Εκ των ορισμών του «κάλλιο αργά παρά ποτέ» η περίπτωση των Καναδών μαγευτικών BLOOD CEREMONY. Πέρασαν χρόνια πολλά μέχρι να καταφέρουν να έρθουν από τη χώρα μας αλλά τελικά τα κατάφεραν κι έδωσαν μία φοβερή, αποστομωτική απάντηση σε όσους τους αμφισβήτησαν έστω μία φορά. Ο χώρος της συναυλίας άλλαξε αιφνιδίως διότι τα κακώς κείμενα σ’ αυτή τη χώρα δε σταματάνε και η Ελλάδα παραμένει το μέρος που ποτέ δεν πρόκειται να πεθάνεις από πλήξη. Έτσι αντί του Temple, η συναυλία μεταφέρθηκε στο Fuzz, λες κι έπρεπε κάτι να γίνει για να βολευτώ ειδικά εγώ που είμαι ακριβώς δίπλα. Είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να δω αν και πόσοι θα βοηθήσουν να σχηματιστεί η κοσμοσυρροή που θα έπρεπε εξ αρχής να είχαν οι Καναδοί, διότι ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε και στη χώρα του φαίνεσθαι. Με την καλύτερη δυνατή παρέα, τον φρεσκο-χαζομπαμπά φίλο μου που ήμασταν νιοί και γεράσαμε αγαπώντας μπάντες και που έτυχε να γιορτάσουμε τον ερχομό του πρωτότοκου παιδιού του τρόπον τινά με τους BLOOD CEREMONY και συναντώντας έξω από το Fuzz ανθρώπους αγαπημένους, είχα από νωρίς το συναίσθημα πως ότι και να γίνει θα περνούσαμε πανέμορφα και θα ήταν κάτι για το οποίο θα είχαμε πολλές ευκαιρίες να το θυμόμαστε, όπερ και εγένετω!
Τη βραδιά άνοιξαν οι BUS! THE UNKNOWN SECRETARY, την ώρα που προσπαθώ να θυμηθώ πού στο καλό πρόσφατα τους είδα, η αφάνα και το α λα Jimi Hendrix meets Geezer Butler στυλάκι του μπασίστα, προδίδει την παρουσία τους στο Death Disco ως support των SASQUATCH πριν λίγους μήνες. Κι όπως και τότε έπιασαν το λιγοστό τότε κοινό με τη μία, έτσι και τώρα με τους σχεδόν 500 θαμώνες, βρήκαν εύκολη δίοδο στα γούστα τους και πραγματοποίησαν μία ποιοτικότατη, απέριττη εμφάνιση για τα επόμενα 45’. Δεν κρύβουν –και δεν χρειάζεται- ότι είναι πνευματικά παιδιά των πνευματικών πατέρων όλου του βαρύ ήχου εκεί έξω (Αγγλιστί σε κάτι χωριά το συναντάς και ως BLACK SABBATH). To «ταυράκι» του τραγουδιστή/κιθαρίστα είναι περιττό να δείξει το αν και πόσο έχει εικόνισμα τον Tony Iommi και αυτό που μ’ αρέσει είναι το πάνε στην πιο ‘’Volume 4’’/’’Sabotage’’ περίοδο των μεγάλων ηγετών, η οποία δε βρίσκει τόσο συχνά διέξοδο ηχητικά όσο το ομότιτλο ντεμπούτο ή η πιο ξερή “Master of reality” λογική. Πολύ καλός ο ήχος τους, σωστότατος τονικά ο τραγουδιστής, άψογο το δέσιμο τους, πολύ όμορφη η ατμόσφαιρα που συνολικά δημιούργησαν. Αρκετοί ήδη εξέφρασαν αυτό που είπα κι εγώ μέσα μου την πρώτη φορά, ότι θέλουν να τους ξαναδούν σύντομα.
Η ώρα είναι 22:30 και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καθώς εμφανίζονται οι BLOOD CEREMONY και για τα επόμενα 84’ θα βιώσουμε στιγμές χαράς, ανεμελιάς, θα μείνουμε με το στόμα ανοιχτό με την πανέμορφη κι απέριττη απλότητα τους και θα μονολογήσουμε πολλές φορές μέσα μας για ποιο στο καλό λόγο δεν τους είδαμε τόσα χρόνια. Σαν άλλη Catwoman (Anne Hathaway λογικής κι όχι τόσο Michelle Pfeiffer), η μπροστάρισσα Alia O’ Brien κραδαίνει το φλάουτο της και βγαίνει με ένα ολόσωμο δερμάτινο κάνοντας πολλούς να εστιάσουν στην καλλίγραμμη σιλουέτα της περισσότερο από την σωστότατη φωνάρα της. Σκούπισαν πολύ σάλιο μετά τη συναυλία οι καθαρίστριες του Fuzz, με τα λιγούρια-φασαίους να μην παίρνουν τα μάτια τους από πάνω της. Ευτυχώς μέσα στο κοινό υπήρχε και κόσμος που όντως ήξερε τις κομματάρες τους και το ‘’The great God Pan’’ ανοίγει όπως το ‘’Living with the ancients’’ τη συναυλία, με έναν ήχο-κρύσταλλο, χαμηλό για να μην ξεκουφαίνει, πεντακάθαρο για να μην προκαλεί ενοχλήσεις, την O’ Brien τίποτα λιγότερο από υπέροχη, την κιθάρα βελούδινη, το μπάσο να ακούγεται πολύ περισσότερο και πολύ καλύτερα απ’ότι στα άλμπουμ τους και τα τύμπανα ζεστά και σωστά συνοδευτικά του όλου αποτελέσματος, με τη μπάντα σαν κουρδισμένη να δείχνει από το πολύ πρώτο δευτερόλεπτο ότι θα περνούσαμε σούπερ.
‘’Goodbye Gemini’’/’’Drawing down the moon’’ στο καπάκι από το αγαπημένο άλμπουμ των Ελλήνων ‘’The eldritch dark’’, ‘’Half moon street’’ για να εκπροσωπηθεί το μέχρι στιγμής τελευταίο ‘’Lord of misrule’’ και ‘’Hop toad’’ από το πρώτο ομότιτλο ντεμπούτο και ήδη στο πρώτο τέταρτο-εικοσάλεπτο όλη τους η δισκογραφία έχει εκπροσωπηθεί συναυλιακά. Το νέο επερχόμενο single τους ‘’Lolly Windows’’ (αν το λέω σωστά και δεν το σκότωσα) είναι ένα πολύ ωραίο παιχνιδιάρικο κομμάτι και γενικά δείχνουν σε μεγάλη φόρμα. ‘’Lord of misrule’’/’’Lord summerisle’’ στο καπάκι όπου ειδικά στο τελευταίο ανατριχιάζουμε από την κορυφή ως τα νύχια όταν αρχίζει να τραγουδάει ο φοβερός μπασίστας Lucas Gadke και τον συνοδεύει η Alia, συναυλιακή στιγμή που θα θυμάσαι για πάντα αν την έζησες. Ύμνος ‘’Oliver Haddo’’, κόμματος ‘’I’m coming with you’’, ογκόλιθος ‘’Hymn to Pan’’ και προσωρινή αποχώρηση για να υπάρξει κ αι encore με ‘’Old fires’’, ‘’My demon brother’’ (ΝΑΙ, ΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΑΙ) και κλείσιμο με ‘’Witchwood’’. Άψογοι, πεντακάθαροι, τσιπάτοι, σχεδόν ηγετικοί BLOOD CEREMONY. Κρατώ πολλές στιγμές από τη συναυλία, αλλά τα φιλιά που έστελνε στο τέλος η Alia στο κοινό εκστασιασμένη και η πρώτη της αντίδραση μετά το πρώτο παρατεταμένο χειροκρότημα («Γειά σου Αθήνα, ουάου, επιτέλους τα καταφέραμε») πιστεύω ότι τα λένε όλα. Ας είναι ο ερχομός αυτής της μπαντάρας η αρχή για ανάλογες στιγμές με ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ εμπειρίες και όχι αχρείαστο ξαναζεσταμένο φαγητό.
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
