Θα ξεκινήσω αντί… επιλόγου. Το “Rust” είναι ένας καλός δίσκος με την μπάντα να μεταλλάσει το ύφος της, παραμένοντας hard rock, αλλά με πιο μοντέρνο και βαρύ πρόσωπο σε σχέση με αυτό που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.
Πόσοι από εσάς αγάπησαν την αλητεία στο sleaze των CRASHDIET; Όλοι πιστεύω που ασχολήθηκαν έστω και λίγο παραπάνω από το ντεμπούτο τους, ευχαριστήθηκαν την φρεσκάδα τους και την αναβίωση των late-80’s με το SKID-CRUE στυλ. Ανήκουν στην ίδια παρέα με τους HARDCORE SUPERSTAR, CRAZY LIXX με κάτι από παλιούς NASTY IDOLS. Με τα τρία-τέταρτα της μπάντας να διατηρούνται ως πυρήνας, μετρούν πλέον τον τέταρτο τραγουδιστή σε πέντε άλμπουμ. H αλλαγή αυτή συνοδεύεται κι από τον ανανεωμένο ήχο, με πιο βαριές κιθάρες, παραπέμποντας σε πιο μοντέρνα σχήματα σαν τους συμπατριώτες και ομόσταυλούς τους ECLIPSE σε σημεία.
Μου άρεσε αρκετά σε σημεία το “Rust” που μόνο… σκουριασμένο δεν ακούγεται. Είτε μονορούφι, είτε σε δόσεις, ακούγεται ευχάριστα, φέρνει (μουσικά και μόνο) κάτι από STEEL PANTHER στο μυαλό, αλλά χαίρομαι που μας παρουσιάζει τους Σουηδούς πιο ανανεωμένους κι ένα βήμα μπροστά, όσο κι αν μου άρεσε ο κλασικός τους χαρακτήρας. Βέβαια, το σύνολο είναι κάπως μπερδεμένο σε σημεία, με αρκετές αναφορές στο παρελθόν τους, αλλά παράλληλα κάνουν αυτή την συνειδητή προσπάθεια εξέλιξης, που ίσως ξενίσει τους πιο πιστούς.
Τα τραγούδια, με έντονο βάρος στα κολλητικά ρεφραίν, είναι μια χαρά, είτε είναι το άκρως μελωδικό “In the maze”, είτε το πιο μοντέρνο “Rust”, ακόμα και το συγχισμένο “Parasite”, ή το spacey-μπαλαντοειδές “Waiting for your love” που είναι από τις πιο αδύναμες στιγμές τους. Ακόμα κι όταν γκαζώνουν, όπως για παράδειγμα στο “Reptile”, το ρεφραίν είναι μελωδικό.
Καλό λοιπόν και το “Rust” για τους φίλους των CRASHDIET, που δεν έχουν απογοητεύσει μέχρι σήμερα, αλλά ακόμα περιμένω το άλμπουμ όπου δεν θα βρίσκω fillers.
7 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore
