a
Η αλήθεια είναι ότι έφυγα σφαίρα από το σπίτι για να προλάβω την εμφάνιση των PROJECT RENEGADE. Είχα διαβάσει πολύ καλά σχόλια για την εμφάνιση τους στο πρόσφατο Ladies of metal fest και ήθελα να το διαπιστώσω και ο ίδιος. Φθάνοντας στο club λίγα μόλις λεπτά πριν ξεκινήσει η μπάντα, μου έκανε εντύπωση ότι όλος σχεδόν ο κόσμος είχε μαζευτεί από νωρίς και οι PROJECT RENEGADE είχαν την τύχη να παίξουν μπροστά σε μια πολύ μεγάλη μερίδα κοινού. Έξι συνολικά κομμάτια έπαιξαν, ανάμεσα και τους δυο καινούργια από το επερχόμενο ντεμπούτο τους και αυτό που διαπίστωσα είναι ότι αποτελούν μια πολύ δυναμική και ανερχόμενη μπάντα. Έχουν ένα ύφος που κινείται ανάμεσα στους FFDP, DEFTONES και ΜUDVAYNE και nu metal γενικότερα, εμένα μου θύμισαν λόγω της γυναικείας φωνής που είχαν πίσω από το μικρόφωνο τους LACUNA COIL.
H μπάντα διέθετε πολύ ενέργεια και την κατέθεσε πάνω στην σκηνή, επίσης φαινόταν ότι έχει δουλέψει πολύ σε όλους τους τομείς. Μουσικά ήταν άψογοι και πολύ δεμένοι σαν σχήμα, η τραγουδίστρια τους δεν σταματούσε να κάνει haedbanging, ακόμα και την ώρα που τραγουδούσε και χωρίς μάλιστα να χάνεται η φωνή της επίσης. Επιπλέον είχαν διαμορφώσει και το ενδυματολογικό τους κομμάτι, μιας και τα τέσσερα μέλη φορούσαν ομοιόμορφες στολές με τo σήμα RP ραμμένο σε αυτές. Η εμφάνιση τους ήταν εξαιρετική και έστρωσε τον δρόμο για τους headliners με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Περιμένω το ντεμπούτο τους με σχετική αγωνία θα έλεγα.
Ακριβείς στην ώρα τους βγήκαν οι Βρετανοί και αφού το club είχε σχεδόν γεμίσει με κόσμο που ο μέσος όρος ηλικίας της βραδιάς πρέπει να ήταν 20-25 το πολύ. Mε το που σκάει το “Don’t need you” και μπαίνει το riff μένω κάγκελο από τον κρυστάλλινο ήχο που ξεχειλίζει από τα ηχεία. Aυτό που είχα υποψιαστεί, βγήκε αληθινό: οι Βρετανοί ήρθαν για να πάρουν κεφάλια το βράδυ της Παρασκευής. Άλλο ένα τραγούδι από το πρόσφατο album το “Over it” πυροδοτεί και άλλο την ατμόσφαιρα για να έρθει η σειρά για το κλασσικό “Your betrayal” όπου θα γίνει πραγματικά χαμός. Οι BULLET FOR MY VALENTINE είναι εξαιρετικοί πάνω στην σκηνή, διαθέτουν τον αέρα και το “στήσιμο” μεγάλης μπάντας και επιπλέον είναι τόσο δεμένοι και αποδίδουν το υλικό τους με τόσο πάθος και ενέργεια που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Είναι μια μεγάλη μπάντα της εποχής μας και το απέδειξαν περίτρανα απόψε στην Αθήνα.
Η συνέχεια με το κλασσικό “4 words (to choke upon)” από το ντεμπούτο τους και το πάρτι που έχει στηθεί στο Piraeus Academy συνεχίζεται. Ο “αρχηγός” Matt Tuck δίνει τον ρυθμό και αποτελεί την κινητήρια δύναμη του σχήματος. Με το νέο του look με τα μούσια και το μπλουζάκι Deathrow records ξεχωρίζει και αποδεικνύει και πάλι πόσο καλός ρυθμικός κιθαρίστας παραμένει εκτός από τραγουδιστής. Στο πλάι του έχει την τύχη να υπάρχουν ο Μichael Paget (ο έτερος κιθαρίστας που έχει αναλάβει αποκλειστικά τις lead κιθάρες) και τον νέο σχετικά (από το 2015) μπασίστα Jamie Mathias που κρατούσε υποδειγματικά και τα brutal/ καθαρά φωνητικά.
Η συνέχεια μας επιφυλάσσει τα “Worthless”, “The last fight” και το “Letting you go” και ήδη το moshing μπροστά στην σκηνή δίνει και παίρνει. Θα ακολουθήσει ένα μικρό αλλά περιεκτικό drum solo από τον νέο drummer της μπάντας Jason Bowld, που οι πιο μεγάλοι σε ηλικία ίσως τον θυμούνται από την θητεία του πίσω από τους εξαιρετικούς PITCHSHIFTER. Εξαιρετικός παίχτης- θηρίο πίσω από το drum kit, πολύ εύστοχη η επιλογή του από τους ΒFMV. Η μπάντα δείχνει ασταμάτητη απόψε και θα ακολουθήσει το “Scream aim fire” από το ομότιτλο album πίσω στο 2008, με τον Matt Tuck να μας ζητά συγνώμη που άργησαν τόσα χρόνια να μας ξαναέρθουν, “better late than never” όπως είπε χαρακτηριστικά. Η συνέχεια έχει πάλι ένα κομμάτι από τον τελευταίο τους δίσκο το “Piece of me” ενώ με το “Νο way out” που ακολουθεί και περισσότερο ίσως στο άλλο κλασσικό “Suffocating under words of sorrow (what can I do)” από το ντεμπούτο τους θα κρατήσουν το έντονο moshing που γίνεται μπροστά και το επίπεδο της συναυλίας στο υψηλό επίπεδο όπου και ξεκίνησε.
Είχε έρθει η ώρα για το τέλος του πρώτου μέρους και μετά από την ολιγόλεπτη καθυστέρηση θα μπουκάρουν στην σκηνή με το “You want a battle (here’s a war)” για να ακολουθήσει το άλλο κλασσικό πλέον “Tears don’t fall” που θα μας δώσει τα μυαλά στο πιάτο. Θα ακολουθήσει το αγαπημένο τραγούδι- σύμφωνα με τα λεγόμενα του, του Matt Tuck που δεν είναι άλλο από το “Waking the demon” το οποίο και θα κλείσει την συναυλία. Μπορεί να θέλαμε κι λίγο ακόμα, μιας και μια ώρα και 15 λεπτά δεν ήταν και πάρα πολύς χρόνος, παρόλα αυτά όμως οφείλω να ομολογήσω ότι η μπάντα έδωσε το 100% της ενέργειάς της, την ίδρωσε την φανέλα, τίμησε τον κόσμο που σχεδόν γέμισε το club με την άψογη σε όλους τους τομείς εμφάνισή τους και την καλή τους διάθεση και επιπλέον όσο παρευρέθηκαν πέρασαν καλά και διασκέδασαν με όλη τους τη ψυχή.
Οι ΒULLET FOR MY VALENTINE έδωσαν μια παραδειγματική εμφάνιση στο Piraeus Academy, έπαιξαν τα πιο γνωστά κομμάτια τους μαζί με κάποια καινούργια φυσικά, εμένα προσωπικά με έκαναν να παραμιλώ μετά την εμφάνισή τους αυτήν και ας έχω περάσει ηλικιακά τον μέσο όρο ηλικίας των θεατών της κατά δυο δεκαετίες. Όσοι τους χάσατε και σας αρέσει η μουσική τους, αν τυχόν ξανάρθουν για κανέναν λόγο μην τους προσπεράσετε.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
