26 Σεπτεμβρίου 1986. Στοκχόλμη. Οι τελευταίες νότες του “Blitzkrieg” έχουν χαθεί στο σκανδιναβικό ουρανό. Με αυτή τους τη διασκευή, στο ομώνυμο τραγούδι των N.W.O.B.H.M. θρύλων, αποφάσισαν οι METALLICA να κλείσουν την τρίτη τους συνεχόμενη εμφάνιση στην Βόρεια Ευρώπη, στα πλαίσια της πρώτης τους εκτεταμένης περιοδείας στη Γηραιά Ήπειρο, έχοντας ως support τους ANTHRAX. “Thank you very much Stockholm. You’re fuckin’ crazy. We hope to be back real soon. See ya!”. Με αυτόν τον τρόπο αποχαιρετούσε ο James Hetfield τους οπαδούς, όντας ιδιαίτερα χαρούμενος, αφού ήταν η πρώτη συναυλία, μετά από ακριβώς δύο μήνες, που αναλάμβανε ξανά τα κιθαριστικά του καθήκοντα, μια και είχε σπάσει το χέρι του στο skateboard. Έτσι με την κιθάρα ξανά στα χέρια του και στο πλευρό του, τους Lars Ulrich, Kirk Hammett και φυσικά τον Cliff Burton και μ’ ένα άλμπουμ δυναμίτη όπως το “Master of puppets”, που στη Σουηδία μόνο κόντευε σχεδόν τα 45.000 αντίτυπα, προσέφεραν άλλο ένα φανταστικό show μπροστά σ’ ένα ιδιαίτερα θερμό κοινό. Αφού μοίρασαν κάποια αυτόγραφα στους οπαδούς που τους περίμεναν, μπήκαν στο tour bus προκειμένου να φτάσουν στον επόμενο προορισμό τους, την Κοπεγχάγη, στη γενέτειρα χώρα του Ulrich, τη Δανία. Εκεί πολλοί φίλοι και συγγενείς του ντράμερ, τους περίμεναν με ανυπομονησία και είχαν διοργανώσει και ένα πάρτι, που θα πραγματοποιούνταν μετά την εμφάνισή τους.
Μέσα στο tour bus εκτός των METALLICA, ήταν ο tour manager Bobby Schneider, οι τεχνικοί κιθάρας, John Marshall και Aidan Mullen και ο τεχνικός των drums Flemming Larsen. Όπως ήταν φυσικό, καθόντουσαν αραχτοί και τα πίνανε βλέποντας videos, μέχρι που κάποια στιγμή ανάμεσα στον Kirk Hammett και τον Cliff Burton υπήρξε ένα μικρός διαξιφισμός για το που θα κοιμηθούν. Έτσι πήραν μια τράπουλα και ο πρώτος που τράβηξε χαρτί ήταν ο Cliff. Το τραπουλόχαρτο ήταν ο άσος μπαστούνι (σ.σ. ace of spades) κερδίζοντας το δικαίωμα επιλογής, ο οποίος διάλεξε να κοιμηθεί στην κουκέτα του Kirk. Οι δυο τελευταίοι που έπεσαν για ύπνο το συγκεκριμένο βράδυ, ήταν ο Lars Ulrich και ο Cliff Burton. Ξημερώματα της 27ης Σεπτεμβρίου, λίγο μετά τις πέντε, ο κόσμος θα συγκλονιζόταν για μια απ’ τις πιο άδικες απώλειες στην ιστορία της μουσικής…
Χαρά Νέτη
