Είναι αστείο να μιλάμε για “worst to best” στην περίπτωση του “Slippery when wet”! Ξεκάθαρα πράγματα. Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα και αρτιότερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει στη μουσική ανεξαρτήτως ιδιωμάτων. Ένα άλμπουμ που εκτόξευσε εμπορικά το hard rock σε παγκόσμιο επίπεδο και πρόσφερε τουλάχιστον τρία υπερκλασικά κομμάτια που θα ακούγονται στο διηνεκές σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό. Κι όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα για τους BON JOVI λίγους μήνες νωρίτερα αφού το “7800 Fahrenheit” δεν είχε φέρει τις επιθυμητές πωλήσεις. Χρειάζονταν λοιπόν δραστικά μέτρα. Η απαρχή έγινε με τους…BLACK N’ BLUE και το ”Without love”! Η παραγωγή του εν λόγω άλμπουμ κέντρισε το ενδιαφέρον του Jon ο οποίος προσέλαβε τον θρυλικό Bruce Fairbairn ζητώντας του ένα συγγενικό ηχητικό αποτέλεσμα. Ένα το κρατούμενο. Στη συνέχεια, μπήκε στο κάδρο ο τεράστιος Desmond Child, η συμβολή του οποίου υπήρξε καθοριστική στον συνθετικό τομέα. Δύο τα κρατούμενα. Η Mercury και όλο το management team του Doc McGhee έκανε σπουδαία δουλειά ΠΡΙΝ την κυκλοφορία του δίσκου διαμορφώνοντας το κατάλληλο κλίμα και παίρνοντας το απαραίτητο feedback για τα βασικά σημεία του “Slippery…”. Τρία τα κρατούμενα.
Προσθέστε σε αυτά και τη dream team εκεί στα Little Mountain Sound Studios του Vancouver (προεξέχοντος του Bob Rock) και καταλαβαίνετε ότι εδώ είχαμε ένα δίσκο…καταδικασμένο να πετύχει σε όλα τα επίπεδα! Ωραίες εποχές όπου η μουσική βιομηχανία κυριαρχούσε και ταυτόχρονα υπήρχε αγοραστικό κοινό που ταυτιζόταν πραγματικά με τη μουσική και τους καλλιτέχνες. Μην ξεφεύγουμε. Όσοι ενδιαφέρονται να διαβάσουν περισσότερες λεπτομέρειες για το “Slippery…”, συνιστώ ανεπιφύλακτα το βιβλίο του Neil Daniels, “Let it rock”. Πάμε τώρα στην αξιολογική σειρά του δίσκου αφού τονίσω εκ των προτέρων ότι για μένα προσωπικά ΟΛΑ τα κομμάτια παίρνουν 10 με πολλούς τόνους. Εξαιρείται το “Social disease” που παίρνει 10 με ένα τόνο. Αυτά!
The “Slippery when wet” countdown:
- “Social disease” (4.18)
Φαντάζομαι ότι το 99% των οπαδών θα συμφωνήσουν μαζί μου και ταυτόχρονα θα αναρωτηθούν γιατί μπήκε το συγκεκριμένο κομμάτι στο δίσκο και όχι το υπέρτατο “Edge of a broken heart”. Το ίδιο αναρωτήθηκε μετά από χρόνια και ο ίδιος ο Jon στο χορταστικό box set “100.000.000 Bon Jovi fans can’t be wrong”. Αυτό δε σημαίνει ότι το “Social disease” δεν είναι καλό, έτσι; Απλώς, χάνει ελαφρώς σε σχέση με ΟΛΑ τα υπόλοιπα.
- “Let it rock” (5.26)
Φανταστικό εναρκτήριο κομμάτι που δημιουργεί αμέσως την κατάλληλη ατμόσφαιρα για το τι θα ακολουθήσει. Από τις πρώτες, κιόλας, νότες καταλαβαίνεις ότι η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη ενώ στα μάτια μου (ή μήπως στα αυτιά μου;) το “Let it rock” θα είναι πάντα το αδερφάκι του “Lay your hands on me” από το άλλο ΕΠΟΣ “New Jersey”.
- “Without love” (3.31)
Αναρωτιέμαι μήπως εδώ έχουμε κάποια παλιά ίχνη από το ντεμπούτο. Όχι ότι πρόκειται για κάποια ιδέα που είχε ο Jon το 1983/84 αλλά γιατί βγάζει κάτι από την ανεμελιά και αθωότητα του ομώνυμου άλμπουμ. Ίσως ένα από τα παραγνωρισμένα τραγούδια ολόκληρης της δισκογραφίας των BON JOVI αφού και οι ίδιοι δεν το έχουν τιμήσει αρκούντως στις συναυλίες τους.
- “Wild in the streets” (3.56)
Τεράστια σύνθεση με τον Jon να βγάζει στο κουπλέ κάτι από το συνθετικό ύφος της βασικότερης επιρροής του με τη γέφυρα και το ρεφραίν να μεταμορφώνουν το κομμάτι σε ένα από τα πλέον κλασικά της πρώτης περιόδου της υπερμπάντας! Και αν ο Springsteen αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το κουπλέ -σε στιχουργικό αλλά και αμιγώς μουσικό επίπεδο- ήταν τα δεύτερα φωνητικά του Richie που απογείωσαν το “Wild in the streets”.
- “Raise your hands” (4.17)
Όταν είδα για πρώτη φορά τους BON JOVI πριν από 20 χρόνια στο Μόναχο, θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά το χαμό που προκάλεσε στο Ολυμπιακό Στάδιο το “Raise your hands” που έκλεισε το κανονικό set. Όλοι τραγουδούσαν και σήκωναν ψηλά τα χέρια προσδίδοντας κυριολεκτικό νόημα στους στίχους του Jon. Ένα από τα πλέον συναυλιακά κομμάτια των JOVI και απολύτως χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης δεκαετίας!
- “Never say goodbye” (4.49)
Νοσταλγική power ballad βγαλμένη από μία εποχή που μπορεί να έχει παρέλθει αλλά δεν την ξεχνάμε ποτέ. Κάθε hard rock μπάντα που σεβόταν τον εαυτό της στα mid/late 80s ήταν «υποχρεωμένη» να γράψει μία μπαλάντα σε μία θεμιτή προσπάθεια να «πιάσει» και το γυναικείο ακροατήριο. Βέβαια, εν προκειμένω, και μόνο τα looks του Jon αρκούσαν αλλά χρειαζόταν και η μουσική. Το “Never say goodbye” είναι για τα προσωπικά μου γούστα μία από τις καλύτερες μπαλάντες των BON JOVI…ακριβώς γιατί μου βγάζει αυτό το προαναφερθέν νοσταλγικό συναίσθημα.
- “I’d die for you” (4.31)
Υπέρτατος ύμνος! Λοιπόν…κοιτάξτε: κάθε φορά που βάζω να ακούσω το “Slippery…”, πιάνω τον εαυτό μου να πατάω το repeat μετά το τέλος του “I’d die for you”. Ναι, σίγουρα υπάρχουν πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια στο δίσκο αλλά αυτό εδώ νομίζω ότι συνδυάζει δύο κόσμους: αυτόν της προ-Slippery εποχής και αυτόν όπου οι JOVI έχουν γίνει superstars. Όπως και να έχει, είναι μία εξαιρετική σύνθεση.
- “Wanted dead or alive” (5.09)
H…western power ballad του δίσκου που κυκλοφόρησε σαν τρίτο single και συνετέλεσε (και αυτή) τα μέγιστα στη γιγάντωση του “Slippery…”. Και μπορεί ο Jon να αναφέρει τον Bob Seger σαν πηγή έμπνευσης αλλά ουσιαστικά μιλάμε για μία παρόμοια ιστορία με αυτά που περνούσε ένα συγκρότημα στο δρόμο κατά τη διάρκεια μιας εκτεταμένης περιοδείας. Το 1987 δεν γινόταν να ακούς ραδιόφωνο…οποιονδήποτε ραδιοφωνικό σταθμό…και να μην πέσεις πάνω σε αυτό το κομμάτι. Ένα χρόνο μετά, με το MTV στις ζωές μας, θα απολαμβάναμε και το video-clip…καμιά 10αριά φορές την ημέρα!
- “You give love a bad name” (3.43)
Σε οποιοδήποτε βιβλίο για το hair metal και το αμερικάνικο hard rock της δεκαετίας του ‘80 και φυσικά σε οποιοδήποτε βιβλίο αποκλειστικά για τους BON JOVI, το “You give love a bad name” κατέχει περίοπτη θέση αφού μιλάμε για ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γραφτεί ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πάμπολλα documentaries για τα 80s, στο background ακούγεται το συγκεκριμένο κομμάτι προκειμένου να αναδειχθεί η αισθητική και η γενικότερη αισιοδοξία μιας δεκαετίας όπως αυτή αποτυπωνόταν άριστα σε κάθε μορφή τέχνης και φυσικά στη μουσική.
1.“Livin’ on a prayer” (4.11)
Εδώ δεν έχουμε μονάχα το διασημότερο και πιο ακουσμένο τραγούδι ολόκληρης της δισκογραφίας των BON JOVI αλλά συνάμα και ένα από τα τρία…ναι, σωστά διαβάσατε…ένα από τρία καλύτερα hard rock κομμάτια όλων των εποχών! Τουλάχιστον, κατά την προσωπική μου εκτίμηση. Και να σκεφτείτε ότι τόσο ο Desmond όσο και ο Richie έπεσαν κυριολεκτικά στα γόνατα και παρακάλεσαν τον Jon να το συμπεριλάβει στο δίσκο αφού αρχικά το θεωρούσε μία απλώς ΟΚ σύνθεση και όχι κάτι ιδιαίτερο. Η συμβολή του Desmond είναι καταλυτική σε στιχουργικό επίπεδο (η Gina του “Livin’ on a prayer” δεν είναι άλλη από τη Maria Vidal) αλλά και η χημεία μεταξύ των τριών συνθετών είναι μοναδική. Τα πάντα είναι τέλεια εδώ και φυσικά δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη Γη που να μην έχει ακούσει έστω μία φορά στη ζωή του το “Livin’ on a prayer”. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» δεν αρκεί για όσα μας έχουν προσφέρει οι BON JOVI γενικότερα αλλά και ειδικότερα με το “Slippery…”. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
Σάκης Νίκας
