δική μας ταυτότητα, ως WINGS OF STEEL. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να αποδώσουμε τον σεβασμό μας, διατηρώντας παράλληλα την αυθεντικότητά μας και επίσης μας απαλλάσσει από μεγάλη πίεση, όταν παίζουμε ένα διαχρονικό, κλασσικό κομμάτι, όπως ας πούμε αυτό, καλή ώρα.
Leo, ήταν δύσκολο για σένα να προσεγγίσεις τα φωνητικά, δεδομένου ότι ο Halford είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών; Leo: Από φωνητικής απόψεως, το κύριο μέλημά μου ήταν να επικεντρωθώ στο chiaroscuro, δηλαδή στην ισορροπία μεταξύ «σκοτεινών» και «φωτεινών» τονικοτήτων, που είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του στυλ του Rob Halford. Είναι πολύ μεγάλη η πρόκληση να εξερευνήσω αυτό το φωνητικό φάσμα, ενώ παράλληλα το κάνω «δικό» μου… Μου δίνει και έμπνευση, ταυτόχρονα!
Studio και live δίσκοι, συναυλίες, διασκευές… Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον; Parker: Με αυτήν την ερώτηση, μας δίνεις μια εξαιρετική ευκαιρία να μιλήσουμε για το άμεσο μέλλον και σε ευχαριστούμε πολύ γιατί ειλικρινά, είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι για αυτό! Πρόσφατα, ανακοινώσαμε μια περιοδεία 32 shows σε αρένες της Βόρειας Αμερικής με τους SABATON, καθώς και εμφανίσεις στη σκηνή μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ όπως το Hellfest, το Alcatraz και το Rock Imperium, όπου θα μοιραστούμε την σκηνή με συγκροτήματα όπως οι IRON MAIDEN, HELLOWEEN, ACCEPT και QUEENSRYCHE. Έχετε βέβαια υπόψη σας, πως θα ανακοινωθούν και άλλες!
Τις οποίες και δε θα μοιραστείς μαζί μας… (γέλια) Parker: Λυπάμαι, προς το παρόν αυτές οι ανακοινώσεις θα πρέπει να παραμείνουν μυστικές! (γέλια) Αλλά υπάρχουν πολλές εκπληκτικές συναυλίες και περισσότερη νέα μουσική στον ορίζοντα, να είσαι σίγουρος για αυτό. Για ένα νεαρό συγκρότημα που υπάρχει από το 2022, τούτη η περίοδος μοιάζει σπάνια και καθοριστική και σίγουρα θα οδηγήσει σε πολλές περισσότερες ευκαιρίες.
Κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας, ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας μουσικός που, ουσιαστικά, βρίσκεται στην αρχή της καριέρας του, όπως εσείς; Parker: Όταν δεν έχεις υπογράψει συμβόλαιο, τα περισσότερα πράγματα τα μαθαίνεις με δοκιμές και λάθη. Ξαφνικά βρίσκεσαι να χειρίζεσαι τα πάντα: Κρατήσεις, μεταφορές, προώθηση, merch και κάθε τι επιχειρηματικό, ενώ παράλληλα πρέπει να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό κάθε βράδυ. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να διατηρήσεις την ισορροπία, να βεβαιωθείς ότι τα logistics δεν εξαντλούν την ενέργεια που χρειάζεσαι για το ίδιο το show. Το να ξεκουράζεσαι σωστά, να τρως καλά και να έχεις τουλάχιστον ένα ή δύο αξιόπιστα άτομα να σε βοηθούν, κάνει μεγάλη διαφορά. Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, απαιτείται πειθαρχία και πολλή σκληρή δουλειά. Βέβαια, αν το έργο σου αγγίζει πραγματικά τους ανθρώπους και η μουσική σου φτάνει σε όλο και περισσότερο κόσμο, τότε μπορείς σίγουρα να τα καταφέρεις. Γενικά, κάθε ικμάδα της δουλειάς που «ρίχνεις», συμβάλλει στην ανάπτυξη της μπάντας σου. Το 2026 θεωρώ ότι θα είναι η χρονιά που οι WINGS OF STEEL θα γίνουν η ζωντανή απόδειξη όλων των παραπάνω.
Photo by Christina Alossi
Μακάρι! Είναι λοιπόν οι περιοδείες ένα, τρόπον τινά, δια βίου σχολείο; Leo: Ακριβώς, οι περιοδείες είναι ένα διαρκές σχολείο! Από την οπτική γωνία ενός ανεξάρτητου συγκροτήματος που έχει ξεπεράσει τις αρχικές δυσκολίες και ήδη αντιμετωπίζει μεγαλύτερες (γέλια), θα λέγαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να το προσεγγίσεις είναι με υπομονή, προσαρμοστικότητα, καινοτομία, ρεαλισμό αλλά και με ακλόνητη πίστη στο όραμά σου. Δεν έχει σημασία αν τυχόν φαίνεται μη ρεαλιστικό εκείνη τη στιγμή… αυτή η πίστη είναι που σε κρατάει να προχωράς μπροστά, όταν όλα τα άλλα φαίνονται αβέβαια!
Για σας, πως πάνε τα πράγματα μέχρι στιγμής, στον «δρόμο»; Parker: Μάθαμε πολλά από την πρώτη μας ευρωπαϊκή περιοδεία το 2024. Τώρα, έχοντας μόλις ολοκληρώσει τη δεύτερη περιοδεία μας ως headliners, τα πράγματα έχουν πάρει μια νέα τροπή. Είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε σε συναυλίες όπως το Heavy Week-End στη Γαλλία, να ανοίξουμε για τους EUROPE και τους DREAM THEATER μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους, να δώσουμε μια υπέροχη συναυλία στην τελευταία έκδοση του Keep It True – Rising στη Γερμανία, η οποία βιντεοσκοπήθηκε για το YouTube, όπου παίξαμε τρία νέα τραγούδια πριν από την κυκλοφορία του “Winds of Time”. Επίσης παίξαμε σε δέκα διαφορετικές χώρες, σε εκπληκτικές βραδιές γεμάτες κόσμο, όπου οι οπαδοί τραγουδούσαν μαζί μας όλους τους στίχους μας… Αυτή η περιοδεία λοιπόν, μας έχει προσφέρει ευκαιρίες που δεν θα μπορούσαμε καν να φανταστούμε, έναν χρόνο πριν. Όλες οι πόρτες όμως άνοιξαν, γιατί δίναμε το 100% κάθε βράδυ στην σκηνή! Leo: Ότι θα παίζαμε σε κεντρικές σκηνές και φεστιβάλ με τους IRON MAIDEN, τους HELLOWEEN και άλλους θρύλους, σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια από την ίδρυσή μας ως ανεξάρτητη μπάντα, ούτε που το φανταζόμασταν! Είναι σουρεαλιστικό και απλά το απολαμβάνουμε. Είμαστε ευγνώμονες για κάθε βήμα που κάνουμε προς τα εμπρός, αλλά ταυτόχρονα δεν σταματάμε να δουλεύουμε σκληρά για να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματά μας.
Είστε καλλιτέχνες που δίνετε μεγάλη σημασία και στο οπτικό μέρος. Στο outfit, στην σκηνική παρουσία… Τι θα λέγατε σε όσους τα θεωρούν δευτερεύοντα, περιττά ή ακόμα και «ψεύτικα» (σ.σ: “false” ήταν ο όρος που χρησιμοποιήθηκε);
Leo: Όλα εξαρτώνται από τις προτιμήσεις του καθενός. Μερικοί άνθρωποι εκτιμούν την αισθητική και το πώς αυτή συμβάλλει στο show και στη συνολική ταυτότητα μιας μπάντας, ενώ άλλοι δεν ενδιαφέρονται για αυτό ή ακόμα και διαφωνούν εντελώς. Κάτι το απολύτως φυσιολογικό, έτσι; Όπως λοιπόν ισχύει με όλα τα θέματα προσωπικής προτίμησης, έτσι κι εδώ, ο καθένας πρέπει να αισθάνεται ελεύθερος να έχει τη δική του άποψη. Εμείς συμφωνούμε στο ότι η οπτική πλευρά είναι δευτερεύουσα σε σχέση με τη μουσική, αλλά πιστεύουμε επίσης ότι όταν έρχεται κάποιος σε μια συναυλία μας, πρέπει να έχει μια ολοκληρωμένη εμπειρία, τόσο ηχητική όσο και οπτική. Όσον αφορά λοιπόν τον τρόπο που ντυνόμαστε, την παρουσία μας στη σκηνή, τα σκηνικά αντικείμενα που χρησιμοποιούμε… θα συνεχίσουμε να αναπτύσσουμε αυτά τα στοιχεία με όποιον τρόπο μας φαίνεται ειλικρινής και σωστός.
Τι θυμάστε από την εμφάνισή σας στην Αθήνα; Parker: Ήμασταν απίστευτα ενθουσιασμένοι που ερχόμασταν για την πρώτη μας συναυλία στην Ελλάδα, στα πλαίσια του Up the Hammers Festival. Η διαφημιστική μας καμπάνια στο διαδίκτυο τα πήγε πολύ καλά και μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που μας προσκάλεσαν και μας έδωσαν μια τόσο καλή θέση στο πρόγραμμα. Από το live, δύο πράγματα μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση: Πρώτον, ήταν η πρώτη φορά που ένα τόσο μεγάλο κοινό τραγουδούσε μαζί μας τα τραγούδια μας, κάτι που ήταν απίστευτα συγκινητικό και δεύτερον, ήταν επίσης η πρώτη φορά που παίξαμε το κομμάτι “Winds of Time” ζωντανά, πολύ πριν το κυκλοφορήσουμε ως single και ο κόσμος έδειχνε ενθουσιασμένος! Μια άλλη αξέχαστη, αλλά δυστυχώς δυσάρεστη, ανάμνηση είναι ότι ο Leo ήταν πολύ κρυωμένος πριν το live (σ.σ: κανείς δεν το κατάλαβε, φαντάσου δηλαδή να μην ήταν), οπότε πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο ξενοδοχείο, για να αντέξει στη σκηνή. Αλλά ακόμα και με αυτή την πρόκληση, η συναυλία παρέμεινε ένα σημαντικό γεγονός για εμάς.
Photo by Christina Alossi
Να σας περιμένουμε στο άμεσο μέλλον; Leo: Στόχος μας είναι να επιστρέψουμε στην Ελλάδα για μία ή περισσότερες συναυλίες, το 2026. Πρέπει ακόμα να βρούμε τις κατάλληλες ευκαιρίες και να οργανώσουμε τα logistics, αλλά γνωρίζουμε ότι έχουμε ένα ισχυρό fanbase στην χώρα σας που μας θέλει πίσω και ελπίζουμε ότι θα το καταφέρουμε!
Έχετε ξεχωρίσει κάποια ελληνική μπάντα; Leo: Τους TRIUMPHER! Εξαιρετικοί, παίξαμε μαζί στη Γαλλία, στο Pyrenean Warriors Open Air! Σπουδαία ταλέντα, μπορούν να καταφέρουν μεγάλα πράγματα!
Λίγο πριν το τέλος, αν έπρεπε να διαλέξετε πέντε άλμπουμ που είναι «υπεύθυνα» για τη «δημιουργία» των WINGSOFSTEEL, ποια θα ήταν αυτά; Leo: Εδώ είναι πέντε από τα πολλά που έχουν σημασία και για τους δυο μας και όπως καταλαβαίνεις, αν μας ρωτήσεις ξανά αύριο, πιθανότατα θα πούμε πέντε εντελώς διαφορετικά! (γέλια) Οπότε, για σήμερα, έχουμε: RAINBOW “Live in Munich 1977”, BLUE MURDER – “Blue Murder”, DIO – “Lock Up the Wolves” (σ.σ: συνεχίστε να το θεωρείτε μέτριο ορισμένοι, σας ακούμε με προσοχή – not! / σ. Σ.Φ.: δεν είπε κανείς ότι είναι μέτριο. Κακό είναι!), JUDAS PRIEST – “Sad Wings of Destiny” και Bruce Dickinson – “The Chemical Wedding”.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας, παιδιά! Έχετε να πείτε κάτι στους οπαδούς σας, πριν κλείσουμε; Leo: Εμείς ευχαριστούμε πολύ, που μας φιλοξενήσατε στο περιοδικό σας! Σε όλους τους οπαδούς μας στην Ελλάδα, θα ήθελα να πω ότι η υποστήριξή τους σημαίνει τα πάντα για εμάς. Η πρώτη μας συναυλία εκεί ήταν αξέχαστη και ανυπομονούμε να επιστρέψουμε και να ξαναζήσουμε αυτή την ενέργεια. Μέχρι τότε, να συνεχίσουν να ακούν το “Winds of Time”, με την ένταση στο φουλ! Parker: Και όπως πάντα… “Peace, love, andheavymetal!”
Ακολουθούν τα οfficial timings για τη συναυλία των INNERWISH στο FLOYD, το Σάββατο 29 Νοεμβρίου: Doors open | 19:30 Elysion on stage | 20:00 InnerWish on stage | 21:00 Εισιτήρια θα διατίθενται και στην είσοδο, στην τιμή των 20€. Ηλεκτρονική προπώληση: https://bit.ly/InnerWishATH2025 See ya in the crowd!
Ανακοινώθηκε το αναλυτικό πρόγραμμα εμφανίσεων των Helstar σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μαζί με τους Desert Near The End και The Silent Rage. Είναι το παρακάτω:
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου | Eightball Club | Θεσσαλονίκη
Hard copy εισιτήρια θα βρείτε στην Αθήνα, στα καταστήματα Monsterville, Metal Era, Sirens, Top Man και Eat Metal και στην Θεσσαλονίκη, στα καταστήματα Nephilim, Alone, Διόροφον και Steel Gallery.
Οι Helstar, το σπουδαίο σχήμα από το Texas και μπροστάρηδες του US metal, επιστρέφουν στην Ελλάδα!
Πρόκειται για μία από τις αγαπημένες μπάντες όσων έζησαν τα ένδοξα ‘80s, τότε που ο κανόνας –και όχι η εξαίρεση– ήταν οι δισκογραφικές κυκλοφορίες να αποτελούν σημείο αναφοράς και να γράφουν χρυσές σελίδες metal ιστορίας. Ειδικά η χρυσή τους πενταετία μεταξύ 1984 και 1989, όπου και κυκλοφόρησαν όλα τους τα κορυφαία albums Burning Star (1984), Remnants Of War (1986), A Distant Thunder (1988) και Nosferatu (1989), μνημονεύεται ακόμα ως σημείο τομής για την άνθιση της σκηνής και την τελειότητα των δημιουργημάτων τους. Παρά τα μεγάλα τους διαλείμματα έκτοτε, με το Multiples Of Black να κυκλοφορεί 6 χρόνια μετά το Nosferatu, ακολουθούμενο από δισκογραφική σιωπή 12 ετών ως τις επανεκτελέσεις του Sins Of The Past και την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου The King Of Hell την επόμενη χρονιά, η μεγάλη τους κλάση δεν έπαψε να αποτελεί χαρακτηριστικό τους. Η επιστροφή τους στη δισκογραφία ζέστανε τις καρδιές όσων την περίμεναν με υπομονή, ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα νέο κεφάλαιο για το συγκρότημα.
Ο αειθαλής James Rivera, στην ηλικία των 65, παραμένει ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές όλων των εποχών, διατηρώντας τη δύναμη και το εύρος της φωνής του και μη σταματώντας να εκπλήσσει με την high energy σκηνική του παρουσία. Συνοδοιπόρος του σε αυτή την heavy metal πορεία, το riff machine που ακούει στο όνομα Larry Barragán, χτίζει κιθαριστικά wall of sounds που θα ζήλευαν και οι σπουδαιότεροι δημιουργοί. Το δε νεότερο υλικό τους, πιο heavy από ποτέ, με ξεκάθαρες πλέον τις thrash καταβολές, συνιστά μια αξιοζήλευτα ποικιλόμορφη ηχητική παλέτα, σε συνδυασμό με τα heavy / power πονήματα του παρελθόντος τους.
Οι Helstar -μέσα σε όλα- είναι μία μπάντα που μπορεί να καυχιέται πως ποτέ δεν κυκλοφόρησε κάτι μέτριο. Εννιά χρόνια μετά το Vampiro και με εμβόλιμη την κυκλοφορία του Clad In Black το 2021, το δέκατο άλμπουμ τους με τίτλο The Devil’s Masquerade πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2025, με το πρώτο δείγμα του, το τραγούδι “Seek Out Your Sins” να είναι άκρως υποσχόμενο. Το συγκρότημα βυθίζεται και πάλι στην εξιστόρηση περιπετειών βαμπιρικής παράνοιας και ο Rivera ετοιμάζεται να μπήξει τα δόντια του βαθιά στον λαιμό κάθε ανυποψίαστου ακροατή!
Το τελευταίο τριήμερο του Νοεμβρίου στην Ελλάδα ανήκει αποκλειστικά στους άρχοντες του αμερικάνικου metal, με το κοινό Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Αγρινίου να ετοιμάζεται για μία σειρά εμφανίσεων που θα ενώσουν τα πρωτόλεια ‘80s με το contemporary heaviness, σε τρεις βραδιές χεβιμεταλλικών παροξυσμών.
Έφτασε η ώρα για τις πολυαναμενόμενες ζωντανές εμφανίσεις στην Ελλάδα των πειρατών Alestorm, παρέα με τους Lutharo και Roses of Thieves.
Με τα εισιτήρια της τελευταίας στιγμής να εξανεμίζονται από το διψασμένο κοινό που θέλει να δει από κοντά την πιο δυνατή live μπάντα της εποχής μας, η οποία ανακοινώνεται για το επερχόμενο καλοκαίρι από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης, η GRF Promotion δίνει στην δημοσιότητα τις ώρες εμφάνισης των συγκροτημάτων τόσο στην Θεσσαλονίκη και στο Block33 την Κυριακή 30 Νοεμβρίου, όσο και στο Fuzz Live Music Club την Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου.
19.30: Πόρτες
20.00: Roses of Thieves
20.50: Lutharo
22.00: Alestorm
Τα χρόνια περνάνε και οι εποχές αλλάζουν. Κάποιοι έχουν κάνει δικές τους οικογένειες και φυσικά έχουν κάνει και παιδιά.
Ε, λοιπόν ήρθε η ώρα να γίνει το πρώτο party metal για τα παιδιά. Την Κυριακή 30 Νοεμβρίου από τις 16:00 και μετά ο σύλλογος Excalibur στη Θεσσαλονίκη θα ανοίξει τις πόρτες για τους μικρούς μας φίλους. Θα υπάρχει μίνι μπουφές και χυμοί για τα παιδιά (στη ζούλα ας φάει κι απο κάνας γονιός δεν έγινε κάτι)
Φυσικά θα υπάρξουν κάποιοι κανόνες ώστε να μην υπάρχουν παρατράγουδα.
Όλοι οι ανήλικοι υποχρεωτικά θα πρέπει να συνοδεύονται από κάποιο γονέα ή κηδεμόνα και τα παιδιά καλό θα ήταν να έχουν ήδη κάποια rock και metal ακούσματα.
Απαγορεύεται το αλκοόλ σε όλα τα παιδιά.
Απαγορεύεται το κάπνισμα εντός του συλλόγου.
Επιτρέπεται η λήψη φωτογραφιών αλλά απαγορευεται η δημοσίευσή τους στα social media και γενικά στο διαδίκτυο.
Η ένταση της μουσικής θα είναι σε λογικά πλαίσια κι όχι πολύ δυνατά.
Ο σύλλογος επενδύει στο μέλλον και το μέλλον είναι οι επόμενες γενιές.
This mode enables people with epilepsy to use the website safely by eliminating the risk of seizures that result from flashing or blinking animations and risky color combinations.
Visually Impaired Mode
Improves website's visuals
This mode adjusts the website for the convenience of users with visual impairments such as Degrading Eyesight, Tunnel Vision, Cataract, Glaucoma, and others.
Cognitive Disability Mode
Helps to focus on specific content
This mode provides different assistive options to help users with cognitive impairments such as Dyslexia, Autism, CVA, and others, to focus on the essential elements of the website more easily.
ADHD Friendly Mode
Reduces distractions and improve focus
This mode helps users with ADHD and Neurodevelopmental disorders to read, browse, and focus on the main website elements more easily while significantly reducing distractions.
Blindness Mode
Allows using the site with your screen-reader
This mode configures the website to be compatible with screen-readers such as JAWS, NVDA, VoiceOver, and TalkBack. A screen-reader is software for blind users that is installed on a computer and smartphone, and websites must be compatible with it.
Online Dictionary
Readable Experience
Content Scaling
Default
Text Magnifier
Readable Font
Dyslexia Friendly
Highlight Titles
Highlight Links
Font Sizing
Default
Line Height
Default
Letter Spacing
Default
Left Aligned
Center Aligned
Right Aligned
Visually Pleasing Experience
Dark Contrast
Light Contrast
Monochrome
High Contrast
High Saturation
Low Saturation
Adjust Text Colors
Adjust Title Colors
Adjust Background Colors
Easy Orientation
Mute Sounds
Hide Images
Hide Emoji
Reading Guide
Stop Animations
Reading Mask
Highlight Hover
Highlight Focus
Big Dark Cursor
Big Light Cursor
Cognitive Reading
Virtual Keyboard
Navigation Keys
Voice Navigation
Accessibility Statement
rockhard.gr
December 15, 2025
Compliance status
We firmly believe that the internet should be available and accessible to anyone, and are committed to providing a website that is accessible to the widest possible audience,
regardless of circumstance and ability.
To fulfill this, we aim to adhere as strictly as possible to the World Wide Web Consortium’s (W3C) Web Content Accessibility Guidelines 2.1 (WCAG 2.1) at the AA level.
These guidelines explain how to make web content accessible to people with a wide array of disabilities. Complying with those guidelines helps us ensure that the website is accessible
to all people: blind people, people with motor impairments, visual impairment, cognitive disabilities, and more.
This website utilizes various technologies that are meant to make it as accessible as possible at all times. We utilize an accessibility interface that allows persons with specific
disabilities to adjust the website’s UI (user interface) and design it to their personal needs.
Additionally, the website utilizes an AI-based application that runs in the background and optimizes its accessibility level constantly. This application remediates the website’s HTML,
adapts Its functionality and behavior for screen-readers used by the blind users, and for keyboard functions used by individuals with motor impairments.
If you’ve found a malfunction or have ideas for improvement, we’ll be happy to hear from you. You can reach out to the website’s operators by using the following email
Screen-reader and keyboard navigation
Our website implements the ARIA attributes (Accessible Rich Internet Applications) technique, alongside various different behavioral changes, to ensure blind users visiting with
screen-readers are able to read, comprehend, and enjoy the website’s functions. As soon as a user with a screen-reader enters your site, they immediately receive
a prompt to enter the Screen-Reader Profile so they can browse and operate your site effectively. Here’s how our website covers some of the most important screen-reader requirements,
alongside console screenshots of code examples:
Screen-reader optimization: we run a background process that learns the website’s components from top to bottom, to ensure ongoing compliance even when updating the website.
In this process, we provide screen-readers with meaningful data using the ARIA set of attributes. For example, we provide accurate form labels;
descriptions for actionable icons (social media icons, search icons, cart icons, etc.); validation guidance for form inputs; element roles such as buttons, menus, modal dialogues (popups),
and others. Additionally, the background process scans all the website’s images and provides an accurate and meaningful image-object-recognition-based description as an ALT (alternate text) tag
for images that are not described. It will also extract texts that are embedded within the image, using an OCR (optical character recognition) technology.
To turn on screen-reader adjustments at any time, users need only to press the Alt+1 keyboard combination. Screen-reader users also get automatic announcements to turn the Screen-reader mode on
as soon as they enter the website.
These adjustments are compatible with all popular screen readers, including JAWS and NVDA.
Keyboard navigation optimization: The background process also adjusts the website’s HTML, and adds various behaviors using JavaScript code to make the website operable by the keyboard. This includes the ability to navigate the website using the Tab and Shift+Tab keys, operate dropdowns with the arrow keys, close them with Esc, trigger buttons and links using the Enter key, navigate between radio and checkbox elements using the arrow keys, and fill them in with the Spacebar or Enter key.Additionally, keyboard users will find quick-navigation and content-skip menus, available at any time by clicking Alt+1, or as the first elements of the site while navigating with the keyboard. The background process also handles triggered popups by moving the keyboard focus towards them as soon as they appear, and not allow the focus drift outside it.
Users can also use shortcuts such as “M” (menus), “H” (headings), “F” (forms), “B” (buttons), and “G” (graphics) to jump to specific elements.
Disability profiles supported in our website
Epilepsy Safe Mode: this profile enables people with epilepsy to use the website safely by eliminating the risk of seizures that result from flashing or blinking animations and risky color combinations.
Visually Impaired Mode: this mode adjusts the website for the convenience of users with visual impairments such as Degrading Eyesight, Tunnel Vision, Cataract, Glaucoma, and others.
Cognitive Disability Mode: this mode provides different assistive options to help users with cognitive impairments such as Dyslexia, Autism, CVA, and others, to focus on the essential elements of the website more easily.
ADHD Friendly Mode: this mode helps users with ADHD and Neurodevelopmental disorders to read, browse, and focus on the main website elements more easily while significantly reducing distractions.
Blindness Mode: this mode configures the website to be compatible with screen-readers such as JAWS, NVDA, VoiceOver, and TalkBack. A screen-reader is software for blind users that is installed on a computer and smartphone, and websites must be compatible with it.
Keyboard Navigation Profile (Motor-Impaired): this profile enables motor-impaired persons to operate the website using the keyboard Tab, Shift+Tab, and the Enter keys. Users can also use shortcuts such as “M” (menus), “H” (headings), “F” (forms), “B” (buttons), and “G” (graphics) to jump to specific elements.
Additional UI, design, and readability adjustments
Font adjustments – users, can increase and decrease its size, change its family (type), adjust the spacing, alignment, line height, and more.
Color adjustments – users can select various color contrast profiles such as light, dark, inverted, and monochrome. Additionally, users can swap color schemes of titles, texts, and backgrounds, with over seven different coloring options.
Animations – person with epilepsy can stop all running animations with the click of a button. Animations controlled by the interface include videos, GIFs, and CSS flashing transitions.
Content highlighting – users can choose to emphasize important elements such as links and titles. They can also choose to highlight focused or hovered elements only.
Audio muting – users with hearing devices may experience headaches or other issues due to automatic audio playing. This option lets users mute the entire website instantly.
Cognitive disorders – we utilize a search engine that is linked to Wikipedia and Wiktionary, allowing people with cognitive disorders to decipher meanings of phrases, initials, slang, and others.
Additional functions – we provide users the option to change cursor color and size, use a printing mode, enable a virtual keyboard, and many other functions.
Browser and assistive technology compatibility
We aim to support the widest array of browsers and assistive technologies as possible, so our users can choose the best fitting tools for them, with as few limitations as possible. Therefore, we have worked very hard to be able to support all major systems that comprise over 95% of the user market share including Google Chrome, Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera and Microsoft Edge, JAWS and NVDA (screen readers).
Notes, comments, and feedback
Despite our very best efforts to allow anybody to adjust the website to their needs. There may still be pages or sections that are not fully accessible, are in the process of becoming accessible, or are lacking an adequate technological solution to make them accessible. Still, we are continually improving our accessibility, adding, updating and improving its options and features, and developing and adopting new technologies. All this is meant to reach the optimal level of accessibility, following technological advancements. For any assistance, please reach out to
