Η αποχώρηση του Jesper Strömblad από τους IN FLAMES ήταν ένα δυνατό χτύπημα για τους οπαδούς του συγκροτήματος αλλά και για εμένα τον ίδιο. Γνώριζα μέσα μου πως οι IN FLAMES δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι και η απομάκρυνση τους από την μουσική που αγαπήσαμε, με κάθε καινούρια κυκλοφορία τους όλο και μεγαλώνει. Έχοντας συνδέσει στον νου μου τον αυθεντικό αρχηγό της εμπορικότερης σκανδιναβικής death metal μπάντας, με την καλύτερη περίοδο της, μου ήταν αδύνατον να μην παρακολουθήσω τα επόμενα βήματα του. Μετά την αποτυχία του πειράματος THE RESISTANCE και την μάχη του με τους δαίμονες που του κατασπαράζανε την ψυχή, αφήνοντας τα σημάδια εμφανή επάνω του, η νέα δουλειά του ξανθού Σουηδού είναι οι CYHRA.
Όταν ανακοινώθηκε το project των CYHRA, ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος και ο λόγος ήταν πως στο project θα συμμετείχε ο Peter Iwers, ένα ακόμα πρώην μέλος των IN FLAMES, γεννώντας μέσα μου τις προσδοκίες για ένα συγκρότημα που θα αναπαράγει τον χαμένο ήχο που έθαψαν οι IN FLAMES σε κάποιο σκοτεινό χρονοντούλαπο. Η προσθήκη όμως του πρώην τραγουδιστή των AMARANTHE, Jake E, στους CYHRA, ήταν το μικρό αγκάθι της αμφιβολίας μου για το πως θα ακούγεται το άλμπουμ και αυτό διότι, ενώ ο Jake έχει μία πολύ καλή φωνή, δεν παύει η φωνή αυτή να μην κολλάει καθόλου καλά στον metal ήχο. Το γεγονός αυτό είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που χαντακώνουν την πρώτη δισκογραφική δουλειά των CYHRA, “Letters to my self”.
Το άλμπουμ, αν και τίγκα εκμοντερνισμένο και αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια του «μονδέρνου» metal, περιέχει riffs και μελωδίες που ταξιδεύουν τον ακροατή σε εποχές “Colony”. Το πρώτο μισό του άλμπουμ διακατέχεται από ιδέες που φέρουν αποκλειστικά την υπογραφή του Jesper, ιδέες που δεν έχουν ακουστεί από τους IN FLAMES εδώ και δέκα χρόνια! Αλλά η φωνή του Jake Ε αποδυναμώνει τα τραγούδια σε τραγικό βαθμό. Νομίζοντας πως τραγουδάει ο Justin Timberlake, οι συνθέσεις αποκτούν μία pop προοπτική και χάνουν την δυναμική τους. Επίσης η φωνή του λειτουργεί και ως γέφυρα για την δημιουργία ρεφρέν που ξεφεύγουν εντελώς από τον metal ήχο, όπως δηλαδή και με τους AMARANTHE. Και αν αυτό δεν φαίνεται στο πρώτο μισό του δίσκου, όπου υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν όπως τα “Karma”, “Heartrage” και το καλύτερο όλων “Letters to myself” (δεν είναι τυχαία η ονομασία του άλμπουμ), φανερώνεται στο δεύτερο μισό που τα περισσότερα τραγούδια είναι πιο νερόβραστα και από μακαρόνια νοσοκομείου. Χωρίς υπερβολή, τα τραγούδια αυτά θα τα έπαιζε μία electro pop/rock μπάντα, όπως οι LINKIN PARK στην τελευταία τους περίοδο.
Το άλμπουμ είναι χειρότερο και από σκωτσέζικο ντους. Είναι τρομερή η απογοήτευση που δημιουργείται από τραγούδια που είχαν την προοπτική για κάτι καλύτερο και που τελικά χαντακώθηκαν από ένα γλυκανάλατο ρεφρέν και από μία φωνή που δεν ταιριάζει με τίποτα στο ύφος αυτό. Αν προστεθεί στην τελική σούμα και το απαράδεκτο δεύτερο μισό του άλμπουμ, το τελικό αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό. Κρίμα, γιατί είναι φανερό πως υπάρχουν προοπτικές για κάτι καλύτερο από το “Letters to myself”.
4/10
Δημήτρης Μπούκης
