Ο Kirk Windstein βάλθηκε να μας τρελάνει με το “The Serpent Only Lies” που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Σχεδόν δύο χρόνια έχουν περάσει από το “Symmetry In Black” όπου μουσικά και σαν ήχος γενικότερα, τους έφερε ξανά πιο κοντά σε αυτό που αγαπήσαμε από τις πρώτες δουλειές τους. Με ακόμα πιο μοντέρνο και φρέσκο ήχο στον “The Serpent Only Lies”, μας «ξερνάει» δεκάδες heavy riffs, εμποτισμένα κι εμπνευσμένα από την αύρα των πρώτων δουλειών τους (“Broken Glass” και “Odd Fellows Rest” κυρίως) αλλά και από βασικές επιρροές της μπάντας τουλάχιστον στους πρώτους δίσκους τους, όπως είναι οι TROUBLE ή ο πρώτος δίσκος των TYPE O NEGATIVE τον οποίο μνημονεύει και δοξάζει ο Kirk όπου σταθεί και βρεθεί (και δεν έχει και άδικο μεταξύ μας). Μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτή την «μυρωδιά» από «παλιούς CROWBAR» έχει και η επιστροφή του Todd “Sexy T” Strange στο μπάσο, που επιστρέφει στο πόστο του μετά από 17 χρόνια και τον “Equilibrium” του 2000, που ήταν και η τελευταία του εμφάνιση δισκογραφικά. Για την ιστορία, τα υπόλοιπα μέλη (πέρα από τον ιθύνοντα νου Kirk Windstein) είναι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, Tommy Buckley στα drums και Matt Brunson στην κιθάρα για τρίτο σερί δίσκο των CROWBAR.
Ο δίσκος ξεκινάει με το εκπληκτικό “Falling While Rising” όπου σε βάζει για τα καλά στην heavy doom sludge ατμόσφαιρα του δίσκου. Βαριές κιθάρες με αρκετά αργά σημεία (για Intro τραγούδι), με επιθετικά ξεσπάσματα και με την φωνή του Kirk να «γρυλίζει» λυσσαλέα τον στίχο «. . . So many liiiiies». “Plasmic and Pure” το δεύτερο τραγούδι το οποίο κυκλοφόρησε και πριν λίγες μέρες στο διαδίκτυο και είναι ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει ποτέ. Ίδια δομή με το εναρκτήριο τραγούδι, με τον Tommy να κεραυνοβολεί τα drums αρχικά και στις κιθάρες να έχουμε ένα κλασικό, δυνατό heavy riff. Χωρίς αμφιβολία το highlight του δίσκου είναι το κόψιμο στην μέση του τραγουδιού και ένα riff που σου «γ*μάει την ψυχή» με την φωνή του Kirk Windstein να αλλάζει τελείως τόνο και να συνοδεύει το σπαρακτικό αυτό riff. “I Am The Storm” στην συνέχεια και ο «motorhead» ρυθμός στο intro που δίνει το παίξιμο του Tommy στα drums αλλά και το λυτό- απέριττο ευθύ riff, το κατατάσσουν ίσως στα πιο επιθετικά και λιγότερο heavy τραγούδια του δίσκου. Στο ίδιο στυλ είναι και το “The Serpent Only Lies”, που έχει έναν rock n’ roll ρυθμό στις κιθάρες (Motorhead φάση ξανά) και στο ρεφραίν πέφτουν οι ταχύτητες και γίνεται το τραγούδι doom με την φωνή του Kirk να εναλλάσσεται από γρυλίσματα σε πιο απλά και καθαρά φωνητικά. Τραγούδια σαν και αυτά είναι πολύ ωραίες πινελιές στο δίσκο που κατά γενική ομολογία επικρατούν (όπως κάποιος περιμένει και επιθυμεί για δίσκο CROWBAR) τα heavy doom sludge τραγούδια.
“Surviving The Abyss”, “Embrace The Light” και “Song Of The Dunes” είναι στο ίδιο μήκος κύματος μουσικά, με τα riff να σου σκαλώνουν στο νου, βαριά αργόσυρτα και με πολλά κιλά δόση μαυρίλας στην ατμόσφαιρα τους. Θα έλεγε κανείς ότι είναι κλασσικά χαρακτηριστικά CROWBAR τραγούδια όπου κάλλιστα θα μπορούσαν να βρίσκονται στον μνημειώδες “Odd Fellows Rest” που κυκλοφόρησε το 1998. Στο “The Enemy Beside You” αλλά και στον “Surviving The Abyss” (κυρίως στο riff που κλείνει το τραγούδι) είναι έντονες και εμφανείς οι επιρροές από τον Peter Steele και την δουλειά του στον πρώτο του δίσκο με τους TYPE –O- NEGATIVE, όπου ο Kirk Windstein τον θεωρεί έναν από τους αγαπημένους δίσκους της γενιάς του και έναν από τους πιο επιδραστικούς στην μουσική των CROWBAR. Ο δίσκος κλείνει ιδανικά όπως ξεκίνησε, με το τετράλεπτο “As I Heal” έναν στιβαρό heavysludge τραγούδι στο οποίο όμως η ένταση παραμένει ενώ ο ρυθμός είναι αργός. Παραδόξως, ένα από τα καλύτερα μέρη σε αυτό το άλμπουμ είναι τα φωνητικά του Kirk και οι στίχοι του. Η ευθύτητα και η ειλικρίνεια στους στίχους του και το πώς δένουν αυτοί κυρίως με τα μελωδικά σημεία της μουσικής του δίσκου είναι από τα αξιομνημόνευτα χαρακτηριστικά του “The Serpent Only Lies”.
Ο δίσκος, όπως ανέφερα ήδη, έχει μία αύρα από τους πρώιμους CROWBAR. Μουσικά είναι μία τέλεια μίξη από “Broken Glass” – “Odd Fellows Rest” και “Symmetry In Black”. Έχει μία τέλεια χημεία από τις heavy sludge κιθάρες των πρώτων δύο άλμπουμ, τις μελωδικές γραμμές και ατμόσφαιρα του “Odd Fellows Rest” και την φρεσκάδα του ήχου και της παραγωγής που είχαν στον “Symmetry In Black” του 2014. Σαφώς και δεν ανακάλυψε νέο μουσικό «τροχό» σε αυτό το δίσκο η παρέα του Kirk Windstein και ίσως αν είχε ακόμα και ένα-δύο τραγούδια σαν το “Plasmic and Pure” ή το “Song Of The Dunes”, να μιλούσαμε για τον δίσκο της χρονιάς. Παρόλα αυτά παραμένει εξαιρετικό δείγμα της σκηνής αυτής και της προσωπικής τους δισκογραφίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι οπαδοί της μουσικής των CROWBAR θα το λατρέψουν και επιβάλλεται να υπάρχει στην δισκογραφία των απανταχού fans της Heavy Doom Sludge σκηνής.
8,5 / 10
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
