Από την απόλυτη απομόνωση του φρενοκομείου και τον μυστικισμό της Αιγύπτου με τις πυραμίδες και τους Φαραώ, μεταφερόμαστε με τον Eddie στο πολύ μακρινό μέλλον όπου η West Ham κερδίζει την Άρσεναλ 7-3 αλλά και στα παγωμένα τοπία του Βόρειου Πόλου. Οι MAIDEN πραγματοποιούν το ακατόρθωτο και κυκλοφορούν δύο ακόμη heavy metal ογκόλιθους επιτυγχάνοντας με αυτό τον τρόπο να έχουν επτά συνεχόμενους, αριστουργηματικούς studio δίσκους που οριοθέτησαν μία ολόκληρη δεκαετία και ένα ολόκληρο ιδίωμα. Διότι αναμφίβολα στη δεκαετία του ‘80 το heavy metal ήταν συνώνυμο σε μεγάλο βαθμό με το όνομα της Σιδηράς Παρθένου. Η τρίτη σειρά των επανεκδόσεων κλείνει, λοιπόν, με τα singles από τα “Somewhere in time” και “Seventh son of a seventh son”…
“Wasted years” / “Reach out”
Λίγες βδομάδες προτού οι φίλοι των MAIDEN ακούσουν τη νέα ολοκληρωμένη δουλειά του αγαπημένου τους συγκροτήματος, σκάει σαν βόμβα το πρώτο single από το επερχόμενο τότε άλμπουμ προκαλώντας ανάμεικτες αντιδράσεις από τον τύπο και τους οπαδούς. Το “Wasted years” ήταν πιο μελωδικό από ποτέ, δεν είχε ίχνος επικής διάθεσης και οι MAIDEN παρουσίαζαν για πρώτη φορά μία πιο εμπορική για τα δεδομένα της εποχής μουσική κατεύθυνση. Βέβαια, τόσο το κομμάτι όσο και ο δίσκος συνολικά ήταν εξαιρετικά όπως και το b’ side, το εξίσου εμπορικό “Reach out” στο οποίο ο Adrian Smith αναλαμβάνει τα πρώτα φωνητικά και τον Bruce Dickinson να περιορίζεται στα backing vocals. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το κομμάτι αυτό, ανήκει στο side project των Nicko McBrain & Adrian Smith που δημιουργήθηκε στα τέλη του 1985 και έφερε το ευφάνταστο όνομα THE ENTIRE POPULATION OF HACKNEY. Να πούμε, τέλος, ότι το “Reach out” γράφτηκε από τον Dave Colwell που έπαιζε στο project αλλά και σε άλλες μπάντες όπως οι FM, ASAP, SAMSON κτλ.
Εξώφυλλο: Εξίσου φουτουριστικό με το γενικότερο concept του δίσκου είναι και το εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο Derek Riggs πιθανότατα έντονα επηρεασμένος από την πρόσφατη εκείνη την εποχή ταινία “Back to the future” και το cockpit της DeLorean του Marty McFly. Ο Eddie βρίσκεται μέσα στην οθόνη του «διαστημικού οχήματος» συμβουλεύοντας να μην χάνουμε το χρόνο μας ψάχνοντας για τα χαμένα χρόνια. Παρεμπιπτόντως, τσεκάρετε τις οθόνες στα αριστερά και δεξία του Eddie με γνώριμες αναφορές στο δισκογραφικό παρελθόν των MAIDEN.
“Stranger in a strange land” / “That girl”
Ο ρόλος του Adrian Smith στο “Somewhere in time” αναβαθμίστηκε και υπήρξε καταλυτικός στη συνολική ατμόσφαιρα του δίσκου. Και το δεύτερο single αποτελεί προσωπική του σύνθεση ενώ οι στίχοι πραμπέμπουν σε έναν εξερευνητή των πόλων που πεθαίνει και βρίσκεται πολλά χρόνια μετά διατηρημένος μέσα σε πάγο. Το b’ side έγινε αργότερα γνωστό από τους FM που κυκλοφόρησαν το “That girl” στο δίσκο τους “Indiscreet” λίγους μόνο μήνες πριν την κυκλοφορία του “Somewhere in time”. Βέβαια, οι δύο εκδοχές του κομματιού διαφέρουν σημαντικά ενώ η πρώτη έκδοση ανήκει στο προαναφερθέν project THE ENTIRE POPULATION OF HACKNEY. Στο δωδεκάρι υπάρχει και το “Juanita” (με τον Smith να αναλαμβάνει ρόλο μπασίστα αλλά και κιθαρίστα για τις ανάγκες ηχογράφησης του κομματιού).
Εξώφυλλο: Σε ένα bar του μέλλοντος και ενός άλλου (πιθανότατα) πλανήτη, ο…εκδικητής, cyborg Eddie έχει μόλις ανάψει ένα τσιγάρο ενώ γύρω του υπάρχουν διάφοροι εξωγήινοι θαμώνες. Το σκηνικό θυμίζει έντονα αντίστοιχες εικόνες από επεισόδια του Star Trek (The Original Series) όπου ο Captain Kirk, o Spock και ο “Bones” McCoy επισκέπτονταν άλλους γαλαξίες…πηγαίνοντας με τόλμη εκεί που δεν είχε πάει ποτέ στο παρελθόν ο άνθρωπος.
“Can I play with madness” / “Black Bart blues”
Ξανά το πρώτο single από το επερχόμενο νέο δίσκο των MAIDEN, έχει έντονη εμπορική χροιά με περίοπτη θέση των πλήκτρων και ένα καλογυρισμένο video-clip που έπαιζε συχνά πυκνά εκείνη την εποχή στο MTV (αλλά και στο Super Channel). Το “Can I play with madness” μπορεί να μην είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό του γενικότερου κλίματος του “Seventh son…” αλλά είναι κλασικό MAIDEN. Το “Black Bart blues” είναι ουσιαστικά ένα ακόμη χιουμοριστικό κομμάτι των MAIDEN με…πρόζα στην αρχή από τον Dickinson και μία τυπική blues rock τεχνοτροπία στη συνέχεια που θα πήγαινε γάντι σε κάποια από τις πρώτες κυκλοφορίες των GILLAN. Στιχουργικά, αναφέρεται σε μία πανοπλία που είχαν οι MAIDEN στο tour bus και έφερε το όνομα Black Bart…κάπου εκεί εμπλέκεται και μία…πρόθυμη νεαρά που θα έκανε (σχεδόν) τα πάντα για να αποκτήσει την πανοπλία.
Εξώφυλλο: To κρανίο του Eddie συνθλίβεται από μία γροθιά που κρατάει σφιχτά το μυαλό της μασκότ των MAIDEN. Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με τα προηγούμενα έργα του Riggs, τος υγκεκριμένο είναι σαφώς πιο λιτό χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι εντυπωσιακό και φυσικά σήμερα θεωρείται υπερκλασικό.
“The evil that men do” / “Prowler ‘88”
Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν το “The evil that men do” σαν το καλύτερο κομμάτι των MAIDEN από το “Seventh son…”. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μία φανταστική σύνθεση ανάμεσα σε άλλες εξίσου κλασικές συνθέσεις μέσα σε ένα δίσκο που έσφυζε από έμπνευση. Το live video clip γυρίστηκε στο Forum της California και απέκτησε σημαντικό airplay στην τηλεόραση. Το “Prowler ‘88” με τον Dickinson στα φωνητικά είναι φανταστικό…όπως και το “Charlotte the harlot ‘88” (που περιλαμβάνεται στο 12” single) βγάζοντας μία μοναδική ενέργεια και αναδεκνύοντας εκ νέου τα δύο αυτά τραγούδια από την…Jurassic περίοδο της μπάντας. Το εξαιρετικό solo στο “Prowler” ανήκει στον Dave Murray και τολμώ να πω ότι η συγκεκριμένη εκτέλεση είναι ισάξια (αν όχι καλύτερη) της αρχικής εκδοχής με τον Di’Anno στο μικρόφωνο.
Εξώφυλλο: Ο Riggs ισχυρίζεται ότι σχεδίασε το συγκεκριμένο εξώφυλλο μέσα σε μία νύχτα…και γιατί να μην τον πιστέψουμε άλλωστε; Και αυτό είναι λιτό (αν και σαφώς με περισσότερες λεπτομέρειες σε σχέση με το “Can I play with madness”) με το κεφάλι του Eddie στις φλόγες, τον…Βελζεβούλη με το συμβόλαιο ανά χείρας σε μία άλλη εκδοχή του φαουστικού μύθου και με την ψυχή να είναι φυλακισμένη στο κεφάλι του Eddie (ή μήπως είναι έρμαιο του διαβόλου;)
“The clairvoyant (live)” / “The prisoner (live)”
Μία ακόμη εντυπωσιακή σύνθεση δια χειρός Steve Harris με τον Dave Murray να «κεντάει» πίσω από την εξάχορδη θεά και τον Bruce Dickinson να παραδίδει δωρεάν μαθήματα ερμηνείας για 4 λεπτά και 24 δευτερόλεπτα. Πρόκειται για μία live version του “The Clairvoyant” μέσα από την επιβλητική εμφάνιση των MAIDEN στο Donington το 1988. Από εκεί είναι και το “The prisoner” (αλλά και το “Heaven can wait” από το δωδεκάρι). Για την live version του “The prisoner” δεν έχουμε να πούμε και πολλά πράγματα αφού είμαι σίγουρος ότι όλοι έχετε δει το video της εποχής και μείνατε εντυπωσιασμένοι από αυτό.
Εξώφυλλο: Ο Eddie σε ρόλο μέντιουμ και τα μάτια που βλέπουν και διαισθάνονται το μέλλον να είναι αποσπασμένα από το υπόλοιπο κρανίο του Eddie το οποίο παρεμπιπτόντως είναι χωρισμένο σε δύο μέρη και με μία τριπλή προοπτική (μπορείς να δεις τον Eddie από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες). Προσωπικά, θεωρώ ότι ο Riggs έχει κάνει και πολύ καλύτερες δουλειές στο παρελθόν αν και πλέον το cover του “The clairvoyant” θεωρείται κλασικό.
“Infinite dreams (live)” / “Killers (live)”
Άλλο ένα live single από τους MAIDEN το οποίο κλείνει πανηγυρικά μία απολύτως επιτυχημένη δεκαετία για τη Σιδηρά Παρθένο. Αυτή τη φορά, το “Infinite dreams” προέρχεται από τη βιντεοκασέτα του “Maiden England” (είναι η πρώτη φορά όπου οι MAIDEN κυκλοφορούν ένα single για να προωθήσουν ένα άλλο προιόν εκτός δίσκου…στην προκειμένη περίπτωση μία βιντεοκασέτα). Η εμφάνιση των MAIDEN στο Birmingham στα πλαίσια της “Seventh Tour of a Seventh Tour” (η οποία έκανε και μία στάση στη Νέα Φιλαδέλφεια το Σεπτέμβρη του 1988) ήταν καταιγιστική και οι εκτελέσεις τόσο του “Infinite dreams” όσο και του “Killers” είναι αψεγάδιαστες. Στο δωδεκάρι υπάρχει και μία άριστη εκτέλεση του “Still life”. Αξίζει αν σημειώσουμε ότι αυτή είναι και η τελευταία δισκογραφική εμφάνιση του Smith με τους MAIDEN για μία ολόκληρη δεκαετία.
Εξώφυλλο: Ο Riggs τοποθετεί τον Eddie πάνω σε μία μηχανή να…ίπταται πάνω από τους Maiden fans του NEC του Birmingham κρατώντας μία αγγλική σημαία και με τη σφραγίδα “Maiden England” να κοσμεί τη δεξιά πλευρά του βινυλίου (και φυσικά της βιντεοκασέτας).
Από τα σκοτεινά σοκάκια του East End, την κόλαση, τα πεδία της μάχης, τις μυθολογικές αναφορές, τα φρενοκομεία, τις αερομαχίες, τον ψυχρό πόλεμο μέχρι και τα εξωπλανητικά μελλοντικά ταξίδια, τη ζωή στα ψυχρά πολικά τοπία και την επιστροφή στη Γηραιά Αλβιόνα, οι MAIDEN σημαδεύουν ανεξίτηλα το heavy metal και τα 80’s…η αγαπημένη μας μουσική δεν θα ήταν ποτε πια ίδια. Και φυσικά οι φετινές επανεκδόσεις μας δίνουν μία ακόμη ευκαιρία για να απολαύσουμε τα κλασικά τραγούδια της μπάντας και να θαυμάσουμε εκ νέου τα καλλιτεχνικά αριστουργήματα του Derek Riggs. Η σταθερά σε όλα αυτά ήταν ο Eddie, μία μορφή που όπως σωστά έχει δηλώσει ο Steve Harris απέκτησε με το πέρασμα των χρόνων ισάξιο ειδικό βάρος με το συγκρότημα αυτό καθαυτό. Eddie Rules Forever!
Σάκης Νίκας
