a
Δώδεκα χρόνια χωρίς δίσκο για τους Σουηδούς άρχοντες του doom metal είναι πολλά. Και είναι πολλά, λαμβάνοντας πρωτίστως υπόψη την ως τώρα πορεία τους. Είχαν καλό σερί οι COUNT RAVEN. Πέντε δίσκοι πρώτης ποιότητος, από το 1990 ως το 2009, αν προσμετρήσουμε και τα πέντε χρόνια «αδράνειας», μεταξύ 1998 – 2003. Καλά, οι τρεις πρώτοι (”Storm warning”, ”Destruction of the Void” και ”High on Infinity”) είναι από άλλο πλανήτη, αλλά καλό θα ήταν να δώσεις κάποια στιγμή, αν δεν το έχεις ήδη κάνει, προσοχή στο σύνολο της δισκογραφίας τους. Ταιριαστά λοιπόν ονομάζεται “The sixth storm” η νέα τους απόπειρα, όσον αφορά τον αριθμό. «Καταιγιστική» όμως, αποκλείεται να είναι, καθώς είναι τέτοιο το ύφος του group, που η μουσική του μοιάζει περισσότερο με λάβα που κατεβαίνει την πλαγιά ενός ηφαιστείου αργά και κατακαίει τα πάντα στο πέρασμά της, παρά με καταιγίδα.
Τo “Mammons War” ήταν ένα πολύ καλό reunion album, κι ας μην είχε κάτι να αποδείξει ο Dan Fondelius, ιθύνων νους της μπάντας. Με τους COUNT RAVEN είχε χτίσει ήδη τον δικό του μύθο, σε ένα μικρό αλλά τόσο ιδιαίτερο σύμπαν. Το παραδοσιακό doom/heavy rock, το χωρίς προσμίξεις, αυτό που είναι παιδί των BLACK SABBATH, το γνωρίζει καλά και είμαι βέβαιος πως του είναι αδύνατο να λαθέψει. Ο καινούργιος δίσκος ξεκινά από εκεί όπου σταμάτησε ο προκάτοχός του. Ο Fondelius τραγουδά με την «πιο Ozzy παντρεύεσαι την Sharon» φωνή του για κοινωνικά, ιστορικά και θεολογικά θέματα, ο Sabbath-ικός ήχος αποθεώνεται για μιαν ακόμη φορά, τα «ευλογημένα» από τον Μουστάκια ογκώδη riffs σε καταπλακώνουν, το μονολιθικό rhythm section κρατά την απαιτούμενη σταθερότητα, η occult ατμόσφαιρα θριαμβεύει και μερικές πιο «επικίζουσες» (πάντα στα μέτρα και σταθμά των COUNT RAVEN, μη φανταστείς πως ο Dan ασπάστηκε τώρα στα «γεράματα» τη φιλοσοφία των CANDLEMASS) πινελιές προσδίδουν το κάτι παραπάνω.
Το “The sixth storm” είναι σε γενικές γραμμές ένα αρκετά καλό άλμπουμ, με κάποια τραγούδια (“Blood Pope”, “The Curse”, “The giver and the taker”, “Oden”) που σε κάνουν να πιστεύεις πως οι δημιουργοί τους δεν είναι κάποιοι βετεράνοι «μεταλλόγεροι», αλλά πιτσιρικάδες που τώρα ξεπετάγονται γεμάτοι ενθουσιασμό και θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο! Θα μπορούσε να είναι μικρότερο σε διάρκεια; Σίγουρα, αφού κάποια καλά τραγούδια (“The Nephilims”, “The ending”, “Baltic storm”) τραβούν σε μάκρος περισσότερο από όσο τα ίδια χρειάζονται για να αποκαλύψουν τον χαρακτήρα τους, με αποτέλεσμα να χάνουν μέρος της δυναμικής τους. Έχει και τα fillers του, σαν τα “Heaven’s door” και “Goodbye” που θέλουν να ακουστούν “Changes” (BLACK SABBATH) αλλά αποτυγχάνουν. Διέπεται από αγνές προθέσεις, θέληση για δημιουργία για να παραχθεί πρωτίστως ωραία μουσική και όχι ώστε να ακουστεί απλά και μόνο το όνομα του group, υπηρετεί σωστά το είδος στο οποίο ανήκει… στο τέλος της ημέρας, είναι ένα COUNT RAVEN album. Είμαι βέβαιος πως οι οπαδοί τόσο της μπάντας όσο και του doom εν τω συνόλω, δεν χρειάζονταν παρά την τελευταία πρόταση για να πράξουν τα δέοντα.
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
