a
Βραδιά που την περίμενα με ανυπομονησία αυτή του Σαββάτου, όπως άλλωστε και όλες όσες είχαν προηγηθεί κάθε φορά που οι λατρεμένοι μου BONFIRE πατούν τα πάτρια εδάφη και τιμούν τους Έλληνες οπαδούς τους. Μπάντα – θρύλος, με μεγάλη ιστορία πίσω της, με δίσκους – διαμάντια και τραγούδια αναλλοίωτα στον χρόνο, το κάλεσμά της με βρήκε την φορά αυτή στο πάντα φιλόξενο The Crow Club, στο οποίο με μεγάλη μου χαρά είδα πως έκαναν αισθητή την παρουσία τους πολλοί ομοϊδεάτες μου. Κοινώς, το live πέτυχε. Αλλά ας τα πιάσουμε από την αρχή τα πράγματα.
Φτάνοντας “just in time” που λένε και στα χωριά, με καλοδέχονται οι πρώτες νότες των HYPERFUEL και αφού ανταποδίδω τον χαιρετισμό, πλασάρομαι σε μια καλή θέση για να βγάλω χαρτί, μολύβι και να κρατήσω σημειώσεις. Νεότευκτη μπάντα με μέλη όμως που έχουν γράψει πολλά «χιλιόμετρα» στο κοντέρ, με hard ‘n’ heavy ήχο και πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες. Πότε η ζυγαριά γέρνει προς το heavy metal, πότε προς το hard rock, πότε το βλέμμα κοιτάζει στα «πίσω», πότε είναι στραμμένο στα πολύ τελευταία μας χρόνια όσον αφορά το σύγχρονο της υπόθεσης. Αν με ρωτήσετε τι υπερτερεί, θα σας απαντήσω ο ήχος των 00’s rock συγκροτημάτων σαν τους ALTER BRIDGE, S.I.X.X AM, αλλά φανταστείτε τον με κλασσικομεταλλάδικα φωνητικά. Τα παιδιά έχουν κυκλοφορήσει ήδη το ντεμπούτο τους “Planet Panic” το οποίο και μπορείτε να γνωρίσετε προς το παρόν μέσω του Spotify. Εγώ το έχω βάλει στην shortlist. Πολύ καλή εμφάνιση, θα ήθελα να τους ξαναδώ, με ό,τι αυτό σημαίνει.
Δεύτεροι όπως κυλά η βραδιά, οι CYANIDE 4. Πιο «παλιοί» στην όλη φάση αυτοί, με δύο δίσκους και ένα στα «σκαριά», ενώνουν το hard rock με το sleaze rock ‘n’ roll και επάνω στην σκηνή έχουν τον «αέρα» που επιβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Τα support shows που έχουν δώσει εξάλλου με μπάντες όπως SCORPIONS, WASP, LIZZY BORDEN σχεδόν το «ορίζουν» αυτό. Μου έφεραν στο νου μπάντες όπως οι CRASHDIET, HARDCORE SUPERSTAR και HANOI ROCKS, με αρκετή αίσθηση CULT-ίλας. Στυλιστικά είδα αυτό που περίμενα να δω: φανταχτερά ρούχα, φουλάρια, 80’s revival ντύσιμο γενικά, ταιριαστή εικόνα με την μουσική που ακουγόταν εκείνη την ώρα. Γιατί ναι, πάντα η εικόνα θα παίζει μέγα ρόλο σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τον «σκληρό» ήχο, από το rock μέχρι το black metal. Γρήγορα ως επί το πλείστον τραγούδια, «πιασάρικα», με διπλά φωνητικά σχεδόν στην μεγαλύτερή τους διάρκεια, τα οποία έχουν αυτή την, πώς να το πω, δεδομένη (;) sleazy χροιά. Γεγονός είναι πως το sleaze πλην ορισμένων εξαιρέσεων δεν είναι το φόρτε μου, ωστόσο η τετράδα των CYANIDE 4 με έκανε όχι μόνο να μην βαρεθώ, αλλά να τους παρακολουθώ προσεκτικά. Με το καλό και ο νέος δίσκος.
Και φτάνει η στιγμή για τους BONFIRE να πατήσουν στην σκηνή και να μας παρουσιαστούν με την νέα τους σύνθεση, την οποία κατά 50% δεν είχε ξαναδεί ο Έλλην οπαδός. Ο «αρχαίος» Hans Ziller, σταθερός πυλώνας. Οι Ronnie Parks και Frank Pané, μαζί του εδώ και πέντε χρόνια, τους οποίους και είδαμε και στις προηγούμενές τους (δύο) συναυλίες επί ελληνικού εδάφους. Τώρα, ήρθε η ώρα να μας «συστηθούν» οι Alexx Stahl (φωνή) και André Hilgers (τύμπανα) και το έκαναν, με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο! Με ένα live που κάποιοι με την λήξη του δήλωσαν πως ήταν το καλύτερο της μπάντας από τις πέντε (αν θυμάμαι καλά) φορές που μας έχει επισκεφτεί. Σοβαρή δήλωση, δε νομίζετε; Τους δίνω όμως ένα credit, γιατί όντως οι Γερμανοί ήταν σε εξαίρετη φόρμα. Έστω και αν έπρεπε να «βγάλουν» τα δύο πρώτα κομμάτια του show με μία κιθάρα, λόγω σπασμένης χορδής της κιθάρας του Pané. Τα κατάφεραν όμως μια χαρά, τόσο στο “Temple of lies” όσο και στον ύμνο “Never mind” που έβαλε για τα καλά τον κόσμο στην… «πρίζα». Επιστροφή στο…παρελθόν με το ομότιτλο κομμάτι από το κλασσικό τους ντεμπούτο και το λυρικό “Under blue skies”, μια αναγκαία παρένθεση για την συνέχεια ώστε να τιμηθεί και το πρόσφατο “Temple of lies” με το “Praying for a miracle” και από εκεί και μετά, με μια μικρή παρένθεση μόνο για το νέο hit που ακούει στο όνομα “Stand or fall”, μόνο έπη από το ενδοξότατο παρελθόν.
«Ταξιδέψαμε» στις Η.Π.Α και την χρυσή τους εποχή με 80’s oriented ύμνους (“American nights”, “Sweet obsession”), το ρίξαμε στον χορό με το “Hard on me”, νιώσαμε τις καρδούλες μας να χτυπάνε με το “Give it a try”. Είμαστε αισθηματίες, παραδεχτείτε το. Και αν χτυπούσαν δυνατά με μια από τις ωραιότερες μπαλάντες, στον ήχο της μπίλιας που πέφτει στην ρουλέτα, στην εισαγωγή του θεϊκού “Tony’s roulette”, έμοιαζαν με ταμπούρλα σε χορό ιθαγενών κάπου στην κεντρική Αφρική. Ταμπούρλα που θέριεψαν και έγιναν τύμπανα του πολέμου στο έπος “Sword and stone”. Μακράν η στιγμή που περίμεναν περισσότερο από κάθε άλλη οι φίλοι της μπάντας, οι αντιδράσεις των οποίων άφησαν άφωνο τον Stahl. Λόγω μικρής καθυστέρησης (το πρόγραμμα πήγε πίσω περίπου ένα τέταρτο) δεν παίχτηκαν τα “Lonely nights”, “Crazy over you” και “Can’t break away”, η συνέχεια όμως μας αποζημίωσε και με το παραπάνω: με τα “Burning heart” από το εκπληκτικό άλμπουμ διασκευών “Legends”, “S.D.I” (κατόπιν ομόφωνης απαίτησης του κοινού) και “Ready 4 reaction” (κεραυνός πραγματικός), ολοκλήρωσαν το main setlist για να έρθουν στο encore τα “Champion” και “You make me feel” (πόσο υπέροχο τραγούδι…) όπου και η τελευταία γωνίτσα του The Crow ρίγησε. Επευφημίες, υπόκλιση, από καρδιάς ευχαριστίες και η τελετή λαμβάνει τέλος, με το τρίτο ημίχρονο να παίζεται στον χώρο του merch για αυτόγραφα, φωτογραφίες, κουβεντούλα και τα ρέστα.
Επίλογος.
Οι Γερμανοί με ΑΥΤΟ το line up είναι καταπληκτικοί. Πλέον έχουν γίνει ένα καθαρό μελωδικό heavy metal σχήμα, έχουν απολέσει κάθε hard rock στοιχείο (εν πολλοίς αυτό οφείλεται στο καθαρά metal παρελθόν όλων των τωρινών μελών πλην Ziller), η αλλαγή αυτή τους ταιριάζει «γάντι» και το κυριότερο, βγάζουν εξαιρετικούς δίσκους. Με αυτό το line up η μπάντα επίσης δείχνει πως όσο ο αρχηγός έχει κότσια, αυτή θα λάμπει. Του χρόνου που θα μας ξανάρθουν, με νέο άλμπουμ στις αποσκευές τους το οποίο θα βγει τον ερχόμενο Μάρτιο, θα τα ξαναπούμε. Α, μην ξεχαστώ. Μπράβο στον André Hilgers που έπαιξε τύμπανα με μπανταρισμένο χέρι. Πάντα τέτοια!
Δημήτρης Τσέλλος
