Στη σύντομη ζωή και κατ’ επέκταση καριέρα του, ο Layne Staley γνώρισε την καταξίωση χάρη στη μοναδική φωνή και το ταλέντο του, υπέφερε όμως και αρκετά τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά…
Από την εφηβεία του μέχρι και το τέλος της ζωής τους ταλαιπωρήθηκε απ’ τις καταχρήσεις ουσιών και ουσιαστικά ποτέ δεν μπόρεσε να χαρεί ούτε και την επιτυχία που γεύτηκε σε μεγάλο βαθμό με τους ALICE IN CHAINS, απ’ τις αρχές των 90’s κι έπειτα.
Ειδικά από το 1994, κι ενώ η μπάντα βρισκόταν στο απόγειο της δόξας της με τον ίδιο να θεωρείται ένας απ’ τους σημαντικότερους frontman της ροκ σκηνής, ο εθισμός του άρχισε να γίνεται εντονότερος και η υγεία του να παίρνει την κατιούσα όλο και πιο πολύ.
Τον Ιούλιο του 1996 τραγουδούσε για τελευταία φορά με την μπάντα, τρεις μήνες αργότερα η αρραβωνιαστικά του έχανε τη ζωή της από επιπλοκές λόγω χρήσης ναρκωτικών κι εκείνος αφηνόταν όλο και πιο πολύ στην κατάθλιψη, στην αυτοκαταστροφή του.
Έχοντας χαθεί ουσιαστικά απ’ τα μουσικά δρώμενα, σαν σήμερα 20 Δεκεμβρίου του 2001, θα δώσει την τελευταία συνέντευξη της ζωής του, τέσσερις σχεδόν μήνες πριν οδηγηθεί στο θάνατο. Τα λόγια του θυμίζουν σημείωμα κάποιου που πρόκειται να βάλει τέρμα στη ζωή του:
«Πεθαίνω, το ξέρω… Δεν είμαι καλά. Τα ναρκωτικά μου είναι τόσο αναγκαία όσο η ινσουλίνη των διαβητικών για να επιβιώσουν. Δεν κάνω χρήση για να νιώσω καλά όπως ίσως κάποιοι να πιστεύουν. Ξέρω πως ήταν λάθος μου να ξεκινήσω, αλλά είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Το συκώτι μου δε λειτουργεί, κάνω εμετό όλη την ώρα και λερώνω τα παντελόνια μου.
Ο πόνος είναι ο χειρότερος στον κόσμο και είναι αδύνατο να τον χειριστείς. Είναι ο χειρότερος στον κόσμο. Ξέρω πως είμαι κοντά στο θάνατο. Έκανα crack και ηρωίνη για χρόνια. Δεν ήθελα ποτέ όμως να τελειώσει η ζωή μου μ’ αυτόν τον τρόπο, όμως τώρα είναι αργά, δεν έχω ελπίδα. Ποτέ δεν ήθελε να με επικροτήσει κανείς για το ότι είμαι χρήστης. Μην προσπαθήσετε να επικοινωνήσετε με κανένα απ’ τα μέλη των ALICE IN CHAINS. Δεν είναι φίλοι μου.»
Στο υπόλοιπο της συνέντευξης, ο ερμηνευτής αφέθηκε στο να μιλάει για την οικογένεια του και το πώς η πατρική φιγούρα ήταν αυτή που καταδίκασε τη ζωή του.
Το σίγουρο είναι πως τα λόγια ήταν αληθινά πέρα για πέρα, αφού λίγο αργότερα η αυλαία έπεσε για εκείνον οριστικά!
Χαρά Νέτη
