Η τελευταία εμφάνιση του Rob Halford με τους JUDAS PRIEST, πριν την αποχώρησή του το 1991, ήταν σίγουρα μια συναυλία που θα σημειωνόταν στην ιστορία γι’ αυτό καθεαυτό το γεγονός από μόνη της.
Το σόου όμως του συγκροτήματος στις 19 Αυγούστου 1991 στο Τορόντο, θα μνημονεύεται κυρίως ως μια άσχημη βραδιά για την μπάντα, κυρίως όμως για τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Εκείνη την εποχή, πραγματοποιείται η περιοδεία για το “Painkiller” κατά την οποία αποτελεί συχνό φαινόμενο, ο Halford να εμφανίζεται στη σκηνή καβαλώντας μια Harley Davidson, ντυμένος στα δερμάτινα με γυαλιά ηλίου, μια εικόνα που κάθε φίλος του είδους έχει αποτυπωμένη στο μυαλό του.
Εκείνο το βράδυ όμως του Αυγούστου, τα πράγματα δε θα εξελιχθούν και τόσο ομαλά, αφού ο τραγουδιστής θα τραυματιστεί αρκετά άσχημα βγαίνοντας με τη μοτοσικλέτα του, με την οποία θα πέσει πάνω στην πλατφόρμα όπου ήταν τοποθετημένα τα ντραμς και η οποία είχε κρυφτεί μέσα σε σύννεφα καπνού, μέρος των εφέ του σόου. Χρειάστηκε λίγο χρόνο για να συνέλθει, γρήγορα όμως ο Halford επέστρεψε στη σκηνή και ως άψογος επαγγελματίας, ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος της εμφάνισης και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Ο ίδιος, έχει μιλήσει παλιότερα στο Rockhard, αρκετά περιγραφικά για το εν λόγω συμβάν:
«Ήταν ένα πολύ ατυχές περιστατικό. Έπρεπε να πάμε από το backstage στη σκηνή, η οποία ήταν στημένη στη μέση ενός γηπέδου baseball. Καθοδόν χαθήκαμε γιατί ήταν εντελώς σκοτάδι…. Ήταν εντελώς SPINAL TAP σκηνικό! Είχα φθάσει μαζί τον Glenn (Tipton) και δε βρίσκαμε τον Ken (KK Downing) και τον Ian (Hill). Καβάλησα τη μηχανή, η οποία ήταν προγραμματισμένη από πριν και περίμενα να μας ανεβάσει το ασανσέρ στην επιφάνεια – εμφανιζόμουν δίπλα στα ντραμς. Κάποιος άρχισε να μου φωνάζει κάτι πανικόβλητος , ενώ ο μηχανισμός με ανέβαζε και επικράτησε ένας ψιλοπανικός. Όταν έφτασα στο επίπεδο της σκηνής, πήγα να κατέβω από τη μηχανή, αλλά ο τύπος που χειριζόταν την πλατφόρμα μπερδεύτηκε και άρχισε να με κατεβάζει ξανά κάτω με αποτέλεσμα να χάσω την ισορροπία μου και να φύγω κάτω, να χτυπήσω άσχημα στο πρόσωπο και να λιποθυμήσω. Θυμάμαι πόσο παράξενο συναίσθημα ήταν να είμαι ξαπλωμένος κάτω από καπνούς, εντελώς ζαλισμένος και τον Glenn κάπου από πάνω μου να προσπαθεί να με βρει. Η πλάκα είναι ότι πρέπει να ήταν η μοναδική φορά που παίξαμε το “Hell bent for leather”, δίχως φωνητικά. Ποιος ξέρει, όλο και κάποιος θα υπάρχει που να το’χει αυτό σε bootleg. Μετά από λίγο συνήλθα και βγήκα στη σκηνή και συνεχίσαμε τη συναυλία. Με πήγαν βέβαια στο γιατρό αργότερα, επειδή με πονούσε πολύ άσχημα ο σβέρκος μου και η μύτη μου στράβωσε – κι έχει παραμείνει έτσι από τότε…»
Λίγο καιρό αργότερα, ο τραγουδιστής, θα ισχυριζόταν σε τηλεοπτική εκπομπή πως το συγκεκριμένο ατύχημα ήταν ένα από τα γεγονότα που τον έφεραν σε ρήξη με την μπάντα, οπότε και τελικά θα αποχωρούσε λίγο αργότερα. Εντούτοις, ο ίδιος, πολλά χρόνια πιο μετά, θα αρνιόταν σε συνεντεύξεις, πως ίσχυσε κάτι τέτοιο. Σχεδόν μια δεκαετία πιο πριν πάντως, δήλωνε πως:
«Δε νομίζω πως το ατύχημα υπήρξε καταλύτης στην αποχώρησή μου. Έτυχε δυστυχώς, να είναι η τελευταία συναυλία που θα έπαιζα μαζί με τους PRIEST για τα επόμενα 10 χρόνια. Ήταν απλά μια πολύ άσχημη συγκυρία. ..»
