Kαιρό είχαμε να ασχοληθούμε με τα δρώμενα του underground heavy metal μέσα από την συγκεκριμένη στήλη… Όλες οι παρουσιάσεις του νέου Β.Ο.S. κατέχουν κυκλοφορίες που μας έρχονται από την Γερμανική Pure Steel και τα παραρτήματα που τα τελευταία χρόνια έχει ενεργοποιήσει προκειμένου να κατηγοριοποιήσει καλύτερα το ρόστερ της…
Οι WARRION είναι δημιούργημα του κιθαρίστα Ron Ravi Warrion που οι μυημένοι θα τον θυμούνται από την συμμετοχή του στους STEELGLORY από την Σιγκαπούρη… O κύριος αυτός, μάζεψε πρώην μέλη σχημάτων όπως οι ABATTOIR, AGENT STEEL, STEEL PROPHET, ASKA, HALLOWEEN, προσέλαβε τον Mike Vescera (OBSESSION, LOUDNESS) στα φωνητικά και μέσα από το ντεμπούτο του σχήματος (“Awakening the hydra”) φιλοδοξεί να ξεφύγει από την αφάνεια. “Τσαχπίνικα” κιθαριστικά και US power metal αισθητική που έπειτα από λίγο όμως επαναλαμβάνονται οι φόρμουλες έκφρασης και δεν δικαιώνει τις προσδοκίες αλλά και το ειδικό βάρος των συμμετεχόντων…
Χώρα με βαριά κληρονομιά παρά το μικρό της μέγεθος η Ολλανδία και οι JACKAL κινήθηκαν στο κλασικότροπο metal, στα λίγα χρόνια που δραστηριοποιήθηκαν… Βέβαια, η πλειοψηφία των συγκροτημάτων που το υλικό τους επανακυκλοφορεί, φροντίζουν να βρίσκονται ξανά μαζί για live (κυρίως) και δευτερευόντως για νέο υλικό, προκειμένου να θυμηθούν τις ανέμελες ημέρες της νιότης τους. Aυτό συμβαίνει κι εδώ. Το “Sign of the jackal” είναι το EP που είχε κυκλοφορήσει αρχικά το 1989, ενώ ως bonus, έχουν συμπεριληφθεί συνθέσεις από τα demos του 1987 και του 1991. To στυλ των JACKAL είναι βασισμένο στην Κεντρικοευρωπαική αντίληψη του heavy metal με λοξές ματιές όμως προς Βρετανία μεριά, τυπικό, συμπαθητικό και καλά εκτελεσμένο, απλά δεν διαθέτει extra κίνητρο πέραν των ανά τον κόσμο metal “τυμβωρύχων” που αρέσκονται στο να βαφτίζουν θρυλικές και απαραίτητες για τις δισκοθήκες μας χρυσές μετριότητες…
Tρίτο άλμπουμ για τους SPLIT HEAVEN (“The devil’s bandit”) και για να είμαι ειλικρινής, δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του κουιντέτου από το Μεξικό! Καπελαδούρες, φυσεκλίκια, πέτσινα και western cultίλα κι ένα ύφος που συμπλέει μ’εκείνο των BRAINSTORM και γενικά, στιβαρό, αντρίκιο Ευρωπαϊκό power metal, με συμπαθητικές συνθέσεις. Δυνατά refrain, μοντέρνα παραγωγή, ένα 40λεπτο (και κάτι παραπάνω), που κύλησε ευχάριστα. Χωρίς χασμουρητά μεν αλλά και από την άλλη, δίχως ιδιαίτερη κάψα να επαναληφθεί η ακρόαση πέρα από δύο-τρεις φορές.
Έχει βγάλει κατά καιρούς απίστευτες μετριότητες η Pure Steel αλλά στην περίπτωση των PLEONEXIA, σηκώνω τα χέρια ψηλά… Philosophical metal ονομάζουν την μουσική τους οι Ιταλοί κι εγώ μάτια προσπαθώ να ξεμπερδέψω το κουβάρι των επιρροών και των ήχων στους οποίους αρέσκονται… Λίγο συμφωνικό, τζούρες power, κλασικό metal, ατμοσφαιρικότητα, hard rock σημεία για το ξεκάρφωμα… Απαιτείται να είσαι συνθέτης ολκής για να μπορέσεις να χωρέσεις τόσα υποείδη σε μία ομπρέλα, αυτό το συνονθύλλευμα όπως μας παρουσιάζεται στο “Break all chains”, δεν προκαλεί κανένα άλλο συναίσθημα πέρα από ανία…
Yπνηλίας συνέχεια με τους Γερμανούς STAINLESS STEEL, που αισίως διανύουν την δεύτερη δισκογραφική περίοδο. Δύο άλμπουμ στα 80’s (“In your back” – 1985 και “Molten metal” – 1987), διάλυση, η συλλογή “Molten metal in your back” το 2005 ως συστατική επιστολή της κληρονομιάς που μας άφησαν και επιστροφή με το περσινό “Metal machine”… Τίποτα το διαφορετικό κι εδώ, κλισαρισμένο heavy metal που δεν είναι σε θέση να με ξεσηκώσει κι ας διαθέτει σωστές επιρροές (JUDAS PRIEST, RIOT αλλά και NWOBHM). Ο ήχος στα τύμπανα είναι από τους πιο μέτριους που έχω ακούσει εδώ και χρόνια, διάθεση υπάρχει από το σχήμα, τι να το κάνεις όμως… Μάπα το καρπούζι…
Όσοι παρακολουθούν επισταμένα την Γερμανική heavy metal σκηνή των 80’s, θα ενθυμούνται ενδεχομένως το ένα και μοναδικό ηχογραφημένο ντοκουμέντο των BLACK HAWK με τίτλο “First attack” (1989). Τους πήρε αρκετά χρόνια (μεσολάβησε βέβαια και μια παύση εργασιών από το 1997 μέχρι το 2005), όπου και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους CD “Twentyfive”. Aπό τότε μέχρι και σήμερα, μας απασχόλησαν με άλλα τρία full length κλασικού όσο δεν πάει heavy metal, δίχως όμως να διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες πρωτοτυπίας. Το τελευταίο τους πόνημα, “A mighty metal axe”, διακρίνεται από έναν φρέσκο αέρα που μπορεί να μην αλλάζει δραματικά το status της πεντάδας, δείχνει όμως πως παρά τα χρονάκια τους, παίζουν όχι μόνο αυτό που γουστάρουν αλλά το πράττουν και αξιοπρεπώς. Συμπαθητικό δισκάκι, αξίζει ακροάσεως…
To δεύτερο CD των SKINFLINT “Iklwa” επανακυκλοφορεί από την Pure Underground, φιλοδοξώντας να φέρει την μουσική της τριάδας από την εξωτική Μποτσουάνα σε επαφή με το Ευρωπαικό κοινό… Η Αφρικανική ήπειρος είναι αλήθεια πως δεν φημίζεται για την εξαγωγή heavy metal συγκροτημάτων, να όμως που οι SKINFLINT επιχειρούν να κάνουν το μεγάλο βήμα. Διαθέτουν σε γενικές γραμμές επιρροές από IRON MAIDEN, ίσως λίγο στο πιο επικό, με περίεργα ακουστικά θέματα που παραπέμπουν στις παραδόσεις της χώρας τους αλλά δυστυχώς δεν με συγκινούν… Χρειάζεται μεγάλα κότσια να παίξεις heavy metal κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες κι αυτό –ασχέτως αν μας αρέσουν ή όχι- οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε…
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
