Προφανώς, η 11η Νοεμβρίου του 2005 ήταν Παρασκευή και βγήκαν πολλές και αξιόλογες κυκλοφορίες εκείνη τη μέρα. Μία από αυτές, ήταν και το “Those once loyal”, ο τελευταίος όπως αποδείχθηκε, δίσκος των BOLT THROWER. Ας γυρίσουμε πίσω στο αρχείο του εντύπου Rock Hard και να διαβάσουμε μία συνέντευξη (καθ’ ολοκληρίαν, καθώς στο έντυπο είχαν κοπεί μέρη της ώστε να χωρέσουν) που είχε πάρει real time η Μαριλένα Σμυρνιώτη, από τον κιθαρίστα του σχήματος, Gavin Ward, για εκείνον το δίσκο τσεκάροντας και το επετειακό κείμενο του Γιάννη Σαββίδη!!!
“Hunters seeking for prey”
Είναι μοναδική εμπειρία το να παίρνει κανείς συνέντευξη από Άγγλο μουσικό. Μπορεί να ακούσει τα πιο παλαβά πράγματα δοσμένα με απόλυτα σοβαρό τρόπο ή αντίστοιχα τις πιο σοβαρές καταστάσεις σκιαγραφημένες με έντονη αίσθηση του χιούμορ. Όταν μάλιστα έχει κανείς την ευκαιρία να έχει απέναντί του έναν τόσο ευφυή και διορατικό συνομιλητή όσο αποδείχθηκε ότι είναι ο Gavin Ward, τότε τα λόγια περιττεύουν. Οι BOLT THROWER αριθμούν μία ανάσα λιγότερο από είκοσι χρόνια στο μουσικό στερέωμα. Ο Gavin μιλάει για τα καλά, τα άσχημα και τα ευτράπελα όλων αυτών των χρόνων, για τον John Peel, για τις αλλαγές μελών και για ό,τι άλλο έχει γαλουχήσει το συγκρότημα. Και με απίστευτη ευθύτητα και ακρίβεια επιδίδεται σε ένα χωρίς έλεος ξεγύμνωμα της πόρνης που ονομάζεται «μουσική βιομηχανία». Όποιος τολμά λοιπόν…
Συγχαρητήρια για το άλμπουμ. Θα ήθελες να μου μιλήσεις γι’ αυτό;
Νούμερο 8 για εμάς.
Και από μουσικής άποψης;
Τα ίδια.
Πολύ λακωνικό σε βρίσκω.
Όταν χρειάζεται!
Λοιπόν, ποιοι είναι αυτοί που ήταν παλιά πιστοί (σ.σ. “Those once loyal”);
Θα έλεγα πως είναι μάλλον μία αναφορά σε όσους πέθαναν στον πόλεμο για κάποιο ανώτερο σκοπό, σε όσους πέθαναν τιμημένοι.
Δεν έγραψες εσύ τους στίχους, σωστά;
Ο Karl έγραψε τους στίχους γι’ αυτό το άλμπουμ. Εγώ έγραψα κάποια σημεία, όχι όμως πολλά. Είχα γράψει περισσότερα στο “Honor, valor, pride”.
Σε τι αναφέρονται;
Αναφέρονται σε ένα μεγάλο αριθμό θεμάτων, τις περισσότερες φορές προτάσσοντας τον πόλεμο σαν κάποιου είδους μεταφορά. Ασχολούνται με παλιά ιδανικά, έννοιες όπως η τιμή, η συντροφικότητα και η πίστη, έννοιες ιερές, παλιές, που σπάνια συναντά κανείς σήμερα. Λέμε ιστορίες για ό,τι μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. Είμαι σίγουρος πως το ίδιο ισχύει και για τον Karl.
Πολλά συνέβησαν από την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ σας μέχρι σήμερα. Μπορείς να μου πεις με λίγα λόγια τι μεσολάβησε αυτά τα χρόνια;
Ξεκινήσαμε να γράφουμε τον πρώτο χρόνο. Έφυγε ο Dave, επανήλθε ο Karl, συνεχίσαμε να γράφουμε. Αποφασίσαμε να μην ηχογραφήσουμε και δεν το κάναμε. Συνεχίσαμε να γράφουμε, μέχρι που αισθανθήκαμε έτοιμοι να βγάλουμε άλμπουμ. Κάναμε πρόβες.
Καλά όλα αυτά, πρέπει όμως να επιμείνω: γιατί έφυγε ο Dave (Ingram, ex-BENEDICTION, φωνητικά);
Πιεζόταν ήδη πάρα πολύ από το γεγονός ότι ήταν νιόπαντρος και είχε μόλις αποκτήσει παιδί, και επίσης υπάρχει ιστορικό κατάθλιψης στην οικογένειά του. Δεν θέλω να εντρυφήσω σε αυτό.
Καταλαβαίνω…
Άτομα από το περιβάλλον του έχουν αυτοκτονήσει, είναι αρκετά καταθλιπτική οικογένεια. Ζούσε στη Δανία και νομίζω πως και αυτό ήταν δύσκολο γι’ αυτόν. Όταν πια ήρθε και το παιδί, αποφάσισε να φύγει από το συγκρότημα, γιατί δεν μπορούσε να είναι πια 110% αφοσιωμένος σε αυτό. Έφυγε, δεν εκδιώχθηκε.
Ο Karl ήταν η πρώτη σας επιλογή για αντικαταστάτη;
Φυσικά. Του είχαμε ζητήσει να συμμετάσχει στο “Mercenary”. Ήρθε, τραγούδησε στο άλμπουμ και θυμάμαι πως είχαμε περάσει πολύ καλά. Τότε όμως ήταν ακόμη στο πανεπιστήμιο, στο τελευταίο έτος των σπουδών του. Δεν μπορούσε να αφοσιωθεί εκείνη την περίοδο στο συγκρότημα και τότε ήταν που ήρθε ο Dave. Δεν ξανα-ασχοληθήκαμε με το θέμα, όταν όμως έφυγε ο Dave το πρώτο πρόσωπο στο οποίο στραφήκαμε ήταν φυσικά ο Karl. Επέστρεψε λοιπόν σαν κανονικό μέλος.
Αυτός ήταν ο λόγος που ο Karl είχε φύγει εξ αρχής; Το ιστορικό του με το συγκρότημα είναι κάπως μπερδεμένο: ήταν στο συγκρότημα, έφυγε, επέστρεψε για να ηχογραφήσει το “Mercenary” και μετά ξανάφυγε…
Ουσιαστικά έφυγε μόνο την πρώτη φορά. Τη δεύτερη ήρθε απλώς δοκιμαστικά, για να δούμε πως θα τα πηγαίναμε ηχογραφώντας όλοι μαζί. Πιστεύαμε πως θα ήταν άβολα, κάτι που δεν συνέβη. Την πρώτη φορά ωστόσο ήταν κάπως περίεργη η κατάσταση. Όπως ανακάλυψα κι εγώ πρόσφατα μιλώντας μαζί του, εκείνο τον καιρό βρισκόταν σε αρκετά μεγάλη αναστάτωση, καθώς ο ντράμερ που είχαμε τότε (Andrew Whale) ήταν φίλος του. Γι’ αυτό είχε έρθει στο συγκρότημα ο Karl εξ’ αρχής. Όταν έφυγε λοιπόν ο Andy, έφυγε και ο Karl, όντας πιστός στο φίλο του. Αυτό έγινε στη μέση μίας “shitty” αμερικάνικης περιοδείας, δεν υπήρξαν όμως τριβές. Ήταν εύκολο γι’ αυτόν να επιστρέψει, η θέση ήταν πάντοτε ανοιχτή γι’ αυτόν.
Οι BOLT THROWER βρέθηκαν λοιπόν σε μεγάλο βαθμό με το αρχικό τους line up. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;
Έτσι έπρεπε να γίνει, εάν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Είχαμε αρκετά διαφοροποιημένα line-up σε διαφορετικές στιγμές, και στις συναυλίες μας επίσης. Ο Dave ήταν πολύ καλός επαγγελματίας για τις ζωντανές εμφανίσεις. Ούτε ο Van Drunen ήταν κακός, δεν θα ηχογραφούσαμε όμως άλμπουμ μαζί του. Οι BOLT THROWER έχουν διανύσει αρκετές διαφορετικές περιόδους. Το rhythm section έχει παραμείνει το ίδιο, αλλάζουμε όμως συνέχεια ντράμερ και τραγουδιστές. Έτσι λοιπόν το line up που έχουμε αυτή τη στιγμή είναι κατά 80% το αρχικό, και το υπόλοιπο 20% αφορά σε κάποιον που θέλουμε να βρίσκεται μαζί μας.
Ελπίζω να καταφέρετε να κρατήσετε σταθερό ντράμερ για αρκετό καιρό.
Κι εμείς επίσης. Θα ήταν καλό να σταθεροποιήσουμε επιτέλους το line-up, γιατί πάει πολύς καιρός που δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο. Τώρα πρέπει επίσης να αρχίσουμε να περιοδεύουμε.
Μετά από μία πορεία πολλών χρόνων στην Earache, βρεθήκατε ξαφνικά κάποια στιγμή στη Metal Blade. Πώς είχε γίνει αυτό;
(ξεκινάει με μισόλογα και γελάκια) Είχαμε προβλήματα με την Earache έτσι κι αλλιώς και δεν πιστεύαμε πως ήταν πια καλή εταιρία. Υπήρχαν μόνο δύο επιλογές εάν θέλαμε να φύγουμε: να αγοράσουμε τα δικαιώματά μας, πράγμα που σήμαινε πολλά λεφτά, ή να τους κάνουμε να μας διώξουν. Περάσαμε λοιπόν ενάμιση χρόνο και φερόμασταν σαν καθίκια προσπαθώντας να τους κάνουμε να μας διώξουν, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι στη Metal Blade μας περίμενε με ένα συμβόλαιο έτοιμο στη γωνία. Δεν θέλαμε η Earache να το γνωρίζει αυτό, γιατί η κατάσταση θα περιπλεκόταν ακόμη περισσότερο. Στο τέλος καταφέραμε να το περάσουμε το μήνυμα, μας αποδέσμευσε η Earache και προφανώς υπογράψαμε στη Metal Blade, χωρίς να κοιτάξουμε πίσω. Η Earache προς το τέλος είχε αποδειχθεί εντελώς σκάρτη (σ.σ. τα «Γαλλικά» του τα παραφράζω λιγάκι). Αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις και από τα συγκροτήματα που τους έχουν μείνει. Δεν έχουν πια κανένα καλό συγκρότημα, ενώ όσα συγκροτήματα έχουν φύγει από εκεί κι έχουν πάει σε άλλη εταιρία έχουν γίνει μεγαλύτερα. Πιστεύω πως αυτό τα λέει όλα.
Θες να μου πεις πως πραγματικά καταφέρατε να σας διώξουν;
Ναι, και δεν ήταν καθόλου εύκολο! Χρειάστηκε καιρό και πολύ προσπάθεια!
Μπορώ να μάθω πώς στο καλό το κατορθώσατε αυτό;!
Προς το τέλος η Earache δεν γνώριζε καν εάν βρισκόμασταν σε περιοδεία ή όχι. Η εταιρία δεν είχε ιδέα τι έκανε το συγκρότημα! Είχαμε οργανώσει την περιοδεία με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούν να γνωρίζουν ούτε πού ήμασταν, ούτε με ποια συγκροτήματα ήμασταν. Φερθήκαμε σαν μαλ***ς, σταματήσαμε να μιλάμε μαζί τους, τους λέγαμε μαλ****ς όλη την ώρα και τέτοια πράγματα. Μέχρι που επιτέλους καταφέραμε να τσαντίσουμε κάποιον! Μας πήρε ωστόσο ενάμιση χρόνο να τον καταφέρουμε τον μπάσταρδο! Μάλλον είχε θεωρήσει πως εάν μας κράταγε όσο το δυνατόν περισσότερο θα έχαναν το ενδιαφέρον τους οι άλλες εταιρίες. Προφανώς δεν γνώριζε πως η Metal Blade μας περίμενε. Δόξα τω Θεό που καταφέρουμε να ξεφύγουμε από αυτήν την εταιρία. (σ.σ. τι να πω τώρα εγώ; Αναρωτιέμαι μόνο πώς κατάφεραν να γλιτώσουν τη μήνυση…)
Απίστευτη ιστορία! Λοιπόν, από μουσικής απόψεως θεωρείστε μάλλον «ξεροκέφαλο» συγκρότημα, δεδομένου ότι δεν έχετε κάνει σχεδόν καμία αλλαγή στη μουσική σας όλα αυτά τα χρόνια. Στην περίπτωσή σας αυτό έχει θεωρηθεί ως πλεονέκτημα, αλλά τα περισσότερα συγκροτήματα δεν είναι τόσο τυχερά. Τι έχεις να πεις;
Σκέψου κάθε συγκρότημα σαν ένα βιβλίο και κάθε άλμπουμ σαν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Πρόκειται πάντα για το ίδιο βιβλίο. Όλα τα συγκροτήματα που μας άρεσαν παλιά έχουν χαλάσει. Είτε ξεπουλήθηκαν, είτε προσπάθησαν να βγάλουν περισσότερα χρήματα, τέλος πάντων άλλαξαν και δεν τους το συγχωρέσαμε αυτό. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο για τους BOLT THROWER. Εάν ο κόσμος πιστεύει πως δεν είμαστε προοδευτικοί, ποιος νοιάζεται; Παίζουμε μουσική για εμάς και τους οπαδούς μας. Όλοι οι υπόλοιποι μας αφήνουν αδιάφορους.
Για να συνεχίσω τον παραλληλισμό σου, έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ίσως κάποια στιγμή το βιβλίο καταντήσει βαρετό;
Η πλοκή διαφέρει, κι ένας από τους λόγους είναι οι διαφορετικοί μουσικοί που έχουν παρελάσει κατά καιρούς από το συγκρότημα. Ίσως να ισχύει αυτό που λες. Δεν είναι κάτι που μας απασχολεί. Μπορείς να μας πεις ότι όλα μας τα άλμπουμ είναι ίδια μεταξύ τους: σε ευχαριστούμε πολύ! Αυτό είναι το θέμα, έτσι πρέπει να είναι. Πρέπει να προσπαθείς κάθε φορά να «πιάσεις» τον ήχο σου (σ.σ. “You try to fetch your own sound”)
Έχετε σκεφτεί ποτέ να πειραματιστείτε λίγο; Έχετε δοκιμάσει ή σκέφτεστε να δοκιμάσετε κάτι τέτοιο;
Φυσικά κι έχουμε πειραματιστεί. Μόνο που κανείς δεν έχει ακούσει το αποτέλεσμα εκτός από εμάς! Εάν θεωρήσουμε πως κάτι ταιριάζει στους BOLT THROWER, το κρατάμε. Εάν πάλι όχι, το αφήνουμε. Απλό.
Δεν μετράει τότε, εάν μόνο εσείς το ακούτε! Δεν υπάρχει πρόκληση.
Δεν πειράζει, μετράει για εμάς. Αυτό έχει σημασία.
Υποθέτω πως αυτό είναι το βασικότερο.
Αυτό και οι οπαδοί μας, οι οποίοι θέλουν να ακούσουν BOLT THROWER και όχι πειραματικές βλακείες. Γι’ αυτό κι εμείς δεν τις παίζουμε.
Έχετε αισθανθεί ποτέ πως αυτή η εμμονή που έχετε τόσα χρόνια με ένα συγκεκριμένο στιλ και με μία συγκεκριμένη θεματολογία τα οποία έχουν συνδεθεί πλέον με το όνομά σας, σας περιορίζει;
Το μόνο πράγμα που μπορεί να περιορίσει κάποιον είναι η φαντασία του. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο, δεν μου είχε φανεί σημαντικό. Δεν συναντάμε κανένα όριο, πάντα θα υπάρχει κάποιο θέμα σχετικό με τον πόλεμο για να χρησιμοποιήσουμε ως υλικό. Πάντα γίνονταν πόλεμοι, γίνονται σήμερα και θα συνεχίσουν να γίνονται. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Μουσικά κινούμαστε πάντα στο ίδιο μονοπάτι, επιδιώκοντας την τελειότητα σε αυτό που κάνουμε. Εάν την έχουμε βρει ή όχι, δεν το γνωρίζω. Εάν αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχουμε γράψει μέχρι τώρα, ούτε αυτό το γνωρίζω. Προσπαθούμε να γράφουμε ωραία κομμάτια που θα αρέσουν στον κόσμο. Στη συνέχεια το άλμπουμ βγαίνει στα μαγαζιά: εάν αρέσει στον κόσμο, θα το αγοράσει. Εάν όχι, δεν θα το αγοράσει. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Πώς ξεκίνησε η εμμονή σας με τη συγκεκριμένη θεματολογία;
Οι πρώτοι στίχοι που έγραψε ο πρώτος τραγουδιστής που είχαμε πριν από τον Karl περιστρέφονταν γύρω από το θέμα του πολέμου. Τότε ξεκίνησε σαν concept ιδέα. Όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα ασχολούνταν με το gore, το σατανισμό… ανούσια θέματα. Δεν χάσαμε το χρόνο μας με τέτοια πράγματα. Δεν πρόκειται για εμμονή, πρόκειται περισσότερο για concept.
Έχετε κρατήσει ένα ιδιαίτερα χαμηλό προφίλ όλα αυτά τα χρόνια.
Ήταν ευχαρίστησή μας. Ακόμη θεωρούμε ότι είμαστε underground συγκρότημα. Μπορεί να πουλάμε πολλούς δίσκους και να μπαίνουμε στα charts που και που, εξακολουθούμε όμως να είμαστε ένα αυστηρά underground συγκρότημα. Βρισκόμαστε ακόμη σε αυτό το πρωτόγονο στάδιο όπου παίζουμε απλώς τη μουσική που μας αρέσει. Εάν θέλουμε να παίξουμε κάπου, θα το κάνουμε. Εάν μας καλέσουν να δώσουμε μία συναυλία θα το κάνουμε, εάν όχι, καλώς. Δεν κυνηγάμε δουλειές και συναυλίες. Οι άλλοι έρχονται σε εμάς. Εάν θέλουμε να κάνουμε κάτι, θα το κάνουμε. Απλό.
Άρα ανήκετε στους τυχερούς…
Κάνουμε ό,τι στο διάολο θέλουμε, όποτε το θελήσουμε. Είναι ωραίος τρόπος ζωής αυτός.
Έχουν περάσει κάτι λιγότερο από 20 χρόνια από τότε που ξεκινήσατε το συγκρότημα.
Το θυμάμαι σαν χθες.
Μπορείς να θυμηθείς την καλύτερη και τη χειρότερη στιγμή;
Η καλύτερη στιγμή… νομίζω πως ήταν η πρώτη μας εκπομπή με τον John Peel. Η χειρότερη στιγμή ήταν μάλλον όταν ο πρώτος μας roadie μετά την πρώτη μας περιοδεία αυτοκτόνησε. Χάσαμε άλλον ένα roadie στην τρίτη μας περιοδεία, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Αυτές ήταν προφανώς οι χειρότερες στιγμές.
Τι θυμάσαι από την επαφή σας με τον John Peel; Σε το βαθμό σας είχε βοηθήσει;
Μας βοήθησε μα πάρα πολλούς τρόπους. Το έχω συζητήσει με αρκετούς ανθρώπους. Πρώτον, είναι ωραία να ξέρεις πως κάποιος πιστεύει σ’ εσένα. Βέβαια έχεις κι εσύ πίστη στο συγκρότημά σου, τις περισσότερες φορές όμως περνάς τον καιρό σου στέλνοντας κασέτες σε εταιρίες οι οποίες σε θεωρούν ένα μάτσο σκατά και δεν ενδιαφέρονται. Ο John Peel ήταν ο πρώτος που ενδιαφέρθηκε. Έκανε μία τρομερή εκπομπή που κάλυπτε πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Πληρωνόμασταν γι’ αυτό, άρα τα πάντα γίνονταν σε επαγγελματικό επίπεδο, και είχαμε την ευκαιρία να ηχογραφήσουμε στο καλύτερο στούντιο της Αγγλίας. Τελικά ήρθε κάποια στιγμή μαζί με την οικογένειά του να μας δει σε μία συναυλία μας. Δεν πρόκειται να αντικατασταθεί ποτέ. Όλα αυτά τα έκανε από αγάπη για τη μουσική, οποιουδήποτε είδους.
Και τώρα φαντάσου πως το κοντινότερο πράγμα που διαθέτουμε σε κάτι τέτοιο είναι το MTV…
Καμία σχέση δεν έχει το MTV μ’ αυτό. Το MTV είναι ένα μάτσο σκατά, ο John Peel ήταν γνήσιος.
Το ξέρω, μπορείς να σκεφτείς όμως κάτι που να προσπάθησε έστω να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε ο John Peel; Το μόνο μέσο που έχει απομείνει είναι το MTV.
Ναι, αλλά το MTV είναι ένα τίποτα. Είναι ένα πλαστικό κατασκεύασμα στο οποίο πρέπει να αγοράσεις τη διαφήμισή σου. Ποτέ δεν θα παίζαμε εκεί, δεν μου αρέσει καθόλου. Όσον αφορούσε το John Peel, το θέμα ήταν η διασταύρωση μουσικών ειδών. Όσον αφορά το MTV, το θέμα είναι τα χρήματα.
Όταν είχατε πρωτοξεκινήσει τους BOLT THROWER, είχατε σκεφτεί πως θα φτάνατε μέχρι εδώ που είστε σήμερα; Είχατε φανταστεί πως θα βρισκόταν κάποιος να σας εμπιστευτεί ένα συμβόλαιο, με όλα τα επακόλουθα;
Είναι πολύ εύκολο το να βρει κανείς συμβόλαιο. Μπορείς να υπογράψεις ανά πάσα στιγμή με οποιαδήποτε εταιρία, στο βαθμό που αυτή θεωρήσει πως μπορεί να πουλήσει «κομμάτια». Δεν έχει σημασία τι σκατά παίζεις, το να βρεις εταιρία δεν είναι πρόβλημα. Σήμερα ο οποιοσδήποτε θα υπέγραφε οτιδήποτε, όσο έχει την ελπίδα ότι μπορεί να το πουλήσει.
Καταλαβαίνω τι θες να πεις. Εξαιτίας του περιοδικού έχουν πέσει πολλά άθλια συγκροτήματα στα χέρια μου και κάθε φορά αναρωτιέμαι πως κατάφεραν να βρουν διανομή.
Τις περισσότερες φορές το αν θα βρεις εταιρία εξαρτάται από το είδος της μουσικής που παίζεις. Αυτή την περίοδο είναι της μόδας το metalcore. Θα ξεκινήσει λοιπόν η εταιρία υπογράφοντας κάποια metalcore συγκροτήματα τα οποία θα είναι οριακά καλά. Στη συνέχεια θα υπογράψει 50 ηλιθιότητες αυτού του είδους, επειδή πιστεύει πως θα μπορέσει να τις πουλήσει. Τελικά αυτό το είδος πεθαίνει, εξαιτίας της υποβάθμισής του. Αυτό συμβαίνει με όλα τα είδη: έτσι πέθανε το punk και έτσι πέθαναν και αρκετά άλλα είδη. Δεν έχει σημασία η ποιότητα, γι’ αυτό και σε βομβαρδίζουν με ποσότητα. Γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν τόσες διαφορετικές εκδόσεις: box sets, disc sets, ό,τι-να-ναι sets… (σ.σ. τρομερό: τα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας αποσαθρώνονται σε 8 σειρές…)
Μάλιστα. Θα γιορτάσετε λοιπόν την επέτειο των 20 χρόνων σας με κάποια ειδική κυκλοφορία, όπως για παράδειγμα ένα… box set; (πολλά γέλια)
Όχι βέβαια! That’s fucking lame!
Θα το θυμάμαι αυτό! Όσα λες γράφονται!
Κάντο. Μπορείς να θυμάσαι όλα όσα λέω, λέω τα ίδια πράγματα είτε περάσουν τέσσερα, είτε περάσουν είκοσι χρόνια. Ο ρόλος των box sets είναι να κλέβουν τους οπαδούς. Εάν ποτέ αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, θα φροντίσουμε ώστε να είναι προσβάσιμο και από την ιστοσελίδα μας και να μπορεί ο καθένας να το κατεβάσει. Οποιαδήποτε εταιρία θα τρελαινόταν με την προοπτική ενός box set, ενός live άλμπουμ και ενός-δυο EP. Θα μπορούσαμε να πετάμε υλικό στη Metal Blade και αυτή να το ρίχνει στην αγορά πριν προλάβεις να πεις κύμινο. Δεν θέλουμε όμως να κάνουμε κάτι τέτοιο. Θέλουμε να είμαστε σίγουροι πως όλες οι κυκλοφορίες μας περιορίζονται σε μία έκδοση – ένα άλμπουμ ανά κυκλοφορία. Εκτός από το ένα άλμπουμ που μπορούν να έχουν, θα κυκλοφορήσουν και μία digipack έκδοση στη Γερμανία. Με εξαίρεση αυτό, δεν θα υπάρξει άλλη εκδοχή. Οτιδήποτε άλλο είναι σκουπίδια που προσπαθούν οι εταιρίες να πουλήσουν σε ανθρώπους που δεν θέλουν να τα αγοράσουν.
Μία ακόμη πρόσφατη συνήθεια είναι να επανηχογραφούνται παλιά άλμπουμ, αντί να επανακυκλοφορούν απλώς με βελτιωμένο ήχο.
Αυτό σε ρίχνει πολύ χαμηλά. Μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τα δικαιώματα των άλμπουμ περιέρχονται στο συγκρότημα. Η εταιρία έχει το δικαίωμα να επανακυκλοφορήσει το αρχικό, εσύ όμως όχι. Εάν όμως επανηχογραφήσεις το άλμπουμ μπορείς και να το κυκλοφορήσεις. Πρόκειται λοιπόν για έναν τρόπο να διπλασιαστούν οι πωλήσεις και να διαχωριστεί από την εταιρία η οποία πρώτη το κυκλοφόρησε. Είναι περισσότερο μία νομική κίνηση.
Πώς καταφέρνετε να συνδυάζετε μία χαμηλών τόνων ζωή με μία τόσο επιθετική μουσική;
Πολύ εύκολα! Ζούμε σε ένα βίαιο κόσμο. Είναι παιχνιδάκι. Περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσεις, και αυτό κάνουμε εμείς: ετοιμαζόμαστε και περιμένουμε. Το δυσκολότερο έρχεται μετά την περιοδεία, όταν γυρνάς στο σπίτι σου και παρόλα αυτά, γύρω στις 11.30 κάθε βράδυ, την ώρα που κανονικά θα έβγαινες στη σκηνή, σε καταλαμβάνει ένα τεράστιο κύμα αδρεναλίνης και εκείνη τη στιγμή θες να κάνεις το ίδιο σου το σπίτι γυαλιά-καρφιά! Το πρόβλημα λοιπόν ξεκινάει αμέσως μετά την περιοδεία, δεν βρίσκεται στην προετοιμασία που οδηγεί σε αυτήν. Κάθε βράδυ μετά την περιοδεία συμβαίνει αυτό το πράγμα. Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα, σε καταλαμβάνει ένα κύμα αδρεναλίνης, ακόμη κι όταν κάθεσαι ήρεμος στον καναπέ σου και χαζεύεις στην τηλεόραση! Ύστερα από λίγους μήνες αρχίζει σταδιακά να υποχωρεί. Αυτό είναι το δύσκολο μέρος. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι προετοιμασίες ενός κυνηγού πριν βγει για το κυνήγι! Κυκλοφορούμε άλμπουμ και υπάρχουν μεγάλα κενά ενδιάμεσα. Σε τελική ανάλυση όμως είμαστε ένα συγκρότημα που κάνει ζωντανές εμφανίσεις, θέλουμε να δίνουμε συναυλίες. Στο πέρασμα των χρόνων οι BOLT THROWER έχουν αρκετές φορές αποδιοργανωθεί και αποπροσανατολιστεί. Πάντα καταφέρναμε να έχουμε και να ελέγχουμε κάποιο line up, ωστόσο αυτό δεν έπαυε ποτέ να μας αποδιοργανώνει ελαφρώς. Τώρα είμαστε σε καταπληκτική φόρμα και ξέρουμε πως ανά πάσα στιγμή μπορούμε να ξεχυθούμε στους δρόμους και να αρχίσουμε να παίζουμε, αυτό ακριβώς επιζητάμε όλοι. Είναι πολύ ωραία η ατμόσφαιρα μέσα σε ένα στούντιο, κάποιες φορές όμως γίνεται ψυχρή.
Στο κάτω-κάτω μόνο πάνω στη σκηνή μπορεί ένα συγκρότημα να αποδείξει την αξία του.
Ακριβώς. Οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει ένα καλό άλμπουμ, εγγυημένα. Χρησιμοποιούνται πλέον ειδικά προγράμματα επεξεργασίας των κομματιών σε υπολογιστή και δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να καταφέρει κανείς με αυτά. Όταν όμως βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: θα παίξεις καλά ή δεν θα παίξεις καλά. Ακόμη μας συμβαίνει αυτό: κάποιες φορές είμαστε καλοί και κάποιες όχι. Έτσι είναι τα πράγματα.
Ποια είναι τα σχέδια σας από εδώ και στο εξής;
Να δώσουμε πολλές συναυλίες, τίποτα περισσότερο. Όλοι ανυπομονούμε να ξεκινήσουμε την περιοδεία. Θα έρθουμε στην Ελλάδα γύρω στον Απρίλη.
Ευχαριστώ για τη συνέντευξη!
Μαριλένα Σμυρνιώτη
