- Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται… Σοφή κουβέντα. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν για την απουσία της στήλης… Πάμε να καλύψουμε ένα μέρος (πολύ μικρό είναι η αλήθεια) του χρονικού κενού και να υποσχεθούμε να είμαστε λιγότερο ασυνεπείς στο εγγύς μέλλον…
Ξεκίνημα με τους Αμερικανούς CORNERS OF SANCTUARY, τα μέλη των οποίων είχαν παίξει με κάποιους SEEKERS στα τέλη των 80’s. Μέσα στα δυο και κάτι παραπάνω χρόνια που υφίστανται, έχουν προλάβει να κυκλοφορήσουν τρία ΕΡ και δύο full length, αποδεικνύοντας αν μη τι άλλο την παραγωγικότητά τους. Το “Harlequin”, το πιο πρόσφατο τους CD, αποτελεί, δυστυχώς, ένα ανέμπνευστο και άνευρο συνονθύλευμα κλασικών μεταλλικών ήχων, με πλαστική παραγωγή και συνθέσεις αισθητά κάτω του μετρίου…
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι συμπατριώτες τους BRUTE FORCZ και το ντεμπούτο τους “Out for blood”. Στο line up τους συναντάμε δύο πρώην wrestlers, τα αδέρφια Robb και Ronn Steel αλλά παράλληλα, βρισκόμαστε μπροστά σε συνθέσεις που ναι μεν τιμούν το κλασικό heavy metal, μόνο στα λόγια όμως… Κατ’ ουσίαν, βαρετοί και επαναλαμβανόμενοι, ίσως θα έπρεπε να είχαν παρατείνει λίγο ακόμα την προηγούμενη καριέρα τους. Αυτοχρηματοδοτούμενο κι αυτό, με την Pure Steel, όπως και στην περίπτωση των CORNERS OF SANCTUARY, να αναλαμβάνει τα περαιτέρω…
Περνάμε σε κάτι αρκετά πιο ενδιαφέρον και συγκεκριμένα τους Βρετανούς LEGEND από το Jersey (υπάρχουν και οι συνονόματοι τους από το Kent), που ταξιδεύει στον χωροχρόνο τους μύστες του NWOBHM. Η μπάντα δραστηριοποιήθηκε στις αρχές των 80’s, όπου και κυκλοφόρησε τα “Legend”, “Death in the nursery” LP’S και “Frontline” EP, πριν ακολουθήσει την μοίρα τόσων και τόσων συνοδοιπόρων της. Όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιστάσεις οι best of συλλογές αρκετά χρόνια αργότερα λειτούργησαν ως μια καλή ευκαιρία να επανακάμψουν δισκογραφικά (“Still screaming” – 2003) αλλά λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος, σιώπησαν εκ νέου. 2013 και τρίτη κατά σειρά επανεκκίνηση, αυτή την φορά μ’ ένα αρκετά ενδιαφέρον άλμπουμ, πλούσιο σε ήχους και λυρισμό, που δεν περιορίζεται μόνο στο NWOBHM αλλά φιλοδοξεί να καλύψει υπό την σκέπη του, το hard rock (the British way για να μην ξεχνιόμαστε), με ψήγματα ατμοσφαιρικού ήχου, doom αλλά και κάποια πιο προοδευτικά περάσματα. Δύσκολο στην ακρόαση αλλά σε γενικές γραμμές το “The dark place” αφήνει αρκετά καλές εντυπώσεις, έστω κι αν απαιτεί ευρύ φάσμα ακουσμάτων από το ακροατήριο.
Με τους SKINFLINT είχαμε γνωριστεί μουσικά πριν αρκετούς μήνες όταν μέσω ενός φίλου άκουσα αποσπάσματα από τα δύο πρώτα τους άλμπουμ. Το ιδιαίτερο στοιχείο που βρίσκει κανείς στο τρίο είναι πως προέρχεται από την Αφρική και συγκεκριμένα από την Μποτσουάνα… Όσο και να σπάω το κεφάλι μου, δεν θυμάμαι να έχω ακούσει κάποιο άλλο συγκρότημα από την συγκεκριμένη ήπειρο, συνεπώς έχουμε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανακαλύψουμε “εξωτικό heavy metal”, όπως το αποκαλούν αρκετοί… Οι SKINFLINT βαδίζουν στο κλασικό παρακλάδι του metal, δίχως να παραλείπουν να το εμπλουτίσουν με παραδοσιακούς ρυθμούς και ήχους με υπερτονισμένο μπάσο και αξιόλογα κιθαριστικά, εκεί όμως που χωλαίνουν αρκετά είναι στα φωνητικά που δεν συμπλέουν όπως θα περίμενε κανείς με το ηχητικό υπόστρωμα. Ακούστε το “Dipoko” και κρίνετε αν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και το γούστο σας…
Μελωδικό -και σε ορισμένες περιπτώσεις- παραπάνω απ’ όσο αντέχει το νευρικό μου σύστημα heavy metal από την Σουηδία και ομολογώ πως δεν περίμενα τόσο “χλιαρό” ως άκουσμα… Τα πλήκτρα κατέχουν τον δικό τους σημαίνοντα ρόλο στην μουσική των THYREOS και το δεύτερο άλμπουμ του κουαρτέτου “I don’t live to fail”, είναι ως επί το πλείστον, προσανατολισμένο σε δρόμους που δύσκολα με συγκινούν και μπορώ ν’ απολαύσω δίχως να κουραστώ… Δεν διαθέτει κακοπαιγμένο υλικό (για Σουηδούς μιλάμε άλλωστε) και σίγουρα οι φίλοι του πιο μελωδικού heavy που δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα αν μουσικά “τακιμιάζει” και με το hard rock θα το εκτιμήσουν πολύ περισσότερο από εμένα…
Mε πλούσια δισκογραφία από τις αρχές των 00’s, οι Γερμανοί RITUAL STEEL –ούτε λίγο ούτε πολύ- έχουν 
να παρουσιάσουν από τρία single, split και CD, μέχρι και τα τέλη της περασμένης δεκαετίας, όπου και εξ’ αιτίας προσωπικών διαφωνιών διαλύθηκαν. Kάποια μέλη τους δημιούργησαν τους αδιάφορους TITAN STEELE (από ένα demo, single και full length), ο ντράμερ τους όμως Martin Zeller John μαζί με τον τραγουδιστή John Cason θεώρησε σκόπιμο να τους βγάλει από τον πάγο και με νέα μέλη και να επιστρέψει μέσα στην χρονιά που διανύουμε με το “Immortal”. Η άποψή μου δεν έχει αλλάξει δραματικά, οι RITUAL STEEL ηχούν ακόμα αδιάφοροι ή τέλος πάντων αρκετά προβλέψιμοι και μέτριοι στο ηχητικό κομμάτι, παρ’ ότι το απλοικό τους heavy metal πάντα έβρισκε ένθερμους υποστηρικτές εντός των Underground τειχών. Το δε βασικό ριφ του “Judgement day” είναι “καρφί” το “Behold the hand of glory” των αδικοχαμένων POWERVICE…
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
