Ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα groups της Γηραιάς Ηπείρου στον χώρο του μελωδικού rock και metal, οι Γερμανοί BONFIRE, θα εμφανιστούν στην Αθήνα στις 14/9 και στη Θεσσαλονίκη την επόμενη, για ένα ακόμη καταπληκτικό όπως προμηνύεται show. Έτσι, ετοιμάσαμε μια 90άρα κασετούλα, έτσι για να θυμηθούμε κάποια από τα σημαντικότερα πεπραγμένα τους, και γιατί όχι να τους κάνουμε γνωστούς σε νέα παιδιά, που δεν τους γνωρίζουν. Let the tape trading begin!
SIDE A – 42:00
1. Don’t touch the light (“Don’t touch the light”, 1986)
Προσωπικά, έχω γράψει άπειρες συλλογές BONFIRE είτε σε κασέτες, είτε σε CD. Γενικά είμαι από αυτούς που πάντα προσπαθούσαν και προσπαθούν να μυήσουν κόσμο. Λοιπόν, πάντα ξεκινούσα με αυτό το κομμάτι. Mid – tempo 80-ίλα, με πολυφωνικό γηπεδικό refrain, δεν θα μπορούσε να μην αποτελέσει την απόλυτη έναρξη και σε τούτην εδώ την συλλογή. Don’t touch the light before I go baby…
2. S.D.I (“Don’t touch the light”, 1986)
Οι πολιτικοκοινωνικές ανησυχίες και ο ως πολύ φόβος των ανθρωπίνων κοινωνιών της Δύσης στα mid 80’s σχετικά με την ύπαρξη εξωγήινης ζωής, πιθανότητας εξωγήινης εισβολής και ενός παγκοσμίου πολέμου με όπλα που δεν τα είχε ως τότε συλλάβει ο νους, μέσα από έναν ύμνο της πρώτης και ενδοξότερης εποχής της μπάντας. Must σε κάθε συναυλία τους, κρύβει το μεγαλείο του σε μια παιδική (αλλά όχι παιδιάστικη) αφέλεια και ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, είναι λες να βγήκε χθες.
3. You make me feel (“Don’t touch the light”, 1986)
Οι μπαλάντες (ή αυτό που εμείς ονομάσαμε μπαλάντα ή και blues αν θυμάστε τα σχολικά σας χρόνια) ήταν ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι της rock μουσικής. Οι Γερμανοί έχουν γράψει κάποιες από τις καλύτερες στο ύφος αυτό, με την παραπάνω να είναι ίσως η καλύτερή τους. “I’ve got that feeling, deep in my mind, come back and love me, just one more time” τραγουδά ο Clauss και η γενικότερη «αύρα» που βγάζει αυτό το αριστουργηματάκι, είναι τόσο μα τόσο SCORPIONS…
4. Ready 4 reaction (“Fire works”, 1987)
Ταχύ, μελωδικό, με απίθανα κουπλέ και την γρεζαριστή ερμηνεία του Clauss να είναι το μεγαλύτερο ατού του, το “Ready 4 reaction” φίλοι μου βάζει κάτω πολλούς «και καλά» heavy metal «κεραυνούς» για «σκληρά αγόρια». Τραγούδι – μπούφλα στην μούρη κάθε «τραχανοπλαγιά» που ευαγγελίζεται τον όρο “hair metal” και αντιμετωπίζει ειρωνικά όσες μπάντες (υποτίθεται) ανήκαν εκεί. Κατά τα λοιπά, για έρωτες μιλά το κομμάτι και στο “You hold the answer in your hand, the ice is melting where I stand – the lights go down on me” λυγίζουν 150 τόνοι ατσάλι. Ναι, ποζεράδες είναι.
5. Never mind (“Fire works”, 1987)
Το 1987 προσπαθούσαν οι ευαισθητοποιημένοι hard rockers να περάσουν τα δικά τους μηνύματα για την επερχόμενη οικολογική καταστροφή, στις μέρες μας τα βλέπουμε στους δέκτες μας σε όλη τους την τρομερή έκταση. “…’cause we are children of the earth, in the dead of the night many eyes will cry”. Από τα καλύτερα κομμάτια των Γερμανών, αξία παντοτινή για το hard rock ολάκερο, όχι μόνο για την μπάντα.
6. Sleeping all alone (“Fire works”, 1987)
«Παιχνιδιάρικο» μεν, αλλά με μια γλυκιά μελαγχολία στο refrain, ένα από τα μεγαλύτερα hits της μπάντας, έγινε και video clip, χαρακτηριστικό της εποχής. Ο ήρωας αποφασίζει να συγχωρήσει την άπιστη γυνή καθώς την αγαπάει ακόμη, αλλά την φορά αυτή θα έχει το νου του. Με την επόμενη κουτσουκέλα, έφυγες μανδάμ.
7. Give it a try (“Fire works”, 1987)
Το παίζουμε σκληροί, άτεγκτοι, μεταλλάδες που τρώνε σίδερα με τα δόντια, αλλά αν τυχόν μας κοιτάξει και μας χαρίσει ένα χαμόγελο αυτή που μας ενδιαφέρει, πέφτουμε στα πατώματα και γινόμαστε μαρμελάδα. Και τότε είναι που παίρναμε τηλέφωνο στην αγαπημένη μας ραδιοφωνική εκπομπή και της αφιερώναμε τραγούδια σαν αυτό. Γιατί ναι, κάποτε ακούγαμε ραδιόφωνο και αφιερώναμε τραγούδια…
8. Bang down the door (“Point blank”, 1989)
Μην διαβάζεις τίποτα. Παύση! Πήγαινε και δες το video clip από το “Peter`s Pop Show” του 1989. Το είδες; Ωραία, τώρα κατάλαβες. Και μετά σου λέει, πώς να μην «κολλήσεις» με τους…ποζεράδες. Γίνεται; Δεν γίνεται.
9. Tony’s roulette (“Point blank”, 1989)
Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερό τους, μπορεί και να είναι, ξέρω πάντως πως είναι το αγαπημένο μου κομμάτι τους. Δεν μιλά για τζόγο, αλλά για τις αισθηματικές σχέσεις. Ο «Αντώνης δάγκωσε την λαμαρίνα» αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα, εδώ δεν πρόκειται για κορίτσι για σπίτι… “Love has got its price and sometimes more than a dime, when you’re hungry for love”. Κιθάρες καταπληκτικές, ρυθμός στακάτος και εκεί κοντά στο 03:35 ως και το ιδανικό φινάλε, να ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για ξελαρύγγιασμα…
10. Freedom is my belief (“Point blank”, 1989)
Από πλέον αδικημένα κομμάτια στην ιστορία της rock μουσικής. Ζωντανά δεν έχει παιχτεί ποτέ απ’όσο μπορώ να θυμηθώ, μιλάμε για τον ΟΡΙΣΜΟ του underrated gem. Στο ίδιο tempo και στυλ με το “Tony’s roulette”, με southern όμως επιρροές, ο μηχανόβιος που παίρνει πνοή από την απέραντη άσφαλτο μπροστά του βρίσκει εδώ έναν ακόμη ύμνο με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί. “What does it take to live under clear blue skies?” αναρωτιέται ο ήρωας των στίχων και η απάντηση είναι απλή, στην περίπτωσή του: τα χέρια στο τιμόνι και το πόδι στο pedal!
SIDE Β – 43:00
1. Daytona nights (“Fuel to the flames”, 1999)
Μέκκα της εποχής η Daytona, δεν μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους τους Γερμανούς που πολύ θα ήθελαν να έχουν γεννηθεί στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, και όχι στην Ευρώπη. Βάλτε το κομμάτι να παίζει, και φανταστείτε πως κατηφορίζετε με τις μηχανές σας κατά Florida μεριά. Ανεβαστικό, μελωδικό, refrain-άτο, ό,τι πρέπει για την περίσταση!
2. Under blue skies (“Strike X”, 2001)
Κομματάρα! Έπος! Ένας ύμνος στην ισότητα στα μάτια του Θεού. Δεν έχει σημασία αν είσαι λευκός ή μαύρος, πλούσιος ή φτωχός, γενναίος ή δειλός, όταν ο Θεός ρίχνει το βλέμμα του από τους γαλάζιους ουρανούς όπου και κατοικεί, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Mid – tempo στιβαρή επικούρα (τι εννοείς δεν είναι επικό τραγούδι αυτό;), με πολυφωνικό refrain, και τέλειο γρέζι στην φωνή του Clauss. Να που οι BONFIRE γράφουν τραγουδάρες και στα 00s! Πολύ καλή και η επανεκτέλεση στο “Pearls” του 2016.
3. Bells of freedom (“The Räuber”, 2008)
Όταν οι BONFIRE έπαιξαν στο Gagarin το 2010 σε εκείνο το αλησμόνητο live με τους FIREHOUSE και PRETTY MAIDS βγήκαν με αυτή την «μπαρουτάδικη» σύνθεση και ομολογώ πως συνελήφθην κοιμώμενος. Δεν είχα ακούσει το “ The Räuber” και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα κάτι τέτοιο στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000. Ανθεμικό hard ‘n’ heavy που σε καλεί να συμμετέχεις και εσύ τραγουδώντας στίχους που μιλούν για την ανάγκη επανάστασης της νεολαίας, μιας νεολαίας η οποία βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε μια κοινωνική δίνη, φαινόμενο των καιρών μας.
4. Nothin’ at all (“Glörious”, 2015)
BONFIRE χωρίς Lessmann και με εντελώς νέο line up… Πολύς κόσμος δεν μπορεί να το δεχτεί, ακόμη και τώρα. Ο αντικαταστάτης του όμως δεν ήταν διόλου αμελητέα ποσότητα. Ο David Reece έμοιαζε ιδανικός, και ήταν, αλλά δυστυχώς οι οπαδοί δεν τον δέχτηκαν. Ωστόσο το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μαζί του πρώτον δεν ήταν καθόλου κακό, και δεύτερον είχε μέσα κάποιες πολύ δυνατές στιγμές, σαν αυτό εδώ το heavy metal διαμαντάκι.
5. Can’t break away (“Glörious”, 2015)
Μου θυμίζει το “Tony’s roulette”, αλήθεια. Όχι, δεν λέω πως είναι ισάξιο, αλλά για να το θυμίζει έστω, πάει να πει πως είναι πολύ καλό τραγούδι. Άλλωστε μιλάμε για την καλύτερη σύνθεση του “Glörious”, με κάτω τα χέρια. Ο Reece στο στοιχείο του, σε μια υπέροχη ερμηνεία, η οποία τονίζεται ειδικότερα στο εξαιρετικό πολυφωνικό refrain. Πραγματικά πολύ καλή στιγμή.
6. Some kinda evil (“Byte the bullet”, 2017)
Νέα αλλαγή τραγουδιστή, με τον εξαιρετικό Alexander Stahl να αναλαμβάνει το μικρόφωνο. Το παρελθόν του σχεδόν επιτάσσει και αλλαγή στον ήχο, έτσι οι BONFIRE κυκλοφορούν την ως τότε πιο heavy metal δουλειά τους και μας στέλνουν για κάστανα, τα οποία και μαζέψαμε στο “Temple of lies” που ακολούθησε. Τούτο το κομμάτι δε, είναι σαν να το έγραψαν οι PINK CREAM 69. Ακούστε το “Stranger in time” και θα καταλάβετε το γιατί. Τέλειο και το 70’s «υπόστρωμα» από τον Paul Morris στα εντελώς DEEP PURPLE πλήκτρα.
7. Temple of lies (“Temple of lies”, 2018)
Ξεκάθαρα κοιτάζει προς PRIMAL FEAR/SILENT FORCE ηχητικά, λυρικό το refrain του, το ομώνυμο κομμάτι από τον πιο πρόσφατό τους δίσκο είναι τόσο καλό, που έχεις ξεχάσει από τις πρώτες νότες πως στην ουσία δεν είναι BONFIRE. Οι Γερμανοί έχουν πλέον πολύ περισσότερα heavy metal παρά hard rock στοιχεία και το κρατούμενο εδώ είναι πως τους ταιριάζουν!
8. Stand or fall (“Temple of lies”, 2018)
Να και οι ACCEPT στο κόλπο, να και κορώνες στην εισαγωγή! Αν έχεις καλό τραγουδιστή, τι τα θες, απογειώνεσαι. Ο Stahl έδωσε νέα πνοή στην μπάντα, ή σωστότερα στον αρχηγό Ziller ώστε να γράψει μερικές ακόμη κομματάρες, έτσι για να έχουμε να «παίζουμε». Ο Fredrik Bergh των BLOODBOUND βοηθά και αυτός από την θέση των πλήκτρων στον σχεδόν power metal χαρακτήρα του “Stand or fall”, και εγώ ανυπομονώ να ακούσω το νέο υλικό και ζωντανά!
9. Hard on me (“Point blank”, 1989)
Νόμιζες πως το πάω χρονολογικά, έτσι; Στην έφερα. Άλλωστε, το χρονολογικό πισωγύρισμα ήταν σύνηθες κόλπο στις συλλογές, για να κλείνει η κασέτα με συναίσθημα ωραίο. Super hit από την δισκάρα, την δεύτερη πιο πετυχημένη μετά το “Fire works”, τέρμα εμπορικό, απελπιστικά «κολλητικό», εκνευριστικά άψογο.
10. Sword and stone (“Shocker” OST, 1989/”29 golden bullets”, 2001)
H συλλογή δεν θα μπορούσε παρά να κλείσει με αυτό εδώ το τιτάνιο αριστούργημα. Δημιούργημα του Paul Stanley, του Bruce Kulick και «ευλογημένο» από το «μαγικό χέρι» του Desmond Child, συναντάται μόνο σε ένα από τα demos των KISS για το album “Crazy Nights”. Και μπορεί οι Αμερικανοί να διέπραξαν έγκλημα και να στέρησαν από τον δίσκο εκείνο το καλύτερό του κομμάτι μακράν, ωστόσο οι Γερμανοί ανέλαβαν να διορθώσουν τα πράγματα με τούτη την διασκευή – υιοθεσία (με τις ευλογίες των δημιουργών) για τις ανάγκες του OST της ταινίας “Shocker” του Wes Craven, το 1989. Τι να γράψεις τώρα για αυτό το ΕΠΟΣ. Απλά να σας πω πως, προσωπικά, αν μου ζητούσαν να στείλω ένα κομμάτι της μπάντας στο διάστημα, θα ήταν αυτό. Αν αυτό δεν είναι 80’s HEAVY METAL στα καλύτερά του, τότε δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι.
Δημήτρης Τσέλλος
ΥΓ: Το άνωθεν μικρό αφιέρωμα αφιερώνεται με την σειρά του σε έναν καλό μου φίλο, ο οποίος μου έμαθε την μπάντα 20 χρόνια πριν. Ευχαριστώ Νεκτάριε, αν και το ξέρεις!
