Η επιτυχία των BON JOVI είναι παγκόσμια, έχει κατακτήσει χώρες που ούτε ο ίδιος ο ηγέτης τους δεν φανταζόταν, όταν ξεκινούσε πριν 35 χρόνια. Η ιστορία τους έχει πολλές πτυχές, από τα δύσκολα πρώτα χρόνια, της δουλειάς και της απογοήτευσης, που κόντεψε να τους οδηγήσει στο να χάσουν το συμβόλαιό τους, με την απόλυτη επιτυχία να έρχεται αμέσως μετά, σε σημείο που να του φτάσει μια ανάσα από την διάλυση. Όμως η πορεία αυτή, βασίστηκε κυρίως στην μουσική τους, έτσι όπως αυτή ορίστηκε την δεκαετία του ’80 και του ’90.
Δεν πιστεύω πως ανήκω σε αυτούς που κόλλησαν στους pop-rock ύμνους τους, αφού αγκάλιασα και την δεύτερη νιότη τους, με το “Crush”, “Bounce” και το “Have a nice day”. Παράλληλα έζησα την μπάντα όταν διατηρούσε τον ενθουσιασμό της ζωντανά, δίνοντας το 120% σε κάθε της εμφάνιση. Ακόμα και στις άσχημες κυκλοφορίες της, έβρισκα κάποιες ελπιδοφόρες στιγμές.
Παρόλα αυτά, έχω πλέον αποδεχτεί το γεγονός πως δεν πρόκειται να ξανακούσω μια νέα τους κυκλοφορία, που να με ενθουσιάσει. Δεν ψάχνω να βρω λόγους που ο Jon Bon Jovi άλλαξε μουσική κατεύθυνση. Αυτό άλλωστε έγινε πολλές φορές στην καριέρα τους, απλά για 20 χρόνια περίπου, οι αλλαγές είχαν μια σπίθα ενέργειας και δυναμικής, συνδυάζοντας καλές, εμπνευσμένες συνθέσεις με όμορφες μελωδίες. Ούτε θα σταθώ στην αποχώρηση του Richie Sambora, αφού για πολλά χρόνια ο ρόλος του είχε υποβαθμιστεί σε απλό μέλος και η συνθετική χημεία του με τον JBJ είχε εξατμιστεί από το “These days” κι έπειτα.
Πρέπει στεγνά και κυνικά να σκεφτούμε – όπως ανέκαθεν έκρινε και ο ίδιος ο γκριζομάλλης τραγουδιστής – πως το όνομα των BON JOVI έχει γίνει ένα brand name και πρέπει να παραμένει στην μουσική αγορά για να τροφοδοτεί τους καταναλωτές με νέες ανάγκες. Τίποτα παραπάνω.
Βέβαια, για μένα, που είμαι ρομαντικός, δεν μπορεί να με συγκινήσει αυτό, όταν δεν υπάρχει αρκετό συναίσθημα στα τραγούδια τους. Πώς να αναλύσω το “This house is not for sale”; Μα “Το σπίτι έχει ήδη ξεπουληθεί” αγαπητέ Jon και όλα ακούγονται πλέον στείρα. Μια άνευρη παραγωγή, με άνοστα τραγούδια και το πάθος να απουσιάζει επιδεικτικά. Είχα κατακρίνει το “Burning bridges”, αλλά η ιστορία με το δισκογραφικό τους συμβόλαιο με είχε κάνει να αφήσω μια χαραμάδα ελπίδας. Τελικά όμως μπορεί να ήταν και καλύτερο, με αποτέλεσμα ο ίδιος ο Jon Bon Jovi να βάζει το “We don’t run” μέσα στο THINFS μπας κι ανέβει λίγο η ποιότητα (στην Deluxe έκδοση). Γελοιότητες δηλαδή.
Άλλο κολλημένος και άλλο απαιτητικός. Γιατί πρέπει να είμαστε απαιτητικοί από τους καλλιτέχνες που έχουν αποδείξει οτι έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν εμπνευσμένη τέχνη. Συγνώμη, αλλά όταν και ο καλλιτέχνης παραμένει απαιτητικός από τον εαυτό του, δεν κυκλοφορεί τραγούδια όπως το “New Year’s day”, “Labor of love”, “Born again tomorrow”, δεν αντιγράφει τόσο ξεδιάντροπα όπως στο “Living with the ghost”, δεν αυτο-ανακυκλώνεται όπως στο ομώνυμο, εκτός αν τα κάνει όλα αυτά μπας και ενθουσιαστούμε με μετριότητες τύπου “Knockout” και “Come on up to our house”.
Ούτε κάν μπορώ να πω, οτι η μπάντα βγάζει άλμπουμ για να παραμείνει στο συναυλιακό σιρκουί, αφού κι εκεί τα τελευταία χρόνια έχασαν την σπίθα τους. Σπατάλησα χρόνο για να ακούσω μερικές φορές το άλμπουμ και να καταλάβω πού πάνε οι BON JOVI. Δεν κατάφερα όμως να καταλάβω! Αν εσείς βέβαια το ευχαριστηθήκατε, με τις υγείες σας.
3 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
