a
Τι έχουν δει αυτά τα ματάκια μας στο θρυλικό «Ρόδον» από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέχρι και τα μέσα-τέλη της δεκαετίας του ’90, αλήθεια… Αμούστακο παιδί ακόμα, ελάχιστα πριν τελειώσω το σχολείο, τότε που για να μάθεις αν γίνεται μια συναυλία, έπρεπε είτε να διαβάσεις τον εξειδικευμένο Τύπο, είτε να βγεις έξω στους δρόμους να δεις αφίσες, είτε πολύ απλά, να πας έξω από το «Ρόδον» μετά από κάποιο από τα live που είχες δει, για να δεις τις αφίσες των «προσεχώς»… Κάπως έτσι, πήρα χαμπάρι και τη συναυλία των ANNIHILATOR (αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ, μετά από ποια συναυλία που είχα πάει, είδα την αφίσα απ’ έξω) και μου κόπηκαν τα πόδια από την ανυπομονησία.
Βλέπετε, ακόμα και τώρα, οι δύο πρώτοι δίσκοι του Jeff Waters και της παρέας του, είναι από τους αγαπημένους μου όλων των εποχών, φανταστείτε τότε, που συνέβαινε real time!!! Δεν είχαν περάσει πέντε μήνες από την κυκλοφορία του “Never, neverland”, με τον Coburn Pharr στα φωνητικά, που είχε τραγουδήσει στο “Escape to nowhere” των OMEN (το οποίο, πρέπει να ήμουν από τους λίγους που τους άρεσε) και όλοι ήμασταν εκστασιασμένοι που θα βλέπαμε αυτό το κιθαριστικό φαινόμενο μπροστά στα μάτια μας, με δεδομένο ότι οι συναυλίες τότε, ακόμα γίνονταν με το σταγονόμετρο.
Η αλήθεια, είναι ότι έχοντας περάσει 25 ολόκληρα χρόνια από τότε, η μνήμη μου είναι ασθενής. Αυτό που σίγουρα θυμάμαι, είναι η νευρικότητα που είχα όταν έπαιρνα το λεωφορείο που με οδηγούσε στη Σταδίου και μετά στη Μάρνης, όπου στεγαζόταν το «Ρόδον», λες και θα έπαιζα εγώ. Έχοντας μπει από νωρίς, με τις τεράστιες ουρές που παραδοσιακά σχηματίζονταν στο δρόμο, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το venue είχε γεμίσει, μέχρι που έκλεισαν τα φώτα και ξεκίνησε το “W.T.Y.D.”. Μετά το απόλυτο χάος. Απ’ όσο θυμάμαι, τα μάτια μου ήταν συνεχώς καρφωμένα πάνω σ’ αυτόν τον απόλυτο guitar wizard, σε σημείο που –ακόμα και να υπήρχε ρυθμικός κιθαρίστας- στο μυαλό μου, εκείνη τη βραδιά, υπήρχε ο Waters και μερικοί άλλοι που τον συνόδευαν… Φανταστείτε playlist, όπου έπαιξε τα έξι (πρώτα) από τα εννιά τραγούδια του “Alice in hell” (η «κουλαμάρα» είναι ότι δεν είχε παίξει το “Human incecticide”, ένα τραγούδι που παίζει τακτικά τα τελευταία χρόνια) κι εννιά από τα δέκα (μόνο το “Imperiled eyes” δεν έπαιξε) από το “Never, neverland”. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μία συναυλία…
Στο encore, έπαιξε το “Alison hell” και μόλις τελείωσε, θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχω έξω από το «Ρόδον», για να βγάλω την αφίσα της συναυλίας από μία από τις κολώνες, ώστε να έχω ενθύμιο από τη θρυλική εκείνη βραδιά. Εδώ και χρόνια ψάχνω να τη βρω, μάταια όμως… Αυτό που έχω όμως σίγουρα, είναι το ηχητικό αποτύπωμα της συναυλίας, από το κασετοφωνάκι ενός «εκπαιδευμένου» φίλου και την κασέτα αυτή, την είχα λιώσει περισσότερο από τις στούντιο εκτελέσεις, για να θυμάμαι εκείνη τη μοναδική βραδιά. Μια βραδιά που είχε κλείσει με την καθιερωμένη για πολλά χρόνια, διασκευή στο “Live wire” των AC/DC, εκ των δύο-τριών υπεραγαπημένων γκρουπ και βασικών επιρροών του Jeff Waters και του “Breaking the law”. Ακούγοντας αυτά τα κομμάτια, όταν γυρίζαμε στα σπίτια μας, μονολογούσαμε «ευτυχώς που παίζουν και διασκευές, γιατί JUDAS PRIEST και AC/DC δεν πρόκειται να δούμε ποτέ στη ζωή μας»… Που να φανταζόμασταν ότι θα βλέπαμε 5 φορές τους PRIEST (και μία τον Halford σόλο) (και άλλη μία τους AC/DC) και όταν τους ανακοίνωσαν τις δύο τελευταίες φορές, θα τους ψιλογυρίζαμε την πλάτη λέγοντας «πάλι μωρέ; Τους έχουμε ξαναδεί»… Πολλοί από εμάς, δεν έχουν ζήσει τη συναυλιακή ένδεια πριν από 25 χρόνια, όπου πηγαίναμε σε όποιο live και να γινόταν και μου φαίνεται ότι θα εκτιμήσουμε αυτά που ζούμε, μόνο αν για ένα διάστημα ξαναγυρίσουμε σ’ αυτές τις εποχές, που θα μας λείπουν οι συναυλίες των αγαπημένων μας σχημάτων. Ίσως έτσι να αλλάξουμε οπτική γωνία…
10 χρόνια νωρίτερα, οι QUEEN συνεχίζουν να γράφουν ιστορία με χρυσά γράμματα, αυτή τη φορά με αφορμή την περιοδεία τους “The Game Tour” στο πλαίσιο της προώθησης του όγδοου, πιο επιτυχημένου τους δίσκου εμπορικά στην καριέρα τους, του “The Game”.
Στις 28 Φεβρουαρίου του 1981, η περιοδεία που είχε ξεκινήσει απ’ τα τέλη Ιουνίου του 1980, θα φτάσει στη Νότια Αμερική, δίνοντας στους QUEEN την πρωτιά, ως η πρώτη μπάντα που ανέβηκε στη σκηνή των εν λόγω σταδίων.
Η προσέλευση του κόσμου ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή όπως ήταν αναμενόμενο, αφού εκείνη την εποχή το άκουσμα και μόνο του ονόματος των Βρετανών, προκαλούσε ντελίριο ενθουσιασμού.
Στα πιο θεαματικά highlight αυτού του σκέλους της περιοδείας, ήταν η θρυλική τους εμφάνιση στο Buenos Aires, μπροστά σε κοινό 300.000 ατόμων, ρεκόρ που καμία άλλη μπάντα ατομικά, δεν είχε καταφέρει να πετύχει επί αργεντίνικου εδάφους μέχρι τότε. Αξιοθαύμαστη ήταν και η προσέλευση περίπου 130.000 ανθρώπων, τις δυο διαδοχικές βραδιές που οι QUEEN έπαιξαν στο Σάο Πάολο.
Η “The Game Tour” ήταν και η μοναδική στην οποία το συγκρότημα έπαιξε και στη Βενεζουέλα. Μάλιστα είχαν κανονιστεί πέντε σόου, στην πρωτεύουσα της, το Caracas, εκ των οποίων όμως τελικά πραγματοποιήθηκαν μονάχα τα τρία, αφού η τοπική κυβέρνηση, κήρυξε οκταήμερο πένθος, μετά το θάνατο του πρώην προέδρου της χώρας, Romulo Betancourt. Ως εκ τούτου οι δυο εναπομείνασες συναυλίες ματαιώθηκαν και τα χρήματα επιστράφηκαν σε περισσότερους από 50.000 απογοητευμένους οπαδούς της μπάντας.
Χαρά Νέτη
Κείμενο ANNIHILATOR: Σάκης Φράγκος
