“Politically incorrect”
Οι Αυστραλοί hard rockers, CROSSON, είναι μία μίξη ανάμεσα στους STEEL PANTHER (ιδιαίτερα οπτικά) και MOTLEY CRUE, έχουν έντονη σκηνική παρουσία, στίχους χιουμοριστικούς και γενικότερα αναβιώνουν τον ήχο και την εικόνα των 80s. Ο ηγέτης τους, Jason Crosson, που έχει ελληνικές ρίζες, μας μίλησε για το σχήμα, τι έχουν κάνει μέχρι τώρα και τον επερχόμενο δίσκο τους.
Εγώ ξέρω την ιστορία, από πού προήλθε το όνομα CROSSON. Μπορείς να την πεις όμως και στους υπόλοιπους;
Το επώνυμο του πατέρα μου, ήταν Σταυρόπουλος. Όταν έκανε αγγλικά στο σχολείο, του έλεγαν οι δάσκαλοί του, πως αν πάει κάποια στιγμή σε ξένη χώρα που να έχουν ως βασική γλώσσα τα αγγλικά, θα έπρεπε να πει το όνομά του ως “Crosson”. Όταν ήρθε εδώ στην Αυστραλία, το άλλαξε κι έχουμε τους CROSSON!!! Επειδή “Cross” είναι ο σταυρός.
Και τώρα η πιο δύσκολη ερώτηση. Πως βγαίνει το Jason από το Σωτήρης;
Το αγγλικό μου όνομα είναι Jason και το μεσαίο μου όνομα, το χριστιανικό, είναι Σωτήρης.
Jason, έχεις κυκλοφορήσει πέντε άλμπουμ μέχρι τώρα, αλλά νομίζω ότι η πραγματική σου καριέρα ξεκίνησε με το “Spreading the rock n’ roll disease”, το 2016. Πιστεύεις κι εσύ το ίδιο;
Ναι, βεβαίως. Μας πήρε πάρα πολλά χρόνια να δοκιμάζουμε πώς να βρούμε τον σωστό ήχο και το σωστό image. Όταν ανέλαβα περισσότερο έλεγχο πάνω σ’ αυτό, νομίζω ότι τότε, το 2016, βρήκαμε το κατάλληλο image που θα ταίριαζε με τον ήχο μας, βρήκαμε τον Duane Baron, ο οποίος είχε δουλέψει με τον Ozzy Osbourne στο “No more tears”, με τους MOTLEY CRUE στο “Theatre of pain” και φάνηκε από την πρώτη στιγμή ότι θα ήταν ένας «παραδεισένιος γάμος». Για πάρα πολλά χρόνια όμως, δοκιμάζαμε πολλά πράγματα που δεν μας ταίριαζαν.
Ακούγοντας τις πρώτες δουλειές σας κι εγώ νομίζω ότι δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που είναι οι CROSSON τώρα. Από το “Spreading…”, αρχίσατε να είστε ένα σχήμα που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.
Αυτή ήταν η βασική ιδέα. Είμαι μεγάλος οπαδός των KISS κι εδώ ο χώρος έχει ένα σωρό ενθύμια από το συγκρότημα αυτό. Ήθελαν να γίνουν το συγκρότημα που οι ίδιοι ήθελαν να δουν. Στην περίπτωσή μας, σκέφτηκα: Τι θα ήθελα να δω; Σκηνικά κοστούμια, sexy κορίτσια στη σκηνή, catchy μελωδικά rock τραγούδια. Το θέμα ήταν πως μπορούν να συνδυαστούν όλα αυτά και το αποτέλεσμα που βγήκε από το μπλέντερ, είναι αυτό που ακούς σήμερα. Ακόμα και τα χρώματα που χρησιμοποιούμε, το κόκκινο και το μαύρο, συνεισφέρουν σε αυτό που κάνουμε.
Πριν λίγο, μου ανέφερες το όνομα του Duane Baron, με τον οποίο συνεργάζεστε. Στο παλμαρέ του, έχει δουλειές με πολύ μεγάλους καλλιτέχνες, όπως τον Ozzy Osbourne στο “No more tears“, τους DREAM THEATER στο “Awake”, τον Alice Cooper στο “The last temptation”, αλλά και πολλούς δίσκους με σχήματα όπως οι POISON, CINDERELLA, KIX, L.A. GUNS και πολλούς άλλους καλλιτέχνες. Τι σας έκανε να δουλέψετε μαζί του και ποια ήταν η συνεισφορά του –αν υπήρχε κάποια- στον ήχο των CROSSON;
Ο Duane, έκανε τη μίξη. Θέλαμε να δουλέψουμε με κάποιον γνωστό παραγωγό και για να μας βοηθήσει και η αναφορά του ονόματός του και μόνο. Την παραγωγή την κάνω εγώ, αλλά η μίξη είναι αυτή που κάνει τον ήχο τεράστιο. Για παράδειγμα, πήρα τώρα τις μίξεις των κομματιών του επόμενου δίσκου μας και έχει κάνει φοβερά πράγματα με τα δεύτερα φωνητικά, τις κιθάρες, τα ντραμς, που ακούγονται όσο δυναμικά θέλαμε. Όταν έψαχνα να βρω με ποιον θα δουλέψουμε, τσέκαρα τα CD μου και το όνομα του Duane Baron, εμφανιζόταν συνεχώς. Επικοινώνησα μαζί του, του άρεσε αυτό που κάναμε κι αισίως φτάσαμε στο τέταρτο άλμπουμ που δουλεύουμε μαζί του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Dave Donnely, ο οποίος σας έχει κάνει το mastering κι έχει δουλέψει με καλλιτέχνες όπως οι AEROSMITH ή οι WHITESNAKE, αλλά και με τους MANOWAR και τη Cher…
Συνέβη ακριβώς το ίδιο, όπως και με τον Duane Baron. Ψάχναμε έναν άνθρωπο να μας κάνει καλό mastering, επικοινωνήσαμε μαζί του και δουλεύουμε με τον Dave Donnely, επίσης για τέσσερις δίσκους, πλέον.
Πως σας έχει φερθεί ο Τύπος μέχρι τώρα; Σε ρωτάω αυτό, επειδή στους στίχους του “Rock warriors”, σε ακούμε να λες: “We don’t give a damn what the critics say”…
Νομίζω ότι αυτό που συνέβη, ήταν ότι είδαν πως φαινόμασταν και αμέσως διαμόρφωναν μία άποψη. Όταν όμως, άκουγαν και τη μουσική, άλλαζαν άποψη, επειδή έβλεπαν ότι το υποστηρίζαμε σωστά. Είναι λογικό να έχεις κάποιους που τους αρέσεις και κάποιους που να σε μισούν. Ό,τι και από τα δύο να συμβαίνει, όμως, εμείς δεν πρόκειται να αλλάξουμε, επειδή αυτό κάνουμε. Δίνουμε αυτό το stage show. Όταν μας ρωτάνε για ποιον λόγο ντυνόμαστε έτσι, η απάντησή μας είναι: «Επειδή ήρθαμε να σας ψυχαγωγήσουμε». Γι’ αυτό λέγαμε ότι δεν μας ενδιαφέρει τι λένε οι κριτικοί. Αν τους αρέσουμε, ευχαριστούμε πολύ. Αν δεν τους αρέσουμε, είναι ΟΚ με μας και πάλι.
Αν μπορώ να σας συγκρίνω με κάποιο σχήμα, ένα από αυτά θα ήταν σίγουρα οι STEEL PANTHER και στο ντύσιμο, αλλά και στη μουσική, παρότι δεν έχετε τόσο ακραίους στίχους. Έχετε ένα τραγούδι που λέγεται “Politically incorrect”, αλλά πως είναι τις ημέρες που το κίνημα του #MeToo είναι τόσο δυνατό, να βγάζετε ένα τραγούδι που λέγεται: “Weak at the knees (for a hot brunette)”;
Κάνουμε πλάκα!!! Κάποιοι θα πουν ότι είμαι ένα γουρούνι που είναι μισογύνης. Είναι όμως ένα τραγούδι που κάνουμε πλάκα και αποθεώνουμε τις μελαχρινές κοπέλες, επειδή υπάρχουν τόσα πολλά που μιλούν για τις ξανθές. Και όταν κάνουμε συναυλίες, ανεβάζουμε και δύο κοπέλες από το κοινό και περνάμε όλοι ωραία. Είναι απλά ένα τραγούδι που κάνουμε πλάκα και δεν υπάρχει καμία κρυφή ατζέντα πίσω του.
Ιδιαίτερα αν δει κανείς το video μέχρι το τέλος, θα αλλάξει γνώμη για τη φύση των στίχων (γέλια).
Είμαι μεγάλος οπαδός του Benny Hill και αυτό είναι ένα κλασικό τελείωμα Benny Hill, αν εξαιρέσει κανείς ότι δεν τρέχουμε γύρω γύρω (γέλια).
Και στο τέλος του κομματιού, βέβαια, αναφέρεις ότι αγαπάτε όλες τις γυναίκες, όχι μόνο τις μελαχρινές.
Ακριβώς. Καθένας είναι όμορφος με τον δικό του τρόπο.
Πέραν αυτού, σας αρέσει να κάνετε αναφορές στα τραγούδια σας. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, αναφέρετε κάποιες διάσημες μελαχρινές, σε άλλο αναφέρετε διάσημα τραγούδια όπως το “Breaking the law” και πολλά άλλα…
Κοίτα, στο “Weak at the knees”, γιορτάζουμε τις μελαχρινές κοπέλες. Κάθε φορά που η τηλεόραση, πχ, δείχνει την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, με φωνάζει η γυναίκα μου και μου λέει: «είναι η κοπέλα σου στην τηλεόραση». Χαχαχαχα. Και το “Rock warriors”, είναι ένα τραγούδι που γιορτάζουμε τη rock μουσική και αναφέρω τραγούδια που με επηρέασαν, όπως το “Run to the hills”, το “Shout it out loud”, το “Heaven and hell”, το “Looks that kill” και τα κατάφερα να τους βάλω μέσα στο τραγούδι και να κάνουν και ομοιοκαταληξία. Αυτό ήταν το δύσκολο μέρος!
Τώρα που το ανέφερες, είναι προφανές ότι ακούμε και κλασικά metal πράγματα μέσα στα τραγούδια σου, πέρα από το hard rock.
Η αγαπημένη μου μπάντα όλων των εποχών είναι οι KISS. Άλλα αργότερα ανακάλυψα και τους IRON MAIDEN, τους MOTLEY CRUE, τους DOKKEN. Δεν άκουγα πολύ σκληρά πράγματα, αλλά σίγουρα στα γούστα μου ήταν ο Dio, οι SCORPIONS και τόσα άλλα σχήματα. Αυτό που θέλουμε να κάνουμε με τους CROSSON, Σάκη, είναι να γράψουμε κομμάτια που να μπορεί κανείς να τα τραγουδήσει μαζί μας. Θέλουμε να τα κρατάμε απλά.
Εκεί που θα περιμέναμε να κάνετε κάποιες πιο hard rock διασκευές, βλέπω ότι στις συναυλίες σας διασκευάζετε το “Money, money, money” των ABBA και το “We will rock you” των QUEEN. Για ποιον λόγο το κάνετε αυτό;
Δεν θέλουμε να είμαστε προβλέψιμοι. Ο κόσμος θα περίμενε από εμάς να διασκευάσουμε ένα τραγούδι των KISS, των MOTLEY CRUE ή των POISON. Εμείς θέλαμε να τους δώσουμε κάτι διαφορετικό, αλλά να το κάνουμε με τον σωστό τρόπο. Για παράδειγμα, όταν παίζουμε το “Money…”, ανεβάζουμε πάνω τα κορίτσια μας, έχουμε στο video το σήμα του δολαρίου, βγαίνει πολύ σωστά νομίζω και ο κόσμος με το που ακούει την πρώτη νότα, το αναγνωρίζει. Νομίζω ότι αυτό το τραγούδι θα μείνει για πολλά χρόνια στο setlist των συναυλιών μας.
Όταν ξεκινούσατε να παίζετε αυτό το είδος μουσικής, δεν υπήρχε μεγάλο κοινό. Το hard rock, glam rock, όπως θέλεις πες το, παρήκμασε στις αρχές των 90s. Ποιος νομίζεις ότι ήταν ο λόγος γι’ αυτό και τι οδήγησε στην αναβίωσή του;
Σάκη, μισούσα τα 90s… Δεν μπορούσα να βρω τι μου άρεσε… Ίσως να φταίει ότι στα 80s, από ένα σημείο και μετά, όλοι ακούγονταν το ίδιο και ήταν ώρα για αλλαγή. Στα 00s όμως, εμφανίστηκαν οι DARKNESS και αναβίωσαν όλη αυτή τη φάση. Έδωσαν στον κόσμο να καταλάβει ότι δεν ήθελαν να έχουν καταθλιπτικούς στίχους, ήθελαν να διασκεδάσουν τον κόσμο, να τον ψυχαγωγήσουν. Αν είναι να βγεις με τα καθημερινά σου ρούχα και παπούτσια, καλύτερα να ακούσω το δίσκο στο σπίτι μου. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς. Προσπαθούμε να δώσουμε στον κόσμο κάτι που να θυμάται.
Το νέο σας άλμπουμ πλησιάζει και θα λέγεται “Ready, aim, rock”. Τι μπορείς να μας πεις γι’ αυτό;
Σε κάθε άλμπουμ προσπαθούμε να ωριμάσουμε. Με τη σύνθεση, την παραγωγή… Σ’ αυτόν το δίσκο, επηρεάστηκα πολύ από τον Jim Steinman, που έχει δουλέψει με τον Meat Loaf και τη Bonnie Tyler. Όταν κολλούσα, σκεφτόμουν τι θα έκανε εκείνος ή τι θα έκανε ο Desmond Child. Υπάρχουν τουλάχιστον 2-3 έπη, οι μίξεις που μου έχει στείλει ο Duane Baron είναι εκπληκτικές και αν σου αρέσουν οι CROSSON, θα λατρέψεις το “Ready, aim, rock”. Λογικά θα κυκλοφορήσει γύρω στον Σεπτέμβριο. Αυτό το Σαββατοκύριακο (σ.σ. της Πρωτομαγιάς) θα γυρίσουμε και τα video. Θα είναι εξουθενωτικό, αλλά θα έχει πολύ πλάκα.
Έρχεσαι καθόλου στην Ελλάδα;
Πρώτα απ’ όλα, να στείλω πολλά χαιρετίσματα και φιλιά στους συγγενείς μας στην Κεφαλονιά. Η σύζυγός μου είναι από εκεί και πηγαίνουμε πολύ τακτικά. Ελπίζω να ξαναπάμε του χρόνου, επειδή είναι σαν το δεύτερο σπίτι μας.
Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα. Περιμένω να ακούσω το “Ready, aim, rock” και να ξαναμιλήσουμε.
Εγώ ευχαριστώ πολύ.
Σάκης Φράγκος
