CRUACHAN. Ένα συγκρότημα – θρύλος, θεμελιωτής και δημιουργός ενός από τα πλέον λαοφιλή και δημοφιλή είδη, αυτού του folk metal. Ιδρυθέντες στην Ιρλανδία το 1992 και με εννέα πλέον ολοκληρωμένα άλμπουμ στις αποσκευές τους, η παρέα του Keith O’Fathaigh ή ευρύτερα γνωστού ως Keith Fay, κλήθηκε να αντιμετωπίσει δύο σοβαρά προβλήματα τα τελευταία χρόνια. Το ένα ήταν η ταυτόχρονη αποχώρηση τεσσάρων μελών από το συγκρότημα και το άλλο η εύρεση νέας δισκογραφικής στέγης, ικανής να αντιληφθεί και υποστηρίξει το όραμα του Keith για το επόμενο (ένατο) άλμπουμ του σχήματος.
Φοβούμενος ότι το όραμά του θα χανόταν εξαιτίας αυτού του διπλού προβλήματος, ο Fey προσχώρησε σε άμεση αντικατάσταση των John Ryan (βιολί, τσέλο), Eric Fletcher (μπάσο), Mauro Frison (τύμπανα) και Kieran Ball (κιθάρες) με τους Joe Farrell (μπάσο), Tom Woodlock (τύμπανα), David Quinn (κιθάρες), Audrey Trainor (βιολί, βιόλα, τσέλο). Τούτου γενομένου, βρήκε στέγη στην Despotz Records και τον Μάρτιο του 2022, πάνω στην επέτειο 30 ετών ύπαρξης της μπάντας, ξεκίνησαν οι διαδικασίες ηχογράφησης γι’ αυτό που έγινε τελικά το “The living and the dead”.
Ο ίδιος ο Fey, μη φειδόμενος σχολίων, χαρακτήριζε τα τραγούδια που θα συμπεριλαμβάνονταν σε αυτό το νέο άλμπουμ ως «μερικά από τα καλύτερα που έχω γράψει σε ολόκληρη την καριέρα μου». Είναι όμως τελικά τόσο καλά;
Από το πρώτο τραγούδι, το “The living”, μέχρι και το τελευταίο, το “The dead”, ο δίσκος είναι CRUACHAN. Όλα τα στοιχεία που μπορεί να αναζητά κανείς από ένα άλμπουμ των Ιρλανδών, βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μέσα στις δώδεκα συνθέσεις του δίσκου. Όμορφα riff, υπέροχες μελωδίες και μαγεία. Με ενθουσιασμό και ενέργεια από την αρχή μέχρι και το τέλος του, το άλμπουμ μαγνητίζει την καρδιά και το μυαλό του ακροατή και στη συνέχεια τον παρασύρει σε ένα φανταστικό ταξίδι μέσα από στοιχειωμένες και μυστηριώδεις ιστορίες, με εξαιρετικά όμορφο folk και επιθετικό metal, που συνυφαίνονται συνεχώς.
Τελικά, είναι αυτό όμως το καλύτερο άλμπουμ των CRUACHAN μέχρι σήμερα; Έχει τα πάντα, από groovy death μέχρι το πιο folky metal που θα μπορούσαν να παράγουν, αλλά η τελική κρίση, είναι στα αυτιά του καθενός. Ιδιαίτερη και ξεχωριστή αναφορά, στο “The reaper”, το όγδοο και πολύ όμορφο κομμάτι του άλμπουμ, το οποίο είναι αφιερωμένο στον πατέρα του Keith, ο οποίος αναχώρησε για το επέκεινα.
8 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
