Μυστήριο τρένο ο επαναπροσδιορισμός ύφους μετά από ένα άλφα διάστημα στη δισκογραφία. Σε κάποιες μπάντες πετυχαίνει, σε κάποιες άλλες όχι. Το κοινό στοιχείο είναι πως παραμένει δύσκολο ως ακατόρθωτο να αγκαλιάσουν οι οπαδοί σου που σε μάθανε “έτσι”, το “αλλιώς, το αλλιώτικο, το Πασαλιμανιώτικο” που λέει και ο Χάρρυ Κλύνν. Και γενικά, είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπάντες μεγαθήρια όπως οι SENTENCED, PARADISE LOST, AMORPHIS είναι μόλις μερικά παραδείγματα που τους βγήκε, ακόμα και αν δυσαρέστησε (αναπόφευκτο, καλώς ή κακώς) ορισμένους και ορκισμένους των πρώιμων ημερών. Από την άλλη, μπάντες όπως οι PYOGENESIS φερ’ ειπείν, πάτωσαν πανηγυρικά. Διότι το θέμα δεν είναι μόνο υφολογικό, είναι κυρίως συνθετικό.
Μια μπάντα που βρέθηκε προ υφολογικών/συνθετικών αλλαγών ήταν και οι δικοί μας CAELESTIA. Από τις στάχτες των βραχύβιων ME AND MYSELF που είχαν ένα πιο gothic ήχο, ως CAELESTIA προσθέσανε συμφωνικά στοιχεία, πιο συμφωνικά γυναικεία φωνητικά, προσθέσανε μια έντονη death metal επιρροή (μελωδική και μη), βγάζοντας δύο πολύ δυνατούς δίσκους, το “Beneath abyss” (2015) και το “Thanatopsis” (2017). Εν αντιθέσει με πολλές συμφωνικές μπάντες, το ακραίο στοιχείο ήταν απείρως πιο έντονο. Στα συναυλιακά, η μπάντα βρέθηκε να κυνηγάει θέσεις στον Ευρωπαϊκό στίβο δίπλα σε άλλες μπάντες της φουρνιάς της και του ύφους της. Τελευταία κυκλοφορία με αυτή τη σύνθεση το επτάϊντσο “Angel on fire” (2019).
Και κάπου εκεί το 2019, σχεδόν όλη η μπάντα αποχωρεί, αφήνοντας τον βασικό συνθέτη και κιθαρίστα Βασίλη Θωμά, σε αναζήτηση μελών. Περνάει μια γερή 5ετία μέχρι να μας συστηθούν επισήμως εκ νέου. Τη σύνθεση απαρτίζουν πλέον ο Στέλιος Τράγος (μπάσο), ο Παντελής Δασκαλέλος (φωνητικά – πάλαι ποτέ NORDOR), με τα τύμπανα να αναλαμβάνει μια ισχυρότατη μεταγραφή. Ο κύριος Marc Reign, γνωστός από τη θητεία του στους DESTRUCTION, στους MORGOTH και άλλους πολλούς. Χάρηκα διαβάζοντας το όνομα του, γιατί θυμόμουν πόσο μου άρεσαν οι δίσκοι DESTRUCTION που έπαιζε. Το ύφος κατά πόσο άλλαξε;
Αμιγώς μελωδικό death metal πλέον, στις πιο ογκώδεις του στιγμές. Με εμένα να “πιάνω” στοιχεία από AMON AMARTH στα βαριά τους, SEPTICFLESH φωνητικά, συν μερικές “ελληνικές” μελωδίες κάτω από τα ρυθμικά. Αλλαγή που το “Infernalia” EP που βγήκε στα τέλη Μαΐου καλείται να αποτυπώσει και το πετυχαίνει. Από το περιπετειώδες “To the elder elemental eye” (τι όμορφο φινάλε) στα πιο σαρωτικά “Siren” και “No man’s land” και από εκεί, την επανηχογράφηση του “Martyrs” από το “Thanatopsis” ως “Chapter of protection/Martyrs MMXXII”, συνδέοντας παρελθόν με παρόν της μπάντας, η μεταστροφή της μπάντας ολοκληρώνεται. Ουσιαστικά απογυμνώθηκαν από τα ατμοσφαιρικά/συμφωνικά στοιχεία και τα γυναικεία φωνητικά και νιώθω πως αυτή η αλλαγή τους βγαίνει.
Και τους βγαίνει, διότι αποτελεί το ισχυρότερο στοιχείο της φύσης τους ως τώρα, οπότε νιώθω σαν να εστιάζουν περισσότερο στην ουσία και το απόσταγμα του ήχου τους. Όλα αυτά, ντυμένα οπτικά από άλλο ένα εξαίρετο εξώφυλλο του Γιάννη Νάκου, το πιο “χρωματιστό” της καριέρας τους. Εν αναμονή των επόμενων κινήσεων τους, το “Infernalia” EP των CAELESTIA αποτελεί μια πολύ δυνατή πρόταση για τους θιασώτες του ακραίου ήχου με μια ελαφρά εσάνς ατμόσφαιρας και μελωδίας. Σε όσους τους ξέρουν ήδη δε, πρόκειται για μια επιστροφή/επαναπροσδιορισμό με αξιώσεις. Καλοτάξιδο να ευχηθώ ενώ καλό είναι να έρθει στα κοντά το δεύτερο χτύπημα επιστροφής και να μη περιμένουμε άλλα 5 χρόνια. Μέχρι τότε, εύγε!
Γιάννης Σαββίδης
