Στέκομαι μπροστά στον υπολογιστή, προσπαθώντας να συντονίσω τις σκέψεις μου, προκειμένου να γράψω πέντε πράγματα, για έναν άνθρωπο τον οποίο υπεραγαπάω! 24 χρόνια αισίως και προσπαθώ να φέρω στο νου μου όλα αυτά τα οποία έχω ζήσει ακούγοντας τη μουσική του. Σε στιγμές ευχάριστες ή δύσκολες, ήταν πάντα εκεί. Οι στίχοι του, τα τραγούδια του, η αύρα του, ένα συγκρότημα, το μεγαλύτερο όλων των εποχών. Μα πάνω από όλα, αυτό το βλέμμα του, το γεμάτο αισιοδοξία, μαχητικότητα, σκέτη φωτιά, λες και σε κοιτάζει ο ίδιος ο Θεός!
Το «Βρετανικό λιοντάρι»! Χίμηξαν όλοι να το φάνε, γιατί στα μάτια τους φαινόταν γερασμένο. Να πάρουν τη θέση του στην αρχηγεία του οικοδομήματος, γιατί «τόλμησε» να μην παίξει heavy metal! Δεν μπόρεσαν και ούτε μπορούν να καταλάβουν ακόμα και μετά από 6 χρόνια πως αυτό το πράγμα είναι κάτι διαφορετικό, αλλιώτικο, με καλά τραγούδια, αλλά μακριά από αυτό που είχαν συνηθίσει! Το Λιοντάρι δε μάσησε, γιατί γνωρίζει πως είναι ο Βασιλιάς των όλων. Μας πέταξε πέρυσι στη μούρη το “Spit fire”, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Και τα έβαλε για τα καλά!
Ο Steve Harris! Κάθε φορά που γράφω ή προφέρω το όνομά του, νιώθω να μου σηκώνεται… η τρίχα, σε κάθε σημείο του κορμιού μου. Μπορείς να καταλάβεις το συναίσθημα; Αν όχι, δε μπορείς να καταλάβεις και τούτες εδώ τις αράδες. Περίμενα το “The burning” σαν τρελός! Δεν είναι και λίγο πράγμα το είδωλό σου να κυκλοφορεί έναν προσωπικό δίσκο. Ένα δίσκο που θα αραδιάσει μουσικά όλα αυτά που τον έκαναν αυτό που είναι και που συντέλεσαν στο να δημιουργήσει το «Θηρίο». WISHBONE ASH, STYX, FLEEDWOOD MAC, GENESIS, U.F.O, όλα βρίσκονται εδώ, μέσα σε μία ώρα και 11 συνθέσεις!
Μακριά από την σιγουριά της Σιδηράς Παρθένου, ο Steve Harris δημιουργεί ένα καταπληκτικό rock δίσκο! Ναι, rock! Όχι metal! Καθόλου, για την ακρίβεια! Στο “The burning” δημιουργεί ένα άλμπουμ σαν οπαδός και όχι σαν μέρος της καλύτερης μπάντας του πλανήτη! Το αρχικό riff του “City of fallen angels”, αποδεικνύει του λόγου το αληθές, δίνοντας απευθείας το στίγμα του δίσκου! Ο Richard Taylor, μοιάζει άνετος, καμία σχέση με αυτό που παρουσίασε φωνητικά στον πρώτο δίσκο και αυτό είναι κάτι που από μόνο του ανεβάζει την ποιότητα του συνόλου. Γνωρίζετε, πως σε τέτοιες περιπτώσεις δεν προβαίνω σε μία track by track ανάλυση, γιατί σίγουρα θα αδικήσω κάποια από τα τραγούδια του άλμπουμ! Και το “The burning”, για εμένα προσωπικά, είναι αψεγάδιαστο!
Αψεγάδιαστο για τη δισολία του ομώνυμου τραγουδιού, που είναι από αυτές που o Harris λατρεύει να μας σερβίρει και για τον στίχο “Show to the world how a man should die”. Αψεγάδιαστο για το “Father Lucifer” και την απόλυτη εφαρμογή του classic rock, τη συναισθηματική ρεφραινάρα του “Elysium”, την progressive αισθητική του “Lightning”, έτσι όπως ορίσθηκε στα 70s και γαλούχησε τον Αρχηγό, το “Last chance”, με τη φοβερή του riff-αρα και την καταπληκτική μελωδική στη φωνή, αλλά και την εξαιρετική του ανάπτυξη σαν τραγούδι, το “Spit fire” που είναι ΕΠΟΣ, το “Bible black”, στη μοναδική στιγμή που ο δίσκος «μυρίζει» metal, στο ιδανικό τελείωμα του “Native son”, με τις ακουστικές κιθάρες να απλώνονται σαν ζεστή αγκαλιά!
Για το μόνο τραγούδι που θα αφιερώσω μία ξεχωριστή παράγραφο, είναι το “Land of the perfect people”. Εκτός του ότι είναι με διαφορά το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, αυτό που στην κυριολεξία συγκλονίζει, είναι οι στίχοι του! Στίχοι που αναφέρονται στη ματαιοδοξία ορισμένων ανθρώπων να αυτοπροβάλλονται μέσα από τα social media και για το “LIKE”, που θεωρούν ότι πιο σημαντικό υπάρχει στη ζωή τους. Για ανθρώπους που στο μυαλό τους φαντάζουν «άτρωτοι», «τέλειοι», «μοναδικοί» και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο! ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ.
Ειλικρινά, δεν έχω σταματήσει να ακούω το “The burning” τις τελευταίες μέρες! Βρίσκεται μονίμως στο repeat! Δε νομίζω να σταματήσω να το ακούω. Βασικά δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Και δεν υπάρχει, γιατί ο Steve Harris έχει αυτόν τον μοναδικό τρόπο να γράφει ωραία μουσική. Και το “The burning” έχει πάρα πολύ ωραία μουσική. Κατά 99% θα βρίσκεται στην κορυφή των αγαπημένων μου δίσκων για το 2020. Και αυτό θα συμβεί διότι η έκφραση «Και ο Θεός ο ίδιος να βγάλει δίσκο εγώ αυτόν θα ακούω», δεν ισχύει! Γιατί ο Θεός το έπραξε και κυκλοφόρησε δισκάρα!
Η αγάπη δεν παίρνει βαθμό!
Ντίνος Γανίτης
Υ.Γ. Αν κυκλοφορήσουν άλμπουμ οι IRON MAIDEN θα είναι η ιδανική χρονιά για τον γράφοντα!
