Πλησιάζοντας στο τέλος της χρονιάς και ταυτόχρονα στο τέλος μιας ολόκληρης μουσικής δεκαετίας, αναμφίβολα θα βρεθούμε στη θέση να φυλλομετρούμε δίσκους και συγκροτήματα ώσπου με την αντίστροφη μέτρηση να φτάσουμε στον καλύτερο της χρονιάς. Μέσα λοιπόν σε αυτή την δεκαετία, CULT OF LUNA και NEUROSIS κλήθηκαν να γεμίσουν το κενό που άφησαν με την διάλυσή τους οι ISIS, με τους Σουηδούς να κερδίζουν την μερίδα του λέοντος. Τα “Vertikal”, “Mariner” και “A Dawn to Fear”, έφεραν την μπάντα στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Και μπορεί αυτή η γλαφυρή περιγραφή να φαντάζει γραφική, ωστόσο είναι η πάσα αλήθεια, αφού σε μια δεκαετία όπου το heavy rock πέρασε την δεύτερη εφηβεία του και στην αντίπερα όχθη το electro retro κίνημα ξανάνιωσε σαν τον David Hasselhoff στην ακτή της Santa Monica, οι CULT OF LUNA κράτησαν την φθίνουσα πορεία του post/sludge σε αξιοπρεπή επίπεδα.
Αλλά ας περάσουμε στην ουσία των πραγμάτων. Το συγκρότημα επιστρέφει εφτά χρόνια από το δυστοπικό “Vertikal” και μόλις τρία χρόνια από την αριστουργηματική ένωσή του με την αφοπλιστική Julie Christmas και το “Mariner”. Όσοι μάλιστα είδαν από κοντά αυτή την ανίερη συνένωση, κατάλαβαν ότι το “Mariner” ήταν κάτι παραπάνω από ένας ακόμα δίσκος. Βέβαια όσοι θυμούνται εκείνη την μνημειώδη εμφάνιση των CoL στο παλιό Fuzz (στην αρχή της Βουλιαγμένης), γνωρίζουν ότι οποιαδήποτε δισκογραφική τους κυκλοφορία ωχριά μπροστά στην ζωντανή εκτέλεσή της. Έτσι λοιπόν με αυτό το πρόσφατο παρελθόν κατά νου (δεν αγγίζω καθόλου δίσκους όπως “Somewhere Along the Highway”, “Salvation” κ.α.), η μπάντα μας παρουσιάζει έναν ακόμα μουσικό ογκόλιθο, αφήνοντάς μας αποσβολωμένους, σχεδόν ανήμπορους, να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει ακόμα και μετά από τις πρώτες ακροάσεις.
Όλα αρχίζουν με τα δύο πρώτα κομμάτια, “The Silent Man” και “Lay Your Head to Rest”, τα οποία κυκλοφόρησαν και σαν single μέσα στο καλοκαίρι. Δυνατό μπάσιμο για την αρχή του δίσκου, καθώς με τις μεμονωμένες δημοσιεύσεις των τραγουδιών δεν είχαμε ιδέα πως θα εντάσσονταν στη γενικότερη φιλοσοφία του άλμπουμ. Έτσι λοιπόν, κι ενώ ο πήχης έχει τεθεί ήδη σε δυσθεώρητα επίπεδα ακολουθεί το “A Dawn to Fear”, το πρώτο ουσιαστικά κομμάτι που μας ωθεί στη νέα μουσική πραγματικότητα των CoL. Η γλυκιά, σχεδόν μελαγχολική, μελωδία που διατρέχει όλο το κομμάτι είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλο τον δίσκο, πρόκειται για μια μουσική φράση που θα την ακούσουμε αρκετά σε διάφορες παραλλαγές μέσα στα επόμενα κομμάτια και θα δημιουργήσει ένα σφιχτό δέσιμο μεταξύ τους, τόσο που θα σε κάνει να χάσεις τα όρια της αρχής και του τέλους, του ενός από του άλλου. Το “Nightwalkers” δεν το προσπερνάς έτσι απλά, αλλά δεδομένης της συνέχειας όλα τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.
Το “Lights on the Hill” είναι το κομμάτι που θα σε ψαρώσει, θα σε γελάσει κατάμουτρα και σε αφήσει “γυμνό μες στη χαρά σου”. Το αργό intro παραπέμπει στις αντίστοιχες ανάσες που ενίοτε δίνει η μπάντα στους ακροατές της στα μισά των δίσκων της. Όχι, η εισαγωγή του κομματιού είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα, καθώς τέτοιον καταιγισμό riffs σε τόσα πολλά επίπεδα είχαμε να ακούσουμε από το “Dim” και το “Dark City Dead Man”. Το “We Feel the End” έρχεται σαν μάννα εξ ουρανού να σου δώσει τις ανάσες που αποζητούσες τα τελευταία 50’. Και μετά; Όσοι διαθέτουν ακόμα κουράγιο, όσοι δεν έχουν κονιορτοποιηθεί θα πουν την τελευταία τους λέξη με τα “Inland Rain” και “The Fall”. Ειδικά στο κλείσιμο του δίσκου, το συγκρότημα συγκεντρώνει ξανά όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν το “A Dawn to Fear” και τα κλιμακώνει σε τέτοιο βαθμό που το τέλος του κομματιού σε βρίσκει με την ίδια έκφραση που είχες στο τέλος του “Lights on the Hill”.
Αν με ρωτάτε, ΝΑΙ, αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς. Οι CoL καταφέρνουν να μας δώσουν μια κυκλοφορία αντάξια της ιστορίας τους. Το “A Dawn to Fear” είναι ένας πυκνογραμμένος, καλά ισορροπημένος και θαυμάσια ομογενοποιημένος δίσκος που όμοιό του δύσκολα θα συναντήσουμε φέτος. Σε μια χρονιά όπου έχουν βγάλει δίσκο οι ΠΑΝΤΕΣ, οι CoL ξεχωρίζουν για την αυθεντικότητα και την δυναμικότητά τους.
9,5/10
Νίκος Ζέρης
