Τη δεύτερη μέρα του Chania rock festival άνοιξαν στις 17:30 η τετράδα των DIAMOND SIGNS, μια ανερχόμενη all female cover μπάντα. Αν και είχαν το δύσκολο εγχείρημα να ανοίξουν το φεστιβάλ σε μια ώρα που ο κόσμος είναι ακόμα λίγος και η θερμοκρασία γύρω στους 35 βαθμούς, η τετράδα των γυναικών με αντάμειψε πλήρως όπως και όσους μαζεύτηκαν και τις τίμησαν.
Ο ήχος πολύ καλός και η μπάντα απόλυτα προβαρισμένη και αλάνθαστη με εξαιρετική χημεία και δέσιμο που φαινόταν στη σκηνή και ακουγόταν στις διασκευές τους σε BLACK SABBATH, METALLICA, THIN LIZZY, BRUCE DICKINSON, DIO και IRON MAIDEN. Η Ιωάννα Κόλλια, ψηλή και κινητική στη σκηνή είναι φωνάρα, μια δυνατή frontwoman και performer. Ερμήνευσε πολύ καλά τα κομμάτια με ύφος προσωπικό και αυτοπεποίθηση.
Η μπάντα αποτελείται από πολύ καλές μουσικούς με εμπειρία και θα ήθελα να τις ακούσω να παίζουν δικά τους κομμάτια. Οι διασκευές τους σε γνωστά κομμάτια (“Enter sandman”, “Holy diver”) και λιγότερο γνωστά (“The tower”) ήταν ένα ιδανικό άνοιγμα για τη δεύτερη μέρα.
Κατά τις 18:15 ακολούθησαν και έριξαν το πήχη οι Τυνήσιοι CARTHAGODS με το US Metal τους. Με τιγκαρισμένη τη παραμόρφωση και κακό μιξάρισμα, ο ήχος που βγήκε ήταν σχετικά μουντός και πολύ πιο δυνατός από την εναρκτήρια μπάντα, πράγμα που με ανάγκασε (όπως και με τους SINHERESY) να βάλω ωτοασπίδες.
Η μουσική τους ενδιαφέρουσα και αρκούντως ξεσηκωτική με μεγάλες διάρκειες, μελωδία, thrash περάσματα και επικό συναίσθημα. Ήταν ωστόσο δύσκολο να μου μείνει κάτι εξαιτίας του ήχου αλλά και γιατί ο τραγουδιστής τους ήταν τουλάχιστον ενοχλητικός. Είχα την εντύπωση πως μπορεί να ήταν λίγο μεθυσμένος γιατί από ένα σημείο και πέρα δε σταματούσε να μιλάει στο κόσμο και να κάνει αδέξια αστειάκια και σχόλια με τον lead κιθαρίστα να προσθέτει εφέ πάνω από τα λόγια του (άσε που ο τελευταίος, δε σταματούσε να κάνει shredding σόλο στα τελειώματα λες και έπρεπε να φανεί περισσότερο).
Έδειξε υπεροψία και, όπως και με τους SINHERESY τη προηγούμενη μέρα, δεν φαινόταν ικανός να πει 2-3 κουβέντες σύντομα και περιεκτικά χωρίς να παίζει και να χαζογελάει με το κοινό. Στο τέλος φωτογραφήθηκαν με τη σημαία της Τυνησίας πανευτυχείς που έπαιξαν στα Χανιά, αλλά το κοινό δεν μοιράστηκε την ευτυχία τους.
Ευτυχώς οι βετεράνοι Σκωτσέζοι HOLOCAUST που ακολούθησαν επανόρθωσαν και με το παραπάνω. Όσον αφορά το κομμάτι της επικοινωνίας, ο frontman John Mortimer ήταν σύντομος και ουσιώδης όπως και η μουσική τους – απλό, στακάτο και punk-ικο heavy metal από τις αρχές του NWOBHM. Με έναν μπασίστα με κιλτ φούστα (ως κάτοικος Σκωτίας για 7 χρόνια ένιωσα μια συγκίνηση είναι η αλήθεια) και τον Nick Brockie στα τύμπανα, οι HOLOCAUST διατήρησαν το ενδιαφέρον του κόσμου για τα 45 λεπτά της εμφάνισης τους.
Ο ήχος ευτυχώς είχε επανέλθει στα κανονικά του επίπεδα και η μπάντα ακουγόταν καθαρά και έπαιξε τίμια – με ευθύτητα, απλότητα και χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα. Όπως ήταν αναμενόμενο, στο κλασσικό “Heavy metal mania” (I’ve hot heavy metal music in my blood!) αλλά και στο “Death or glory” από το “The nightcomers” του 1981 έγινε ένας μικρός χαμός παρόλη τη ζέστη. Η τριάδα ήταν ακούραστη, σε φόρμα και για 45 λεπτά έπαιξαν με αμεσότητα, αφήνοντας όσους μαζεύτηκαν κάτω από τον απογευματινό ήλιο και μπροστά απ τη σκηνή, απόλυτα ικανοποιημένους.
Φίλιππος Φίλης
Οι ROTTING CHRIST έκαναν την έκπληξη και στα 70 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους, επικεντρώθηκαν στα τρία τελευταία τους album! Αυτό και μόνο δείχνει πόσο πολύ πιστεύουν στο πρόσφατο υλικό τους και δεν ρετρολαγνούν όπως τα περισσότερα σχήματα του ακραίου ήχου. Από το φετινό “The heretics” επέλεξαν να παρουσιάσουν τo “Hallowed be thy name” με το οποίο ξεκίνησαν, το “Fire, god and fear” και το “Dies Irae”.
Στο τελευταίο ο Σάκης Τόλης δοκίμασε ακόμα και καθαρά φωνητικά, στοιχείο καινούριο στις εμφανίσεις τους. Οι επιλογές αυτών των τριών κομματιών δείχνει ότι επέλεξαν να παρουσιαστούν πολύπλευροι και μάλιστα να δημιουργήσουν υποβλητική ατμόσφαιρα με την εκκίνηση της συναυλίας με το “Hallowed be thy name” – θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και αντισυναυλιακό το συγκεκριμένο κομμάτι!
Το στοίχημα της δημιουργίας ενός set πολυσυλλεκτικού πάντως πέτυχε. Είχε τις εξάρσεις του με το medley “The forest of N’Gai”/”Societas satanas” που άνοιξε το mosh pit και έγινε πραγματικός χαμός! Είχε τις υποβλητικές στιγμές με τον Σάκη να λέει την χριστιανική προσευχή του «Πάτερ ημών» πριν το “Απαγε Σατανά” και την καταιγιστική εκτέλεση του “Ελθε Κύριε”! Το “King of a stellar war” ήταν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, αποδεικνύοντας πόσο πολύ διαφορετικοί είναι οι ROTTING CHRIST των 10s από των early/mid 90s!
Ευχάριστη έκπληξη η δραστική αλλαγή στον ήχο του “Non serviam”, προσδίδοντας του μια πιο μουντή, αργόσυρτη και εκτός κλασικού heavy metal ηχητικής με την οποία το έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα! Αντίθετα τα “Κατά τον δαίμονα εαυτού” και “In yumen -Xibalba” διατήρησαν ατόφιο τον ήχο τους και απέδειξαν ότι ο χρόνος δεν τους ακουμπάει! Παραμένουν το ίδιο καθηλωτικοί κι ας έχουν νέο μπασίστα και νέο κιθαρίστα στις τάξεις τους. Κατάφεραν να παρουσιαστούν δεμένοι και χωρίς ενδείξεις έλλειψης συνοχής στις εκτελέσεις των κομματιών που επέλεξαν.
Καταληκτικά οι ROTTING CHRIST δείχνουν να συνεχίζουν το ίδιο πετυχημένα την πορεία τους και συναυλιακά, έχοντας την τάση να επιλέγουν κομμάτια από την πιο πρόσφατη δισκογραφία τους, αφήνοντας τραγούδια το θρυλικό “Thy mighty contract” εκτός setlist μετά από πολλά χρόνια! Αναμένω με μεγάλη αγωνία να τους ξαναδώ μαζί με τους SLAYER! Είμαι περίεργος να δω αν θα παρουσιάσουν διαφορετικό σετ!
Λευτέρης Τσουρέας
Ύστερα από την καταιγιστική εμφάνιση των ROTTING CHRIST και αφού έπεσε η σκόνη από το mosh pit, είχε έρθει η ώρα για την κύρια ατραξιόν του φετινού φεστιβάλ. Οι DEMONS & WIZARDS, απωθημένο 20 χρόνων για τους Έλληνες οπαδούς, πάτησαν στη σκηνή του San Salvatore λίγο πριν τις 22:00 υπό τους ήχους του intro “Rites of passage”. Επιτέλους ο προμαχώνας φαινόταν αρκετά γεμάτος με πολύ κόσμο συγκεντρωμένο μπροστά και ξεκάθαρα πολύ περισσότερος από τη προηγούμενη βραδιά. Στη σκηνή βγήκαν αμέσως τα τρία τέταρτα των BLIND GUARDIAN και ο Jon Schaffer των ICED EARTH με τον κιθαρίστα του, Jake Dreyer και τον πολυπράγμονα πληκτρά Joost van der Broek με το “Heaven denies” από το ομώνυμο ντεμπούτο και η πρώτη μου σκέψη ήταν πως είναι σχεδόν απίστευτο που επιτέλους ακούμε αυτό το κομμάτι ζωντανά σ’ ελληνικό έδαφος και μάλιστα στα Χανιά. Εδώ πραγματικά ισχύει το ρητό «κάλλιο αργά παρά ποτέ».
Με εξαιρετικό ήχο και εκτελεστική δεινότητα, η μπάντα μοίρασε τις δύο ώρες που της δόθηκαν ανάμεσα στα δύο άλμπουμ των DEMONS & WIZARDS χώνοντας σφήνα και δύο κλασσικά BLIND GUARDIAN και ICED EARTH – “Welcome to dying”, “Valhalla” και “Burning times”, “I died for you” αντίστοιχα. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό σ’ αυτά με το κλασσικό crowd chanting στο “Valhalla”, φέρνοντας στο νου τις αναμνήσεις του προπέρσινου Chania rock festival όπου οι BLIND GUARDIAN ήταν sold out. Το βράδυ όμως της 6ης Ιουλίου 2019 έχει αφήσει ήδη καλές αναμνήσεις που θα μας συνοδεύουν για πολύ μιας και οι BLIND EARTH όπως ο τεράστιος Hansi Kursch είπε αστειευόμενος, δεν είναι απλά ένα ακόμα project αλλά μια αυτοτελής και ολοκληρωμένη μπάντα επιπέδου Hellfest απ’ όπου και μας ήρθαν μετά τη πρόσφατη τους εμφάνιση. Ξαναλέω πως το Chania rock festival φιλοξενεί σπουδαία ονόματα σε αποκλειστικότητα!
Για τη μπάντα που συνόδευε τον Kursch δεν χρειάζεται να πω πολλά πέραν του ότι πρόκειται για μια τέλεια κουρδισμένη μηχανή που δε χάνει νότα. Ο Kursch είναι ένας από τους καλύτερους frontmen, τελεία! Όσο ξεσηκωτικός και ενθουσιώδης και αν είναι, τόσο ταπεινός και ευγενής παραμένει. Επαγγελματίας ψυχαγωγός και τραγουδιστής του οποίου η φωνή και η ερμηνευτική δεινότητα είναι στο ζενίθ. Η μπάντα δεν έδειχνε να επαφίεται στις δάφνες της αλλά αντιθέτως, όπως μου ανέφερε ο Σάκης Φράγκος, έπαιζε σαν μια καινούργια μπάντα που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο.
Έτσι λοιπόν, οι DEMONS & WIZARDS έπαιξαν για δύο ώρες όπως αρμόζει σε μια νέα μπάντα που βγαίνει σε περιοδεία: με όρεξη, αμεσότητα και επαγγελματισμό τα οποία φάνηκαν στις άψογες εκτελέσεις των αγαπημένων “Poor man’s crusade”, “Tear down the walls”, “The gunslinger”, “Terror train”, το προσωπικό μου αγαπημένο “My last sunrise” και φυσικά, το κομμάτι που όλοι περίμεναν εναγωνίως να ακούσουν στον encore, “Fiddler on the green”. Το κοινό ξελαρρυγιάστηκε και άφησε τα εσώψυχα της εκεί αφού κατάφερε κιόλας να βρει το κατάλληλο chant για να αποχαιρετήσει τη μπάντα (deeemooons and wiizaaaards…ταρα τα τα τα!).
Με την ΑΨΟΓΗ εμφάνιση των DEMONS & WIZARDS έκλεισε άλλο ένα Chania rock festival που προκάλεσε τις καλύτερες εντυπώσεις με μια έξοχη διοργάνωση που άφησε οπαδούς από πολλές γωνιές του πλανήτη (γνώρισα και κουβέντιασα με Νορβηγούς, Αμερικάνους, Γερμανούς και Άγγλους) να αδημονούν για το καλοκαίρι του 2020.
Φίλιππος Φίλης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
