Η βεντάλια με τα υποείδη του Metal έχει ανοίξει τόσο πολύ πλέον, που η πιθανότητα να βρεθούν δύο μεταλλάδες στον ίδιο χώρο και να ακούνε τα ίδια συγκροτήματα όλο και μικραίνει. Η νέα σόλο δουλειά της CHARLOTTE WESSELS λοιπόν, ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία του Alternative Metal με στοιχεία από Symphonic αλλά και Pop. Για όσους δεν την γνωρίζουν μιλάμε για την πρώην τραγουδίστρια των DELAIN, σε μια συνεργασία που έδωσε 6 άλμπουμ, εκ των οποίων προτείνω το εξαιρετικό “Moonbathers”.
Η αλήθεια είναι πως το να ακολουθεί κάποιος σόλο καριέρα χωρίς να βρίσκεται παράλληλα σε κάποιο συγκρότημα δεν είναι εύκολο. Όσον αφορά συναδέλφισσες της Wessels, μην ξεχνάμε πως πέρα από την Tarja Turunen που τα έχει καταφέρει περίφημα, η Anette Olzon βασίζεται στο songwriting του Magnus Carlsson, ενώ η Simone Simons διάλεξε τον Arjen Lucassen σαν μουσικό της σύμμαχο. Ανταποκρίνεται λοιπόν η Charlotte σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα; Αν με ρωτούσατε πριν λίγο καιρό θα έλεγα μάλλον όχι, καθώς τα 2 πρώτα άλμπουμ της οριακά είχαν Metal όργανα. Με το “The obsession” όμως έρχεται μία τεράστια αλλαγή στον ήχο της καλλιτέχνιδας, αφού είναι και σκληρότερος αλλά και πολύ δουλεμένος, με αποτέλεσμα η ερμηνεύτρια να βάζει τα γυαλιά σε όσους αμφισβητούν την αυτόνομη πορεία της.
Σχετικά την πιο βαριά προσέγγιση έχει βοηθήσει η συνεργασία με παλιούς συναδέλφους και επίσης πρώην μέλη των DELAIN, σε κιθάρες, μπάσο και drums. Αυτό βέβαια μην σας ξεγελάει ότι θα ακούσουμε κάτι δυνατό που σπάει λαιμούς. Δεν λείπουν ξεσπάσματα αλλά κατά βάση ο πρωταγωνιστής είναι τα φωνητικά και θέλω να είμαι ξεκάθαρος εδώ. Η φωνή της Wessels είναι ιδιαίτερη, με την καλή έννοια για τα αυτιά μου, και όλη η αξία των τραγουδιών προέρχεται από αυτήν. Είναι δίσκος μιας τραγουδίστριας άλλωστε, επομένως είναι λογικό τα τραγουδιστικά μέρη να είναι και τα πιο προσεγμένα, ως την τελευταία λεπτομέρεια στην περίπτωσή μας.
Όσον αφορά τις μελωδίες του κάθε τραγουδιού, το αποτέλεσμα είναι πολύ δυνατό. Είναι κολλητικές, γεμάτες έμπνευση και σε συνδυασμό με μία όπως είπαμε πιο ιδιαίτερη χροιά, νιώθω ότι ακούω κάτι διαφορετικό και καινούριο. Έχουμε και 2 πολύ γνωστές guest, τη Simone Simons (EPICA) στο “Dopamine” και την Alissa White-Gluz (ARCH ENEMY) στο “Ode to the west wind”.
Ένα χαρακτηριστικό που κάποιοι θα δουν σαν θετικό και κάποιοι σαν αδυναμία, είναι η ποικιλία στο ύφος μεταξύ συνθέσεων. Ας πούμε τα “Soulstice” και “Praise” έχουν μία πολύ θετική αύρα, η οποία συνοδεύεται και από έντονο το Pop στοιχείο. Ιδιαίτερα το “Praise” δυσκολεύομαι να το ακούσω ολόκληρο δεν μπορώ να αντέξω τόση χαρά, ιδιαίτερα όταν μετά ακολουθεί το αγαπημένο μου “All you are”, μία πολύ συνεσταλμένη στιγμή που ξεχειλίζει συναίσθημα. Το πρόβλημα περιορίζεται μόνο σε αυτά τα δύο τραγούδια για μένα, σαν σύνολο δεν έχω παράπονο αλλά η εμπειρία σας μπορεί να διαφέρει.
Είναι δίσκος που εκ πρώτης θα προσεγγιστεί με καχυποψία καθώς είναι βαρύς σε μη-Metal στοιχεία, αλλά όχι τόσο ώστε να θεωρηθεί και εκτός των συνόρων τους είδους. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι τον έχω ακούσει πολύ περισσότερες φορές από άλλες νέες κυκλοφορίες φέτος, έχει ωραία τραγούδια που δεν νιώθεις ότι τα έχεις ακούσει άλλες χίλιες φορές. Η δε CHARLOTTE WESSELS μετά από αυτό έδειξε πως καλώς έπραξε και επένδυσε στο να κυκλοφορήσει μουσική υπό το όνομά της. Ποιοτικά πλέον, δεν νιώθω ότι ακούω κάτι υποδεέστερο από αυτό που παίζουν οι DELAIN.
8 / 10
Παύλος Παυλάκης
