a
Μια από τις πιο αγαπημένες λίστες στη μουσική είναι αυτή με τα καλύτερα concept άλμπουμ. Μια από τις δυσκολότερες δημιουργικές προσπάθειες όμως είναι η δημιουργία ενός τέτοιου άλμπουμ. Το να καταφέρεις να βρεις την ισορροπία ανάμεσα στη διήγηση μιας ιστορίας και στην ανάπτυξη μουσικού ενδιαφέροντος από τον ακροατή είναι πάντα ένα μεγάλο στοίχημα για συνθέτες, παραγωγούς κι εκτελεστές. Όταν μάλιστα μια τέτοια προσπάθεια γεννιέται σε ένα τόπο, που η αποκλειστική ενασχόληση με τη μουσική θεωρείται ακόμα ως ένα hobby η οποία δεν σου αφήνει χρόνο να δουλέψεις, τότε ο θαυμασμός αρχικά για την υπέρβαση και μετά για το αποτέλεσμα είναι δεδομένος.
Σε μια δεύτερη τέτοια σύμπραξη, μετά το “Goditha”, λοιπόν, η Ελίνα Εγγλέζου και ο Bob Katsionis ταξιδεύουν στη θάλασσα την εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων αλλά και των απίθανων ιστοριών, που έχουν κέντρο τους μονόφθαλμους πειρατές, τους σκληρούς νόμους της θάλασσας και ιδανικά που συναντάμε με πολλές μορφές μέχρι σήμερα οι αλληγορικές διαστάσεις του “Captain Hawk – Ghosts of the Sea” ανάγουν το δίσκο ταυτόχρονα σε κάτι «παραμυθένιο» και μακρινό αλλά και ως καθρέφτη πολλών «πειρατών» του σήμερα. Σε μια ανάπτυξη που φέρνει την Οδύσσεια του Ομήρου αγκαλιά με το συμφωνικό metal , έχουμε τον δικό μας Οδυσσέα με τη φωνή του Γιάννη Παπανικολάου να μεταμορφώνεται πειστικότατα στον Captain Hawk, με το χαρακτηριστικό του γρέζι να μαρτυρά ιστορίες βουτηγμένες στο ρούμι. Όλος ο «θίασος», που λειτουργεί ως μέσο διήγησης περιλαμβάνει μερικούς από τους σπουδαιότερους Έλληνες τραγουδιστές της metal σκηνής, οι οποίοι βρίσκουν την χρυσή τομή ανάμεσα στην έκφραση των δυνατοτήτων τους αλλά και την πιστή υπηρεσία του ρόλου τους.
Η μουσική διάσταση του εγχειρήματος έχει σαφώς μια φολκ διάσταση με πολλές δόσεις από την αλμύρα του ωκεανού. Ο Bob Katsionis, δίνει μεγάλο χώρο αρμονικά στις μελωδίες της Ελίνας Εγγλέζου και μια ερμηνευτική ελευθερία στους τραγουδιστές χαρίζοντας υπέροχες στιγμές, όπως το “The Crone”. Το σημείο όμως που κεντρίζει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον του ακροατή είναι ο τρόπος με τον οποίο εντάσσεται διαρκώς στην ιστορία το υπερφυσικό στοιχείο. Με αρμονική και μελωδική ανάπτυξη που προκαλεί έκπληξη, φόβο, προσμονή αλλά και ταύτιση με τους χαρακτήρες τραγούδια όπως το “Northern Winds” και “Daughters of The Ocean” σε φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στην κινηματογραφική διάσταση του άλμπουμ.
Μόνο θαυμασμός μπορεί να υπάρξει για ανθρώπους που νικούν την αίσθηση υπόταξης του δημιουργικού τους ενστίκτου μέσα σε δισκογραφικές και εκτελεστικές συνθήκες, που μόνο οικονομικά και κοινωνικά εμπόδια μαρτυρούν . Όταν αυτό μάλιστα συμβαίνει 2 φορές μέσα σε λίγα χρόνια μάλλον η πλώρη του καραβιού σκίζει τα κύματα στη μέση, δίνοντας θάρρος και δύναμη για το μέλλον της ελληνικής σκηνής.
8,5 / 10
Δημήτρης Μπάρμπας
