Όταν ο Mike Portnoy έβγαζε project τη δεκαετία του ’90, όλοι περίμεναν με κομμένη την ανάσα. Τα τελευταία χρόνια, δικαίως ή αδίκως, πολλοί από τους ελιτιστές εκείνης της δεκαετίας, σπεύδουν a priori μέχρι και να χλευάσουν κάποια από τα project του. Οι SONS OF APOLLO, είναι το σχήμα που έφτιαξε με τον Derek Sherinian, που συνυπήρχαν στους DREAM THEATER την εποχή του “ACOS” και του “Falling into infinity”, τον τραγουδιστή Jeff Scott Soto, τον πρώην κιθαρίστα των GUNS N’ ROSES, Ron Thal (ευρύτερα γνωστό κι ως Bumblefoot) και τον μπασίστα-θρύλο Billy Sheehan.
Σε προσωπικό επίπεδο, το “Psychotic symphony” ήταν από τους καλύτερους δίσκους που άκουσα το 2017. Εξαιρετικά παιγμένο progressive metal, με φοβερές ατομικές αποδόσεις των μουσικών και στιβαρές συνθέσεις. Ελάχιστες μέρες πριν την μοναδική τους εμφάνιση στη χώρα μας (όπου μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό), είχαν εμφανιστεί στο Plovdiv της Βουλγαρίας με συμφωνική ορχήστρα και η συναυλία αυτή μαγνητοσκοπήθηκε και κυκλοφορεί σε DVD, BluRay και τριπλό CD αφού διαρκεί γύρω στις 2,5 ώρες!
Το setlist, είναι παρόμοιο με αυτό της Αθήνας στο βασικό του κομμάτι. Ολόκληρο το “Psychotic symphony”, σόλο απ’ όλους τους μουσικούς (εκτός του Portnoy), μέχρι και το θέμα του “Pink Panther”, διασκευές στα “Lines in the sand” και “Just let me breathe” των DREAM THEATER, διασκευή στο “…and the cradle will rock” των VAN HALEN, αλλά και το «παιχνίδι» του Soto με το κοινό, χρησιμοποιώντας ως όχημα το “The prophet’s song” και το “Save me” των QUEEN.
Βέβαια, το δεύτερο μέρος της συναυλίας, ήταν εντελώς διαφορετικό, αφού η ορχήστρα και χορωδία του Plovdiv αναλαμβάνει δράση σε διασκευές στα “Kashmir”, “Dream on”, “Comfortably numb”, “Hell’s kitchen”, “Gates of Babylon”, “Diary of a madman” και “The show must go on”. Δυστυχώς οι τελευταίες διασκευές στους QUEEN και τους PINK FLOYD, λόγω θεμάτων με τα δικαιώματα, υπάρχουν μόνο στο CD, αλλά ο Mike Portnoy φρόντισε να τα ανεβάσει στο YouTube, ώστε να υπάρχουν αποτυπωμένα (πως θα μπορούσε να μην συμβαίνει αυτό, αφού στο “Comfortably numb”, αναλαμβάνει –με απόλυτη επιτυχία- ένα μεγάλο μέρος των φωνητικών;).
Highlight, δεν μπορεί να παρά να είναι, πέρα από την ατομική απόδοση των μουσικών, το παρεΐστικο κλίμα που βγάζουν και κάποιες εκφράσεις θαυμασμού του ενός προς τον άλλο (ιδιαίτερα όταν κάνει δεύτερα φωνητικά ο Ron Thal σε κομμάτια όπως το “Just let me breathe” και υπάρχουν στιγμές που ακούγεται το ίδιο καλός με τον Soto!!!). Εννοείται ότι έχω δει το DVD αρκετές φορές και μου έρχεται στο μυαλό η νύχτα που είχαμε ζήσει στο Fuzz και είχα υπεραναλύσει στο report που είχε γίνει.
Ελπίζω οι SONS OF APOLLO, να βγάλουν κι άλλο δίσκο και να ξαναπεριοδεύσουν άμεσα. Δεν εφευρίσκουν τον τροχό. Δεν παίζουν ρηξικέλευθο prog metal. Δείχνουν όμως τον δρόμο σε πολλούς, είναι οι «πατεράδες» σχεδόν όλων όσων ασχολούνται με το ιδίωμα κι αν δεν έχεις σεβασμό σε τέτοιου είδους μουσικούς, είσαι απλά περαστικός. Ο καθένας έχει δικαίωμα να μην του αρέσει το οτιδήποτε, αρκεί όμως να το έχει ακούσει πραγματικά και να μην πηδάει στο βαγόνι του νιχιλισμού, του απόλυτου αφορισμού και των μοδάτων προσεγγίσεων που «επιβάλλουν» να ακούμε σχήματα που δεν ακούει κανένας άλλος (χωρίς φυσικά να έχουμε ξοδέψει ούτε ένα σεντ γι’ αυτά), μόνο και μόνο για να πουλήσουμε μούρη στα social media. Με τις υγείες σας.
Σάκης Φράγκος
