Το Σουηδικό αστέρι του retro rock, οι BLUES PILLS, επιστρέφουν με την τρίτη ολοκληρωμένη στούντιο δουλειά τους, με τον έυηχο τίτλο “Holy moly!”. Με μικρή καθυστέρηση στην κυκλοφορία, λόγω κορονοϊού, μας δίνουν ένα αμάλγαμα 60s, 70s, rock, garage, funk και λιγότερο soul. Ίσως γιατί τα soul και πιο ψυχεδελικά πατήματα του προηγούμενου άλμπουμ τους, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα σε πωλήσεις. Αφου «έφυγε» ο προηγούμενος κιθαρίστας του σχήματος και τη θέση του πήρε ο μπασίστας, το κουαρτέτο ήρθε για να μας καταπλήξει.
Ίσως, αν δεν έχετε ακούσει ποτέ τις Janis Joplin, Aretha Franklin, Amy Winehouse, Duffy, Anastasia, Whitney Houston, Celine Dion, Grace Slick, Lynne Jackaman (SAINT JUDE) τοτε ναι, θα προσκυνήσετε το πάθος, του πρώην μοντέλου, νυν τραγουδιστριας Elin Larsson . Αν όμως συμβαίνει το αντίθετο; Τα ερωτηματικά μεγάλα, γιατί τα συν και τα πλην είναι πολλά. Μιλάμε όντως για μία φωνή με βάθος και πάθος, που συνοδεύει, όπως θέλει ο κόσμος των κοινωνικών μέσων, αντίστοιχη ευειδής εικόνα. Αλλά αρκεί μια φωνή, που σου φέρνει στο μυαλό τα καλύτερα της σκηνής των 60s και 70s; Για τον μέσο μεταλλά, που είναι συνηθισμενος σε τεχνικες φωνές ωδείου που φλερτάρουν με την όπερα, αρκεί και περισσεύει. Είναι ένας νέος, ιδιαίτερος ήχος. Για τον rocker, που έχει λιώσει τις Janis, Grace και Amy, το έργο είναι μία καλοπαιγμένη b movie. LED ZEPPELIN, CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL, MOTOWN, STEPPENWOLF, JEFFERSON AIRPLANE και Hendrix στο καζάνι της μοντέρνας παραγωγής. Ολίγον από βαθύ ήχο και λαμπάτους ενισχυτές, με ηχογράφηση στο κελάρι (βλπ γκαράζ), συν κρουστά και λοιπά ρυθμικά στοιχεία και το αποτέλεσμα εδώ είναι όσο πιο retro γίνεται.
Θα μας πεις λοιπόν κύριε Στέλιο μας, τί να κάνουμε με το άλμπουμ; Ο Φραγκίσκος και ο Δημήτρης πίνουν μπύρα στο όνομά τους. Καλά κάνουν θα σας πω και έχουν και το δίκιο τους. Υπάρχει ο Αλέξανδρος, βασιλιάς των Μακεδόνων, κατακτητής της Ασίας και οι επίγονοι. Αν λατρέψατε το αυθεντικό και έχετε πρόσβαση, μείνετε σε αυτό.Οι επίγονοι έκαναν θαύματα (βλέπε Πτολεμαίος), αλλά ποτέ δεν έφτασαν το πρωτότυπο. Τραγούδια σαν τα “Song from a mourning dove”, “Longest lasting friend” και “Astral plane”, είναι ανούσιες επιδείξεις μίας φωνής δίχως τις σωστές συνθεσεις. Αντίθετα, σε άσματα ερωτικά, λαϊκά και προκλητικά οπισθοδρομικά, σαν τα “Proud woman”, “California”, “Rhythm in the blood” και “Bliss”, ανεβαίνει ο πυρετός της καψούρας, σαν την Μαρίκα Νίνου όταν έβγαζε τα σώψυχά της δίπλα στον Τσιτσάνη. Προσπάθειες τύπου “Devil man”, ζητάνε ένα Danzig να δώσει το κάτι παραπάνω.
Συνοπτικά, αν σας αρέσουν τα ρεμπέτικα και θεωρείται εξίσου καλές τις κομπανίες των 80s με τον Μάρκο, τον Περπινιάδη και τους λοιπούς της Πειραϊκής των 30s, τότε αγοράστε άφοβα. Αν όμως είστε οπαδοί, φίλοι του συναισθήματος και της καλής σύνθεσης, ακούστε το άλμπουμ σε δέκα χρόνια και πάλι Joplin θα ακούτε. Επίσης, σε κάθε περίπτωση, τσεκάρετε τους διαλυμένους τώρα SAINT JUDE, οι οποίοι είναι πολύ καλύτεροι αλλά και άτυχοι, δίχως το hype των Σουηδών…
7/10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
