ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟ: Οι AC/DC είναι η μεγαλύτερη rock ‘n’ roll μπάντα όλων των εποχών. ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Οι ACCEPT είναι η μεγαλύτερη metal μπάντα της κεντρικής Ευρώπης, όλων των εποχών. ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΤΡΙΤΟ: Οι SAXON είναι ένα από τα μεγαλύτερα metal συγκροτήματα και με εξαίρεση τους IRON MAIDEN οι οποίοι «ξέφυγαν» νωρίς, το μεγαλύτερο της NWOBHM σκηνής. ΑΞΙΩΜΑ – ΔΟΓΜΑ που περιέχει τα τρία αυτά δεδομένα: Συγκρότημα που συνδυάζει στοιχεία από αυτούς τους τρεις κολοσσούς και παίζει καλά, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να ΜΗΝ είναι εξαιρετικό. Αν θέλαμε λοιπόν να αντικαταστήσουμε την παραπάνω επεξηγηματική εισαγωγή με μία λέξη, αυτή θα ήταν BULLET. Τώρα που καταλάβατε τι είδους περίπτωση ήρθε στα μέρη μας, πάμε να δούμε τα γεγονότα αναλυτικότερα.
Οι 666 PACKS είχαν το δύσκολο έργο να «ζεστάνουν» ένα σχεδόν άδειο The Crow. Δεν πτοήθηκαν όμως, και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Με δύο αλλαγές στην σύνθεσή τους, καθώς μπάσο έπαιξε ο Γιώργος Οικονόμου και τύμπανα ο Φοίβος Ανδριόπουλος, διάλεξαν αντιπροσωπευτικές στιγμές των “Free beer here – vol. I” και “Sex, beers & rock ‘n’ roll – volume II” και τα πήγαν αρκετά καλά. Εννοείται πως η «κρύα» εκείνη την ώρα ατμόσφαιρα του venue και το γεγονός πως ο κόσμος δεν έχει εξοικειωθεί με το υλικό τους ήταν ανασταλτικοί παράγοντες ώστε να έχουμε ένα πρώτης τάξεως opening show, ωστόσο τα παιδιά έδειξαν πως σε αυτό το μπυρόβιο, μπαρόβιο, εθιστικότατο boogie hard rock πολλών οκτανίων είναι καλοί. Φωνάρα επίσης και μεγάλη μορφή ο Γιώργος Γιαννάκης a.k.a Johnny Hot (WILD MACHINE, και πρώην EMBRACE FIRE), ο Έλληνας Tom Keifer. Συμπέρασμα; Αξιόλογη εμφάνιση με πολλά περιθώρια βελτίωσης. Αναμένουμε!
Setlist: 1. Never-ending beer 2. Beer on the rocks 3. Beerology 4. Beer on the road to Hell 5. Beer is the law 6. Destination beer 7. Sexy beer 8. Beer o’clock
Όταν οι SILVER R.I.S.C (Rapidly Intruding Sexual Companions) πήραν την σκυτάλη, προσωπικά βρέθηκα προ μιας μπάντας της οποίας και την ύπαρξη ακόμη αγνοούσα, οπότε ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό. Μπάντα από το 1989 παρακαλώ, με δίσκο (“Anything she does”) από το 1992, οι SILVER R.I.S.C από την πρώτη νότα έδειξαν πως «το κατέχουν το τόπι» και πως είναι πολύ καλά προβαρισμένοι και με την παλαιά τους χημεία αναλλοίωτη, έστω και αν έχουν περάσει 25 χρόνια από την τελευταία φορά που έπαιξαν μαζί! Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση από την εμφάνισή τους; Πρώτον, το πώς καταφέρνουν να αναμιγνύουν το hard rock με το N.W.O.B.H.M, τον Maiden-ικό ήχο ‘83-‘84 και το southern των μοντέρνων LYNYRD SKYNYRD και να τα διανθίζουν με bluesy και funky στοιχεία. Εννοείται πως για να το αναφέρω αυτό πάει να πει πως δεν ήμουν ο μόνος που το παρατήρησε, οι συζητήσεις πάνω στην ηχητική κατεύθυνση της μπάντας έδιναν και έπαιρναν και όλοι λέγαμε τα καλύτερα. Δεύτερον, ο μπασίστας τους Δημήτρης Μαρκόπουλος ο οποίος με ένα α λα Billy Sheehan στυλ έκανε πλάκα με/στο μπάσο του. Απίθανο παίξιμο. Τρίτον, το πόσο ανέβαινε το επίπεδο των συνθέσεων όταν αυτές έκλιναν προς το metal και απομακρύνονταν από το hard rock. Μάλλον τους ταιριάζει το μελωδικό heavy περισσότερο. Τέταρτον, οι πολύ καλές δεύτερες φωνές τους, αλλά η αδύναμη πρώτη. Νομίζω πως με κάποιον άλλον στην φωνή τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Ο Δημήτρης Γασπαράτος όμως εκτός φωνής, στην κανονική του «θέση» μαζί με τον Σπύρο Φουσέκη στις κιθάρες ήταν σούπερ, το ίδιο και ο Tony Βενιέρης στα τύμπανα. Κάτι ακούστηκε για επίσημη επανεκκίνηση, για να δούμε. Θα ήθελα να τους ξαναδώ. Αν τους πετύχετε κάπου, σταθείτε. Θα αποζημιωθείτε!
Setlist: 1. Anything she does 2. The scream 3. Twin loving 4. You’re touch 5. Trapped under ice 6. Anna 7. Shadows of the night 8. Mystery girl 9. Evil ways 10. Betrayed by a kiss
Και ερχόμαστε στο main act της βραδιάς. Είσαι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα των τελευταίων ετών στον κλασικό hard ‘n’ heavy ήχο, με καριέρα που ξεκινά από το 2001. Έχεις παίξει μπροστά σε χιλιάδες κόσμου στα festivals Rock Am Ring, Graspop, Sweden Rock, Bang Your Head, Rock Hard, Keep It True, Headbangers Open Air και Wacken Open Air (δύο φορές μάλιστα). Δηλαδή στέκεσαι πανάξια όχι σε μία σκηνή, αλλά είσαι μπαλαντέρ και μπορείς να συνυπάρξεις σε billings και με καλλιτέχνες άλλου στυλ. Έχεις ανοίξει για τους AC/DC μπροστά σε 55.000 θεατές και σε φώναξαν να ρίξεις δυο πενιές σε αγώνα NHL (χόκεϊ στον πάγο) μπροστά σε άλλους 15.000. Στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα έρχεσαι για πρώτη φορά, στην απόλυτη ακμή σου και θα παίξεις σε μια από τις καλύτερες «έδρες», έστω και αν το The Crow είναι θεωρητικά πολύ μικρό για σένα. Αλλά όταν εισέρχεσαι στον «αγωνιστικό χώρο», βλέπεις πως με το ζόρι υπάρχουν 130-140 οπαδοί. Τι κάνεις; Το παίζεις ντίβα, που θα μπορούσες, σνομπάρεις και δεν εμφανίζεσαι ποτέ; Δίνεις μια διεκπεραιωτική παράσταση και φεύγεις; ΟΧΙ. Είσαι επαγγελματίας, βλέπεις πως από κάτω αυτοί που ήρθαν, όσοι ήταν τουλάχιστον, διψάνε για την μουσική σου, και απλά… ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΣΚΑΛΠ. Ναι, οι BULLET πέρασαν το club από φρέζα και έκαναν τους τοίχους να στάζουν ένα περίεργο παχύρευστο μείγμα από μπύρα, ατσάλι και… και κάτι άλλο τέλος πάντων που δεν γράφεται γιατί καραδοκεί και το ΕΣΡ!
Αρχή λοιπόν με την εναρκτήρια τριάδα του τελευταίου τους δίσκου “Dust to Gold” (“Speed and attack”, “Ain’t enough”, “Rogue soldier”) και έλεος κανένα. Στήσιμο ιδανικό, φανερά επηρεασμένο από αυτό των ACCEPT (ειδικά οι κιθαρίστες ήταν όλα τα λεφτά), απίστευτη ενέργεια, ήχος κα-τα-πλη-κτι-κός, απόδοση για να χαζεύει κανείς. Πραγματικά από τις καλύτερες μπάντες που θυμάμαι να έχω δει στην σκηνή από τον χώρο του NWOTHM, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Μόνο με περιπτώσεις σαν τους ENFORCER και τους NIGHT DEMON μπορούν να συγκριθούν. Ο ΥΜΝΟΣ “Riding high” δεν έχει αντίπαλο, μιλάμε για ένα από τα καλύτερα τραγούδια του είδους αυτού από την γέννηση, ή σωστότερα την αναβίωσή του ως και σήμερα. Δισολίες και guitar duels έφτασαν την «φάση» σε δυσθεώρατα ύψη, γύρω μου όσοι δεν είχαν ηλεκτριστεί ως το τελευταίο τους κύτταρο κοιτούσαν με ανοικτό το στόμα. Ξεχωριστά, καθένας τους ήταν εγγύηση στο πόστο του. Οι Hampus Klang και Alexander Lyrbo στις κιθάρες όχι μόνο έδιναν το δικό τους show με τον πρώτο να εκτελεί και χρέη frontman κάποιες φορές, αλλά δεν έχασαν νότα. Ο Gustav Hjortsjö στα τύμπανα ήταν βράχος πραγματικός και «έδενε» τέλεια με τον μπασίστα και μικρό θεούλη Gustav Hector, έναν Benny Hill με μουστάκι και μαλλί Valderrama. Όσο για τον Hell Hofer, αυτό το μουσάτο πνευματικό παιδί του Udo, σίγουρα κάνει περήφανο τον πνευματικό του πατέρα. Όλα τα είδαμε και τα ακούσαμε. Δερμάτινα, καμπάνες, vintage μπλούζες, περικάρπια με καρφιά, ACCEPT συστοιχίες, SAXON-ικές μελωδίες, boogie rock ‘n’ roll σε ρυθμούς Συνεχούς/Εναλλασσόμενου Ρεύματος… «Μήτσο, τι είναι τούτοι δω ρε συ, απίστευτοι!», άκουσα σε κάποια φάση. Όχι παίδες, δεν είναι απίστευτοι. Είναι ένα μεγάλο συγκρότημα, σε μεγάλα κέφια (το έβλεπες στα πρόσωπά τους πόσο χαίρονταν που βρίσκονταν εδώ) και το βλέπουμε σε ένα χαρακτηριστικό του show. Τόσο απλά ήταν όλα.
Καθώς το “Rolling home” παίζεται ακόμη, ο Hell Hofer παρατά το μικρόφωνο, κατεβαίνει και βγαίνει εκτός club! Κοιταζόμαστε, θεωρούμε πως κάτι έπαθε. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν (εξάλλου από την στιγμή που ο Hofer αποχώρησε το κομμάτι δεν είχε φωνητικά έτσι κι αλλιώς), τελειώνουν και τον ακολουθούν έξω, για να μπουν μετά από λίγο με τον κεραυνό “Storm of blades”. Μέρος του show ήταν τελικά, καθώς αυτό ξανάγινε και δεύτερη φορά στο “Highway pirates”. Μόνο που τότε έπαιζε από τα ηχεία το κομμάτι προηχογραφημένο για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να το «πιάσει» η μπάντα από εκεί που ακούγεται το σφύριγμα του Biff των SAXON, σε μια θυελλώδη εκτέλεση. Πολύ όμορφο κολπάκι! Σε γενικές γραμμές οι Σουηδοί τίμησαν κάθε τους δισκογραφική δουλειά, με την μερίδα του λέοντος να έχει φυσικά το πρόσφατο “Dust to Gold”, μέσα από δεκαοχτώ κομμάτια και ένα εντονότατο σετ διάρκειας περίπου 90 λεπτών χωρίς καθόλου λόγια και σάχλες από μικροφώνου. Στο καταληκτικό “Bite the bullet” είχαμε όλοι ανέλθει στον έβδομο ουρανό, στην ουσία η μπάντα έπαιζε μέσα στο κοινό. Όπως γίνεται κατανοητό, ακόμη και το τελευταίο cent του κόσμου τιμήθηκε και με το παραπάνω. Στο τέλος πήρε ο καθένας την μπύρα του, έκαναν πρόποση στην υγειά μας, ήπιαν και μετά υποκλίθηκαν. Έπος.
Ως επίλογος, θα μπορούσε να γραφτεί πως αυτό ήταν ένα heavy metal live ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ να είναι κάθε heavy metal live που πρωτίστως σέβεται τον… εαυτό του. Όσοι ήσασταν εκεί, ξέρετε. Όσοι δεν ήσασταν, ΧΑΣΑΤΕ. Τέλος πάντων, γούστα είναι αυτά και ο καθένας δίνει τον πολύτιμο οβολό του εκεί που θεωρεί καλύτερα, απλά ας προβληματιστούμε λίγο παραπάνω ως προς το ποια συγκροτήματα θέλουμε τελικά να βλέπουμε στην χώρα μας και το σπουδαιότερο, πότε. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Μακάρι να τους ξαναδούμε.
Setlist: 1. Speed and attack 2. Ain’t enough 3. Rogue soldier 4. Ridin’ high 5. Turn it up loud 6. Rolling home 7. Storm of blades 8. Dusk till dawn 9. Heading for the top 10. One deal 11. Dr. Phibes 12. Rambling man 13. Stay wild 14. Dust to gold 15. Highway pirates 16. Fuel the fire 17. Highway love 18. Bite the bullet
ΥΓ: Μπράβο στον κόσμο που έδειξε επίπεδο και τήρησε τον αντικαπνιστικό νόμο. Μπράβο.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες SILVER R.I.S.K/BULLET: Γιάννης Δόλας (rockpages.gr)
