Εν έτη 1998, και ιδίως εκεί προς το τέλος, αυτό που στριφογυρνάει πιο πολύ στο μυαλό σχεδόν κάθε οπαδού των IRON MAIDEN, είναι μια επανασύνδεση των Steve Harris, Nicko McBrain, Dave Murray και Janick Gers με τον Bruce Dickinson, κάτι που είχε συζητηθεί σε βαθμό που οι ελπίδες είχαν μετατραπεί σε δυνατή πίστη. Ένα τέτοιο reunion εκείνη την εποχή ήταν αυτό που θα λέγαμε ευσεβής πόθος, όνειρο ή και θαύμα για τους απανταχού οπαδούς της μπάντας. Για αρκετούς φαν της παλιάς σχολής της metal δε, υπήρχε η αίσθηση ότι η επανένωση αυτής της κλασσικής σύνθεσης θα μπορούσε να αφυπνίσει την κοιμώμενη metal σκηνή της Αμερικής και να δώσει μια ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην ήδη υπάρχουσα άνθιση της metal στην Ευρώπη.
Αυτό δε συνεπάγεται σαφώς με το ότι η συνεργασία με τον Blaze Bayley ήταν άσχημη, τουναντίον το συγκρότημα κατάφερε να διατηρήσει ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο, σε χρόνια δύσκολα για το είδος, κακά τα ψέματα όμως, οι MAIDEN ποτέ δεν μπόρεσαν να ξαναγγίξουν τα επίπεδα καλλιτεχνικής καταξίωσης ή αποδοχής που έφτασαν με τον Bruce.
Το παρασκήνιο έδινε κι έπαιρνε για αρκετούς μήνες. Σύμφωνα με τον Harris: «Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μας περιοδείας υπήρχαν πολλοί που εξακολουθούσαν να μας ρωτούν αν θα επέστρεφε ο Bruce. Οπότε ρωτήσαμε κι εμείς τον παραγωγό μας και μας είπε ότι πράγματι θα τον ενδιέφερε».
Τελικά το management του συγκροτήματος ήταν αυτό που έπεισε τον Steve Harris να συναντηθεί με τον Dickinson για μια σοβαρή και ώριμη συζήτηση, η οποία θα είχε ως απώτερο σκοπό το επαγγελματικό συμφέρον όλων. O ίδιος ο τραγουδιστής, περιγράφει τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις μέρες:
«Ο Rod ήταν αυτός που μ’ έπιασε και με ρώτησε πως θα μου φαινόταν να επιστρέψω και εγώ του απάντησα πως παρ’ ότι υπάρχουν ένα – δυο πράγματα που μ’ απασχολούν το βρίσκω μια μεγάλη ευκαιρία».
Έτσι κανονίστηκε μια συνάντηση την οποία ο Dickinson περιγράφει με γλαφυρό τρόπο:
«Ήταν σαν μην είχε περάσει μια μέρα. Όταν μπήκαμε στο χώρο της συνάντησης εγώ και ο Steve ήμασταν λίγο νευρικοί στην αρχή αλλά αμέσως η αντίδραση μας ήταν να ανταλλάξουμε μια μεγάλη αγκαλιά και η νευρικότητα εξατμίστηκε απ’ ευθείας. Μόνο τρεις φορές μ’ έχει αγκαλιάσει όσα χρόνια γνωριζόμαστε. Η συνάντηση πήγε πολύ καλά και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε»
Τα σπουδαία μαντάτα, έρχονται επίσημα τελικά, σαν σήμερα στις 10 Φεβρουαρίου του 1999. Η βόμβα παρ’ όλα αυτά δεν είναι η επιστροφή του Dickinson στο σχήμα που τον ανέδειξε, αλλά αυτή του Adrian Smith, ως τρίτος κιθαρίστας, μετά από σχεδόν μια δεκαετία απουσίας!
Όπως ισχυρίζεται ο Harris μετά την επιστροφή του Bruce ήταν λίγο – πολύ δική του απόφαση να επιστρέψει και ο Adrian Smith αφού αφενός το έβρισκε σωστό και αφετέρου το να υπάρχουν τρεις κιθαρίστες στο συγκρότημα είναι κάτι που επιθυμούσε ιδιαίτερα.
Η προσθήκη ενός ακόμα κιθαρίστα, ήταν μια τεράστια έκπληξη η οποία πέραν του ότι αποτέλεσε μια σημαντική αλλαγή, έφερε και διάχυτο τον ενθουσιασμό στις τάξεις του συγκροτήματος. Τα λόγια του Dickinson αντικατοπτρίζουν αυτό ακριβώς: «Οι χαρακτήρες των τριών κιθαριστών συνδυάζονται τέλεια. Ο Jan έχει ένα εντελώς άναρχο στυλ το οποίο τώρα μπορεί κατά μία έννοια να λειτουργήσει ελεύθερα αφού πριν έπρεπε να αναπληρώνει τα μέρη του Adrian. Ο Davey έχει ένα πολύ ξεχωριστό στυλ. Όλοι έχουν. Έχουν την ικανότητα να δείξουν την αναγκαία πειθαρχία, είναι και τόσο μοναδικές προσωπικότητες παράλληλα που θα είναι τέλεια. Πιστεύω ότι η συμβολή του Adrian θα είναι τεράστια».
Κάπως έτσι, οι MAIDEN με νέο αέρα να πνέει στα πανιά τους, θα ξεκινήσουν reunion περιοδεία το καλοκαίρι του 1999 με αφορμή την κυκλοφορία του ηλεκτρονικού παιχνιδιού “Ed Hunter”, η οποία θα περάσει και απ’ τα μέρη μας. Η νέα σύνθεση του συγκροτήματος θα παραμένει αμετάβλητη για τα χρόνια που θ΄ακολουθήσουν, μέχρι δηλαδή και σήμερα.
ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ:
Σχετικά με την επιστροφή του στους IRON MAIDEN, ο ίδιος ο Adrian Smith δήλωνε τότε πως:
«Δε θα επέστρεφα αν ήξερα ότι υπήρχε περίπτωση να φύγει ο Gers. Είναι υπέροχη η αίσθηση να είμαι πίσω και να παίζω πάλι με τα παιδιά. Μου αρέσει το ότι θα είμαστε τρεις που εκτελούμε κιθαριστικά καθήκοντα. Είναι μια πρόκληση. Αν υπάρχει ένα συγκρότημα στο οποίο τρεις κιθάρες θα αναδείκνυαν ακόμα περισσότερο τον ήχο, αυτό είναι οι Maiden. Υπάρχουν πολλά κιθαριστικά μέρη, τα κομμάτια είναι μεγάλα σε διάρκεια και πιστεύω ότι υπάρχει πολύς χώρος για τρεις κιθαρίστες».
Χαρά Νέτη
