a
Η διάλυση των DEEP PURPLE σαν σήμερα, 40 χρόνια πριν, είναι απ’ αυτές τις περιπτώσεις που μας δείχνουν ότι τελικά το να κατακτήσεις την κορυφή είναι πιο εύκολο απ’ το να διατηρηθείς σε αυτήν. Όχι ότι υπήρξε στιγμή που το όνομα DEEP PURPLE έχασε την αίγλη του… Και μόνο τα κολοσσιαία άλμπουμ που κυκλοφόρησαν από τα μέσα του 1970 μέχρι τότε, με τόσα θρυλικά κομμάτια ν’ αποτελούν βαριά κληρονομιά για το ροκ, αρκούσαν για να κρατήσουν ανέπαφες τις διαστάσεις του ονόματός τους.
Η επιτυχία όμως δεν είναι πάντα αρκετή για να συνεχιστεί μια ξέφρενη πορεία, ειδικά όταν μέσα στο κόλπο εμπλέκονται μουσικοί ο καθένας εκ των οποίων έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία, το δικό του καλλιτεχνικό όραμα.
Μπορεί λοιπόν, η διάλυση να ήρθε στις 15 Μαρτίου του 1976, τα προβλήματα όμως είχαν κάνει την εμφάνιση τους, τουλάχιστον τρία χρόνια νωρίτερα, αφού οι συνεχόμενες ηχογραφήσεις και περιοδείες είχαν φέρει αρκετές εσωτερικές εντάσεις αλλά και εξάντληση ανάμεσα στα μέλη της μπάντας.
Σε συνδυασμό και με τις πιέσεις απ’ τη δισκογραφική να ολοκληρωθούν έγκαιρα οι δίσκοι και να συνεχιστούν τα tour τη στιγμή που υπήρχε ανάγκη για ένα διάλειμμα, ήρθε η αποχώρηση του Ian Gillan το καλοκαίρι του 1973, όπως και αυτή του Roger Glover.
Ακολούθησαν δύο ακόμα στούντιο άλμπουμ με τον Blackmore στη σύνθεσή τους, τα οποία διακρίνονταν από έναν αέρα ανανέωσης και συνθετικής αναζωογόνησης που τόσο χρειαζόταν το συγκρότημα μετά το μέτριο “Who do you think we are”. Σίγουρα η παρουσία των Hughes – Coverdale έπαιζε σημαντικό ρόλο, αν και σε βάθος χρόνου επηρέασε δραματικά το group οδηγώντας το σε μία πλήρως διαφορετική κατεύθυνση, κυρίως στο “Come taste the band”.
Η αλλαγή μουσικής πλεύσης παρ’ όλα αυτά είχε φανεί απ’ το “Stormbringer”, γεγονός που δυσαρέστησε τον Ritchie Blackmore που δήλωνε πως απλά δεν του αρέσει η funky soul μουσική, οδηγώντας τον επίσης σε αποχώρηση τον Ιούνιο του 1975.
Με την αποχώρηση του Blackmore, οι DEEP PURPLE, κλήθηκαν να αναπληρώσουν ένα απ’ τα μεγαλύτερα κενά στην ροκ μουσική. Παρ’ όλα αυτά, τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας αρνήθηκαν στα σταματήσουν και προς έκπληξη πολλών επί χρόνια θαυμαστών τους, ανακοίνωσαν ως αντικαταστάτη του, τον Αμερικάνο Tommy Bolin.
Το “Come taste the band” του 1975, με επιρροές από έναν καταπληκτικό μουσικά Bolin εκείνη την εποχή, έφερε περισσότερο αέρα ανανέωσης στα πανιά των Βρετανών, αυτό όμως δεν ήταν αρκετό. Μερικούς μήνες αργότερα, τα προβλήματα του μουσικού με τα ναρκωτικά άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και μετά από σόου που ακυρώθηκαν και άλλα που έμειναν μισά, το συγκρότημα βρισκόταν σε κίνδυνο.
Το τέλος ήρθε κατά της διάρκεια μιας περιοδείας στη Βρετανία και συγκεκριμένα στις 15 Μαρτίου του 1976 στο Empire Theatre του Λίβερπουλ. Ο Coverdale, σύμφωνα με πληροφορίες, περπάτησε με δάκρυα στα μάτια και παρέδωσε την παραίτηση του, για την οποία του τόνισαν επανειλημμένως ότι δεν υφίστατο μπάντα ώστε να παραιτηθεί. Η απόφαση να διαλυθούν οι DEEP PURPLE, είχε παρθεί απ’ τους Lord και Paice (τα τελευταία εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη) λίγο καιρό πριν το τελευταίο σόου, αλλά δεν είχε ειπωθεί σε κανέναν. Η διάλυση ανακοινώθηκε τελικά δημοσίως τον Ιούλιο του 1976.
Χρειάστηκε να περάσουν οκτώ χρόνια μέχρι το πλήρες reunion το 1984, χώρα με την κλασσική σύνθεση της δεκαετίας του 70’ με τους Blackmore, Gillan, Glover, Lord και Paice.
Χαρά Νέτη
