Έχοντας λίγο χρόνο να συνέλθουμε απ’ όσα ζήσαμε την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, φτάσαμε για μία ακόμα φορά από πολύ νωρίς στο Θέατρο Ανατολικής Τάφρου στα Χανιά και το πρόγραμμα –εκτός των άλλων- είχε KREATOR και ROTTING CHRIST, οπότε έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι. Εκτός των άλλων, η φωτογραφία που είχε ανεβάσει ο Geoff Tate αποβραδίς, με τον Udo Dirkschneider, είχε προκαλέσει τη διάδοση φημών, ότι ο «Στρατηγός» θα ανέβαινε στη σκηνή με τους KREATOR (βλέπετε ο Sven Dirkschneider, γιος του Udo και ντράμερ στις μπάντες του, είναι τεχνικός τυμπάνων του Ventor). Κάτι που θα επιβεβαιωνόταν και θα σηματοδοτούσε μία ιστορική στιγμή για το φεστιβάλ και μία σύμπραξη μεγατόνων που συζητήθηκε έντονα!
Πρώτοι στη σκηνή τη δεύτερη μέρα, οι FLAMECORE, ένα εγχώριο metalcore/μελωδικό death metal σχήμα με κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία (μου θύμισαν λίγο IN FLAMES του “Reroute to remain” σε σημεία). Θα πω την αμαρτία μου, δεν ήξερα καν την ύπαρξη τους. Ενεργητικοί, άρτιοι από πλευράς απόδοσης, διασκεδαστικοί στο σανίδι, τσαμπουκάδες όπως πρέπει και ιδανικό ζέσταμα για τη δεύτερη μέρα στα 40 λεπτά του set τους. Έμαθα σε δεύτερο χρόνο ότι ήταν τοπικό σχήμα, κάτι το οποίο ενισχύει την χαρά, μια και δείχνει ότι η επαρχία έχει διαρκώς μπάντες που είναι κατ’ ελάχιστον αξιόλογες. Εύγε κύριοι.
Στη συνέχεια, η ημέρα είχε τους MADVICE από την γειτονική Ιταλία. Μελωδικό death/black λέει το δελτίο τύπου. Προσωπικά, είδα ένα συγκρότημα που με το μπάσιμο του, δικαιολογεί το μελωδικό death metal σκέλος στο έπακρον (μέχρι και διασκευή στο “Blinded by fear” των AT THE GATES είχε το set τους) αλλά είχε διάσπαρτα και black metal στοιχεία (ένα ήταν στο corpsepaint του τραγουδιστή – το ότι ΔΕΝ είχαν όλοι corpsepaint αλλά μόνο εκείνος, οπτικά χτύπησε άσχημα). Είναι περίπτωση που δείχνει ένα ενδιαφέρον συνθετικά, ωστόσο νιώθω πως θα μπορούσαν να επωφεληθούν ΣΟΒΑΡΑ από ένα σουλούπωμα συνθέσεων σε κάτι πιο ενιαίο υφολογικά, μια και οι καλές ιδέες υπάρχουν και ξεκάθαρα μπορούν να φιλτραριστούν καλύτερα μέσα από ένα πιο συγκεκριμένο ύφος. Χώρια που οπτικά, πρέπει να δουλέψουν ΚΑΙ σε αυτό. Δείχνουν υποσχόμενοι ωστόσο.
Συγκεκριμένο ύφος, στον αντίποδα, είχαν οι Γάλλοι LECKS INC που ακολούθησαν. Όχι με την καλή έννοια ωστόσο καθώς ήταν -για μένα- σίγουρα η χειρότερη μπάντα του φεστιβάλ. Ένα περίεργο οπτικά αποτέλεσμα, όπου ο κιθαρίστας ντύθηκε λες και παίζει στους GWAR, ο τραγουδιστής λες και τραγουδάει σε southern μπάντα (πόντοι για το μπλουζάκι πρώτου DANZIG). Περί ντυσίματος ισχύουν όσα είπα πιο πάνω. Περί μουσικής, παίζουν πειραματικό, λένε, industrial. Πετάνε και κάτι ακραία φωνητικά στη μέση….παιδιά, συγγνώμη, ένας αχταρμάς μου ακούγεται εμένα, σε κανένα σημείο του set τους δεν με κέρδισαν. Χώρια τα προηχοηγραφημένα γυναικεία φωνητικά και κυρίως, το προηχογραφημένο μπάσο. Τέλος πάντων, επειδή “πρέπει” να πω τα θετικά, κάποιοι στο κοινό, γούσταραν. Κάποιοι χειροκρότησαν. Άβυσσος η ψυχή….πάμε παρακάτω.
Πάμε τώρα να στανιάρουμε…ROTTING CHRIST. Μια συναυλιακή εγγύηση, μια αιώνια σταθερά, μια μπάντα σύμβολο. Ανεβήκανε στη σκηνή, τιμώντας το πολύ πρόσφατο και άκρως επιτυχημένο παρόν τους (“666”, “P’unchaw kachun‐tuta kachun”, “Fire blood and fear”, “Κατά τον δαίμονα εαυτού”, “Έλθε κύριε”, “Like father like son”, “Im yumen xibalba”, “Grandis spiritus diavolos”, “The raven”) και ελάχιστα το παρελθόν τους (“King of a stellar war”, “Non serviam” και τη διασκευή στο “Societas satanas” των THOU ART LORD).
Πείραξε κανέναν αυτό; Όχι όσους ήταν στο χαμό από κάτω, οπωσδήποτε. Μια ολόκληρη φουρνιά, αυτά λατρεύει πάνω από το “Thy mighty contract” για παράδειγμα. Ο γράφων, δεδομένου του πόσο αγαπάει την πρώιμη περίοδο της μπάντας, αλλά και την πιο πειραματική πριν το “Theogonia”, θα ήθελε και καμιά επιλογή επιπλέον από εκεί. Από την άλλη, έχοντας δει τους ROTTING CHRIST διψήφιο αριθμό φορών, έχω καλυφθεί από τα περισσότερα που θα ήθελα να ακούσω από εκείνες τις μέρες. Ο Σάκης, φυσικά, μας είπε πόσο ευγνώμων είναι, πόσο περιμένουν να δουν ΚΑΙ αυτοί τους KREATOR.
Και ήρθε η ώρα κύριοι….για το μεγάλο φινάλε του fest. KREATOR. Οι θεοί της Γερμανικής βίας, οι άρχοντες του Τευτονικού ήχου. Διόρθωση σε σχέση με το αφιέρωμά μου: τα Χανιά ΔΕΝ ήταν μέσα στις στάσεις της Demonic Summer tour που θα έπαιζαν “deep cuts”. Για την ακρίβεια, αυτές οι συναυλίες ήταν επιλεγμένες ημερομηνίες (3-4 στη Γερμανία), από όλες τις ημερομηνίες. Εδώ πήραμε ένα set, σταθερά φεστιβαλικό και εγγυημένα σπουδαίο: Έμπα με “The patriarch” και “Violent revolution” συνέχεια με “Awakening of the Gods” (εισαγωγή μόνο πάλι)/”Enemy of god” και το pit έχει πάρει φωτιά από την λύσσα του κοινού. Ακολουθεί ο ύμνος για τους οπαδούς “Hail to the hordes”. Βουτιά στη περίοδο “Extreme aggression”/“Coma of souls” με τα “People of the lie” και “Betrayer” που διέλυσαν τα πάντα.
Επιστροφή κυρίως στο παρόν με τα “Hate uber alles”, “666 – World divided” (ζούσα και χωρίς αυτό, αλλά δουλεύει live), “Phantom antichrist”, “Hordes of chaos” (αφιερωμένο στους ROTTING CHRIST) και “Fallen brother” (με καλεσμένο Udo Dirkschneider εις μνήμην Ozzy Osbourne – συγκίνηση!). Κάπου εκεί, ήρθε η ώρα για το παραδοσιακό φινάλε: IT’S TIIIIIME….TO RAAAAAISE…THE FLAG OF….HAAAAAAAAAAAAATE. Τη σημαία υψώσατε και άλλα τέτοια….“Flag of hate”/”Pleasure to kill” στα καπάκια το λοιπόν και καλό κατευόδιο! 75 λεπτά KREATOR-ικής βίας και λύσσας. Πέρασα πραγματικά καλά; Ναι, είπαμε, εγγύηση ο Mille. Έχω δει και καλύτερα, πληρέστερα set από τους KREATOR; Πάλι ναι. Το συνολικό πρόσημο για τους Γερμανούς της καρδιάς μου θετικότατο και αναμένω εμφάνιση headline στην Αθήνα με περισσότερη ώρα στο set. Και εις άλλα με υγεία κύριοι!
KREATOR UBER ALLES!
Υ.Γ.: ΤΡΟΜΕΡΑ αγχωτικό το μεγάλο ρολόι με την ώρα δίπλα στα συγκροτήματα. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν χρονικοί περιορισμοί, αλλά δεν πιστεύω ότι χρειαζόταν τόσο πολύ να τους το θυμίζεις ενώ παίζουν!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Ντίνος Φράγκος
