a
Few Against Many: Λίγοι και καβ**μένοι!
The new album…through my words.
21 Μαΐου. Με τις τόσες ευχές που δέχθηκα εγώ στο Facebook για να μεταβιβάσω στον Gus για την ονομαστική του εορτή, ξέχασα τα γενέθλια της μάνας μου!
Σήμερα όμως, εμείς στους FIREWIND γιορτάζουμε και κάτι άλλο: Το νέο μας άλμπουμ… Είναι εδώ! Το “Few Against Many” μόλις κυκλοφόρησε και είμαστε παραπάνω από ενθουσιασμένοι!(κάνει και ρίμα, χμ!). Μακριά από τις ταμπέλες του power και οτιδηποτε, είναι απλα…τα νέα μας κομμάτια!
Όσοι έχουν αγοράσει το CD θα έχουν ήδη προσέξει ότι το δικό μου μερίδιο στο songwriting είναι πλέον μικρότερο, όμως έχω να πω ότι είμαι πολύ περήφανος που έχω βάλει την υπογραφή μου σε δυο πολύ σημαντικά -θέλω να πιστεύω- κομμάτια της μπάντας.
Το ένα είναι το “Another Dimension” το οποίο αποτελεί και το πιο γρήγορο κομμάτι που έχουμε γράψει ποτέ, κάνοντας ακόμα και χρήση “σουηδικού ντουπα ντουπα” στην εισαγωγή του, ενώ κατά τη διάρκειά του θα ακούσετε πολλές αλλαγές ρυθμού, τονικότητας, feeling και μια τρελή ανταλλαγή από solos! Και βέβαια μην ξεχάσω να αναφέρω το εισαγωγικό riff που είναι -σύμφωνα με τον Gus- το πιο δύσκολο που έχει γράψει ποτέ!
Το άλλο τραγούδι είναι η μπαλάντα” του δίσκου, με τίτλο “Edge Of A Dream”. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Είναι σίγουρα κάτι νέο, μια μπαλάντα μόνο για πιάνο και φωνή που η κιθάρα έρχεται για να φέρει… την λύτρωση, χωρίς όμως -όπως συνηθίζεται- η υπόλοιπη μπάντα να μπαίνει στο τέλος. Είναι ένα κομμάτι που γράψαμε μέσα στο κατακαλόκαιρο στο home studio μου όταν φιλοξενούσα τον τραγουδιστή μας Apollo. Λίγο πριν φύγει για το αεροδρόμιο, άρχισα να παίζω κάποια ακόρντα στο πιάνο και αυτός απλά άρχισε να το τραγουδάει! Χωρίς καμία προετοιμασία ή σκέψη. Με κάποιους στίχους για “οδηγό” κάναμε στα πολύ πρόχειρα ένα demo και το στείλαμε στον Gus. Αυτός στην αρχή ήταν κάπως διστακτικός με το να έχουμε ένα τέτοιο τραγούδι στο νέο μας -και πλέον πιο heavy- άλμπουμ μας, όμως πολύ σύντομα άρχισε να το γουστάρει! Μέχρι που κάποια στιγμή πετάει την ιδέα “ρε Bob, δε βάζουμε τους ίδιους τους APOCALYPTICA να παίξουν τα cellos που έχει μέσα;”
– “Ναι ρε, να φέρουμε και τον Jimi Hendrix να παίξει κανα σολάκι μήπως;” Είπα εγώ.
– “Καλά, κορόιδευε εσύ”.
Και λίγες μέρες μετά, σκάει τηλέφωνο και μου λέει ότι το management μας επικοινώνησε με το δικό τους, άκουσαν το κομμάτι, τους άρεσε και… είναι ήδη στο studio ηχογραφώντας!
Καλά, εδώ που τα λέμε, δεν μου έκανε και τρελή εντύπωση… Νταξ, το παλικάρι παίζει κιθάρα στον Ozzy, τίποτα δε μου κάνει εντύπωση μετά απ’ αυτό, χαχαχα!!!
Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και πιστεύω ότι το κομμάτι έχει τη δική του θέση στο άλμπουμ άλλα και στην ιστορία μας πλέον.
Όσον αφορά στον υπόλοιπο δίσκο… Δεν μπορώ να πω εγώ τίποτα, από το να ξεχωρίσω κάποια όπως το “Losing My Mind” με τις τρελές αλλαγές και solos του, το ομώνυμο για τους στίχους και την “σύγχρονη επικότητά” του,το “The Undying Fire” για το πως βγαίνει όταν το παίζουμε live, το “Glorious” για το uber-chorus του Apollo και… εδώ σταματάω γιατί μάλλον δεν είμαι και ο πιο αντικειμένικός κριτής της δουλειάς μας! Προφανώς!
Αυτό το αφήνουμε σε όλους εσάς που μας στηρίζετε τόσα χρόνια και μας δείχνετε την αγάπη σας αλλά και σε εσάς, τους “άλλους”, που ίσως δεν μας γνωρίσατε ή δεν σας δείξαμε το “σωστό” μας πρόσωπο. Ίσως αυτό το άλμπουμ να έχει κάτι και για εσάς.
“What about Life?
What about those who died in vain?
What about the fight?
…For we are Few Against Many”
Bob Katsionis
