a
BLUT AUS NORD… Αίμα από τον Βορρά όπως σημαίνει Γερμανιστί το όνομα του ανίερου Γαλλικού τρίο από την Mondeville της Νορμανδίας. Kαι τι δεν έχει ακουστεί μέσα στα 28 (ολογραφώς ΕΙΚΟΣΙ ΟΧΤΩ!) χρόνια ζωής τους για την πάρτη τους. Από το ότι κάθε φορά επαναπροσδιορίζουν το όριο της μουσικής, όποιο κι αν είναι αυτό σε σχέση με το προηγούμενο αποτύπωμα τους, μέχρι ότι απλά μας δουλεύουν και γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι είναι όντα μη ανθρώπινης υφής, αισθητικής και αντίληψης κι απλά δοκιμάζουν –σε πολύ τακτά είναι η αλήθεια χρονικά διαστήματα- τις αντοχές των θαυμαστών τους. Χρησιμοποιώ τη λέξη «θαυμαστές» και όχι «ακροατές» για όσους τους ακολουθούν σκόπιμα, καθότι ανάλογες είναι και οι εκδηλώσεις προς το συγκρότημα. Ένα συγκρότημα που, όπως οι συμπατριώτες τους DEATHSPELL OMEGA για τους οποίους έγραψα τις προάλλες, δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι, δεν βλέπουμε φωτογραφίες τους, δεν ξέρουμε καν τα πραγματικά τους επώνυμα και ακόμα κι αν περπατήσουν γύρω μας, δε θα τους γνωρίσουμε. Για τους ΒΑΝ το παν είναι το αποτέλεσμα των δίσκων και των ΕΡ τους, τα οποία μάλιστα όχι απλά έχουν σε αφθονία μετά από 28 χρόνια, αλλά έχουν κερδίσει επάξια την είσοδο τους στο κλαμπ «συγκροτήματα χωρίς ένα μέτριο άλμπουμ».
Ε, όπου άλμπουμ, βάλτε κυκλοφορία γενικότερα και δένει το γλυκό. Γλυκό τρόπος του λέγειν, διότι μετά από 13 άλμπουμ και 5 ΕΡ όπου πάντα λες «τι άλλο έμεινε να κάνουν πάλι οι θεόμουρλοι» όπως είπε φίλος μου που δεν τον λες και οπαδό τους αλλά είναι κι αυτός τελικά θαυμαστής, μας αποδεικνύουν ΠΑΛΙ ότι το οπλοστάσιο τους έχει πολλά κρυμμένα φονικά όπλα, έξυπνες βόμβες, και υλικό πολέμου που θα γείρει την πλάστιγγα υπέρ τους σε κάθε περίπτωση. 14ο άλμπουμ λοιπόν για το συγκρότημα με τον φοβερό τίτλο “Disharmonium – Undremable abysses” ο οποίος είναι ταυτόχρονα επιβλητικός, εύστοχος και άκρως περιγραφικός για το τι συμβαίνει εδώ μέσα στα 7 κομμάτια του δίσκου και στα 46’ που διαρκεί αυτή η κάθοδος προς την Άβυσσο. Ο ηγέτης της μπάντας Vindsval – ο οποίος υπολογίζεται σύμφωνα με φήμες ότι ήταν γύρω στα 15-16 όταν βγήκε το ντεμπούτο των ΒΑΝ, “Ultima thule” το 1995!!!- έχει πάρει από το χέρι τους ανίερους συνοδοιπόρους του, W.D. Feld και GhOst και οδηγεί το διαστημόπλοιο των ΒΑΝ σε αχαρτογράφητους ωκεανούς αστεριών, πολύ έξω από την γήινη λογική των πραγμάτων, πολύ παραπέρα από την ανθρώπινη αντίληψη και πολύ πιο απερίγραπτα προκλητικά πέρα από την όποια περιγραφή μπορεί να δοθεί μουσικά και μη.
Υφαίνει στρώματα κιθαριστικής δυσαρμονίας –όπως προδίδει εύκολα και ο τίτλος του δίσκου- περισσότερο από ποτέ όλα αυτά τα 28 χρόνια ύπαρξης των ΒΑΝ. Το να πεις απλά ότι πάντα έτσι έπαιζαν και λίγο-πολύ αύξανε ή μείωνε κατά το δοκούν την όλη ατμόσφαιρα θα ήταν η εύκολη προσέγγιση. Μιλάμε όμως για σύλληψη η οποία δεν στήθηκε τυχαία στο μυαλό του και που σε «ταξιδεύει» αποχαυνωμένο στα μονοπάτια που εκείνος μόνο γνωρίζει ότι θα διαβείς και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αν είχε εικόνα του τι προκαλεί ο δίσκος του και μπορούσε να βλέπει τον καθένα μας και τις αντιδράσεις του, θα έτριβε τα χέρια του με χαιρεκακία και σαρδόνιο χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο του. Η λέξη ΣΟΚ ενδεχομένως μπορεί να περιγράψει αυτό που αρχίζει με το μεγάλο κομμάτι του δίσκου, “Chants of the deep ones” και τελειώνει με το “The apotheosis of the unnamable” (πες το ψέματα)! Περισσότερη δυσαρμονία, περισσότερη ψυχεδέλεια, περισσότερη διαφάνεια συν τοις άλλοις. Μισό λεπτό. Πως γίνεται ταυτόχρονα να είναι ότι πιο Α-Ρ-Ρ-Ω-Σ-Τ-Ο έχει κάνει ο τύπος αλλά παράλληλα να είναι και πιο εύκολο στην κατανόηση; Υπάρχει απάντηση στο δικό μου μυαλό η οποία έχει ποσοστό λάθους αλλά θα σας το εξηγήσω με βάση το μέτρο της στιγμιαίας πιθανότητας.
Στο νέο δίσκο θα ακούσετε μια απίστευτη «συνάντηση» της λογικής της τριλογίας “Memoria vetusta” η οποία σε συνδυασμό με το «γιούχου» αποτέλεσμα που είχαμε στον προκάτοχο “Hallucinogen”, τέμνουν άψογα την λογική στην οποία στήθηκε το “Disharmonium – Undremable abysses”. Μόνο που η μετάβαση από το «γιούχου» του “Hallucinogen” στην ΑΡΡΩΣΤΙΑ του νέου δίσκου ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι περισσότεροι περίμεναν από τον Vindsval και τα τσιράκια του να εξερευνήσουν επιφάνειες μη αυστηρά μεταλλικές και πιο πειραματικές βάσει του αποτελέσματος του προκατόχου 3 χρόνια πριν. Αντιθέτως, τα… παλιόπαιδα επιστρέφουν στις (μαυρο)μεταλλικές τους ρίζες με τη μουσική τους να ακούγεται σαν τον βρυχηθμό ενός απόκοσμου όντος που βρίσκεται στο μεταβατικό στάδιο που ξυπνάει από την υπερύπνωση χιλιετηρίδων και το μόνο που έχει ως κύριο ένστικτο αφύπνισης, είναι να καταστρέψει τα πάντα γύρω του σε πλήρες κλίμα Lovecraft-ικής ατμόσφαιρας. Ακόμα και οι Αρχαίοι όμως θα «έσφιγγαν» ακούγοντας αυτό το δίσκο, με τη λογική ότι «αν κάτι εκεί έξω δημιουργεί ΑΥΤΟ το πράγμα, τελικά δεν είμαστε και τόσο τρομακτικοί όσο νομίζουμε, οπότε πάμε πάλι για υπνάκο μερικές χιλιετηρίδες ακόμα». Το αρχικό δείγμα που ακούσαμε από το 5ο κομμάτι “That cannot be dreamed” έδινε ένα στοιχείο που θα κινηθούν μουσικά.
Κανείς όμως δεν περίμενε ένα ενιαίο σύνολο ΤΕΤΟΙΑΣ ατμόσφαιρας, απόδοσης και αισθητικής παράλυσης που προκαλείται στον μέσο ακροατή, είτε τους θαυμάζει, είτε όχι. Μπορείς να θαυμάσεις ξεχωριστά ας πούμε είτε το “Tales of the old dreamer”, είτε το “Neptune’s eye”, είτε το “Keziah Mason”, αλλά το άλμπουμ ακούγεται αποκλειστικά ως σύνολο και ως σύνολο σε πληροί από κάθε μουσική και μη άποψη και ως σύνολο σου δημιουργεί όλα αυτά τα συναισθήματα που δεν μπορείς να περιγράψεις. Βρισκόμαστε ενώπιον ενός αποτελέσματος που τόσα πολλά μπορούν να ειπωθούν και τόσο ελάχιστα θα μοιάζουν στο τι πραγματικά είναι. Μετά από 14 άλμπουμ, μπορεί ο καθένας να βγει εκεί έξω και να ισχυριστεί ότι οι BLUT AUS NORD έβγαλαν το καλύτερο άλμπουμ τους και να μην τον περάσουν για τρελό! Το ίδιο που συνέβη και 3 χρόνια πριν με το “Hallucinogen” όπου πάλι όλοι είχαν πάθει την πλάκα τους. Όμως η αυστηρά αρχετυπική μεταλλικότερη αύρα του “Disharmonium – Undreamable abysses” το προκρίνει ως ακόμα πιο σοκαριστικό, ακόμα πληρέστερο κι ακόμα πιο βιωματικό αποτέλεσμα από το “Hallucinogen”. Οι BLUT AUS NORD δεν παίζουν μουσική για ανθρώπους. Για άλλους δεν παίζουν καν μουσική αλλά συνθέτουν ηχητικές συναστρίες σαν κάλεσμα άλλων πολιτισμών στον κόσμο μας.
Ας επιβιώσουν οι έσω έτοιμοι, εγώ θα περιμένω τη μοίρα μου.
Δεν ήμουν έτοιμος για ΑΥΤΟ το πράγμα.
(βάλτε ό,τι βαθμό θέλετε, εγώ σας προειδοποίησα)
Άγγελος Κατσούρας
