Το απόλυτο CELTIC FROST album είναι σίγουρα αυτό. Κάπου εδώ τέθηκαν οι βάσεις και η κατεύθυνση που είχαν πάρει με ολοκληρωμένο τρόπο. Αν και κυκλοφόρησε μόλις 3 μήνες μετά το “Emperor’s return” EP, δεν θα είχαν στις τάξεις τους τον Martin Eric Ain. Αυτό το γεγονός θα τους έβαζε στη διαδικασία λίγους μήνες μετά, να το ξαναηχογραφήσουν όταν ξαναγύρισε. Πώς θα ήταν με εκείνον στο μπάσο πλάι στον διόσκουρό του, Thomas Gabriel “Warrior” Fischer; Η απάντηση δόθηκε ένα χρόνο μετά με το “Tragic serenades” EP, που έχει επαναηχογραφήσεις κομματιών αυτού του δίσκου. Καθόλου τυχαία οι ορκισμένοι οπαδοί τους το θεωρούν ως την καλύτερη κυκλοφορία της δισκογραφία τους, κυρίως λόγω της ορμής που διαπνέει και τους 3 μουσικούς. Όπως και να έχει η ιστορία γράφτηκε και το “To Megatherion” έχει στο μπάσο τον Dominic Steiner. Το εξώφυλλο παραμένει και σήμερα αρχέτυπο ακρότητας δια χειρός H.R. Giger! Οι πριμαριστές κιθάρες είναι σήμα κατατεθέν τους και ηχητική που θα έπαιρναν οι μαυρομέταλλοι και θα την έκαναν ολοδική τους, όπως και τα τρελαμένα primitive solos. Η επιβλητική ατμόσφαιρα, η είσοδος των γυναικείων φωνητικών στο extreme metal είναι γεγονός και τα tympani θα έδιναν έναν πομπώδη τόνο, που θα έπαιρναν πολλές μπάντες στο μέλλον όπως οι MASTER’S HAMMER και η μισή ελληνική σκηνή των 90s. Καταληκτικά μιλάμε για δίσκο που είναι ακρογωνιαίος λίθος στην εξέλιξη του ακραίου metal, έχοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που τον καθιστούν κομβικό όσο λίγοι στην ιστορία.
The “To Megatherion” countdown:
- “Innocence and Wrath” (1:02)
Είναι πομπώδες, επιβλητικό, μεγαλειώδες ξεκίνημα για τον δίσκο. Κρίμα που δεν μπήκαν στη διαδικασία να το επεκτείνουν σε ένα ολοκληρωμένο συμφωνικό έργο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι προπομπός για αντίστοιχη κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν δύο χρόνια μετά στο “Into the pandemonium”
- “Tears in a Prophet’s Dream” (2:30)
Το “Danse macabre” στο “Morbid tales” – που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν – ήταν το πρώτο απόκοσμο «διάλειμμα» σε επίσημη ηχογράφηση της σκληρής μουσικής. Κάπου εδώ η μπάντα προσπάθησε να προετοιμάσει το έδαφος για το απόλυτο κλείσιμο του “Necromantical screams”. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δεν μπήκε σαν αποφώνηση του δίσκου, αν και το απόκοσμα soundtrack-ικό του ηχητικό του περίβλημα.
- “(Beyond the) North Winds” (3:04)
Το κύριο στοιχείο του είναι η βασικοί ρυθμοί που ακολουθούνται καθ’ όλη τη διάρκειά του. Στα χέρια άλλων μουσικών θα ήταν ένα ανέμπνευστο τραγούδι. Οι Ελβετοί, όμως, του έδωσαν ενδιαφέρουσα υπόσταση με τα τρελαμένα σόλο και την τοποθέτηση των φωνητικών, δημιουργώντας ένα φοβερό τραγούδι.
- “Fainted Eyes” (5:00)
Αντιπροσωπευτικό δείγμα του thrash που επιδίδονταν οι CELTIC FROST στα mid 80s. Φρενήρεις ρυθμοί, συνεχή «ough» από τον Warrior και ακρότητα που επηρέασε τους πάντες εκείνη την περίοδο.
- “Eternal Summer” (4:29)
Οι εναλλαγές των ρυθμών του είναι υποδειγματικοί και ο τρόπος που πηγαίνει σε mid tempo πριν το solo πραγματικά καθηλώνουν τον ανυποψίαστο ακροατή. Ίσως το, πιο καλά κρυμμένο, διαμάντι του δίσκου.
- “Circle of the Tyrants” (4:36)
Το πιο γνωστό κομμάτι τους και όχι μόνο του δίσκου, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε 3 μήνες πριν στο “Emperor’s return” EP. Είναι και το μόνο video clip που έκαναν την περίοδο εκείνη, αποτυπώνοντας άψογα την ατμόσφαιρα των συναυλιών τους σε μικρά club. Αξίζει να παρατηρήσετε τα ρούχα που φοράει ο μπασίστας Martin Eric Ain και τις γόβες πάνω στο drum kit που πετούσαν οι, θηλυκού γένους, οπαδοί τους για τον «γόη» Reed St.Mark.
- “Jewel Throne” (3:59)
Ακολουθώντας βασικό ρυθμούς κατά κύριο λόγο, η ανάπτυξη του, οι γέφυρες που οδηγούν τη δομή του κομματιού που είναι ο πιο περίπλοκος από τα γρήγορα τραγούδια του album.
- “The Usurper” (3:24)
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μουσικά θέματα με τις γραμμές στην κιθάρα να διαδέχονται η μία την άλλη με καταιγιστικό τρόπο. Ίσως το πιο αγαπημένο κομμάτι των thrash οπαδών τους που δεν ξίνισαν, ακούγοντας τη σφήνα των γυναικείων φωνητικών μετά το πρώτο ρεφραίν.
- “Dawn of Megiddo” (5:42)
Η υποβλητική του ατμόσφαιρα, ο αργόσυρτος ρυθμός του και τα πομπώδη τύμπανα, διαμορφώνουν ένα κομμάτι ξεχωριστό τόσο για τους ίδιους όσο και για ολόκληρη τη σκληρή μουσική. Κάπου εδώ και ο Warrior δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, μάλλον λόγω της θεματολογίας του τραγουδιού.
- “Necromantical Screams” (6:06)
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι επέλεξαν αυτό το τραγούδι για κλείσιμο του δίσκου. Είναι το μόνο extreme metal κομμάτι που έχει τόσο ταιριαστά γυναικεία φωνητικά στο ρεφραίν! Κανείς ποτέ δεν τόλμησε να κάνει κάτι ανάλογο και μάλιστα ούτε οι ίδιοι δύο χρόνια μετά στο “Into the pandemonium”. Ίσως το πληρέστερο κομμάτι της δισκογραφίας τους τόσο λόγω της δομής του, των riffs και των εκπληκτικών drums! ΕΠΟΣ!
Λευτέρης Τσουρέας
