Νέος δίσκος για τους θρύλους από την Ventura της California… Ποιος να μου το έλεγε δέκα χρόνια πριν πως, όχι μόνο θα τους είχαμε ξανά κοντά μας, όχι μόνο θα γινόμασταν μάρτυρες δύο θεϊκών συναυλιών μα θα μετρούσαμε ήδη, μέσα σε μια πενταετία περίπου, τέσσερεις (!) ολοκαίνουργιες κυκλοφορίες. Η αρχή έγινε με το live album “I’m alive”, ηχογραφημένο και βιντεοσκοπημένο στα Up the Hammers και Hammer of Doom festivals του 2017 και στο Rock Hard festival του 2018. Η συνέχεια που δόθηκε, ήταν ακόμη καλύτερη.
Το πολύ καλό album “Forever black”, όπου ακούστηκαν ολοκαίνουργιες, τότε, συνθέσεις, ήταν ένας δίσκος που πλέον πλασάρεται μεταξύ εκείνων που δικαιολογούν κάθε εύσημο και αποτινάσουν από πάνω τους κάθε υπόνοια «αρπαχτής». Το ανάλογης αξίας EP “Half past Human”, το οποίο περιείχε «αρχαίο», ακυκλοφόρητο υλικό, προσαρμοσμένο όμως στην εποχή μας, ήταν ένα εξαίσιο «δέσιμο» του παρελθόντος με το παρόν. Όπως λοιπόν είχα γράψει και τότε, οι CIRITH UNGOL δεν επέστρεψαν για να κοροϊδέψουν το πάθος ημών των οπαδών, ούτε για να αρπάξουν όσο περισσότερο χρήμα μπορούν, εκμεταλλευόμενοι την εκ νέου άνθηση του παραδοσιακού ήχου. Το νέο τους ξεκίνημα, έδειχνε και δείχνει γενικά αγαθές και υγιείς προθέσεις, μαζί με τη θέλησή τους να αποδείξουν πως τους άξιζε πολύ καλύτερη μοίρα.
Και ερχόμαστε στο “Dark parade”… Το ενημερωτικό δελτίο που συνοδεύει κάθε νέο album, εκτός από τα απαραίτητα στοιχεία του «ποιος είναι και τι κάνει», συνήθως συμπεριλαμβάνει και τις πρώτες, κύριες σκέψεις των δημιουργών του, σχετικά με τις συνθήκες που επικράτησαν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, τις πηγές έμπνευσής τους ως και τη ψυχοσύνθεσή τους, την περίοδο που «γεννούσαν» ιδέες και τις έβαζαν σε μια σειρά. Κατά τον τραγουδιστή Tim Baker λοιπόν, στην περίπτωση του νέου δίσκου, στόχος της μπάντας ήταν να κάνει κάτι εντελώς σκοτεινό και doomy, «ένα ακόμη ταξίδι στο ιδιαίτερο χάος που δημιουργεί η μουσική των CIRITH UNGOL». Και όπως επισημαίνει ο drummer Rob Garven, το μουσικό αντίστοιχο ενός περιβάλλοντος παρόμοιου με αυτό του “The Horror of Red Hook”, του αγαπημένου τους/μας H.P. Lovecraft.
Αυτό ακριβώς είναι το “Dark parade”. Ένας κόσμος όπου οι ιστορίες που ακούγονται είναι μονάχα ιστορίες πόνου, τρόμου και απόγνωσης. Μια παρέλαση σε μια σκοτεινή άβυσσο γεμάτη «απερίγραπτα τερατουργήματα». Στο εξώφυλλο εννοείται και πάλι ο Elric, αυτή τη φορά όπως τον φαντάστηκε ο Michael Whelan στο “Elric and the Sinking City” και στο εσωτερικό ένα ακόμη doom και proto-metal manifesto, γραμμένο θαρρείς όχι σε studio, αλλά σε κάποιο αβυσσαλέο φρέαρ, από τα «απερίγραπτα τερατουργήματα» που μόλις πριν λίγο αναφέραμε. «Τερατουργήματα» που διακατέχονται όμως από περίσσιο ταλέντο και μεγάλη έμπνευση!
Το υπέροχο “Velocity (S.E.P)”, με το στακάτο down-picking και την εθιστική μελωδία του, ενθουσιάζει ως ιδανικό εναρκτήριο κομμάτι. Σπουδαίο το ακόλουθο “Relentless” με τις ανατολίτικες μελωδίες του, επιβλητικό το οκτάλεπτο “Sailor on the seas of fate” (με το όπως φαίνεται απαραίτητο flashback που εδώ σε μεταφέρει στο “Chaos rising”), μεγάλη έκπληξη οι latin κιθάρες του “Sacrifice” και κλασσικό Ungol κομμάτι της ύστερης (“Paradise lost”) εποχής το “Looking glass” με ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ bluesy crescendo στο μακροσκελές solo του, ιδανική εισαγωγή στην τριλογία “Dark parade”/”Distant shadows”/”Down below” που κλείνει εμφατικά το album. Όλα τους με την στόφα του κλασσικού, φτιαγμένα από υλικά προορισμένα να αντέξουν στον χρόνο.
Επί προσωπικού, δε θα σταθώ σε κάποιο από αυτά τα τραγούδια, ως αναφερόμενο highlight του δίσκου. Ξεχώρισα άλλα πράγματα στα οποία θα ήθελα να αναφερθώ, που μου έκαναν πολύ θετική εντύπωση και που αφορούν την ολότητα του “Dark parade”. Στοιχεία που φανερώνουν έναν δίσκο με αξιοσημείωτη ομοιογένεια και ισορροπία. Έναν δίσκο από αυτούς που κάνουν την «αποστολή» του μουσικού συντάκτη (υπό τη βασική προϋπόθεση αυτός να είναι και φίλος και γνώστης της μουσικής και της ιστορίας του group, διότι διαφορετικά δε γίνεται δουλειά) εκτός από πανεύκολη, πολύ ενδιαφέρουσα.
Το πρώτο είναι η προσοχή που έχει δοθεί στις κιθάρες, από τους Jimmy Barraza (ο οποίος προσφάτως αποχώρησε, λόγω προσωπικών θεμάτων και του εύχομαι τα καλύτερα μέσα από την καρδιά μου) και Greg Lindstrom. Το πώς και πόσο όμορφα μετουσιώνουν σε πράξη ιδέες προερχόμενες από διαφορετικά στυλ του rock ή του metal αλλά και έξω από αυτά, είναι από μόνο του άξιο λόγου. Ανέκαθεν οι CIRITH UNGOL ήταν μια μπάντα με ευφάνταστες κιθαριστικές γραμμές, αλλά εδώ παρουσιάζουν την πλέον προσεγμένη και πλούσια κιθαριστική τους δουλειά, σε ολόκληρη την δισκογραφία τους. Βαρύ σχόλιο, ίσως, μα το λέω μετά λόγου γνώσεως κι αν θες, κράτησέ το κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου, για όταν ακούσεις το “Dark parade”.
Το δεύτερο, είναι η αειθαλής, εξώκοσμη, δαιμονική (χωρίς εισαγωγικά) φωνή του Tim Baker. Ο άνθρωπος είναι αγέραστος και συνάμα, βρίσκεται στην ωριμότερη φάση της καριέρας του, 42 (!) χρόνια μετά το ντεμπούτο του. Απλά, του βγάζω το καπέλο, δεν έχω να πω κάτι άλλο. Έπειτα, έχουμε το «κομμάτι» της παραγωγής. Γνωρίζω πως υπάρχουν κάποιοι “die-hards” οι οποίοι, αν και εξακολουθούν να στηρίζουν φανατικά τη μπάντα, θεωρούν πως στο “Paradise lost” αυτή έχασε σημαντικό μέρος της «μαγείας» της. Το ίδιο θα πουν και τώρα. Για μένα που δεν ανήκω στην προαναφερθείσα κατηγορία, το “Dark parade” έχει μια ιδανική, για το όραμα των Αμερικανών, παραγωγή, που δίνει περιθώριο σε κάθε μια μονάδα του group, να δείξει τις αρετές της. Άκουσε για παράδειγμα το καταιγιστικό, μονολιθικό drumming του Garven και πες μου αν δεν ευθύνεται και η παραγωγή, για αυτό το τελικό αποτέλεσμα…
Συνήθως, όταν έρχεται στα χέρια μου κάποιος καινούργιος δίσκος αγαπημένης μπάντας, έχω μια κάποια συστολή, προερχόμενη τόσο από την πάντα παρούσα, δεδομένη σχετική αδημονία, όσο και από μια αμφιβολία, σχετικά με το αν αυτός ανταποκριθεί στα standards που η ίδια η μπάντα έχει, ή οφείλει να έχει. Με το καινούργιο album των Καλιφορνέζων όμως, τίποτα από αυτά δεν υπήρξε. Τη θέση τους είχε πάρει μια αξιοσημείωτη σιγουριά, μια ακλόνητη βεβαιότητα. Οι CIRITH UNGOL υψώνουν ξανά το Λάβαρο του Χάους και μας καλούν εκ νέου σε συστράτευση. Ο γράφων είναι ήδη καθοδόν και αναμένει το επόμενο, συντριπτικό CIRITH UNGOL live, στην πόλη των Αθηνών. Εσύ;
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
