O Simon Pfundstein είναι ένας νεαρός κιθαρίστας/μπασίστας από τη Γερμανία. Οι BLOODY TIMES είναι η μπάντα του. Για να τη «τρέξει», αποφάσισε να συνεργαστεί σε μόνιμη (;) βάση με τον θρύλο John Greely (τραγουδιστή στον καλύτερο ICED EARTH δίσκο) και να καλύψει τις υπόλοιπες «τρύπες» με session μουσικούς. Έτσι στις κιθάρες συναντάμε τον Ross the Boss, τον Rainer, πατέρα (!) του Simon, τους Balazs Fleischhauer και Marco Cossu και στα τύμπανα τον Raphael Saini, μαθητή των Κόλλια, Macaluso, Confessori και Priester. Ωραία ως εδώ; Ωραία. Πάμε τώρα και στο κυρίως πιάτο, που δεν είναι άλλο από τη μουσική.
Τι θα περίμενε κανείς να ακούσει διαβάζοντας τον πρόλογο; Μα φυσικά κλασσικό heavy metal, με power και speed αναφορές, τρομερές κιθάρες (τουλάχιστον από τον Ross), τεχνικά τύμπανα και τα ανάλογα, τρομερά φωνητικά. Μάλιστα. Λοιπόν. Ο Simon Pfundstein παίρνει λίγο από MANOWAR, λίγο από ICED EARTH, βάζει λίγες πρέζες αλάτ… ε, RUNNING WILD, «επικό» συναίσθημα (προσοχή στα εισαγωγικά, δεν μπήκαν τυχαία), τους ανεβάζει όλους και σε ένα tank στο εξώφυλλο και έτοιμο το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που είναι Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΒΑΡΕΤΟ και ΚΑΚΟ έχω ακούσει εδώ και πολύ, μα πάρα πολύ καιρό, όσον αφορά τον χώρο που εκπροσωπεί. Ο Greely τραγουδά σε χαμηλές συχνότητες, δεν θυμίζει σχεδόν σε τίποτα τον θεό του “Night of the stormrider”. Ελάχιστες οι φορές που τον ακούμε όπως τον αγαπήσαμε. O Ross the Boss σίγουρα ηχογράφησε τις κιθάρες του την ώρα που συζητούσε με τη γυναίκα του για τα ψώνια στο super market. Οι υπόλοιποι δεν μπορούν, απλά. Και αυτό γιατί ο Simon Pfundstein (γράφω συνέχεια το όνομα για να το μάθω) δεν έχει και κανένα ιδιαίτερο ταλέντο στη σύνθεση. Ο Saini είναι καλός drummer, εντάξει, αλλά τι να σου κάνει…
Οι BLOODY TIMES είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που η ομάδα ξεκινά με αξιώσεις, αλλά στο τέλος φτάνει να δώσει ντέρμπι παραμονής στο Γ’ Τοπικό, με αντίπαλο τον Άγιο Ιερόθεο στο γήπεδο της Αλεπότρυπας. Δίσκος που κάνει κάτι επικά γεώμηλα (a.k.a πατάτες) τύπου “Louder than hell” να ακούγονται σαν την “Sinfonie c-Moll, Opus 67”, την «5η» δηλαδή, του Μπετόβεν. Κοντράρει στα ίσα το “Lord of steel”, μιλάμε για τέτοια φάση. Αν και εδώ που τα λέμε και τώρα που το σκέφτομαι, το “Lord of steel” είναι χειρότερο. Θα μπορούσα να γράψω πολλά, και να γίνω ιδιαίτερα κακός, αλλά δεν έχει νόημα. Ας βγάλω τον βαθμό τώρα. Ένας πόντος επειδή τραγουδά ο Greely + ένας επειδή παίζει κιθάρα ο Ross + έναν για 2-3 σκόρπιες ιδέες… σωστά μετρήσατε.
3 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
