Ό,τι και να πω για τους αγαπημένους Ιάπωνες θα είναι λίγο, έχοντας υπογράψει μερικές από τις καλύτερες doom/stoner κυκλοφορίες των 00’s. Το νέο τους πόνημα τους βρίσκει σε ένα κομβικό σημείο, όπου μετά την αποχώρηση των υπόλοιπων μελών της μπάντας, ο ιθύνων νους των CHURCH OF MISERY, Tatsu Mikami αποφασίζει να συνεχίσει την διαδρομή του πλαισιωμένος για πρώτη φορά με μουσικούς εκτός Ιαπωνίας, σε καμία περίπτωση όμως τυχαίους. Συγκεκριμένα πρόκειται για τους Dave Szulkin (BLOOD FARMERS) στις κιθάρες, Eric Little (EARTHRIDE) στα drums και τον Scott Carlson (REPULSION) στα φωνητικά.
Φυσικά παρά το ολοκαίνουργιο lineup δεν υπήρχε καμία πιθανότητα για αλλαγές ως προς την ηχητική κατεύθυνση. Όσο υπάρχουν CHURCH OF MISERY δύο θα είναι οι σταθερές τους: Οι BLACK SABBATH και οι serial killers. Έτσι το “And Then There Were None” συνεχίζει στο πιο groovy, rock n’ roll ύφος που έχουν υιοθετήσει στα τελευταία τους άλμπουμ, με τον ήχο να έχει καθαρίσει ήδη από το “Thy Kingdom Scum”, παραμένοντας όμως καρα-heavy. Σε σχέση με τα νέα πρόσωπα, ο drummer είναι το ακριβώς αντίθετο του flashy, ακολουθώντας απλώς τις συνθέσεις (χωρίς κάτι τέτοιο να είναι αρνητικό), ενώ στα φωνητικά ο Scott Carlson που ήταν όντως ένα ερωτηματικό, σίγουρα ξενίζει στην πρώτη ακρόαση, μακριά από την παράνοια Hideki Fukasawa ή ακόμα και του Yoshiaki Negishi στο “Master Of Brutality” (2001), όμως στην τελική μου φαίνεται πως όχι απλά ανταποκρίνεται (αναλογιζόμενοι πως έχει να κάνει lead φωνητικά σε δίσκο καμία τριανταριά χρόνια και το “Horrified”) αλλά μάλλον κολλάει μια χαρά στον ήχο.
Το θέμα με τον 5ο (6ο αν συμπεριλάβουμε και το “Vol. 1”) δίσκο των CHURCH OF MISERY είναι πως ενώ ακούγεται καθ’ όλα ευχάριστος και διασκεδαστικότατος χωρίς να καταντάει βαρετός σε κανένα σημείο, πέρα από την καθιερωμένη διασκευή λείπει και η σπίθα. Και κάτι τέτοιο το συνειδητοποίησα ακόμα πιο έντονα όταν ανέτρεξα πίσω στα “Master Of Brutality”, “The Second Coming” και “Houses Of The Unholy”. Riffs και solos υπάρχουν κι εδώ, απλούστατα όμως το “And Then There Were None” δεν βγάζει αυτή την αυτόματη, αβίαστη πώρωση, τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό με τα 3 προαναφερθέντα άλμπουμ. Και πάλι όμως, όχι μόνο δεν είναι κακό, -ούτε καν μέτριο- αλλά αποτελεί άξια προσθήκη στον κατάλογο της μπάντας, που θα πρέπει να τσεκαριστεί από οποιονδήποτε σοβαρό φαν του ήχου.
7 / 10
Νίκος Χασούρας
