Έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα μεγαλύτερα κενά που κλήθηκε μπάντα να καλύψει, μετά από αποχώρηση μέλους της, στην ιστορία της ροκ μουσικής και η παραπάνω διατύπωση, δεν αποτελεί υπερβολή.
Εν έτει 1975, οι DEEP PURPLE με τη λεγόμενη MK II σύνθεση, που περιλάμβανε και τον Ritchie Blackmore στη σύνθεσή τους, είχαν καταφέρει να αλλάξουν τη ροκ ιστορία, με άλμπουμ πραγματικά μνημεία για τη μουσική, όπως τo “Deep Purple in Rock”, το “Machine Head”, ή το “Made in Japan”.
Όπως ήταν αναμενόμενο λοιπόν, η απόφαση του μαυροφορεμένου κιθαρίστα να εγκαταλείψει το βρετανικό σχήμα, σαν σήμερα, στις 21 Ιουνίου του 1975, αποτέλεσε μεγάλο πλήγμα για τους DEEP PURPLE, αφού ο Blackmore πιστωνόταν τη σύνθεση γιγαντιαίων riff, ακόμη και σε δίσκους που η προσωπική του σφραγίδα δεν ήταν τόσο εμφανής όσο παλιότερα.
Να σημειωθεί εδώ, ότι δυο χρόνια νωρίτερα η μπάντα είχε απολύσει και τον Ian Gillan, ο οποίος επίσης είχε συμβάλει τα μέγιστα με τη χαρισματική φωνή του. Έχοντας πλέον στη σύνθεσή τους Glenn Hughes και David Coverdale, οι PURPLE κυκλοφόρησαν δυο ακόμα στούντιο άλμπουμ με τον Blackmore στη σύνθεσή τους, τα οποία διακρίνονταν από έναν αέρα ανανέωσης και συνθετικής αναζωογόνησης, στοιχεία που χρειαζόταν το συγκρότημα μετά το μέτριο “Who do you think you are”.
Κάπου εκεί, εντοπίζεται και η αιτία της αποχώρησης του περίφημου Man In Black, αφού η επιλογή μιας προσέγγισης περισσότερο soul και funk, αλλαγή που ο Blackmore είχε επιδιώξει στο “Burn”, αλλά ξέφυγε τελείως στο “Stormbringer”, δυσαρέστησε τον κιθαρίστα ιδιαίτερα, ώστε να δηλώνει δημόσια πως το άλμπουμ δεν του άρεσε καθόλου, χαρακτηρίζοντας τον ήχο του, ως «μουσική γυαλίσματος παπουτσιών – shoeshine music», όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη και μοναδική φορά τότε από εκείνον.
Βέβαια αυτός δεν ήταν ο μοναδικός λόγος που ο Blackmore, αποφάσισε να περάσει το κατώφλι της εξόδου των DEEP PURPLE. Ένας ακόμη σημαντικός λόγος, ήταν και το νέο ενδιαφέρον που επιδείκνυε για κάποιους μουσικούς με τους οποίους είχε λίγους μήνες πριν ηχογραφήσει το “Black sheep of the family” και που δεν ήταν άλλοι από τους ELF του Ronnie James Dio, οι οποίοι αποτέλεσαν αργότερα τον κορμό των RAINBOW.
Παρά την σημαντικότατη αυτή απώλεια, οι DEEP PURPE αρνήθηκαν να τα παρατήσουν και ανακοίνωσαν ως αντικαταστάτη του Blackmore τον Tommy Bolin, μετά από πρόταση του David Coverdale. Μαζί του ηχογράφησαν το “Come taste the band”, με τον Αμερικανό να συνυπογράφει, τα επτά από τα εννέα κομμάτια του δίσκου. Όσο καλός κι αν ήταν βέβαια ο Bolin, αντιμετώπιζε τόσα προβλήματα σε προσωπικό επίπεδο, που δεν θα μπορούσε να απογειώσει και πάλι το συγκρότημα. Άλλωστε μερικούς μήνες θα βρισκόταν νεκρός από υπερβολική δόση, οδηγώντας τους DEEP PURPLE σε προσωρινή διάλυση.
Χαρά Νέτη με τη βοήθεια του Σάκη Νίκα
