Το δημιουργικό κενό που ακολούθησε τη διάλυση των CORONER αποδείχτηκε βαθύτερο απ’ όσο φαινόταν αρχικά. Δεν ήταν απλώς μια παύση στη μουσική δραστηριότητα ή ένα κενό στη δισκογραφία, αλλά απώλεια ταυτότητας για ένα ολόκληρο ρεύμα, μιας και η τεχνική αρτιότητα, η υπαρξιακή θεματολογία, η ψυχρή ατμόσφαιρα και η εσωστρεφής λογική που τους χαρακτήριζε δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ.
Η επαναδραστηριοποίησή τους το 2011 αποκλειστικά για συναυλίες, οι πρώτες συνθετικές απόπειρες το 2015, μέχρι και την ημέρα που μπήκαν στο στούντιο τον Ιούνιο του 2023, δεν συνοδεύονταν από καμία βεβαιότητα ότι θα μας δινόταν τελικά η ευκαιρία να απολαύσουμε μια νέα δισκογραφική δουλειά. Η προσμονή άλλαζε συνεχώς μορφή, άλλοτε γινόταν αγανάκτηση, άλλοτε φόβος απογοήτευσης για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά ποτέ απαξίωση. Μπορεί να έχουν περάσει τριάντα δύο χρόνια από την κυκλοφορία του τιτάνιου “Grin”, αλλά το όνομα και η μουσική των CORONER κατάφερναν να διαιωνίζονται και να μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά, παραμένοντας κατά κάποιον τρόπο επίκαιροι.
Η έκτη τους δουλειά, με τίτλο “Dissonance theory”, είναι εκπληκτική. Το λέμε ξεκάθαρα από την αρχή για να ξεμπερδεύουμε. Η μουσική που ξεδιπλώνεται στα κάτι λιγότερο από σαράντα οκτώ λεπτά του άλμπουμ έχει μια μοναδική ταυτότητα που δεν συναντάς πουθενά αλλού εκεί έξω. Μεστό, ασυμβίβαστο metal, ανεπανάληπτης αίσθησης ρήξης και ατίθασης ελευθερίας με post-thrash αισθητική που σε συγκινεί και σε συνθλίβει ταυτόχρονα. Δεν μπορείς να το εντάξεις χρονολογικά σε κάποια συγκεκριμένη δισκογραφική περίοδο των CORONER, καθώς, ενώ υπάρχουν τεχνοτροπίες που θυμίζουν τα «Mental Vortex» και «Grin», όπως ατμοσφαιρικά, δυσαρμονικά μέρη τα οποία εναλλάσσονται με riff φορτισμένα με συσσωρευμένη ενέργεια, στοιχεία που για τελευταία φορά συναντήσαμε στα νέα τότε τραγούδια της ομώνυμης συλλογής του 1995.
Κυριαρχεί γενικότερα μια πρώιμη 90s αντίληψη, σχεδόν μη κατατάξιμου metal, με απλωμένες συγχορδίες και riff που αγγίζουν το επίπεδο ψυχικής κάθαρσης και ανάτασης. Το groove του ξεφεύγει από τον βιομηχανικό παλμό του “Grin”, διαθέτοντας μια πιο πολυδιάστατη προσέγγιση στα ρυθμικά patterns, η οποία σε στιγμές το φέρνει δομικά κοντά στις λογικές των MESHUGGAH και GOJIRA, όχι όμως ηχητικά. Έχουν αφουγκραστεί τις σύγχρονες metal τάσεις και ενσωματώνουν στοιχεία της νέας εποχής, κυρίως στην παραγωγή, όπου δόθηκε έμφαση στην επίτευξη ενός όσο το δυνατόν ζωντανού και οργανικού ήχου, αξιοποιώντας πλήθος vintage οργάνων, από πιάνο έως λαμπάτους ενισχυτές και αναλογικά synth, διατηρώντας τον αυθεντικό χαρακτήρα των CORONER, ενώ την ίδια στιγμή πατεντάρουν το νέο τους μουσικό ύφος, παραμένοντας σκοτεινοί, συνειδητοποιημένοι, με περισσότερη τεχνική έκφραση, χωρίς να υποπίπτουν σε απλή επίδειξη δεξιοτεχνίας.
Ο Tommy Vetterli είναι, με διαφορά, ένας από τους καλύτερους metal κιθαρίστες που έχουν περάσει από το στερέωμα. Κι όταν έρχεται η στιγμή του solo, δεν μπορείς παρά να εύχεσαι να είχες, δεν ξέρω κι εγώ πόσα ζευγάρια αυτιά για να τον απολαμβάνεις στο έπακρο. Είναι απίστευτα καινοτόμος, τεχνικός, μελωδικός και ευφάνταστος, που σχεδόν δακρύζεις στο άκουσμά του. Πλάι του, η χαρακτηριστική φωνή του Ron Broder σε γειώνει, προσδίδοντας το απόλυτο CORONER χρώμα, ενώ ο ήχος στο μπάσο αναδεικνύει επιτέλους το παίξιμό του. Η απουσία του Markus Edelmann δεν γίνεται αισθητή, όχι γιατί ο αντικαταστάτης του, Diego Rapacchietti, πιάνει το vibe του, κάτι που δεν συμβαίνει, αλλά επειδή το δικό του παίξιμο, πιο πλουραλιστικό σε στιγμές, έχει ταιριάξει περίφημα με τη νέα περίοδο που διανύουν πλέον οι CORONER.
Είναι πραγματικά κρίμα που για τριάντα χρόνια οι CORONER μας στερούσαν τέτοια μουσική διέγερση, γιατί στο “Dissonance theory” δεν εντυπωσιάζουν απλώς, συγκλονίζουν. Ύστερα από τρεις δεκαετίες σιωπής, το να ακούμε ξανά μια τόσο υψηλής αισθητικής και έμπνευσης δουλειά από τους CORONER είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικό, σχεδόν εξοργιστικό. Εξοργιστικό γιατί για τριάντα χρόνια αυτή η έμπνευση, αυτή η καλλιτεχνική ευφυΐα, έμενε βουβή. Μια τόσο ιδιαίτερη μορφή μουσικής έκφρασης, που κανείς δεν κατάφερε να αναπληρώσει, έλειπε οδυνηρά και τώρα επιστρέφει με αδιαπραγμάτευτη δύναμη και χωρίς καμία διάθεση συμβιβασμού. Οι CORONER επέστρεψαν για να θυμίσουν ποιος όριζε το παιχνίδι όταν οι άλλοι ακόμη μάθαιναν τους κανόνες και επανήλθαν για να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει σε ένα κλασικό reunion ελβετικής προέλευσης.
9 / 10
Κώστας Αλατάς
