a
Το “The summoning” είναι η επιστροφή των Αμερικανών BLOODY HAMMERS και το πέμπτο τους άλμπουμ συνολικά. Δεν ξέρω πόσοι τους ακολουθείτε. Σίγουρα θα τους έχετε αρκετοί ακούσει, αλλά μάλλον λίγοι ασχοληθεί μαζί τους. «Παιδί» του όλου occult κινήματος και τούτα τα «φιντάνια» από την Charlotte, ξεκίνησαν έχοντας ως σκοπό να βάλουν στον ίδιο δρόμο το πρώιμο doom των BLACK SABBATH με το «θεατρικό» στοιχείο και δεν τα πήγαν και άσχημα στα δύο πρώτα τους (ομώνυμο και “Spiritual relics”). Τελευταία όμως έχει παρατηρηθεί μια «στροφή» προς μια σαφώς περισσότερο gothic κατεύθυνση, η οποία μπορώ να πω πως φανερώνει μια θέληση η μπάντα να μοιάσει σε σχήματα όπως οι GHOST και LUCIFERIAN LIGHT ORCHESTRA.
Έτσι έχουμε το κλασσικό rock των προαναφερθέντων να «ενώνεται» με το doomy rock και το gothic rock ‘n’ roll των 69 EYES, HIM και DEATH SS και κάπου εκεί να παρεισφρέουν τεχνηέντως και ήχοι από την «πειραματική» φάση των PARADISE LOST (“One second” κυρίως). Τα πλήκτρα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο ισόποσα με τις κιθάρες, άλλες φορές όντας εφετζίδικα και άλλες δημιουργώντας (ψευδο) ambient ατμόσφαιρα και τα φωνητικά εξακολουθούν να κυμαίνονται στο γνωστό ύφος του group. Επιστροφή, κατά κάποιο τρόπο, στις πρώτες τους μέρες, οι BLOODY HAMMERS δοκιμάζουν με το up tempo doom rock του “Tales that witness madness” ενώ ένα κομμάτι που πραγματικά ξεχωρίζει και συγκαταλέγεται στα καλύτερα του δίσκου είναι σίγουρα το “Condemned, the prisoner”. Ατμοσφαιρικό, με υποβλητική ακουστική εισαγωγή πριν μπουν από το δεύτερο μισό και μετά οι ηλεκτρικές κιθάρες, σε Dark Americana «χωράφια» και με συναίσθημα που μόνο καλλιτέχνες σαν τον Blues Saraceno σου βγάζουν, άνετα θα μπορούσε να ακούγεται σε σειρά του Κοκκινόπουλου την ώρα που γίνεται κάποιο έγκλημα. Διαφορετικό, αν μη τι άλλο.
Δεν έχω απαιτήσεις από την μπάντα αυτή… είχα, κάποτε. Πλέον έχουν πάρει άλλον δρόμο. Ακόμη τους ακούω, κάπου κάπου, όταν παίζει στο αμάξι το stick-άκι διάφορες επιλογές από το λατρεμένο μου occult rock. Οι φίλοι της μπάντας, τσεκάρετε. Αν τους έχετε μείνει σταθερά πιστοί ως τώρα, δεν θα αλλάξετε εδώ. Όσοι όμως θέλετε επιστροφή στο ντεμπούτο και το “Spiritual relics”, ακούστε το πρώτα και ΑΝ σας κερδίσει, προχωρήστε. Κακό πάντως, δεν είναι.
6 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
