a
Η μουσική εκεί έξω είναι ατελείωτη και άπειρα τα συγκροτήματα. Επομένως, εκ των πραγμάτων, μερικές μπάντες που πραγματικά αξίζουν, τις μαθαίνεις αργότερα και από συγκυρίες. Και όσο και αν γκρινιάζουν κάποιοι για τις μεγάλες εταιρείες, σε όσο μεγαλύτερο εταιρεία πάρεις “μεταγραφή”, τόσο αυξάνεις και τις πιθανότητές σου να σε γνωρίσει ακόμα περισσότερος κόσμος και στο βαθμό που πραγματικά σου αξίζει. Μία τέτοια περίπτωση για εμένα, είναι και οι Γάλλοι CELESTE.
Μία μπάντα που υπάρχει από το 2008, είχε κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής 5 δίσκους, αλλά όντας στην παντελώς άσημη Γερμανική εταιρεία Denovali Records, από αυτές που ασχολούνται οπαδοί που ξεψαχνίζουν μέχρι “καψίματος” μερικές φορές τα αγαπημένα τους είδη και ανακαλύπτουν όμως και μερικά διαμαντάκια, ήταν δύσκολο να έρθω σε επαφή μαζί τους, αφού δεν πιάνομαι σε αυτήν την κατηγορία για το είδος τους. Άλλωστε, έκαστος στα είδη του σε αυτήν την κατηγορία, καθώς λίγο πολύ όλοι έχουμε την “καΐλα” (όχι την Καϊλή) με κάποιο είδος ή και είδη. Πιο είδος είναι αυτό για τους συγκεκριμένους Γάλλους; Το post black/hardcore/sludge. Από αυτά τα υβρίδια που καθόμαστε και “τσακωνόμαστε” στις κλασικές μεταλλοκουβέντες για το αν είναι πιο πολύ από εδώ, πιο πολύ από εκεί (από εδώ, από εκεί), “που ακούς το τάδε ρε κουφέ” κλπ κλπ. Τα ωραία τα δικά μας.
Αφού άκουσα λοιπόν το νέο, έκτο τους άλμπουμ και πρώτο από τη νέα του δισκογραφική στέγη, τη Nuclear Blast (σαν να πήγες από τα τοπικά της Γαλλίας στην PSG ένα πράγμα), έκατσα να τσεκάρω και τα προηγούμενα λίγο, να δω τι άλλαξε. Και αυτό που μπορώ να πω, είναι ότι με τη μεταγραφή στο τεράστιο label ήρθε και η κάπως πιο εμπορική/εύπεπτη στροφή στον ήχο τους, αλλά όχι σαν κάτι μεμπτό προφανώς. Καλά κάνουν οι άνθρωποι, αφού πάλι γράφουν πολύ ωραία μουσική, αφήνοντας απλά πολύ πιο πίσω τις sludge καταβολές τους.
Στο “Assassine(s)”, αυτό που ακούς, είναι μία περίεργα όμορφη και στοιχειωτική σαν ατμόσφαιρα μίξη των GOJIRA, των AMENRA και της post black αισθητικής. GOJIRA σε αρκετά grooves αλλαγές, AMENRA σε αυτό το περίεργο ελκυστικό δικό τους μίγμα και post black στο “στοιχειωτικό” του πράγματος, τα φωνητικά και κιθαριστικά περάσματα. Οι άνθρωποι δεν ακούγονται “κλέφτες” σε καμία περίπτωση, ούτε μπορείς να πεις ότι “θυμίζουν καρφί του τάδε” και αυτό μόνο καλό είναι. Τα 8 κομμάτια του δίσκου, είναι πάρα πολύ κοντά στα πάντα. Και αυτό είναι το βασικό αρνητικό του από την μία. Δεν ξεφεύγουν οι ταχύτητες, οι οποίες είναι mid tempo φυσικά, δεν ξεφεύγουν τα παιξίματα, δεν ξεφεύγει σχεδόν τίποτα, πέραν του προς τα που γέρνει από επιρροές και ηχητικά λίγο το εκάστοτε κομμάτι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είναι λίγο κουραστική η επανάληψη, όταν το κομμάτι ειδικά δεν είναι και το καλύτερο του άλμπουμ. Από την άλλη όμως, αυτό ακριβώς το στοιχείο κάνει και το δίσκο “στοιχειωτικό”. Γιατί είσαι σε μία συνεχόμενη μαύρη ατμόσφαιρα, με ωραία grooves, ωραίες εναλλαγές, ωραία μικρά περάσματα που λειτουργούν σαν το αγαπημένο αλατοπίπερο και ακούγοντάς το σερί, σε βάζει σε ένα περίεργα “άρρωστο” τρυπάκι. Τώρα, αν θες να ακούσεις το άλμπουμ με σβηστά τα φώτα και να κάνεις καμία επίκληση για κανένα δαίμονα, θα σου πρότεινα να το ξανασκεφτείς, γιατί το πιθανότερο είναι πως ο δαίμονας που θα καλέσεις θα έχει κατάθλιψη και ψυχολογικά και θα καταλήξεις να κάνεις την ψυχοθεραπεία του. Κάτι που μάλλον δεν θα ήταν ο σκοπός σου εξ αρχής.
Από τα 8 τραγούδια του “Assassine(s)”, υπάρχουν προσωπικά 4, τα οποία ξεχωρίζουν και το κάνουν να μην σε κουράζει, αλλά να γουστάρεις. Σίγουρα το “De tes yeux bleus perles” με τα έντονα GOJIRA vibes, παλαιότερων μάλιστα εποχών της μπάντας, στα grooves είναι ένα από αυτά και δικαίως είναι ένα από τα videos του δίσκου. Ένα δεύτερο, είναι το “Draguee tout au fond”, του οποίου το “άνοιγμα” στο ρεφρέν, δίνει αυτό το αλατοπίπερο και το κάνει πολύ ελκυστικό. Το τρίτο, είναι το “Elle se repete froidement” (επίσης βίντεο), όπου το παίρνουν από το χεράκι οι κιθάρες και το βάζουν στα κορυφαία του δίσκου. Το τέταρτο είναι και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου , το μεγαλύτερο σε διάρκεια και προσωπικά το καλύτερό του, το “Le coeur noir charbon” (επίσης βίντεο), του οποίου το πρώτο μισό έχει αυτά τα GOJIRA like riffs, έχει ένα πολύ ωραίο δίκασο ξεκίνημα, ενώ στο δεύτερο μισό “φεύγει” τελείως, προσθέτει κάποια λίγα γυναικεία φωνητικά και το κάνει απολαυστικό στο σύνολό του. Τα υπόλοιπα 4 κομμάτια, χωρίζονται σε δύο ωραία (“Des torrents de coups” και “Il a tant reve d’elles”) και σε δύο μέτρια (“Nonchalantes de beaute” και το instrumental “(A)”.
Η πρώτη προσπάθεια των CELESTE υπό τη στέγη της Nuclear Blast Records, αλλά έκτη της καριέρας τους, είναι ένας δίσκος που όσοι γουστάρουν σχήματα όπως οι AMENRA και οι GOJIRA, αλλά στην post black metal μορφή τους και η “μαυρίλα” στην ατμόσφαιρα τους κάνει και μάλιστα πολύ, θα τον γουστάρουν. Και δικαίως!
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
