Μια όμορφη και ξεχωριστή στιγμή απόλαυσαν οι φίλοι των PANTERA που έδωσαν το παρόν στην Adidas Arena στο Παρίσι το περασμένο Σάββατο, όταν ο Bruce Dickinson ανέβηκε στη σκηνή, για να ερμηνεύσει το κλασικό τραγούδι της μπάντας, “Walk”, με τον Phil Anselmo στα φωνητικά.
Ο θρυλικός τραγουδιστής των IRON MAIDEN, κατοικεί στο Παρίσι με τη Leana Dolci, τη Γαλλίδα προπονήτρια fitness και τρίτη σύζυγό του.
Οι PANTERA, έχουν ξεκινήσει την φετινή ευρωπαϊκή τους περιοδεία εδώ και σχεδόν ένα μήνα με την επανενωμένη μπάντα να αποτελείται από τα κλασικά μέλη, Philip Anselmo (φωνητικά) και Rex Brown (μπάσο), μαζί με τους Zakk Wylde (κιθάρα) και Charlie Benante (τύμπανα), ενώ μαζί τους ως support έχουν τους CHILD BITE και POWER TRIP.
Εσείς μπορείτε να παρακολουθήσετε βίντεο από την special guest εμφάνιση του Dickinson με τους Αμερικάνους επί σκηνής, ακριβώς εδώ:
Κατά τη διάρκεια μιας νέας εμφάνισής του στο podcast “The Tampa Morgue”, ο Jeff “Mantas” Dunn μίλησε για την απόφασή του να αποχωρήσει από τους VENOM INC. τον περασμένο Δεκέμβριο, περίπου οκτώ μήνες μετά το δεύτερο καρδιακό επεισόδιό του. Ο 63χρονος κιθαρίστας, γεννημένος στη Βρετανία και πλέον κάτοικος Πορτογαλίας, μαζί με τη σύζυγό του, είχε υποστεί επίσης ένα καρδιακό επεισόδιο και είχε υποβληθεί σε επέμβαση διπλού bypass τον Μάιο του 2018.
Όταν ρωτήθηκε πότε πήρε την απόφαση να αποχωρήσει από τους VENOM INC., απάντησε ότι:
«Μπορώ να σου πω ότι η τελευταία γαμ**ένη συνομιλία που είχα με τον Dolan (μπασίστα/τραγουδιστή των VENOM INC.) ήταν στις 26 Μαρτίου. Δηλαδή, σχεδόν έναν μήνα πριν πάθω το δεύτερο καρδιακό επεισόδιο. Δεν έλαβα ούτε ένα τηλεφώνημα μετά από αυτό. Μου έστελνε περιστασιακά κάποια μηνύματα τύπου ‘Πώς είσαι;’, αλλά δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο. Και ξέρεις κάτι; Ήμουν χάλια μετά από εκείνο το καρδιακό επεισόδιο, χειρότερα από το πρώτο. Δεν μπήκα στο στούντιό μου για μήνες. Όταν τελικά μπήκα, οι κιθάρες μου είχαν σκουριάσει. Έπρεπε να τα φτιάξω όλα από την αρχή.”
Και συνέχισε λέγοντας πως:
«Στη συζήτηση της 26ης Μαρτίου, είχαμε μιλήσει για το ενδεχόμενο να επιστρέψω μόνο για τα φεστιβάλ. Και είπα, ‘Κοίτα, ίσως μπορώ να το κάνω για δύο εβδομάδες ή κάτι τέτοιο’, αλλά ακόμα και τότε ήταν δύσκολο γιατί η γυναίκα μου είχε διαγνωστεί λάθος με καρκίνο και αυτό κράτησε γαμ**ένους μήνες. Μας διέλυσε… Κανείς δεν ξέρει τι περάσαμε εκεί. Και έπειτα, φυσικά, ήρθε το δεύτερο καρδιακό επεισόδιο.
Στην κουβέντα που είχαμε στις 26 Μαρτίου, συζητήσαμε να επιστρέψω για μια συναυλία στις 18 Μαΐου, νομίζω, στο Βέλγιο, που θα ήταν σε φεστιβάλ,» εξήγησε ο Mantas. «Είχα κάνει τις δύο τελευταίες μου συναυλίες και μετά αποσύρθηκα από το δεύτερο σκέλος της αμερικανικής περιοδείας».
Όπως διευκρίνισε, επιθυμία του ήταν να επιστρέψει στη σύζυγό του που είχε λάβει διάγνωση πως πάσχει από καρκίνο, η οποία τελικά αναιρέθηκε αν και ακόμα εκκρεμούν κάποιες εξετάσεις για να υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα.
Τον περασμένο Απρίλιο ο μουσικός χρειάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση μετά το δεύτερο καρδιακό που υπέστη και όπως τόνισε με έντονη πικρία αν και ήταν σε άσχημη κατάσταση δεν έλαβε κανένα τηλεφώνημα από τον Dolan.
«Ίσως , απλά ίσως, το μόνο που ήθελα ήταν να ανοιχτώ στον καλύτερό μου φίλο. Και δεν μου δόθηκε ποτέ αυτή η γαμ**ένη ευκαιρία, από όσο ξέρω. Όλη αυτή η γαμ**ένη διακήρυξη ότι είναι ο καλύτερός μου φίλος, ότι είναι ο αδερφός μου, ότι η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή (για να επιστρέψω στους VENOM INC.). Και μετά βλέπω ένα προσωπικό μήνυμα μεταξύ αυτού και κάποιου που γνωρίζω κι εγώ, όπου έλεγε: ‘Ω, ο Mantas μόλις μου κάρφωσε μαχαίρι στην πλάτη.’»
Ο κιθαρίστας υπογράμμισε ότι αυτό πραγματικά τον εξόργισε ιδιαίτερα και συνέχισε λέγοντας ότι:
«Η ιδέα μου ήταν, ‘Εντάξει. Θα πετάξω στο Newcastle. Θα δω την κόρη μου, τα εγγόνια μου, μερικούς φίλους. Θα παίξω τη συναυλία, και στο τέλος της θα πω, “Ευχαριστώ, Newcastle. Εδώ ξεκίνησαν όλα και για μένα, εδώ τελειώνουν. Παραδίδω τα ηνία. Δεν μπορώ να το κάνω άλλο, αλλά σας ευχαριστώ για 40 και κάτι γαμ**ένα απίστευτα χρόνια.”‘ Το επόμενο πράγμα που ξέρω, είναι ότι προωθούν τη συναυλία. Εντάξει. Οπότε αποφάσισα, ‘Αυτό ήταν.’ Έκανα τη δήλωση. Έφυγα από τους VENOM INC. στις αρχές Δεκεμβρίου. Και μετά, μία εβδομάδα αργότερα, εμφανίζονται όλες αυτές οι γαμ**ένες συνεντεύξεις του Dolan που μοιάζουν ξεκάθαρα με damage control… Και μετά ανεβάζω το σόλο κομμάτι μου ‘Losing My Faith’, το πρώτο κλιπ του βίντεο. Τη νύχτα που ανέβηκε το βίντεο, με έκανε unfriend και με μπλόκαρε από παντού – εμένα, τη γυναίκα μου, και την κόρη της. Αυτή είναι η αλήθεια. Τώρα, σε παρακαλώ, βοήθησέ με να καταλάβω γιατί. Εξήγησέ μου γιατί;»
Για να καταλήξει πως:
«Όσο έχω ανάσα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ. Ποτέ. Γιατί όσο αγαπούσα αυτόν τον τύπο, και τον αγαπούσα – τον αγαπούσα σαν γαμ**ένο αδερφό, πραγματικά τον αγαπούσα. Και μετά από αυτό; Εντάξει, νομίζεις ότι είσαι οι VENOM; Βγες έξω και κάν’ το. Και όπως είπα σε μια δήλωσή μου τις προάλλες, παίξε σε όποια αρένα θέλεις ή σε όποια γαμ**ένη τρύπα θέλεις. Δεν με νοιάζει. Απλά άφησέ με έξω από όλο αυτό. Τέλος.»
Ο Σάκης Φράγκος, στο “Brand New Metal”, με τη χορηγία της Kopparberg, κάνει μία video παρουσίαση των άλμπουμ που βγαίνουν κάθε Παρασκευή. Στην πρώτη εκδοχή του νέου κύκλου, μετά από αρκετό καιρό απουσίας, μας μιλά για τους δίσκους που κυκλοφόρησαν στις 7 Φεβρουαρίου και συγκεκριμένα για τα νέα άλμπουμ των: DREAM THEATER, JINJER, OBSCURA, MARKO HIETALA, MAJESTICA, EREB ALTOR, SABER και THUNDERMOTHER.
Ο Σάκης Φράγκος, στο δέκατο επεισόδιο του τρίτου κύκλου του Rock Hard – The Pod, μας μιλά για sequels heavy metal δίσκων. Αναλύει τους λόγους για τους οποίους τα συγκροτήματα κάνουν sequels και παρουσιάζει τις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις. Τα “Operation: Mindcrime” των QUEENSRYCHE, τα “Keepers…” των HELLOWEEN, τα “Abigail” του King Diamond, τα “Land of the free” των GAMMA RAY και πολλές άλλες περιπτώσεις.
Ελάτε μαζί μας στον τρίτο χρόνο του Rock Hard – The Pod, γραφτείτε στο κανάλι μας και θα έρθουν πολλές ακόμα μεταλλικές ιστορίες.
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Fly by night” – RUSH ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1975 ΕΤΑΙΡΙΑ: Anthem ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: RUSH, Terry Brown ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Geddy Lee – μπάσο, κλασσική κιθάρα
Alex Lifeson – κιθάρες
Neil Peart – τύμπανα
Σαν σήμερα, πριν από πενήντα χρόνια, κυκλοφόρησε το πρώτο progressive metal άλμπουμ δια χειρός Geddy Lee, Alex Lifeson και Neil Peart. Μιλάω φυσικά για το δεύτερο άλμπουμ των RUSH, “Fly by night” ένα όχι μόνο σημαντικό άλμπουμ στην ιστορία της αγαπημένης μας μουσικής αλλά και ένα διαχρονικό άλμπουμ μιας και πενήντα χρόνια μετά, συνεχίζει να συγκινεί τους οπαδούς των RUSH με την εκρηκτική του ενέργεια, το λυρισμό του και άψογη σύζευξη τριών μοναδικών μουσικών που ευθύνονται για μερικά από τα πιο λατρεμένα άλμπουμ στην ιστορία της ροκ και heavy metal μουσικής.
Το “Fly by night” έχει περίοπτη θέση στη συνείδηση μας πρωτίστως γιατί ήταν το πρώτο άλμπουμ με τον Neil Peart στα τύμπανα, ύστερα από την αποχώρηση του John Rutsey που έπαιξε στο ομώνυμο ντεμπούτο. Αν και οι Lee και Lifeson είχαν ήδη γράψει κομμάτια που έδειχναν το δρόμο προς μια πιο περιπετειώδη και απαιτητική μουσική κατεύθυνση από το heavy blues rock του “Rush”, δεν χωράει αμφιβολία πως ο Peart έφερε έναν αέρα ανανέωσης και καινοτομίας. Αν μη τι άλλο, ανάγκασε τους νέους του συναδέλφους να παίξουν στο μέγιστο των ικανοτήτων τους και να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Βλέπετε, ο ντράμερ είναι ο παλμός του συγκροτήματος και όταν αυτή η θέση καταλαμβάνεται από κάποιον με την ενέργεια και την ιδιοφυία ενός Neil Peart, όλα αλλάζουν άρδην, όπως και συνέβη.
Η είσοδος του Peart στο συγκρότημα ήταν το αποτέλεσμα επιπλέον πολλών προστριβών με τον Rutsey καθώς τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τον κράτησαν μακριά από τις περιοδείες για ένα διάστημα. Υπήρχαν φυσικά και καλλιτεχνικές διαφωνίες και οι Lifeson και Lee ένιωσαν πως πρέπει να λάβουν δραστικά μέτρα, παρόλες τις τύψεις που τους βάρυναν. Έτσι ανακοίνωσαν οντισιόν για νέο ντράμερ. Προτού φτάσουν όμως στον τελευταίο υποψήφιο που, όπως λέγεται, είχε ετοιμάσει δικές του παρτιτούρες, ήξεραν ήδη πως η θέση του ντράμερ θα πήγαινε στον Peart. Αυτό που δεν ήξεραν ήταν πως από δω και μπρος, το νέο τους μέλος θα άλλαζε άρδην και το στιχουργικό μέρος της μουσικής των RUSH το οποίο αποτελεί ένα από τα πιο σημαίνοντα και ξεχωριστά χαρακτηριστικά του γκρουπ. Συγκεκριμένα, ο Peart ήταν άνθρωπος της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας και μυθολογίας. Αγαπούσε τον J.R.R Tolkien όσο τον Jack Kerouac και τη Ρωσίδα φιλόσοφο Ayn Rand της οποίας τα γραπτά πάνω στην δύναμη του ατόμου και την ανθρώπινη θέληση επηρέασαν καταλυτικά τον νέο Peart ώστε να γράψει τους στίχους στο “Anthem”, εναρκτήριο κομμάτι του “Fly by night” που είχε συλληφθεί όμως το 1974. Το κομμάτι έθεσε τον τόνο για ένα υποσχόμενο μέλλον. Πριν από πενήντα χρόνια, ο κόσμος του rock και heavy metal έγινε μάρτυρας σε μια μοναδική αλχημεία μεταξύ τριών ανθρώπων που ήταν γραφτό να γράψουν ιστορία μαζί και ποτέ χώρια.
Ο δίσκος γράφτηκε σε πολύ σύντομο χρόνο, συγκεκριμένα μέσα σε πέντε ημέρες, τον Σεπτέμβριο του 1974. Το μιξάρισμα έλαβε χώρα στις αρχές του Ιανουαρίου του ‘75 στο Τορόντο και αμέσως μετά το γκρουπ έφυγε σε περιοδεία μαζί με τους URIAH HEEP και MANFRED MANN’S EARTH BAND. Εδώ να πούμε πως το “Fly by night” ήταν και το πρώτο άλμπουμ των RUSH με τον σπουδαίο Terry Brown στην παραγωγή, ο οποίος θα έμενε με το γκρουπ μέχρι και το 1982 και το “Signals”.
Όπως ήδη ανέφερα βέβαια, κάποια κομμάτια είχαν ήδη γραφτεί πρωτύτερα στο ύφος του πρώτου δίσκου, δηλαδή πιο κοντά σε ένα στέρεο blues rock αλά LED ZEPPELIN, CREAM, BLUE CHEER και άλλες μπάντες που επηρέασαν το γκρουπ στα πρώιμα 70s. Ένα από αυτά ήταν το “Best I can”, γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον Geddy Lee, στο οποίο ακούμε για τελευταία φορά στίχους όπως “Don’t give me speeches ‘cause they’re oh so droll. Leave me alone and let me rock and roll”. Ξέρετε πολλά κομμάτια από τη δισκογραφία των RUSH που να μιλάνε για rock and roll και καλοπέραση;
Το σύντομο μεν αλλά εκρηκτικό δε “Beneath, between & behind” ήταν το πρώτο τραγούδι που ο Peart συνέθεσε μαζί με τον Lifeson, με τους στίχους να μιλάνε για την ανακάλυψη και κατάκτηση της Αμερικής – η ιστορία ήταν άλλο ένα πάθος του Peart. Το ομώνυμο τραγούδι εκπροσωπεί άψογα την πιο λυρική folk όψη της μπάντας μαζί με κομμάτια όπως “Lakeside park” και φυσικά το λατρεμένο “Closer to the heart”. Μιλάει συγκεκριμένα για την πρώτη «φυγή» του Peart όταν άφησε τον Καναδά το 1971 για την Αγγλία. Ήταν ανέκαθεν ένας άνθρωπος που λάτρευε το ταξίδι και μάλιστα το μοναχικό ταξίδι, κάτι που αποτυπώθηκε επίσης στο κομμάτι “Ghost rider”, από το “Vapor trails”, στο οποίο μιλάει για τις ατέλειωτες διαδρομές που έκανε καβάλα στη μηχανή του.
Θα μπορούσα να γράψω εδώ για όλα τα τραγούδια του δίσκου αλλά νομίζω πως, όπως μάλλον καταλαβαίνετε, πρέπει να αφιερώσω περισσότερο μελάνι στο κομμάτι εκείνο χάρη στο οποίο κατατάσσεται το “Fly by night” σε μια τόσο περίοπτη θέση, ειδικά για prog οπαδούς: το έπος “By-Tor and the Snow Dog”. Εδώ συναντάμε τους RUSH του μέλλοντος, του “2112”, “Farewell to Kings”, “Hemispheres”, δηλαδή τους πρωτεργάτες του prog metal. Μιλάμε για κομμάτι που χωρίζεται σε οχτώ επιμέρους μέρη με μια δομή που κάνει το περιπετειώδες “Working man” από το ντεμπούτο να ακούγεται σαν παιδικό άσμα. Το κομμάτι ξεκινά χωρίς καμία εισαγωγή και σε ρίχνει στο πεδίο μιας μυθολογικής μάχης μεταξύ καλού και κακού που κορυφώνεται με ένα ασύλληπτο μουσικό σκέλος αλλά συνεχίζει με ένα ήσυχο και απαλό σκέλος, προτού σε ξαναρίξει στη μάχη όπου το καλό νικά. Μιλάμε για κομμάτι που, μαζί με πολλά άλλα, ευθύνεται για την πορεία που θα ακολουθήσουν τόσοι μουσικοί από το heavy, power, progressive – και όχι μόνο – metal. Όσα και να γράψω για το οχτάλεπτο αυτό έπος δεν φτάνουν.
Αν ο υπόλοιπος δίσκος δεν άξιζε τόσο, θα έλεγα χαλάλι αφού έχει το “By-Tor”. Έλα όμως που στα 37 λεπτά του, ο δίσκος δεν κουράζει ούτε κάνει κοιλιά. Ναι, το “Rivendell” είναι μια ακουστική μπαλάντα (με κλασσική κιθάρα!) αλλά δεν είναι υπέροχη; Το κλείσιμο με το “In the end” είναι πιο rock αλλά και εδώ, ο ιστορικός της μουσικής μπορεί να ακούσει την τεχνοτροπία ενός “Limelight”. Το άλμπουμ αυτό όμως δεν είναι μονάχα η αρχή μιας σπουδαίας καριέρας αλλά και ένα εξαιρετικό δείγμα 70s μουσικής που στέκεται μόνο του σε μια δική του κατηγορία.
Did you know that:
Οι στίχοι στο “Anthem”, ένας ύμνος όντως προς την ατομική ελευθερία, λένε συγκεκριμένα: “Keep on looking forward, no use in looking ’round/ Hold your head above the crowd and they won’t bring you down.” Το κομμάτι είναι επιπλέον εμπνευσμένο από τον τίτλο της δισκογραφικής των RUSH.
Εννοείται φυσικά πως η δισκογραφική εταιρία δεν ήταν και τόσο χαρούμενη με το “By-Tor and the Snow Dog” αφού ήθελαν πιο αμιγώς rock κομμάτια στο ύφος του προκατόχου.
Το “By-Tor” μπορεί να μιλά για μυθολογικές και φανταστικές μάχες στις πύλες του ‘Αδη, ιστορίες βγαλμένες από κάποιο fantasy saga, αλλά η έμπνευση τους είναι μάλλον πολύ πιο απλή και αστεία. Όπως λέει ο μύθος, το συγκρότημα βρισκόταν σε ένα πάρτι με τον tour manager Howard Ungerleider. Στο πάρτι αυτό, που λάμβανε χώρα στο σπίτι του Ray Daniels, ιδιοκτήτη της Anthem, ο σκύλος του, ένας μεγαλόσωμος γερμανικός ποιμενικός ονόματι By-Tor επιτέθηκε στον Ungerleider ενώ ένα πιο μικρό σκυλάκι, άσπρο σαν χιόνι, προσπάθησε να πηδήξει πάνω στο θηρίο. Ο Ungerleider μίλησε για το περιστατικό αυτό στο συγκρότημα καθώς κάπνιζαν μαριχουάνα and the rest is history.
Οι στίχοι στο σύντομο, ακουστικό “Making memories”, είναι γραμμένοι και από τους τρεις και μιλάνε για τη ζωή στο δρόμο και γράφτηκε στο tour bus.
Το “Rivendell” είναι φυσικά επηρεασμένο από το σύμπαν του J.R.R. Tolkien.
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Nevermore” – NEVERMORE ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995 ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Neil Kernon ΣΥΝΘΕΣΗΜΠΑΝΤΑΣ:
Warrel Dane – φωνητικά
Jeff Loomis – κιθάρες
Jim Sheppard – μπάσο
Van Williams – τύμπανα
Δεν νομίζω να υπήρχε ιδανικότερη χρονική συγκυρία για να γραφτεί αυτό το άρθρο. Τώρα που ονόματα όπως Jeff Loomis, Van Williams και NEVERMORE είναι και πάλι στον αφρό της δημοσιότητας! Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα για να το συνειδητοποιήσω, έκανα 2-3 φορές την αφαίρεση για να είμαι σίγουρος, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ΓΕΡΑΣΑ. Αν ξύπνησες σήμερα και αισθάνεσαι γεμάτος ζωντάνια και ενέργεια, πάρτο κι εσύ λοιπόν: ο πρώτος δίσκος των NEVERMORE, το ομώνυμο δηλαδή, γίνεται 30 χρονών. Κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1995. Απίστευτο;;; Κι όμως αληθινό! Ναι. Το 1995 είναι τριάντα χρόνια πίσω.
“A day to remember” έχει το μενού σήμερα λοιπόν, με “τα χρυσά αγαλματάκια της καρδιάς μας” σε πρώτο πλάνο. Με την διάλυση των SANCTUARY το 1992, ο αγαπημένος Warrel Dane παρέα με τον κολλητό του Jim Sheppard, έχουν ένα όραμα: να παίξουν το καλύτερο heavy metal που γράφτηκε ποτέ. Παίρνουν λοιπόν έναν φέρελπι κιθαρίστα που τους βοηθούσε σαν session μέλος στα tour, ονόματι Jeff Loomis (στην πορεία, φήμες λένε ότι έγινε καλούτσικος παίχτης) και τον drummer Mark Arrington και η γέννηση της αγαπημένης μου μπάντας είναι γεγονός! Υψώνουν ένα μεγαλοπρεπές κωλοδάχτυλο στο Seattle και σε όλη την κουλτούρα της εποχής (αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της διάλυσης των SANCTUARY άλλωστε), η μεγάλη Century Media (ευτυχώς) πιστεύει πολύ σε αυτούς, τους στέλνει στην Washington παρέα με τον Neil Kernon για παραγωγό και έτσι γράφεται μια χρυσή σελίδα στην Ιστορία της αγαπημένης μας μουσικής.
Αν πιστεύεις στον έρωτα με τη πρώτη ματιά, κάπου τότε ήταν που ο έφηβος Μιμάκος γνώρισε τον έρωτα με την πρώτη αυτιά. Ήταν απογευματάκι, στο δωμάτιό του, με παρέα ένα φορητό ραδιοκασετόφωνο Philips και την μοναδική εκπομπή που έπαιζε heavy metal εκείνη την εποχή, πειρατικό ράδιο Ουτοπία στους 107,7 και “Ιστορίες από το κουτί της Πανδώρας”. Ο Άκης που έκανε τότε εκπομπή, είχε σαν σήμα αρχής το “Eternity” των ANATHEMA. Εκείνο το συγκεκριμένο απόγευμα λοιπόν, λέει για μια καινούρια μπάντα που μόλις κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο, “και πάμε να ακούσουμε ένα κομμάτι από εκεί”, μια στιγμή ησυχίας, και drum intro. Μιμάκος 5 λεπτά με ανοιχτό το στόμα και στα χαμένα, να κοιτάει το Philips λες και κάτι περίμενε. Τελειώνει το κομμάτι, τηλέφωνο στην εκπομπή – ναι, έτσι γινόταν τότε η φάση, άμα ακούγαμε τραγούδι στο ράδιο και μας άρεσε, παίρναμε τηλέφωνο και σπάγαμε τις μπάλες του παραγωγού – τίτλος κομματιού “Garden of Gray”. Όπως στο λέω: έρωτας με τη πρώτη αυτιά!
Στα του δίσκου τώρα. Αρχικά, και έχοντας πλέον ολοκληρωμένη εικόνα της προϊστορίας, της συνέχειας και του τέλους (…?) των NEVERMORE, μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι αυτό ήταν η φυσική εξέλιξη και το σφράγισμα των SANCTUARY αλλά και οι βάσεις για την μετέπειτα πορεία της μπάντας. Είναι πολύ διαφορετικό από ότι μας πρόσφεραν αργότερα, μόνο εδώ έπαιξαν και ακούστηκαν έτσι, χωρίς αυτό να μειώνει προφανώς την ποιότητά του. 8 κομμάτια, συνολική διάρκεια 42 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα, όλη η μουσική γραμμένη από τον Jeff και όλοι οι στίχοι φυσικά από τον Ξανθό. Άξιο αναφοράς το ότι κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων έχουμε αλλαγή στη σύνθεση, με τον Van Williams να κάθεται στα τύμπανα και να τελειώνει τον δίσκο, αλλά τα takes του Mark έμειναν απείραχτα στην τελική μίξη. Οι hard core οπαδοί θεωρώ μπορούν να ξεχωρίσουν ποιος έγραψε τι. Βάζεις το CD, πατάς play και συνειδητοποιείς πως κανείς δεν βλέπει αυτό που γνωρίζει το αύριο. “What tomorrow knows”, γυρίστηκε και video clip που αν ήσουν τυχερός ίσως το πετύχαινες στο MTV. Πριν προλάβεις να καταλάβεις τι έγινε, τρως στη μάπα ένα “C.B.F.”. Δηλαδή, “Chrome black future”. Χαμός στο ίσιωμα!
Πέφτουν λίγο οι τόνοι με “The sanity assassin”, μια δυνατή μπαλάντα πρακτικά, ένα αουτσάιντερ στη δισκογραφία των NEVERMORE, που όμως ΌΛΕΣ οι μπάντες θα ήθελαν να το είχαν γράψει, ενώ για αυτούς ήταν απλά μια Πέμπτη ξέρω γω… Απίθανη ερμηνεία του Warrel εδώ. Και μετά; “When the moon is high across the Garden, that’s when I’ll come to you”…! Σοκ και δέος. Απλά. Με κάποιο μαγικό τρόπο έχω στην κατοχή μου το μπλουζάκι το “Garden of gray”, υπογεγραμμένο από τον ίδιο τον Warrel την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, μέχρι και ο ίδιος απόρησε που και πως το βρήκα. Φυσικά το έχω αποσύρει από την ενεργό δράση και έχει τη θέση του στο wall of fame. Παρανοϊκό χάσιμο με “Sea of possibilities”, κανονικό doom metal με “The hurting words”, φόρος τιμής στον αγαπημένο χαρακτήρα του Dane στο Timothy Leary (μεταξύ άλλων, εφευρέτη του LSD) και φινάλε με το πάντα επίκαιρο, αντιδραστικό και αντίθρησκο Godmoney.
ΟΛΟΚΛΗΡΩCIC.
Στην απίθανη περίπτωση που λείπει από την συλλογή σου, αν θες να είμαστε φίλοι κανονικοί, ψάξε για την επανέκδοση του 2006 με τα 5 bonus tracks, συμπεριλαμβανομένου και του demo ’92. Ωμό, τραχύ, αγυάλιστο σε σύγκριση με ό,τι το ακολούθησε, δεν διεκδίκησε ποτέ δάφνες πρωτιάς, αλλά έχει κάτι που δεν έχουν τα υπόλοιπα. Είναι η δήλωση “Γειά σας, είμαστε οι NEVERMORE, ήρθαμε και από εδώ και πέρα κάνουμε κουμάντο εμείς!”
Είναι πάντα ιδιαίτερη χαρά και τιμή να συνομιλούμε με τον Udo Dirkschneider και τον Peter Baltes αφού είναι θρυλικές μορφές που σφυρηλάτησαν το heavy metal οικοδόμημα με δίσκους όπως το “Balls to the wall”, το “Metal heart” κ.α. Με αφορμή την επαναηχογράφηση του “Balls to the wall” και την επερχόμενη περιοδεία που θα περάσει και από τη χώρα μας, επικοινωνούμε μέσω Ζoom και με τους δύο σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Now…show me the sign of victory!
Έχουμε κάνει πολλές συνεντεύξεις μαζί στο παρελθόν αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που θα μιλήσουμε αποκλειστικά για το πολυαγαπημένο μου “Ballstothewall”… Udo Dirkschneider: Τέλεια! Καμία αντίρρηση αφού μας αρέσει να μιλάμε για το “Balls to the wall”.
Η αφορμή, βέβαια, είναι η επαναηχογράφηση του δίσκου και πρέπει να σας πω ότι ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός καθώς δεν μου αρέσουν γενικά αυτά τα πειράματα. Ωστόσο, κάνατε μία καταπληκτική δουλειά! Udo Dirkschneider: Σε ευχαριστούμε πολύ. Ξέρεις, δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα να επαναηχογραφήσουμε απλώς και μόνο το δίσκο. Το ιδιαίτερο και πολύ ξεχωριστό στοιχείο είναι η παρουσία όλων αυτών των καλεσμένων τραγουδιστών.
Συμφωνώ. Αλήθεια, ποιος είχε την ιδέα για αυτού του είδους την επαναηχογράφηση; Σίγουρα όχι η εταιρεία (γέλια)! Το τελευταίο διάστημα όταν βρισκόμασταν σε κάποιο festival και συναντούσαμε φίλους και μουσικούς μας ρωτούσαν αν θα κάνουμε κάτι ξεχωριστό για το “Balls to the wall” λόγω της επετείου των 40 χρόνων από την κυκλοφορία του. Τους απαντούσαμε ότι σκοπεύουμε να κάνουμε μία περιοδεία για αυτό αλλά όσο περνούσε ο καιρός το συζητούσαμε με τον Peter και θεωρήσαμε ότι θα ήταν καλή ιδέα να το επαναηχογραφήσουμε με καλεσμένους σε κάθε κομμάτι.
Έρχομαι σε σένα, Peter…πως αισθάνθηκες που έπαιξες μπάσο και ξαναέκανες δεύτερα φωνητικά σε τραγούδια που τα είχες ηχογραφήσει πριν από 41 περίπου χρόνια; Peter Baltes: (γέλια) Déjà vu! Udo Dirkschneider: Σωστά (γέλια)! Peter Baltes: Είναι ένα πολύ ξεχωριστό άλμπουμ για εμάς και όπως είπες, όμως, είναι και λίγο επικίνδυνο να επαναηχογραφείς κάτι που είναι τόσο σημαντικό για πολλούς ανθρώπους. Συνήθως δεν αγγίζεις ή δεν πρέπει να αγγίζεις τέτοιους δίσκους! Σε όσους παραμένουν διστακτικοί ή ακόμη και αρνητικοί απέναντι σε αυτή την κίνηση από μέρους μας, οφείλω να τους πω ότι στην πραγματικότητα τους δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουν ξανά το δίσκο αφού το original πιθανότατα μάζευε σκόνη σε κάποιο ράφι και έχουν χρόνια να το ακούσουν. Επιπλέον δίνεται η δυνατότητα στις νεότερες γενιές να το απολαύσουν με έναν διαφορετικό τρόπο. Οπότε ο σκοπός μας ήταν ουσιαστικά να το «ξανασυστήσουμε» στον κόσμο και για αυτό το λόγο η παρουσία των καλεσμένων είναι πολύ σημαντική. Δεν χρειάζεται να σου πω φυσικά ότι δεν έχει να κάνει με τα χρήματα αφού πλέον δεν υπάρχει κανένα κέρδος από τις πωλήσεις δίσκων. Udo Dirkschneider: Πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο…χάνεις χρήματα! Peter Baltes: Θέλουμε να τιμήσουμε έναν κλασικό μας δίσκο και να κάνουμε τη νέα γενιά μέρος αυτού του νέου εγχειρήματος. Αυτός είναι και ο λόγος που το κάναμε.
Πως καταλήξατε στους καλεσμένους; Καθίσατε μαζί και φτιάξατε μία λίστα με ποιους τραγουδιστές θέλετε να έχετε; Udo Dirkschneider: Με τους παλιότερους τραγουδιστές σαν τον Dee Snider, τον Biff, τη Doro ήταν εύκολο καθώς επικοινωνήσαμε κατευθείαν μαζί τους. Η ιδέα πίσω από τους νεότερους σε ηλικία τραγουδιστές ανήκει στον γιο μου, τον Sven. Αυτός ήταν που πρότεινε να υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα σε νεότερους και παλιότερους τραγουδιστές ώστε να έχει αντίκρισμα και στις νεότερες γενιές. Αξίζει να σου πω ότι στην αρχή βάλαμε τους τραγουδιστές να τραγουδήσουν ολόκληρο το κομμάτι προκειμένου να δούμε ποια σημεία ήταν πιο ταιριαστά για να ηχογραφήσουν τελικά μαζί μου. Να σκεφτείς η Doro μας έστειλε κάπου στις 10-15 διαφορετικές εκτελέσεις…απίστευτο (γέλια)! Πρέπει να σου πω ότι δεν ήταν κάτι που το θεωρήσαμε δεδομένο. Ήταν ιδιαίτερα τιμητικό για εμάς. Peter Baltes: Προφανώς και είχαμε μία μεγαλύτερη λίστα αλλά δεν μπορούσαν όλοι να συμμετέχουν λόγω προγραμμάτων ή άλλων πλάνων. Για παράδειγμα η Lzzy Hale από τους HALESTORM ήθελε πολύ να συμμετάσχει αλλά δεν ήταν καθόλου καλό το timing για εκείνη. Οπότε, ναι…έχεις δίκιο. Είχαμε μία λίστα στην αρχή με τραγουδιστές που θέλαμε να είναι στο δίσκο.
Αλήθεια ποιο κομμάτι θα έλεγε η LzzyHale; Udo Dirkschneider: Το “Turn me on”… Είναι το αγαπημένο της τραγούδι από το “Balls to the wall”. Καμιά φορά όμως μπαίνουν στη μέση οι δισκογραφικές και δεν βγάζεις άκρη…
Πριν από μερικές μέρες μιλούσα με τη Doro και πήγε η κουβέντα στην επαναηχογράφηση του “Ballstothewall”. Της είπα ότι αν σου έλεγα πριν από 40 χρόνια ότι θα τραγουδούσες κάποια μέρα ντουέτο με τον Udo στο “Winterdreams” θα με θεωρούσες τρελό. Κι όμως… Udo Dirkschneider: (γέλια) Έτσι είναι. Μου έχει πει πολλές φορές η Doro ότι το “Winter dreams” είναι το αγαπημένο της τραγούδι από το “Balls to the wall”. Πιστεύω, κιόλας, ότι της ταιριάζει πάρα πολύ.
Μιλώντας για αγαπημένα τραγούδια, το δικό μου αγαπημένο είναι το “Losingmorethanyou’veeverhad“. Udo Dirkschneider: Εξαιρετική επιλογή.
Μα είναι απίστευτο κομμάτι. Μάλιστα, η νέα εκτέλεση με τον MichaelKiske είναι συγκλονιστική. Udo Dirkschneider: Όταν φτιάχναμε τη λίστα, θυμάμαι να λέω με τον Peter ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ό,τι πρέπει για τον Michael Kiske. Θα σου πω το εξής: όταν επικοινωνήσαμε μαζί του, ήταν πολύ νευρικός και είχε άγχος καθώς δεν ήξερε αν θα αποδώσει όπως του αξίζει το κομμάτι. Όμως όπως είπες η δουλειά που έκανε ήταν απίστευτη. Προσέδωσε το δικό του χαρακτήρα στο τραγούδι όπως έκαναν άλλωστε και όλοι οι καλεσμένοι. Για παράδειγμα όταν ακούσαμε το “London Leatherboys” από τον Biff…μιλάω για την έκδοση του κομματιού που το τραγούδησε ολόκληρο στην αρχή, τόσο εγώ όσο και ο Peter σκεφτήκαμε αμέσως ότι ήταν ένα κλασικό κομμάτι των SAXON!
Peter, πάμε λίγο πίσω στο χρόνο. Όταν ηχογραφούσατε το “Ballstothewall” αισθανθήκατε καθόλου πίεση δεδομένου ότι ερχόσασταν φορτσάτοι με δύο δισκάρες όπως το “Breaker” και το “Restlessandwild”; Peter Baltes: Δεν θα σου πω ψέματα… Υπήρχε λίγη πίεση αλλά θα πρέπει να θυμάσαι κιόλας ότι ήμασταν τότε νέοι και ήμασταν συνέχεια μαζί σε ένα studio δουλεύοντας πάνω στα κομμάτια. Το αποτέλεσμα ήταν να είμαστε τόσο αφοσιωμένοι στις νέες συνθέσεις που δεν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε τίποτα άλλο. Για μένα, το “Balls to the wall” είναι ο τελειότερος δίσκος των ACCEPT. Σε άκουγα πριν να μας λες ότι το “Losing more than you’ve ever had” είναι το αγαπημένο σου κομμάτι στο δίσκο και σκεφτόμουν ότι αυτό και το “Guardian of the night” είναι τα δύο κομμάτια που δεν τα έχουμε παίξει ποτέ ζωντανά επί σκηνής. Για μένα, το “Balls to the wall” δεν είναι μονάχα το πιο πετυχημένο μας εμπορικά άλμπουμ αλλά θα έλεγα ότι είναι και το αρτιότερο. Οπότε, όταν το ηχογραφούσαμε και αργότερα ακούγαμε τη μίξη του Michael Wagener ξέραμε ότι είχαμε στα χέρια μας κάτι πολύ δυνατό αλλά δεν γίνεται να γνωρίζεις τότε αν θα αρέσει κιόλας στον κόσμο. Ευτυχώς άρεσε (γέλια)! Αν το σκεφτείς το “Balls to the wall” ήταν το άλμπουμ που μας καθιέρωσε. Το “Breaker” έδωσε το στίγμα της μουσικής μας αλλά το “Balls to the wall” απογείωσε την καριέρα μας!
Ξέρεις, Peter…δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο γιατί όταν με ρωτάνε πιο είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σας άλμπουμ, πάντα τους λέω το “Ballstothewall”. Είναι αυτό που συγκεντρώνει τα πάντα σε μία δεκάδα υπερκλασικών τραγουδιών! Peter Baltes: Έχεις δίκιο… Έτσι είναι.
Θυμάστε την εποχή που δεν υπήρχε internet και έμπαινες στο δισκάδικο και αγόραζες ένα δίσκο μόνο και μόνο γιατί σου άρεσε το εξώφυλλο; Έτσι αισθάνθηκα και εγώ όταν πρωτοείδα το εξώφυλλο του “Ballstothewall” χωρίς να σημαίνει ότι είναι κανένα αριστούργημα αλλά είναι σίγουρα πολύ χτυπητό. Udo Dirkschneider: Ήταν ιδέα της μάνατζερ μας, της Gaby (σ.σ. Hauke ή Deaffy που έγραφε πολλούς από τους στίχους των ACCEPT και αργότερα παντρεύτηκε τον Wolf Hoffmann). Είχε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες για την όλη αισθητική του δίσκου. Μπορώ να σου πω, μάλιστα, ότι όσον αφορά στη στιχουργική πλευρά και στο θέμα του artwork, τα πάντα ήταν δικά της… Εμείς γράφαμε τη μουσική. Νομίζω ότι είχε δίκιο σε όλο το πλάνο marketing που είχε στο μυαλό της αφού σκέψου ότι 40 χρόνια μετά πολύς κόσμος μιλάει ακόμη για αυτό το εξώφυλλο.
Δεν χρειάζεστε φαντάζομαι εμένα να σας πω ότι ήσασταν μία από τις πρώτες μπάντες αν όχι η πρώτη μπάντα στο heavymetal η οποία μίλησε ανοιχτά για μειονότητες σε κομμάτια όπως το “Londonleatherboys” ή το “Lovechild”. Ξέρεις… Σήμερα μπορεί να θεωρείται δεδομένο αλλά τότε δεν το έκανε κανένας. Udo Dirkschneider: Οπωσδήποτε δεν ήταν δεδομένο…το αντίθετο μάλιστα (γέλια)! Ωστόσο, είναι και αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία του δίσκου.
Εκείνη την εποχή πήγατε στην Αμερική ανοίγοντας τις συναυλίες των KISS. Πως ήταν η όλη εμπειρία; Udo Dirkschneider: Μάθαμε πολλά από τους KISS όσον αφορά το πως θα πρέπει να κινούμαστε πάνω στη σκηνή αν θέλουμε να κερδίσουμε ένα αμερικάνικο ακροατήριο. Μην ξεχνάς ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο για μία νέα γερμανική μπάντα να κερδίσει την αμερικάνικη νεολαία. Κι όμως τα πήγαμε περίφημα. Τόσο ο Paul (Stanley) όσο και ο Gene (Simmons) μας βοήθησαν πολύ.
Ετοιμάζεστε να περιοδεύσετε σε όλο τον κόσμο παίζοντας όλο το “Ballstothewall”. Υπάρχει περίπτωση σε ορισμένες συναυλίες να δούμε καλεσμένους μαζί σας πάνω στη σκηνή; Για παράδειγμα, όταν παίξετε στην Αγγλία, μπορεί ο Biff να πεταχτεί να πει μαζί σας το “Londonleatherboys”… Udo Dirkschneider: Φυσικά… Αυτό είναι το πλάνο και όπου μπορούμε θα το επιδιώξουμε. Εννοείται ότι στο Wacken τα πράγματα είναι πιο εύκολα και σίγουρα θα ανέβουν πολλοί καλεσμένοι πάνω στη σκηνή μαζί μας. Θα εξαρτηθεί φυσικά και από τα προγράμματα τους αλλά ναι, αυτό είναι το σχέδιο.
Ερώτηση για τον Peter… Υπήρχε κάποιο τραγούδι στην επαναηχογράφηση που σε δυσκόλεψε; Αναφέρομαι κυρίως στα δεύτερα φωνητικά που είναι τόσο χαρακτηριστικά στη μουσική των ACCEPT… Peter Baltes: Σίγουρα έπρεπε να ξαναμάθω το “Losing more than you’ve ever had” και το “Guardian of the night”… Είχα να τα παίξω από τότε. Επίσης, να ξέρεις ότι σπάνια οι μουσικοί ακούνε τους δίσκους τους, έτσι και εγώ (γέλια)! Ένας από τους λόγους που δεν είχαμε παίξει ποτέ το “Losing…” είναι διότι είχε πολλά δεύτερα φωνητικά και τότε στους ACCEPT τα φωνητικά τα είχαμε αναλάβει μόνο εγώ και ο Udo φυσικά. Οπότε ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το αποδώσεις σε συναυλιακό περιβάλλον, γι’ αυτό δεν το παίξαμε. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς αφού και ο Sven τραγουδάει υπέροχα και έτσι μπορούμε να αποδώσουμε το κομμάτι στην εντέλεια του. Πάντως, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση η επαναηχογράφηση ορισμένων σημείων. Udo Dirkschneider: Όταν το παίξαμε πριν από λίγο καιρό στην Bogota ο κόσμος ξετρελάθηκε!
Τώρα που κάνατε το “Ballstothewall”, υπάρχει περίπτωση να επιχειρήσετε κάτι ανάλογο και με κάποιον άλλο κλασικό δίσκο των ACCEPT; Udo Dirkschneider: Χμμ… Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με κάτι τέτοιο γι’ αυτό θα σου απαντήσω κατηγορηματικά ότι δεν θα επαναηχογραφήσουμε κάποιον άλλο δίσκο μας.
Peter Baltes: Επιπλέον είμαστε τόσο απασχολημένοι με τους U.D.O. αφού θα περιοδεύσουμε σε όλο τον κόσμο και μέσα στο καλοκαίρι θα ηχογραφήσουμε το νέο studio άλμπουμ, αλλά θα συμφωνήσω με τον Udo. Το “Balls to the wall” ήταν μία καλή ιδέα αλλά ως εκεί. Δεν θα κάνουμε κάτι άλλο με κάποιον άλλο κλασικό δίσκο μας.
Για το τέλος θα ήθελα να σας ρωτήσω τι να περιμένουν οι Έλληνες οπαδοί σας από τις δύο συναυλίες που θα δώσετε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη; Udo Dirkschneider: Προφανώς θα ακούσουν ολόκληρο το “Balls to the wall” και πολλά hits των ACCEPT! Ίσως και κάποιες εκπλήξεις..
Εκπλήξεις…; Peter Baltes: Με έπεισαν να τραγουδήσω ένα κομμάτι.
Αυτό θα μας πεις μόνο; Peter Baltes: Προς το παρόν (γέλια)! Udo Dirkschneider: Είναι έκπληξη!
Κάπου πηγαίνει ο νους μου… Peter Baltes: Δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι πάντως…(γέλια)!
Το δωδέκατο full length άλμπουμ των ROTTING CHRIST, σήκωσε πολύ μεγάλη συζήτηση στους οπαδούς του group. Κι αυτό γιατί ήταν η πρώτη φορά στην ύστερη εποχή τους που τα στοιχεία που συνθέτουν τον ήχο τους μετά το “Theogonia” (2007) άρχισαν να εκλείπουν, δημιουργώντας την εντύπωση ότι η αστείρευτη έμπνευση άρχισε να χάνεται. Πολλοί τους κατηγόρησαν για ανεπάρκεια εμπνευσμένων riffs και συνεχή χρήση της κοφτής ρυθμικής κιθάρας σε όλα τα κομμάτια του δίσκου. Η παρουσία των διασκευών έδωσε επίσης μεγάλη τροφή για δυσμενή σχόλια. Όμως ο δίσκος είχε έναν προσανατολισμό που είχε εμπνευσμένη ατμόσφαιρα κυρίως με τη χρήση πολύπλευρων πολυγλωσσικών φωνητικών. Στο τελικό αποτέλεσμα έπαιξε ρόλο και η παρουσία πολλών συμμετεχόντων τόσο σε επίπεδο φωνητικών όσο και στην ενορχήστρωση. Μάλιστα δεύτερα φωνητικά κάνουν ο Βαγγέλης Καρζής – μπασίστας τους στα live – και ο Γιώργος Εμμανουήλ. Η ηχογράφηση έγινε στα Devasoundz studios από τον, τότε κιθαρίστα τους, Γιώργο Εμμανουήλ (LUCIFER’S CHILD) και η μίξη από τον Jens Borgen στα Fascination street studios, όπως και στο προηγούμενο τους άλμπουμ, “Κατά τον δαίμονα εαυτού”.
Προσωπικά θεωρώ ότι με το “Rituals” έκλεισε ο κύκλος δημιουργικότητας που ξεκίνησε με το “Theogonia” (2007), συνεχίστηκε ιδανικά με το “Aealo” (2010) και κορυφώθηκε στο “Κατά τον δαίμονα εαυτού” (2013) το οποίο δείχνει ο ηγέτης τους, Σάκης Τόλης, να εκτιμά περισσότερο απ’ όλα τα νεότερα άλμπουμ. Αυτό το γεγονός φαίνεται από τις επιλογές που κάνει στα setlist των συναυλιών τους με πιο τρανταχτό παράδειγμα την περσινή μεγάλη συναυλία τους στο Λυκαβηττό, που θα κυκλοφορήσει την προσεχή άνοιξη σε live άλμπουμ. Σε αυτό το δίσκο η ατμόσφαιρα στηρίζεται στα φωνητικά περισσότερο από ποτέ και τη μουσική να ακολουθεί τελετουργικά κάθε σημείο του δίσκου. Η συνέχεια με το “The heretics” (2019) και το περσινό “Pro Xristou” έδειξε ότι οι προεκτάσεις στον ήχο τους είναι ελάχιστες, ακολουθώντας τα «ασφαλή» συνθετικά μονοπάτια που είχαν στους τέσσερις προηγούμενους δίσκους τους. Και ναι, το “Rituals” είναι διαφορετικό, μιας και ακολουθεί μια κατεύθυνση αυτόνομη και ιδιότυπη που τους έφερε ακόμα και στο νούμερο 18 του hard rock μέρους του Billboard.
Κάθε μέρος του δίσκου λειτουργεί αυτόνομα και συνδιαμορφώνει τελετουργικά ένα σύνολο ακουσμάτων, θεματικών και ήχων που αποδίδουν πλήρως τον τίτλο του δίσκου.
The “Rituals” countdown:
“Lok’tar Ogar” (4:25)
Είναι το bonus track του δίσκου και το πιο αδύναμο του δίσκου κυρίως λόγω της μονότονης επανάληψης του βασικού μουσικού θέματος του. Είναι εμπνευσμένο από τον κόσμο του Warcraft χωρίς πολύπλευρα φωνητικά όπως τα υπόλοιπα μέρη του δίσκου
“Του θάνατου” (3:37)
Παράτολμο εγχείρημα η διασκευή στο κατάμαυρο τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη με την εκτεταμένη χρήση χορωδιακών φωνητικών και γκάιντας. Κάπου εδώ φαίνεται ότι η ελληνικότητα τους μπορεί να συμπορευτεί με τον ήχο τους όσο κι αν φαίνεται αυτό αδύνατο.
“The four horsemen” (5:24)
Το εμβληματικό τραγούδι των APHRODITE’S CHILD αποκτά μια απόκοσμη και τελετουργική υπόσταση που μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι ένας από τους ορισμούς του πως είναι οι διασκευές. Σε επίπεδο ατμόσφαιρας ίσως είναι η κορύφωση του δίσκου.
“Konx om pax” (6:21)
Το δάνειο από το “Innocence and wrath” από το “To megatherion” των CELTIC FROST είναι προφανές στο μουσικό μέρος του κομματιού με τη μεγαλύτερη διάρκεια. Πολύπλευρο σε επίπεδο φωνητικών με τα χορωδιακά να εντείνουν την ατμόσφαιρά του.
“Les litanies de satan” (3:55)
Η παρουσία του Vorph των SAMAEL με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του σε ύφος απαγγελίας μεταμορφώνουν ένα κατά τα άλλα τυπικό κομμάτι του δίσκου σε αντιπροσωπευτικό δείγμα του άλμπουμ
“देवदेवं (Devadevam)” (5:18)
Απόλυτα ατμοσφαιρικό mid tempo κομμάτι με τα φωνητικά του Kathir (RUDRA) να διαπλέκονται αριστοτεχνικά με τα ακραία του Σάκη Τόλη.
“For a voice like thunder” (6:11)
Χαρακτηριστικό και ξεχωριστό mid tempo κομμάτι με τις κιθαριστικές γραμμές να οδηγούν τις φωνητικές μελωδίες. Εδώ συμμετέχει με τα φωνητικά του ο Nick Holmes των PARADISE LOST.
“Άπαγε σατανά” (3:50)
Ίσως το κομμάτι που δεν θα περίμενε κανείς να υπάρχει σε δίσκο τους, με την χριστιανική προσευχή στην αρχή και την τελετή του εξορκισμού να ακολουθεί. Ένα από τα τραγούδια που επιλέγουν να έχουν στα setlists των συναυλιών τους.
“Ελθέ κύριε” (4:49)
Η Δανάη Κατσαμένη με την εκπληκτική της ερμηνεία απογειώνει αυτό το κομμάτι με τις φοβερές δυναμικές του και ένταση που συνεπαίρνει. Η χρήση της γκάιντας εντείνει την ατμόσφαιρα του και το κιθαριστικό solo είναι του Γιώργου Εμμανουήλ. Ένα ακόμα κομμάτι που επιλέγουν να έχουν στα setlist των συναυλιών τους
“In nomine dei nostri” (4:57)
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του δίσκου με τα φωνητικά του The Magus να δένουν άρρηκτα με του Σάκη Τόλη, φέρνοντας την αύρα της πρώτης εποχής των ROTTING CHRIST είκοσι και πλέον χρόνια μετά.
“זה נגמר (Ze Nigmar)” (4:43)
Ό,τι καινούριο φέρνει το “Rituals” είναι συμπυκνωμένο σε αυτό το τραγούδι με τον τελετουργικό του ρυθμό και τα φοβερά υμνικά φωνητικά. Χωρίς αμφιβολία καταφέρνουν κάπου εδώ να χτίσουν έναν ξεχωριστό τρόπο σύνθεσης που στους επόμενους δίσκους χρησιμοποιούν κατά κόρον.
Επιστροφή του Weekly Metal Meltdown, της στήλης που κάθε εβδομάδα παρουσιάζει τραγούδια και video clips από νέες επερχόμενες κυκλοφορίες. Πολλές από αυτές είναι γνωστές και αναμενόμενες σε πολλούς από εσάς ενώ κάποιες άλλες, λιγότερα γνωστές, φιλτράρονται από εμάς και προτείνονται ανεπιφύλακτα για ακρόαση και πιο ενδελεχή ακρόαση. Η σημερινή στήλη μεταξύ των άλλων έχει πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους ελληνικές μπάντες που αξίζει να τσεκάρετε.
Photo by Katja Kuhl
Οι Σουηδοί ARCH ENEMY ετοιμάζονται να δώσουν στην δημοσιότητα το νέο τους δωδέκατο κατά σειρά άλμπουμ “Blood dynasty” που θα κυκλοφορήσει στις 28 Μαρτίου από την Century Media. To Δεκέμβριο είχε κυκλοφορήσει το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου και σήμερα κυκλοφορούν το τέταρτο συνολικά teaser από τον δίσκο που είναι το “Paper tiger” που θα δείτε παρακάτω. Επίσης ο δίσκος κυκλοφορεί σε πολλές και διαφορετικές εκδόσεις (special, deluxe, limited), οπότε το νου σας.
Photo by Gustavo Sazes
Oι melodic death metallers TIL THE END εδρεύουν στην Αμερική και ιδρυτικό μέλος, συνθέτης και κιθαρίστας τους είναι ο Κώστας Σώτος (CRYSTAL TEARS).
H πολυεθνική αυτή μπάντα μας παρουσιάζει το κομμάτι “Cemetery Trees”, ένα κομμάτι από το επερχόμενο EP τους που θα κυκλοφορήσει στις 7 Μαρτίου. Το “Cemetery Trees” είναι το τρίτο κατά σειρά single και music video των TIL THE END, είχαν προηγηθεί τα “Higher and beyond” και “Dead kings”. Δείτε το παρακάτω.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τους μάστορες του Ελληνικού heavy rock NIGHTSTALKER που στις 14 Μαρτίου θα κυκλοφορήσουν τον πολύ αναμενόμενο νέο τους δίσκο “Return from the point of no return” μέσω της Ιταλικής heavy Psych Sounds. Το “Heavy trippin” παρακάτω είναι το δεύτερο single από τον δίσκο, είχε προηγηθεί το “Uncut” στα μέσα του Δεκέμβρη.
Οι occult heavy metallers SΑΤURDAY NIGHT SATAN έδωσαν στη δημοσιότητα μία διασκευή στον NWOBHM ύμνο “Am I Evil” των Βρετανών προπατόρων του κινήματος DIAMOND HEAD. Το ίδιο το συγκρότημα έγραψε σχετικά στα προφίλ του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: “Αυτή είναι η ιστορία μιας μάγισσας. Μιας στοργικής μητέρας, που της στέρησαν τη ζωή, καταδικάζοντάς την σε μία σκληρή και παράλογη μοίρα. Μία ιστορία εκδίκησης, γραμμένη με φωτιά και αίμα. Σας παρουσιάζουμε με υπερηφάνεια, την αναδημιουργία ενός κλασικού τραγουδιού των DΙΑΜΟΝD HEAD. Είθε το κακό να ανατείλει!” Tο ακούτε παρακάτω:
Οι OΟPS!E DAISY είναι μια νεοσύστατη πενταμελής all female μπάντα που δημιουργήθηκε μόλις τον Απρίλιο του 2024. Στις 12 Ιανουαρίου κυκλοφόρησε το πρώτο τους τραγούδι “The other side of heaven”, κομμάτι που γράφτηκε ειδικά για εκείνες από τον Bob Katsionis. Ο Bob υπογράφει τη μουσική, τους στίχους και την παραγωγή στο Sound Symmetry Studio αλλά και έχει σκηνοθετήσει επίσης το παρακάτω video clip.
Με έντονο ΝΕVERMORE άρωμα μας έρχονται οι Λαρισαίοι ΤΕLMA. Ο δεύτερος δίσκος τους “Awakening” αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 28 Φεβρουαρίου. Το “Crystal clear” παρακάτω είναι το τρίτο δείγμα του νέου τους δίσκου. Οι ίδιοι αναφέρουν σχετικά : “Όσο πιο πολύ προσεγγίζουμε τον θάνατο τόσο πιο πολύ αντιλαμβανόμαστε τι είναι πολύτιμο στην ζωή και αφιερώνουμε την ζωή μας σε αυτό. Η ζωή δεν αξίζει χωρίς αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε ζωντανοί. Καθώς ζούμε γι’ αυτά, ο θάνατος είναι απών. Είναι ολοφάνερο πλέον” .Τσεκάρετε το Bandcamp της μπάντας https://telma.bandcamp.com/άλμπουμ/awakening και δείτε παρακάτω το video clip με footage από την περιοδεία της μπάντας το 2023 σε βαλκάνια και Ευρώπη.
Οι ORIA από τη Θεσσαλονίκη είναι μια progressive groove metal μπάντα και κυκλοφορούν το νέο single “Guided by the Hand of G.O.D.S”. από την επερχόμενη 2η κυκλοφορία τους με τίτλο “Τhis Future Wants Us Dead” που θα κυκλοφορήσει στις 25 Απριλίου του 2025 από την Theogonia Records.
“Τοποθετημένο σε ένα δυστοπικό μέλλον, το άλμπουμ αναπτύσσει την ιστορία μέσα από κάθε τραγούδι, ερευνώντας τη περίπλοκη σχέση μεταξύ ανθρώπων, τεχνολογίας και φύσης, θίγοντας θέματα όπως η περιβαλλοντική κατάρρευση, η εκμετάλλευση, η άνοδος της τεχνητής νοημοσύνης, η κοινωνική απομόνωση και άλλα. Οι ORIA προσφέρουν μια ωμή και αδιάκοπη αντανάκλαση των δυνάμεων που διαμορφώνουν το παρόν μας και τα μέλλοντα που ρισκάρουμε να δημιουργήσουμε”.
Οι groove metallers SHOW YOUR FACE μετά από μια περίοδο ανακατατάξεων στο σχήμα, επέστρεψαν με το “The definer”, δυνατότεροι από ποτέ, χωρίς να δίνουν σημασία σε μόδες, τάσεις και τα συναφή. Το ROCK HARD, αφού παρουσίασε την δουλειά αυτή στις ηλεκτρονικές σελίδες του (διάβασε εδώ), άδραξε την ευκαιρία να μιλήσει με το σχήμα, το οποίο σε συνάφεια με τη μουσική του, δεν μασάει τα λόγια του όπως μπορείτε να διαπιστώσετε! Απολαύστε τους!
Χαίρετε παιδιά, καλωσήρθατε στο ROCK HARD! Τέταρτος δίσκος, “The definer”, μια από τις δυνατότερες δουλειές σας, αν όχι η δυνατότερη. Ποια η ανταπόκριση του κόσμου και του τύπου σε αυτό ως τώρα, μια και έχει περάσει κάποιος καιρός; Ο δίσκος μας βγήκε μετά από μια δύσκολη εποχή για την μπάντα και ακόμη δεν καταφέραμε να κάνουμε την προώθηση που θέλαμε δηλαδή να παίξουμε τα απαραίτητα live όπως κάναμε πάντα, αλλά κάναμε κυρίως προώθηση διαδικτυακά. Σχετικά βέβαια με τις προηγούμενες δουλειές η ανταπόκριση ήταν καλύτερη συνολικά σε όλα τα μέσα (Spotify, YouTube κλπ).
Το άλμπουμ το κυκλοφορήσατε μόνοι σας αυτή τη φορά, εν αντιθέσει με τους προηγούμενους τρεις δίσκους που βγήκαν από τρεις ισάριθμες εταιρείες. Τι σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση; Ναι, ισχύει. Ήταν συνειδητή επιλογή γιατί μετά από συζητήσεις με κάποια label αποφασίσαμε ότι δεν αξίζει να δώσουμε τα τραγούδια μας (δικαιώματα κλπ) σε ένα label που απλά θα κάνει ένα promotion χαμηλής ποιότητας (δυστυχώς έτσι γίνεται με τα περισσότερα label) οπότε μέσω μιας πλατφόρμας DistroKid στην ουσία έχουμε ένα είδους label αλλά ταυτόχρονα όλα τα δικαιώματα τον τραγουδιών.
Τέταρτος δίσκος και μικρότερη ξανά η διάρκεια από τον προκάτοχο. Γενικά, από το πρώτο δίσκο ως τώρα, η διάρκεια έχει πέσει από τα 46 περίπου στα ούτε 24 λεπτά. Είστε θιασώτες του “less is more” συνθετικά ή πρόκειται για κάτι που προέκυψε οργανικά και δεν θέλατε να πλατειάσετε; Και αυτό έγινε τελείως συνειδήτα για διάφορους λόγους. Ένας από τους λόγους είναι η λογική που γράφουμε πλέον τραγούδια και το less is more όπως λέτε ταιριάζει απόλυτα. Επίσης στιχουργικά έχει ένα concept που είναι βασισμένο σε 7 μέρη όπως το προηγούμενο σε 8. Επιπλέον τραγούδια υπήρχαν αλλά λόγω του concept δεν επιλέχθηκαν να μπουν σε αυτόν τον δίσκο. Τουλάχιστον αρκεί για να έχει διάρκεια ο δίσκος.
Σε κάθε άλμπουμ, όπως και σε αυτό χρησιμοποιείτε μια και μόνο λέξη για το τίτλο του (εκτός του τρίτου που είναι απλά ο αριθμός τρία). Μιλήστε μας λίγο για το σκεπτικό πίσω από αυτό. Γενικά πάντα είμασταν οπαδοί των λιτών τίτλων αλλά να μπορούν μέσα σε μια λέξη να βγάζουν το νόημα όλου του άλμπουμ.
To συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν αυτό με το μεγαλύτερο κενό μεταξύ δίσκων σας (2017 – 2023). Ποιοι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτό; Σε ποιους τομείς διαφοροποιηθήκατε αυτή τη φορά σε σχέση με το “ΙΙΙ” του 2017; Υπάρχουν 2 βασικοί λόγοι που άργησε τόσο πολύ. Ο βασικότερος ήταν ότι αποχώρησε ο drummer και ιδρυτικό μέλος της μπάντας ενώ είχε ήδη ξεκινήσει η σύνθεση κάποιων κομματιών. Οπότε μετά έπρεπε να δούμε πως θα κινηθούμε μουσικά. Επίσης ένας άλλος σημαντικός λόγος ήταν και η εποχή με τον κορονοϊό που δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο την όλη κατάσταση.
To είδος στο οποίο επιδίδεστε, αυτό το metalcore με τα ακραία ψήγματα, έχει σιγά σιγά αναπτύξει και ένα δικό του αφοσιωμένο κοινό, έχοντας και εξέχουσες μπάντες όπως οι KARMA VIOLENS και οι KIN BENEATH CHORUS για παράδειγμα. Ποια είναι η δική σας άποψη για την τωρινή σκηνή; Ποιες μπάντες θεωρείτε ότι ξεχωρίζουν; Αρχικά νομίζουμε ότι δεν είμαστε στην κατηγορία metalcore σ’ αυτόν τον δίσκο ούτε στα προηγούμενα αλλά και πέρα από το είδος το οποίο είναι και λίγο σχετικό για τον καθένα, εμάς δεν μας αρέσει να βάζουμε ταμπέλες γιατί θεωρούμε ότι έχουμε διάφορες επιρροές από πολλά στοιχεία. Οπότε ίσως αν χαρακτηρίζαμε τον εαυτό μας κάπως θα ήταν ως groove metal με διάφορες επιρροές από death metal, thrash, hardcore. Ναι, οι ΚΙΝ ΒΕΝΕΑΤΗ CHORUS με την τελευταία τους δουλειά ανεβάσανε αρκετά τον πήχη στον μοντέρνο ήχο στη Ελλάδα που δυστυχώς υπάρχει πολύ μεγάλη έλλειψη. Δυστυχώς οι περισσότερες μπάντες ειδικά Ελλάδα προσπαθούν να παίξουν κάτι που είναι ίσως της μόδας αυτήν την στιγμή. Για κάποια παραπάνω αποδοχή ίσως; Η απλά για φόρο τιμής στις αγαπημένες τους ελληνικές μπάντες; Δεν ξέρουμε… Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ρίσκο μουσικό καθόλου και δεν θεωρούμε ότι είναι ωραίο κάτι τέτοιο για την ελληνική σκηνή γενικά.
Σαν συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης: υπάρχετε για 17 χρόνια σαν συγκρότημα. Μέσα σε τόσο χρονικό διάστημα πολλά δύνανται να αλλάξουν. Ποιο συστατικό ήταν η σταθερά αυτά τα χρόνια, ενώ στον αντίποδα, ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρατε σαν σχήμα; Το σταθερό στις μεγάλες δυσκολίες ήταν να παίζουμε αυτό που εμείς θέλουμε χωρίς να μας ενδιαφέρει αν θα αρέσει ή όχι αυτό που κάνουμε αλλά πάντα με στόχο να το κάνουμε επαγγελματικά και γι’ αυτό και είμαστε ακόμη εδώ. Βέβαια οι δυσκολίες που μας έφερναν στα όρια κάθε φορά ήταν οι αλλαγές των μελών μας. Αρχικά η αποχώρηση του μπασίστα και ιδρυτικού μέλους όπου μας ανάγκασε να ξαναξεκινήσουμε από την αρχή σχεδόν σε επίπεδο τεχνικό (ο τραγουδιστής έγινε και μπασίστας). Βέβαια και η προσθήκη του Κώστα στις κιθάρες που άλλαξε εντελώς τον τρόπο σύνθεσης των κομματιών και φυσικά μετά την αποχώρηση του 1ου drummer ενώ είχαμε ήδη κανονισμένα κάποια μεγάλα live. Μετά από αυτό ήρθε και ο κορονοϊός και ταυτόχρονα και η αποχώρηση και του 2ου drummer οπότε καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά δυσκολέψαν πολύ την μπάντα να έχει μια σταθερότητα. Καταλάβαμε ότι δεν έχουν όλοι την ιδιά επιθυμία στο να παίζουν μουσική χωρίς κάποια οφέλη από αυτό πέραν της μουσικής.
Πρόσφατα κάνατε ορισμένες συναυλίες με τους TRIP NOTE και τους KIN CORRUPTION στην Ελλάδα. Πως πήγε αυτό; Το ευχαριστηθήκαμε και ήταν ένα καλό ξεσκούριασμα μετά από πολύ καιρό και με τον νέο session drummer μας για την συνέχεια που έρχεται.
Ποια τα μελλοντικά σχέδια των SHOW YOUR FACE; Ήδη έχουμε ξεκινήσει σύνθεση κάποιον κομματιών και ίσως βγει σύντομα ένα single. Επίσης ο στόχος τώρα που έχουμε ντράμερ είναι να μπορέσουμε να παίξουμε αρκετά live, κάτι που ήταν και θα είναι το βασικότερο όπλο της μπάντας.
Αυτά από μένα, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας! Καλοτάξιδο το άλμπουμ και ο επίλογος, δικός σας! Εμείς ευχαριστούμε και ελπίζουμε ο κόσμος να αρχίσει να στηρίζει περισσότερο και άλλες μπάντες και φυσικά να σας δούμε όλους από κοντά σε κάποιο live. Επίσης να δούμε περισσότερες μπάντες καινούργιες ώστε να μεγαλώσει και πάλι η metal σκηνή στην Ελλάδα!
