Το έχει η ιδιότητα μας ως ακροατές που ψάχνονται, το στοιχείο του αναπάντεχου. Το ερώτημα πάνω στο κάθε τι που βρίσκουμε είτε από πρόταση φίλου, είτε (μιας και είμεθα στη θέση του συντάκτη και από αυτό το βήμα γράφουμε τις σκέψεις μας) από promo κάποιας δισκογραφικής εταιρείας: “για να δούμε τι θα μας βγει κι αυτό;”. Πάμε να δούμε τι είναι το “αυτό” για το οποίο μιλάμε. BLOODSPOT εκ Γερμανίας λοιπόν. Μετρώντας ήδη 15 χρόνια ύπαρξης, βρίσκονται στον δίσκο υπ’ αριθμόν 4, με τίτλο “The cannibal instinct”. Κυκλοφορεί στις 21 Μαρτίου από την Reaper Entertainment, θυγατρική της Nuclear Blast. Οι κύριοι πλασάρονται ως death/thrash, κατά το δελτίο τύπου που η εταιρεία μας έστειλε.
Ξεκινάει ο δίσκος, και μια πρώτη κρυάδα μας πιάνει. Αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ death/thrash κυρίες δεσποινίδες και κύριοι! Φυσικά, τούτο θα είναι το ελάχιστο των προβλημάτων μου. Πάμε να δούμε ΤΙ παίζουν αυτοί οι καψεροί. Αυτό που παίζουν οι κύριοι εδώ λοιπόν, είναι ένα μοντέρνο groove/thrash υβρίδιο, στα χνάρια των THE HAUNTED, LAMB OF GOD και ίσως και πρώιμων MACHINE HEAD. Με μια πολύ βασική διαφορά. ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΠΑΝΤΕΣ ΤΟ ΚΑΝΑΝΕ ΚΑΛΑ. Οι BLOODSPOT στον αντίποδα αναλώνονται σε μέτριες (τύπου “The testament” και “Ain’t no gallows high enough”) προς συμπαθητικές συνθέσεις (“I beg to differ”, “Potzblitz”), με έναν τραγουδιστή που… ΟΚ, ας ηρεμήσω, να τα βάλω σε μια σειρά, γιατί έχω πολλά να πω.
Έχω ακούσει χροιές επί χροιών στον μοντέρνο metal ήχο. Robb Flynn (MACHINE HEAD), Tim Lambesis (AS I LAY DYING), Randy Blythe (LAMB OF GOD) και άλλους. Φωνές με χρώμα, με τσαμπουκά, με δύναμη. Ο συγκεκριμένος ακούγεται πιο φάλτσος κι από τον Κακοφωνίξ! Δεν πίστευα ΠΟΤΕ ότι μια φωνή στον συγκεκριμένο ήχο θα μου προκαλούσε ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟ, να παρακαλάω να τελειώσει ο δίσκος. Μεγάλο κρίμα, ενώ με έναν έστω ικανό τραγουδιστή, οι συνθέσεις, θα ανέβαιναν κάποια ποιοτικά σκαλιά. Όχι πολλά, αλλά θα ήταν ανώτερο ξεκάθαρα το συνολικό αποτέλεσμα.
Και σαν να μη μας έφτανε αυτό, στο “Death by dinosaurs” έχουν και κάποιον άλλο καλεσμένο, αναλόγων φωνητικών ικανοτήτων (ας μη σχολιάσω περαιτέρω…), για να ψάχνει ο Γιαννάκης διανυκτερεύον φαρμακείο για βαλεριάνες εν μέσω καραντίνας, κατάλαβες; Εδώ είναι σχετική, πιστεύω, μια συζήτηση που κάνω με ορισμένους φίλους/συντάκτες, και η οποία ξεκινάει ως εξής: “καλά, κάποιοι ηχογραφούν τα τραγούδια τους, τα ακούνε, τα γουστάρουν. Όλα καλά ως εδώ. Οι άλλοι που τα ακούνε, δε τους λένε τίποτα; Και όχι μόνο αυτό, τους υπογράφουν κιόλας!”. Δε ξέρω, ειλικρινά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλουν αρκετή δουλειά συνθετικά αλλά κυρίως φωνητικά.
Όπως καταλάβατε, στα 44 λεπτά που διαρκεί το “The cannibal instinct” δε βρήκα τίποτα που να με συγκινεί, ή να με “κρατήσει” έστω, για να το ξανακούσω. Μια ακρόαση, παίρνουν το βαθμό που τους αρμόζει, και η ζωή μας συνεχίζεται, ελπίζοντας την επόμενη φορά που θα μας απασχολήσουν δισκογραφικά να έχουν βελτιώσει τα κακώς κείμενα. Auf wiedersehen!
5,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
