19 ολόκληρα χρόνια δίχως σόλο δίσκο από τον Bruce Dickinson, παραείναι πολλά… Ιδιαίτερα όταν μας είχε πάει σερί με “Accident of birth”, “Chemical wedding” και “Tyranny of souls”, όλα τους από πολύ καλά έως εξαιρετικά! Δεν μας έφτανε αυτό, είχαμε και τον Roy Ζ, που μας είχε βάλει στην πρίζα για το “The mandrake project” πριν μερικά χρόνια, στη συνέντευξη που μας είχε δώσει για το “Accident of birth”.
Δεν χρειάζονται πολλές σάλτσες. Μιλάμε για το έβδομο σόλο άλμπουμ του τραγουδιστή των IRON MAIDEN. Και από μόνο του, αυτό το γεγονός, με γέμιζε με άγχος για το τι θα ακούσω, όταν πατούσα το play, έχοντας ακούσει προηγουμένως τα δύο πρώτα single, “Afterglow of Ragnarok” και “Rain on the graves”, δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Το πρώτο single, μου άρεσε αρκετά, καθώς έβρισκα ότι είχε αρκετή από την ατμόσφαιρα του “Chemical wedding” (δεν υπάρχουν λόγια γι’ αυτό το άλμπουμ), αλλά το δεύτερο το βρήκα σχεδόν αδιάφορο και το έσωζε το πολύ προσεγμένο video clip του.
Τι άκουσα λοιπόν στο “The mandrake project”; Θα πω ευθέως ότι ήταν καλύτερο απ’ ότι τα πρώτα δείγματα γραφής μου είχαν δώσει να πιστέψω, δίχως όμως να είναι και κανένα κολοσσιαίο υπερδημιούργημα! Βασικότερο όλων, ότι μάλλον κανένα τραγούδι του δεν θα έβρισκε τον δρόμο σε καινούργιο άλμπουμ των IRON MAIDEN όπως είναι τώρα! Χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως υπαινιγμός για τα τελευταία άλμπουμ των Βρετανών, πλέον βαδίζουν ένα δρόμο με πιο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια (χαρακτηριστική είναι η ατάκα στη συνέντευξη που έκανα με τον Dickinson, ότι ο Harris δεν πήρε κάποιο άλλο τραγούδι που προοριζόταν για τον σόλο δίσκο του, εκτός από το “If eternity should fail”, επειδή δεν ήταν αρκετά μεγάλα σε διάρκεια, ώστε να μπουν σε δίσκο των MAIDEN!!!) και το “The mandrake project”, μοιάζει απλά με σόλο δίσκο Bruce Dickinson. Όπως τον αγαπήσαμε από το “Accident of birth” και μετά.
Περιέχει το “Shadow of the Gods”, ένα τραγούδι που γράφτηκε για το project των THREE TREMORS (Dio, Dickinson, Halford), το οποίο ποτέ δεν είχε δει το φως της δημοσιότητας. Ένα φανταστικό τραγούδι, μ’ ένα αποστομωτικό HEAVY METAL τελείωμα, που θα μπει στο πάνθεον των κορυφαίων τραγουδιών της προσωπικής καριέρας του κορυφαίου αυτού frontman. Χώρια που ακούγοντας την εισαγωγή του, ταξίδεψα στο “Chemical wedding”…
Άλλο ένα τραγούδι που ξεχωρίζει με το πρώτο άκουσμα, είναι το “Resurrection men”, που έχει έντονο το spaghetti western στοιχείο (!!!) και θα μπορούσε να είναι το πιο «μεταλλικό» soundtrack ταινίας του Quentin Tarantino!!! Instant classic στα αυτιά μου και αυτό!
Από εκεί και πέρα, έχουμε το “Sonata (Immortal beloved)”, που κλείνει το δίσκο, αλλά η υπερβολικά μεγάλη διάρκειά του (πολύ κοντά στα 10’), με κάνει να πιστεύω πως με 3 λεπτά λιγότερο, θα ήταν πολύ καλύτερο. Το “Many doors to hell”, είναι αρκούντως ξεσηκωτικό και μας δείχνει πόσο μας έλειψε η συνεργασία Roy Z και Bruce Dickinson. Από τα κομμάτια που ακούς ξανά και ξανά. Ευθύ, μεταλλικό, φαντάζομαι ότι στις συναυλίες θα δουλεύει πάρα πολύ καλά.
Το ανατολίτικο μεσαίο μέρος, απογειώνει το “Fingers in the wounds”, ενώ και το “Mistress of mercy”, βγάζει μια καλώς εννοούμενη Maidenίλα, δίχως να είναι κανένα έπος, αλλά σίγουρα κάτι που θέλουμε να ακούμε και μας λείπει από τους αγαπημένους Βρετανούς. Όσο για το “Face in the mirror”, να σας πω την αλήθεια, θα προτιμούσα να έλειπε, αφού είναι μία μπαλάντα όπου το ρεφρέν επαναλαμβάνεται σε ρυθμούς “No more lies”… Ελπίζω να καταλάβατε! Τέλος, το “Eternity has failed”, αν υπήρχε κάποιο άλλο τραγούδι (που ο Roy Z μου είχε πει πως είχε γράψει πάνω από 15), θα προτιμούσα να έλειπε, καθώς είναι κάτι σαν τη demo εκδοχή του “If eternity should fail”, που μπήκε στο “The book of souls” των IRON MAIDEN (ολόκληρη την ιστορία του γιατί μπήκε, στη συνέντευξη που κάναμε, σε λίγες μέρες).
Πάμε στο δια ταύτα. Πάντα θέλω τα καλύτερα από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, προτιμώ όμως να είμαι ρεαλιστής. Είχε θέσει χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών μου και ακούγοντας τα δύο πρώτα single, είχα φτιάξει νοερά μία εικόνα για το “The mandrake project”, σχετικά με το που θα κυμαίνεται. Και ξέρετε κάτι; Διαψεύστηκα. Ήταν αρκετά καλύτερο από αυτό που περίμενα, δίχως να είναι κάποιο άλμπουμ που να ταράξει τα νερά. Αν το “Chemical wedding” είναι στην κορυφή και τα “Accident…” και “Tyranny…” ακολουθούν κατά πόδας, το “The mandrake project”, βρίσκεται πάρα πολύ κοντά τους, δίχως μάλιστα να είναι ο φτωχός συγγενής. Πλέον, έχω ψηθεί ακόμα περισσότερο να πάω να τον δω στο Release (όχι ότι υπήρχε περίπτωση να λείψω).
Μετά από τουλάχιστον 20 φορές που το άκουσα ξανά και ξανά, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι αξίζει ένα…
8 / 10
Σάκης Φράγκος
